[03] ไม่ได้สนใจ
1193 คำ
"มึงอย่าเสือก" ผู้ชายคนที่จับแขนฉันไว้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ โดยที่ฉันก็พยายามสะบัดแขนออก ส่วนแสนดีพอเจอพี่วิลเซอร์ก็นิ่งทำหน้าตกใจและหวาดกลัวขึ้นมา
"ปล่อย" พี่วิลเซอร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงไม่ยอมปล่อยแต่กับหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ อย่างไม่เกรงกลัว
"สนใจเหมือนกันเหรอ ผลัดเปลี่ยนกันได้นะ"
ผัวะ! โครม!
"กรี๊ดดดดดด!"
เสียงกรีดกร๊าดของผู้คนในผับดังขึ้นไม่เว้นแม้แต่ฉัน เมื่อพี่วิลเซอร์พุ่งตัวเข้ามาดึงตัวฉันออกไป ปล่อยหมัดหนักๆ ใส่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรงโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เขาเซถลาล้มลงทับเก้าอี้จนกระจัดกระจาย จนผู้คนในผับต่างยืนนิ่งด้วยความหวาดกลัวไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งสักคน ไม่เว้นแม้แต่บอดี้การ์ดของผับ
"หะ..เหี้ยเอ๊ยอะไรของมึงวะ" ผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเจ็บปวด พลางยกมือขึ้นเช็ดเลือดออกจากมุมปากของตัวเองโดยที่ฉันก็ยังคงยืนนิ่งๆ ด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ไปให้พ้นก่อนที่มึงจะไม่มีโอกาสได้หายใจ" พี่วิลเซอร์เอ่ยขึ้นแต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่ยอมไป เขาดันตัวลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลหมายจะพุ่งตัวเข้ามาปล่อยหมัดหนักๆ ใส่ใบหน้าพี่วิลเซอร์ แต่ช้ากว่าเขาโดนลูกน้องของพี่วิลเซอร์พุ่งเข้าไปใช้เท้าทีบจนเขาเสียหลักเซล้มลงบนพื้นอีกครั้ง
"อย่าคิดลองดี" ลูกน้องของพี่วิลเซอร์เอ่ยขึ้นพลางชี้หน้าผู้ชายคนนั้นนิ่งๆ จนเขารีบดันตัวลุกขึ้นมองหน้าพี่วิลเซอร์ด้วยท่าทางหวาดกลัวก่อนจะวิ่งออกไปจากผับแบบไม่คิดชีวิต
"..." พี่วิลเซอร์หันมามองหน้าฉัน ไล่สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตายากจะคาดเดา ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกหวั่นๆ เล็กน้อย
"พะ..พี่วิลคะ" ฉันเอ่ยเรียกชื่อพี่วิลเซอร์ด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ก้มใบหน้าลงมองแขนตัวเองที่พี่วิลเซอร์ยังคงจับไว้แน่นเพื่อให้เขาปล่อย โดยที่พี่วิลเซอร์ก็ก้มลงมองเพียงแวบนึง ก่อนจะยอมปล่อย "ขอบคุณที่ช่วยลินนะคะ"
"ถ้าคิดว่าเอาตัวไม่รอด ก็อย่าคิดมาเที่ยวที่นี่อีก"
"..."
"ที่นี่ไม่เหมาะกับคนอย่างเธอ" พี่วิลเซอร์ทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก็ก้าวขาเดินออกไป โดยที่ฉันก็ได้เพียงถอนหายใจออกมาเบาๆ ยกแขนตัวเองขึ้นดูรอยแดงที่ผู้ชายคนนั้นทำไว้
"ละ..ลินเจ็บตรงไหนไหม" เสียงของแสนดีดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมอง โดยที่แสนดีก็เอื้อมมือมาจับแขนของฉันไปดูด้วยท่าทางเป็นห่วง "แดงขนาดนี้เลยเหรอ กลับเถอะ เดี๋ยวทายาให้"
"อือ" ฉันพยักหน้าเบาๆ ก้าวขาเดินออกไปจากผับโดยมีแสนดีเดินอยู่ข้างๆ
"จากที่ฉันเห็นพี่วิลเซอร์แค่ภายนอกฉันยังกลัว ยิ่งพอมาเจอเหตุการณ์นี้ฉันยิ่งกลัว" แสนดีเอ่ยขึ้นพร้อมทำท่าทางหวาดกลัว "ว่าแต่พี่วิลเซอร์จะเอาเรื่องที่แกมาเที่ยวผับไปฟ้องพ่อแกไหม ยิ่งมาเกิดเรื่องไม่ดีแบบนี้อีกด้วย"
"ไม่หรอกมั้ง" ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ฉันว่าพี่วิลเซอร์คงไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอก
อีกด้าน...
"นายจะปล่อยมันไปเหรอ" โฟล์กเอ่ยขึ้นขณะที่ก้าวขาเดินตามเจ้านายหนุ่มขึ้นไปที่ชั้นสองของผับ ซึ่งเป็นโซนวีไอพี "มันทำคุณลิลินแขนแดงเลยนะ นายเห็นไหม?"
"..." วิลเซอร์หยุดชะงักฝีเท้าเอี้ยวหน้ามองลงไปที่ชั้นล่างก็พบว่าลิลินกำลังเดินออกไปจากผับพร้อมกับเพื่อนของเธอ
"เดี๋ยวผมส่งคนตามดูคุณลิลิน เผื่อมันยังไม่เลิกยุ่ง"
"..." วิลเซอร์ดึงสายตากลับมามองหน้าลูกน้องคนสนิทเพียงนิด ไม่ได้เอ่ยปฏิเสธหรือเอ่ยอะไรออกไปแต่กลับก้าวขาเดินไปที่โซนวีไอพี โดยที่โฟล์กก็ได้เพียงยกยิ้มบางๆ หันไปพยักหน้าให้ชายฉกรรจ์จำนวนสองคน ซึ่งพวกเขาก็รีบก้มศีรษะให้แล้วเดินตามลิลินออกไปห่างๆ
"เธอน่ารักอย่างนี้นี่เอง มึงถึงยอมลดตัวลงไปกำจัดขยะชิ้นนั้นด้วยตัวเอง" คำทักทายแรกออกมาจากปากมาเฟียหนุ่มอย่างแม็กซ์เครย์เมื่อวิลเซอร์ก้าวขาเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม โดยที่เขาก็กระตุกยิ้มมุมปากพลางพ่นควันบุหรี่สีขาวให้ลอยคลุ้งออกมา
"อย่ายุ่งเรื่องของกู" วิลเซอร์ตอบกลับเพื่อนออกไปด้วยท่าทางนิ่งๆ เอื้อมมือไปหยิบขวดไวน์มารินใส่แก้วพลางยกกระดกเข้าปากพรวดเดียวจนหมด
"หึ" แม็กซ์เครย์หัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างเย้ยหยัน ทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นใช้เท้าเหยียบมันจนดับ "ลูกสาวคุณฟีนิกซ์ใช่ไหม"
"..." ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากของวิลเซอร์ เขาเอื้อมมือไปหยิบเอกสารตรงหน้าขึ้นมาเปิดอ่าน
"มึงเป็นไรกับเธอ"
ตุ้บ!
"กูมาคุยงาน ไม่ได้มาคุยเรื่องไร้สาระ" วิลเซอร์วางเอกสารลงบนโต๊ะอย่างแรงด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์มากนัก แต่การกระทำของเขาเรียกรอยยิ้มร้ายกาจให้ผุดขึ้นมาที่ใบหน้าหล่อเหลาของแม็กซ์เครย์ได้อย่างง่ายดาย
"เธอน่ารักมากมึงว่าไหม?"
"อย่ายุ่ง" วิลเซอร์ตอบกลับไปในทันที หยิบเอกสารโยนลงตรงหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรง "ไปจัดการซะ อีกสองวันกูไม่อยู่"
"ไปอังกฤษ?"
"..." วิลเซอร์ใช้ความเงียบแทนการตอบคำถาม
"กูก็ถูกเชิญ" แม็กซ์เครย์เอ่ยขึ้นพลางเคาะนิ้วลงบนโต๊ะตรงหน้าอย่างใจเย็น "ตอนแรกกะจะไม่ไป แต่ได้ข่าวว่าลิลินไป เลยอยากไปทำความรู้จัก"
"อย่ายุ่ง"
"มึงไม่ได้สนใจเธอไม่ใช่เหรอ หรือว่ามึง...สนใจ?"
"ไม่ได้สนใจ" วิลเซอร์ตอบกลับนิ่งๆ เอื้อมมือไปหยิบขวดไวน์มารินใส่แก้วพลางยกกระดกจนหมด โดยมีสายตาของแม็กซ์เครย์มองมาที่เขาอยู่ตลอดเวลา
"กูสนใจ กูขอ"
ปึก!
"ไม่ได้สนใจแต่ใช่ว่าคนอื่นจะยุ่งได้" วิลเซอร์เอ่ยขึ้นพลางวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะอย่างแรง ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก้าวขาเดินออกไป
"หึ" แม็กซ์เครย์ส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นลักษณะของวิลเซอร์ เขาเอนตัวพิงไปกับพนักพิงโซฟาหยิบไวน์ขึ้นจิบด้วยท่าทางสบายใจ เขาไม่ได้พิศวาสลิลินอย่างที่พูดออกมา แต่เขาต้องการเห็นอะไรบางอย่างเท่านั้น
- ผู้เขียน
