บทที่ 8
642 คำ
“นี่มันสองเดือนเต็มแล้วนะกมลทิพย์ หล่อนไม่ห่วงลูกสาวเลยหรอ”
“ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงนะคะคุณน้องเพียงแต่ว่าลูกสาวคนนี้ของพี่ดื้อเกินไป เดี๋ยวหมดหนทางก็คงกลับมาหาพี่เองนั่นแหละค่ะ พูดไปก้เปล่าประโยชน์”
“แต่ว่าน้องรีบ”
“อะไรนะคะ”
“ปะ เปล่าค่ะ ว่าแต่ตอนนี้กิจการของกมลทิพย์เป็นยังไงบ้างจ๊ะ”
“ลูกค้าน้อยลงกว่าเดิมมากจ้ะ เมื่อก่อนหมุนเวียนวันละหลายล้าน เดี๋ยวนี้ล้านเดียวยังไม่ค่อยจะถึงมีแต่จะเอาทองมาขายกันซะส่วนใหญ่”
“เศรษฐกิจไม่ดีก็แบบนี้แหละเนาะ”
“ใครจะเหมือนกิจการของคุณน้องละคะ ยังไงๆทุกคนก็ยังต้องกินข้าวอยู่ดี อู่ข้าวอู่น้ำเลยล่ะค่ะ”
“คุณพี่ก็พูดเกินไป ยังไงฝากเรื่องหนูกรรัมภาด้วยนะคะ ตาภานุน่ะน้องกลัวจะโดนสาวแถวนี้งาบไปซะก่อน บอกตรงๆนะคะว่าเห็นลูกชายน้องอย่างนี้แต่สาวๆเข้าหาไม่ขาดสาย”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องยัยพรีนหรอกนะคะ คุณน้องดูแลลูกชายก็พอค่ะเพราะถ้าสาวมากไปก็คงจะไม่ดีกับลูกพรีนนัก”
“งั้นวันนี้น้องขอตัวก่อนนะคะ” ภวิตาบอกลาจากนั้นก็ตรงกลับบ้านทันที เมื่อมารดากลับมาถึงบ้านภานุก็เดินส่วนออกมาพอดี ภวิตาชักสีหน้าไม่พอใจทันทีเพราะลูกชายเดินเคียงคู่มากับหญิงสาวที่แต่งตัวแต่งหน้าจัด
“นี่ลูกพานังนี่เข้ามาในบ้านของเราทำไม” ภวิตาตวาดถามเสียงดัง หล่อนไม่อยากให้ลูกพาผู้หญิงต่ำๆแบบนี้เข้ามาเหยียบในบ้านแม้แต่ครั้งเดียว
“โธ่คุณแม่ครับยังไงๆลูกของคุณแม่ก็เป็นผู้ชาย ความต้องการมันไม่ได้ลดลงหรอกนะครับ ถ้าต้องให้รอยัยน้องพรีนคนโปรดของแม่คนเดียวผมก็ได้แห้งเหี่ยวตายแน่ๆ” ภานุตอบกลับยิ้มๆ เรื่องความเจ้าชู้ของเขาเป็นที่หนึ่งเพียงแต่คนทั่วไปไม่ค่อยรู้เท่านั้นเอง
“กลับไปได้แล้ว”
“เรียกหารวีอีกนะคะคุณภานุ” รวีซบลงที่อกของภานุอย่างต้องการจะแกล้งมารดาของชายหนุ่ม
“เลิกมาวอแวลูกชายฉันได้แล้วออกไปเดี๋ยวนี้” ภวิตาตวาดออกไปเสียงดัง หล่อนทำได้แค่โวยวายแต่ไม่เคยห้ามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเรื่องนี้ได้สำเร็จเลยสักครั้งเพราะภานุมีบิดาคอยให้ท้ายครอบครัวถึงได้กำลังจะถึงจุดจบในเร็ววันนี้ เมื่อรวีเดินจากไปภานุก็เปิดประเด็นที่มารดาไปคุยกับกมลทิพย์ทันที พอรู้ว่ายังหาตัวของหญิงสาวไม่เจอภานุก็ยิ้มออกมาเพราะเขาดีใจที่จะได้ยืดเวลาความเป็นอิสระต่อไปอีก
“ลูกก็รู้ว่าปัญหาของเรามันต้องจัดการให้เรียบร้อยภายในปีนี้”
“ยังมีเวลาอีกหลายเดือนนี่ครับคุณแม่ พรีนออกไปอยู่ข้างนอกนานๆเดี๋ยวเงินหมดก็กลับมาหาป้ากมลทิพย์เองนั่นแหละครับ หรือว่าคุณแม่ไม่ได้คิดแบบนั้นล่ะครับ”
“แล้วถ้าไม่กลับล่ะลูก” ภวิตายังคงเป็นกังวลไม่น้อย หล่อนจะหายกังวลก็ต่อเมื่อลูกชายได้ตบแต่งกับกรรัมภาเรียบร้อย
“ไม่กลับผมจะไปตามกลับมาด้วยตัวเองเลยครับ” ชายหนุ่มตอบลกลับน้ำเสียงมาดมั่น คำตอบของลูกชายทำให้ภวิตามีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง หล่อนจะต้องรักษาครอบครัวของตัวเองเอาไว้ให้ได้แม้หล่อนกับสามีจะไม่เหลือความรักที่เคยมีให้กันเลยสักนิดแต่ว่าหล่อนจะเสียหน้าไม่ได้เด็ดขาดเพราะมีคนที่จะคอยซ้ำเติมเธออยู่ไม่น้อย
- ผู้เขียน
