บทที่ 9
1070 คำ
กรรัมภาทอดสายตาออกไปยังระเบียงมองเห็นวิวรอบเมืองจากชั้นที่สามสิบห้า ใจของเธอรู้สึกอ่อนล้าขึ้นมาดื้อ เธอพยายามปัดความคิดในแง่ลบออกแล้วลงมือทำงานของตัวเองต่อจนสำเร็จ หลังจากที่เขียนนิยายตอนใหม่เสร็จหญิงสาวก็เดินไปเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรที่สามารถทานได้บ้าง ปรากฏว่าของสดในตู้เย็นไม่เหลืออะไรแล้วเธอจึงอยากออกไปซื้อของมาเติมในตู้เย็น หญิงสาวสวมรองเท้าสุขภาพที่ให้สัมผัสนุ่มนิ่มสีชมพูออกจากห้องไป สาวประชาสัมพันธ์ด้านล่างมองตามเธอจนสุดสายตาเล่นเอาเธอทำตัวถูกเหมือนกัน ในใจเธอคิดว่าเผลอๆสาวๆสองคนนี้อยากจะงาบพ่อของลูกเธอแต่คงไม่มีสิทธิ์ดีๆนั่น
“ตกเป็นเป้าสายตาน่ากลัวชะมัด” หญิงสาวบอกกับตัวเองเบาๆ สติเธอกลับมาอีกครั้งเพราะถูกผู้ชายคนหนึ่งเรียกเสียงดัง
“คุณครับ!”
“อะ เอ่อค่ะ”
“คุณใจลอยแบบนี้อันตรายนะครับ คุณจะไปไหนครับผมไปส่งดีกว่า”
“ฉันจะไปห้างสรรพสินค้าค่ะ”
“ทางผ่านผมเลยขึ้นมาเถอะครับเดี๋ยวผมไปส่ง”
“งั้นก็ขอรบกวนด้วยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยบอกกับชายปริศนายิ้มๆ ดีซะอีกเธอจะได้ไม่ต้องเสียค่ารถโดยสาร
“ผมชื่อตรัยนะครับ คุณเอ่อ...เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่หรอครับ”
“อ๋อ ใช่ค่ะ ฉันชื่อกรรัมภาค่ะเรียกว่าพรีนก็ได้ค่ะคุณตรัย”
“จะไปซื้ออะไรหรอครับ”
“ซื้อของสดน่ะค่ะ พอดีว่าในตู้เย็นไม่เหลืออะไรเลย”
“คุณพรีนชอบทำอาหารแน่ๆเลย”
“เรียกว่าพอทำได้ดีกว่าค่ะ ถ้ารอให้ท้องหิวเดี๋ยวลูกจะประท้วงน่ะค่ะ” หญิงสาวยกมือลูบหน้าท้องของตัวเองไปมาให้อีกฝ่ายที่ทำท่าจะรุกจีบรู้ว่าตัวเองหมดสิทธิ์ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ
“คุณกำลังท้องหรอครับ สามีคุณไปไหนครับทำไมถึงได้ปล่อยให้คุณพรีนออกมาเองแบบนี้”
“เขาไปทำงานน่ะค่ะ เขาต้องตั้งใจทำงานถูกต้องแล้วค่ะไม่งั้นเจ้านายเอาเรื่องแน่เดี๋ยวจะไม่มีที่อยู่กัน”
“ที่อยู่หรอครับ” ชายหนุ่มถามกลับอย่างใช้ความคิด
“ใช่ค่ะ เจ้านายใจดีมากเลยนะคะให้เขาย้ายมาอยู่ที่คอนโดนี้ฟรีๆเลย”
“อ่อ ครับๆดีแล้วล่ะครับ” ตรัยเออออไปกับหญิงสาวแต่ในใจกับไม่คิดอย่างนั้น คอนโดนี้มีแต่ลูกคนใหญ่คนโตอาศัยอยู่ทั้งนั้นไม่มีทางที่จะให้พนักงานระดับล่างมาอยู่แน่ๆ เรื่องนี้เขาต้องสืบให้รู้ความจริงให้ได้ เมื่อถึงห้างสรรพสินค้าเขาก็บอกลาหญิงสาวอยากจะขอเบอร์แต่เธอก็ไม่ให้โอกาสเขาได้ขอเลย
“ขอบคุณนะคะ พรีนโชคดีจริงๆที่มาเจอคุณตรัยค่ะ”
ปริญกลับมาถึงห้องก็พบกับความว่างเปล่า ตอนแรกเขาตกใจมากคิดว่าเธอจะหนีจากเขาไปแต่พอเดินไปดูที่ห้องนอนก็พบว่าข้าวของของเธอยังอยู่ครบทุกชิ้น แต่ที่หายไปดูเหมือนจะเป็นกระเป๋าสะพายกับโทรศัพท์เท่านั้น
“ไปไหนมาครับแล้วนั่นขนอะไรมาเยอะแยะครับ” ชายหนุ่มรีบถลาเข้าไปช่วยหญิงสาวถือของ ข้าวของที่เธอขนซื้อมามีน้ำหนักไม่น้อย เธอน่าจะบอกเขาสักหน่อยเขาจะได้พาเธอออกไปซื้อและช่วยถือกลับมา
“ของสดหมดแล้วค่ะ พรีนเลยออกไปซื้อ”
“ทีหลังอย่าไปคนเดียวอีกนะครับผมเป็นห่วง” หญิงสาวจ้องมองในดวงตาของเขาก็พบว่าเขารู้สึกอย่างที่พูดจริงๆจนเธอเองต้องหลบสายตา
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะแต่พรีนรู้ว่าแค่นี้ยังไม่เป็นอันตรายต่อลูกหรอกนะคะพรีนถึงไป เอาไว้วันหลังพรีนจะให้คุณพาไปแล้วกันค่ะ แบบนี้โอเคไหมคะ”
“ดีมากครับที่เชื่อฟังผม วันนี้ผมมีเมนูโปรดของพรีนมาด้วยนะครับ” ชายหนุ่มชูกล่องอาหารร้านดังที่เป็นที่โปรดปรานของหญิงสาวขึ้นสูงให้เธอได้เห็น
“ว๊าว จริงหรอคะ แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วค่ะว่าเป็นอะไร ขอบคุณนะคะที่ไปยอมต่อแถวซื้อมาให้พรีน” เธอรู้สึกซาบซึ้งใจมากๆ
“ด้วยความเต็มใจครับ” ชายหนุ่มตอบกลับยิ้มๆ เขาไม่ได้ไปยืนต่อแถวเองเพียงแต่ให้ลูกน้องไปต่อแถวซื้อให้เท่านั้น สงสัยต้องมอบโบนัสให้ลูกน้องสักหน่อยที่ทำให้เขาได้รับความดีความชอบจากหญิงสาว
“คุณไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวเรื่องในครัวพรีนจัดการเอง”
“ขอบคุณครับ”
หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็เดินมานั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาว เขาชอบเวลาที่ได้นั่งมองเธอทานอาหารเพราะมันจะสร้างความอยากอาหารให้เขาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
“ทานเถอะค่ะเดี๋ยวก็ไม่ร้อนนะคะ ไม่ต้องห่วงว่าพรีนจะทานน้อยนะคะเพราะวันนี้พรีนจะจัดการให้หมดเลย” หญิงสาวตอบกลับยิ้มๆมีหรือที่เธอจะกินทิ้งกินขว้าง
“เยี่ยมมากครับ ก่อนนอนอย่าลืมทานนมนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเตือนน้ำเสียงห่วงใย
“ได้เลยค่ะ คุณบำรุงพรีนแบบนี้พรีนอาจจะกลายเป็นหมูได้นะคะ”
“เยอะกว่านี้ผมก็เลี้ยงพรีนกับลูกไหวครับ อาการแพ้ท้องยังมีอยู่ไหมครับ”
“ก็มีนิดหน่อยค่ะแต่ว่าตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว” การได้อยู่ใกล้เขาทำให้เธอรู้สึกว่าอาการต่างๆที่เคยเกิดขึ้นหายไปจนหมด
“อดทนหน่อยนะครับ ถ้าลูกคลอดออกมาผมจะเลี้ยงให้เอง”
“อย่ามาขอให้พรีนช่วยก็แล้วกันค่ะ”
“ต้องดูก่อนครับว่าลูกติดพ่อหรือติดแม่มากกว่ากัน” จบประโยคของชายหนุ่มคนทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข อย่างน้อยเธอก็จะขอทำทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเขาให้มีความสุขมากที่สุด
- ผู้เขียน
