ฉันแอบหันไปมองคนข้างๆ เพียงนิด โดยที่พี่วิลเซอร์ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่กลับตั้งหน้าตั้งตาขับรถด้วยความเร็วสูง แต่ฉันไม่ได้กลัวหรอกนะ ที่พี่วิลเซอร์ขับรถเร็วเพราะเรื่องนี้ฉันชินแล้ว แต่สิ่งที่ฉันกลัวคือใบหน้านิ่งๆ ที่ไม่รู้ว่าพี่วิลเซอร์คิดอะไรอยู่
"..." ฉันสูดลมหายใจเข้าสู่ปอดลึกๆ ริมฝีปากอวบอิ่มค่อยๆ เผยอเปล่งเสียงออกมาเป็นประโยคอย่างกล้าๆ กลัวๆ "พี่วิลเป็นอะไรคะ ทำไมไม่ให้ลินคุยกับพี่หมอก่อนคะ"
"สนิทกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่" พี่วิลเซอร์เอ่ยถาม แต่สายตาของเขาก็ไม่ได้ละไปจากด้านหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
"ตั้งแต่ปีหนึ่งค่ะ" ฉันรู้จักกับพี่หมอมาร์คตั้งแต่มัธยมแล้วนะ แต่ไม่สนิทขนาดนั้น เพิ่งสนิทก็ปีหนึ่งเพราะช่วงนั้นฉันเข้าออกโรงพยาบาลบ่อย
ครั้งแรกที่ฉันเจอพี่หมอมาร์คก็ตอนกีฬาสีตอนมอหก ตอนที่ฉันไปแข่งเตะตะกร้อแล้วดันหกล้ม ทำให้เป็นแผล ฉันเลยโดนคุณครูส่งไปโรงพยาบาลจากนั้นก็ได้รู้จักกับพี่หมอมา
