[02] ลูกเพื่อนพ่อ
1361 คำ
@คอนโดของแสนดี
"ครั้งนี้ขอพ่อแม่ว่าอะไร" แสนดีเอ่ยถามขณะที่กำลังนั่งกินขนมกรุบกรอบอยู่ที่โซฟาตัวยาว โดยที่ฉันก็หันไปยกยิ้มบางๆ ให้เพื่อนสนิท
"ทำรายงาน"
"ฉันขอให้พ่อแกจับได้แล้วจับแกไปอยู่บนหอคอย!" แสนดีเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชันโดยที่ฉันก็ยักไหล่เบาๆ อย่างไม่ได้สะทกสะท้าน หยิบขนมกรุบกรอบเข้าปาก แต่ทำไมพอมองเห็นขนมต้องนึกถึงพี่วิลเซอร์ด้วยเนี่ย คนอะไร ทั้งขี้เก๊ก และเย็นชาสุดๆ
"จะสามทุ่มแล้ว ไปอาบน้ำไปเที่ยวกัน"
"แกถามไอ้ไบร์ทยังว่ามันไปร้านไหน?" แสนดีหันมามองหน้าฉัน ซึ่งฉันก็นิ่งไปทันที พลางส่ายหน้าไปมา "ยัยลิลิน! แกนี่คิดจะไปก็ไป ไม่ถามเพื่อนเลยนะ"
"ลืมไง" ฉันยกยิ้มแห้งๆ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเลื่อนไปที่รายชื่อของไบร์ท "โทรถามตอนนี้ก็ได้^^"
"..." แสนดีได้แต่ส่ายหน้าไปมา พลางหยิบขนมเข้าปาก โดยที่ฉันก็รีบกดโทรออกหาไบร์ททันที
ตู้ดดดด~ ตู้ดดดด~
(ว่า) เสียงเข้มของไบร์ทดังเล็ดลอดเข้ามาทำให้ฉันหันไปมองหน้าแสนดีพร้อมยกยิ้มบางๆ
"ฉันมีข่าวดีจะบอกแก"
(อะไร)
"เย็นนี้ฉันได้ไปนะ"
(เสียใจ กูไม่ว่าง)
"ฮะ!" ฉันอุทานออกมาเสียงดัง จนแสนดีหันมามองหน้าฉันพร้อมเลิกคิ้วยุ่ง "แกบอกฉันเองนะว่าจะไป ทำไมทำงี้อะ"
(กูต้องส่งงานพรุ่งนี้เช้า วันหลังค่อยไป)
"แกก็รู้ว่าฉันออกบ้านยาก แกจะมาเบี้ยวไม่ได้นะไบร์ท!"
(ออกยากแล้วจะออกมาทำไม คออ่อนๆ อย่าหัดอยากกินเหล้า)
"สรุปแกเทฉันงั้นเหรอ?"
(วันหลังค่อยไป เดี๋ยวกูเลี้ยง)
"จำไว้เลย แกจำไว้เลยไอ้ไบร์ท ฉันขอให้เด็กในสต๊อกเทแกหมดทุกคน ไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว"
(เชิญ ส่วนมึงกลับไปนอนอย่าวุ่นวาย) ว่าจบมันก็กดวางสาย โดยที่ฉันก็ได้เพียงกำโทรศัพท์ไว้แน่นด้วยความโมโห
"มันไม่ไป?" แสนดีเอ่ยขึ้นฉันจึงหันขวับไปมองหน้าแสนดี
"ใช่ แข่งรถแพ้แล้วยังเบี้ยวนัดอีกนะ"
"แล้วเอาไง นอนไหม?"
"ไม่ได้นะ กว่าฉันจะได้ออกจากบ้านยากมากแกก็รู้"
"จะไปกับฉันสองคน?"
"ไม่เสียหายนี่" ฉันยกยิ้มบางๆ ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา "ขออาบน้ำก่อนนะ"
"สองคนก็ดีเหมือนกัน" แสนดีเอ่ยขึ้น ฉันจึงรีบก้าวขาเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนของแสนดี
@ผับหรูใจกลางเมือง
ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาถึงด้านในของผับ เสียงเพลงก็ดังกระหึ่มจนจังหวะการเต้นของหัวใจเต้นผิดจังหวะ ฉันเคยมาที่นี่แค่ครั้งเดียวเมื่อไม่นานมานี้เอง และนี่ก็เป็นครั้งที่สองของการมาเหยียบที่ผับแห่งนี้
"คนเยอะเหมือนเดิมเลยแฮะ" แสนดีเอ่ยขึ้น ซึ่งฉันก็เห็นด้วยนะ ผับนี้คนเยอะยังไงก็เยอะอยู่เหมือนเดิม "ว่าแต่จะนั่งไหนดี เหมือนโต๊ะจะเต็มหมดแล้วนะ"
"ตรงนั้นไหม" ฉันชี้ไปที่บาร์โดยที่แสนดีก็พยักหน้าเบาๆ ทำให้เราสองคนเดินกรีกกรายไปหย่อนสะโพกนั่งลงที่เก้าอี้
"รับอะไรดีครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มเดินเข้ามาทักทายเราสองคนด้วยรอยยิ้ม
"ขออะไรก็ได้ที่เบาๆ สองแก้วค่ะ" แสนดีเอ่ยขึ้น โดยที่บาร์เทนเดอร์หนุ่มก็พยักหน้าเบาๆ หันไปชงเครื่องดื่ม ครู่ต่อมาเครื่องดื่มมึนเมาก็ถูกเลื่อนมาตรงหน้าเราสองคน
"อีกสองวันฉันต้องไปอังกฤษนะ" ฉันเอ่ยขึ้นขณะที่หยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบช้าๆ
"ไปทำไม?"
"ไปงานเลี้ยงกับแด๊ดดี้น่ะสิ"
"แกไม่ชอบงานแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?" แสนดีเลิกคิ้วถาม พลางเอื้อมมือไปหยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจิบเบาๆ
"ก็ใช่ แต่ตกลงกับคุณแม่ไว้แล้ว"
"ใช่ที่แลกกับการมานอนกับฉันวันนี้ไหม?" แสนดีว่าจบก็วางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ
"เปลี่ยนชื่อจากแสนดีเป็นแสนรู้ดีไหม" ฉันใช้มือไปเกาคางแสนดีด้วยท่าทางล้อเลียน โดยที่คนโดนล้อก็ปัดมือฉันออกอย่างไม่แรงนัก
"ถึงฉันจะเพิ่งเป็นเพื่อนกับแกตอนปีหนึ่ง ฉันก็รู้นิสัยของแกดีย่ะ" แสนดีจิ๊ปากใส่ฉัน ซึ่งฉันก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ กวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณผับ ที่เริ่มมีผู้คนลุกขึ้นโยกย้ายส่ายสะโพกกันไปมา
"..." แต่จังหวะที่ฉันดึงสายตากลับมา สายตาของฉันก็ไปปะทะกับผู้ชายคนหนึ่งที่คุ้นเคยกำลังเดินเข้ามาในผับแห่งนี้ โดยมีชายฉกรรจ์จำนวนสี่ชีวิตเดินประกบอยู่ด้านหลัง และจังหวะนั้นเขาก็หันมาทางฉัน จนฉันต้องรีบเบี่ยงตัวหลบ เพราะผู้ชายน่ากลัวน่าเกรงขามคนนั้นคือ พี่วิลเซอร์
"เป็นอะไร" แสนดีเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองก่อนจะรีบหันกลับมามองหน้าฉันด้วยใบหน้าที่ซีดเชียว "ชะ..ใช่ผู้ชายที่ฉันเคยเจอวันที่ฉันเดินชนพี่มาร์ตินใช่ไหม?"
"..." ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไปนอกจากพยักหน้าเบาๆ
"สะ..แสดงว่านี่คือพี่วิลเซอร์ลูกเพื่อนพ่อที่แกเคยบอก?" แสนดีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา โดยที่ฉันก็พยักหน้าอีกครั้งด้วยท่าทางประหม่าเพราะฉันกลัว กลัวว่าพี่วิลเซอร์จะเห็นฉัน
"..." ฉันจึงค่อยๆ โผล่หน้าออกไปอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นว่าพี่วิลเซอร์กำลังเดินขึ้นไปที่ชั้นสองที่น่าจะเป็นโซนวีไอพีของผับ
"ตรงนี้มีคนนั่งรึยังครับ คนสวย" แต่จังหวะนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ฉันดึงสายตากลับมา มองไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันด้วยสภาพเมามาย ในมือถือแก้วเครื่องดื่มมึนเมา
"เอ่อ...มีแล้วค่ะ" ฉันตอบออกไปด้วยท่าทางหวาดกลัวเล็กน้อย
"แต่พี่เห็นว่าว่างนะครับ"
"ตรงนี้มีคนนั่งแล้วค่ะ เชิญคุณไปหาที่นั่งตรงอื่นนะคะ" แสนดีโผล่หน้าออกมาเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้น โดยที่เขาก็ยังคงไม่ยอมไป แต่กลับยกยิ้มออกมาบางๆ
"พี่ไปก็ได้ครับ แต่น้อง..." เขาเอ่ยขึ้นพลางหันมามองหน้าฉัน จนฉันต้องขยับตัวหนี "ต้องให้เบอร์พี่"
"กลับกันเถอะแก" ฉันไม่ได้สนใจผู้ชายข้างๆ แต่กลับเอ่ยบอกแสนดี ซึ่งแสนดีก็พยักหน้าเบาๆ หยิบเงินจำนวนหนึ่งในกระเป๋าไปวางลงบนโต๊ะ คว้ามาที่ข้อมือของฉันให้เดินออกไป
หมับ!
"โอ๊ย" แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวขาเดินออกไป ผู้ชายคนเมื่อกี้ก็คว้ามาที่แขนของฉันดึงตัวฉันอย่างแรงจนร่างกายของฉันถลาเซถอยหลังไปชนกับแผงอกแกร่งของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว "ปล่อยนะ!"
"ปล่อยเพื่อนฉันนะ" แสนดีเอ่ยขึ้นก้าวขาเดินเข้ามาดึงตัวฉันออกไป แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะผู้ชายคนนี้จับไว้แน่นมาก
"ไปต่อกับพี่ไหมคนสวย รับรองน้องจะสนุก"
"ไปต่อกับกูสนุกกว่านะ"
"พะ..พี่วิล" ฉันเอ่ยเรียกชื่อพี่วิลเซอร์ออกไปด้วยความตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าพี่วิลเซอร์เป็นเจ้าของคำพูดเมื่อกี้ และเขาก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันโดยมีชายฉกรรจ์จำนวนสี่ชีวิตยืนประกบอยู่ที่ด้านหลัง
- ผู้เขียน
