"..." ฉันนิ่งไปทันที ก่อนจะหันขวับไปตามเสียงนั้น ก็เจอพี่วิลเซอร์ยืนกอดอกอยู่หน้าประตูห้องนอน ว่าแต่เขาออกมาตอนไหน ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องเลยล่ะ
(วิลเซอร์เหรอลูก) เสียงของคุณแม่ดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย หันกลับมายกยิ้มแห้งๆ ให้คุณแม่
"สวัสดีครับ" พี่วิลเซอร์เดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ พร้อมยกมือไหว้ โดยที่ใบหน้าของพี่วิลเซอร์ก็โผล่อยู่ในกล้องกับฉัน
(เป็นไงบ้างวิล น้องดื้อไหม?) คุณแม่เอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"ไม่ค่ะ หนูไม่ดื้อ" ฉันตอบกลับไปในทันที โดยที่คุณแม่ก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
(ใช่เหรอ) คุณแม่มองหน้าฉันด้วยใบหน้าที่จับผิด ซึ่งฉันก็พยักหน้าทันที (น้องไม่ดื้อจริงๆ ใช่ไหมวิล)
"มั้งครับ" พอพี่วิลเซอร์ตอบฉันหันไปมองหน้าพี่วิลเซอร์ทันที โดยที่เขาก็เหมือนไม่ได้สนใจอะไร
เขาตอบแบบนี้คุณแม่ก็เหมารวมสิว่าฉันดื้อ ฉันยังไม่ได้ดื้อสักหน่อย อย่าให้ลิลินแผงฤทธิ์นะพี่วิลเซอร์!
(นั่น
