จอมมารบงการรัก

บทที่3.ต่างคนต่างคิดถึงแต่คนละความหมาย

เตชิลามองมาจากฝั่งตรงข้าม เธอมองเห็นภาพที่ทำให้หัวใจเต้นแรงได้อย่างชัดเจน “วี๊ดดดดด!!” เธอเผลอตัวกรี๊ดลั่นตกใจที่พบเจอกับภาพที่สั่นขั้วหัวใจ ก่อนจะวิ่งตัวปลิวกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง ปิดประตูระเบียงมือไม่สั่น และยังจำภาพความใหญ่โตของชายแปลกหน้าได้ติดตา

         “อี้...อีตาบ้า หน้าไม่อายเดินแก้ผ้าอะไร กลางวันแสกๆ จันทร์เจ้าจะเป็นตากุ้งยิงไหมหะ?!!” เตชิลายกมือขยี้นัยน์ตาใต้แว่นสายตา รีบวิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าลวกๆ แต่ก็ยังไม่สามารถสลัดภาพที่ติดตาออกไปได้ เพราะเห็นชัดเจนเต็มสองตา จนขนลุกซู่เมื่อนึกถึง

         อีธานอมยิ้มเขาอารมณ์ดีขึ้น ช่ยหนุ่มมองเห็นด้านหลังของหญิงสาวที่ตนเองพึงใจ หล่อนเพิ่งจะผลุบหายไปหลังม่าน ชายหนุ่มก้มมองหน้าขาตัวเอง เขาหัวเราะเบาๆ ตัวตนใหญ่โตขยับตัวงึกงักเหมือนต้องการจะทักทายหล่อน ผู้หญิงคนนั้นคงเห็น ‘ของหวง’ ของเขาจนเต็มตา ท่าทางหล่อนตกใจจนโอเว่อร์!! อีธานฉวยผ้าเช็ดตัวมาคลุมกายช่วงล่าง พยายามชะโงกหน้ามองระเบียงฝั่งตรงข้าม เผื่อบางที เขาจะได้เห็นหล่อนอีกซักครั้ง

         “เอพิล...ผมเขียนเช็คไว้ให้แล้ว เชิญคุณกลับสเปนได้เลย อย่าให้ข่าวอะไรเกี่ยวกับตัวผมกับสำนักพิมพ์ไหน ตอนนี้ผมยังไม่อยากเป็นข่าว ผมอยากอยู่เงียบๆ หวังว่าคงเข้าใจนะ” ในมืออีธานมีกระดาษแผ่นเล็กๆ เขาวางกระดาษชิ้นั้นลงบนหัวเตียง กับการเปลี่ยนแปลงที่นางแบบสาวตั้งตัวไม่ทัน เธอมองหน้าเขา พยายามต่อรองด้วยสายตา

อีธานยิ้มมุมปาก เขาส่งสายตาปรามจนเอพิลไม่กล้า เขามีเป้าหมายใหม่ที่เร้าใจกว่า จึงไม่จำเป็นต้องหนีบผู้ตรงหน้าไว้ข้างกาย เกมสนุกๆ เริ่มต้นขึ้นแล้ว

         นางแบบสาวทรงโตโบกมือลา “สำหรับคุณ เอพิลว่างตลอดนะคะ ถ้าคุณต้องการ” เธอชะโงกหน้ากดปลายจมูกกับสันแก้มของคนตัวใหญ่ ตรงหน้าประตูห้องนั่นเอง เป็นจังหวะเดียวกันที่เตชิลาเปิดประตูออกมาจ๊ะเอ๋เข้าพอดี

เธอเบิกตาโต ตะลึงมองภาพสวีทหวานจนตาค้าง ก่อนจะหลุบเปลือกตาลง ปิดบังความเอียงอายของตนเอง และค่อยปิดประตูห้องของตัวเองเบาๆ ไม่อยากขัดจังหวะคู่รักที่กำลังติดพันกันแบบไม่แคร์สายตาคนอื่น แต่อีธานก็ยังได้ยิน และเห็นเข้าพอดี

เขาดันบานประตูให้เปิดกว้างมากขึ้น ใช้หัวไหล่หนาค้ำปากประตูเอาไว้ พร้อมกับกอดอกเปล่าเปลือยที่มีเพียงขนหน้าอกประปราย แต่หนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ เตชิลาแน่ใจว่าเหตุการณ์กลับเข้าสู่โหมดปกติ เธอจึงเปิดประตุห้องพักออกมาอีกครั้ง เธอก้มหน้าเดินผ่านหน้าห้องสวีทของอีธานไปอย่างสำรวม พยายามไม่เหลือบมองไปที่ชายหนุ่มเจ้าของห้อง กลัวเห็นภาพที่ไม่น่ามองและติดตาอีกครั้ง

         “คนของผมมีธุระรีบกลับไปแล้ว ประตูห้องนี้...เปิดให้คุณเสมอ ถ้าคุณต้องการนะคนสวย” อีธานพูดเสียงดังๆ เตชิลาเงยหน้ามอง เธอไม่เข้าใจความหมายของคนตรงหน้า ก่อนจะวิ่งหนีเข้าลิฟท์ เพราะความกลัวเมื่อเห็นอีธานขยับตัว

         “หัวใจจะวายคนอะไรโรคจิตชะมัด!!” เธอยกขึ้นลูบอกบ่นเสียงอุบอิบ ผิวแก้มร้อนฉ่า!! เอพิลปรายตามองสาวน้อยหน้าหวานที่ร่วมทางมาในลิฟท์ตัวเดียวกันด้วยสายตาหมิ่นๆ หล่อนแต่งตัวไม่ต่างอะไรกับแม่ชี ที่เปิดได้ดันปกปิดจนมิด หาความน่ามองซักนิดไม่มี

ตู๊ด...

เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวดังกังวาน เธอจึงสอดมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายที่คล้องหัวไหล่ซ้าย และกดรับอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเบอร์เพื่อนสนิทโทร.เข้ามา ก่อนจะคุยฟุ้ง เรื่องความเร่าร้อนของอีธาน ให้เพื่อนสาวฟัง โดยที่เตชิลาได้ยินเต็มสองหู เธอแอบนินทาชายหนุ่มในใจถึงความหื่นกามไม่เลือกที่ของเขา

         “สุดๆ เลยละเธอเอ๋ย...ไอ้ข่าวลือในวงการนะเด็กๆ ตัวจริงคุณอีธานเด็ดกว่านั้นเยอะ ทั้งดิบทั้งเถื่อนจนลืมไม่ลง ไว้จะเล่าให้ฟัง ตอนนี้อยู่ในลิฟท์กำลังจะกลับแล้วล่ะ...ก็พอสมควรนะ หล่อนก็รู้นี่ว่าคุณอีธานนะป๋าขนาดไหน เขาใจป้ำจะตาย แต่ก็ว่าเถอะให้ฟรีๆ ฉันก็ยอม แค่นี้ก็เกือบตายแล้วล่ะ มันจุกอกแทบทะลุปากแหนะ” เตชิลาหน้าแดงก่ำเพราะอายแทน เธอเคยเห็นตัวตนอลังการของอีธานมาจะๆ เลยพอเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงตรงหน้า หล่อนไม่สามารถลืมชายหนุ่มลงเพราะเหตุอันใด

         “คนบ้าพลัง หื่นกามชอบโชว์!!” เตชิลาค่อนว่าอีธานลับหลัง เมื่อนางแบบสาวชื่อดังนวยนาดออกไปจากลิฟท์ หล่อนเดินยิ้มหวานๆ แจกจ่ายไปทั่ว จนหนุ่มๆ พุ่งความสนใจไปที่เอพิล ไม่ได้สนใจเตชิลาที่เดินตามมา หากมีนางแบบสาวตรงหน้า เด็กกะโปโลอย่างเธอจะเทียบกับนางแบบชั้นนำได้ยังไง

         เธอเดินเลี่ยงคนกลุ่มใหญ่ไปอีกทาง เตชิลาเดินเล่นเลียบชายหาดที่มีนักท่องเที่ยวเดินไปเดินมาขวักไขว่ เธอเดินใจลอย ในหัวมีแต่เรื่องของผู้ชายคนนั้น จนตนเองเริ่มหงุดหงิด

เธอรีบสลัดภาพเงามายานั่นทิ้ง เปลี่ยนความคิด มาคิดเรื่องตัวเองบ้าง อนาคตที่เคยขอบิดาไว้ เธออยากทำตามความฝันตัวเอง ก่อนที่จะมารับช่วงต่อกิจการจากบิดา ปราโมทมีบริษัทรับเหมาก่อสร้างเล็กๆ กิจการมั่นคงพอสมควร ซึ่งเตชิลาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ก็จำต้องทำเพราะเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว แต่การที่เธอเรียนจบเร็วกว่ากำหนด จึงอยากจะหาประสบการณ์ในอาชีพที่ใฝ่ฝันก่อน อาชีพที่ชอบมานานคือการเป็นตากล้อง จึงขออนุญาตบิดา แต่ก็ได้แค่เวลาที่จำกัด

         ดังนั้นหลังจากเที่ยวครั้งนี้จบ เธอต้องตระเวณหาที่สมัครงาน เพราะช่วงเวลาที่ปราโมทอนุญาตมันน้อยนิด จนไม่สามารถรอได้ ถึงจะเป็นตากล้องถ่ายภาพในร้านเล็กๆ เตชิลาก็เอา เธอไม่ได้เรียนมาโดยตรง อาศัยความชอบส่วนตัวและฝึกปรือฝีมือมานาน เพราะฉะนั้นจึงมีฝีมือพอตัว

         “จันทร์เจ้าสู้ๆ” เธอตะโกนให้กำลังใจตัวเองอยู่ที่ริมชายหาด เสียงดังก้อง สะท้อนไปมาทั่วหาดนางรำ จนเริ่มมีคนหันมามองอย่างสนใจ เตชิลาหมุนตัวเดินกลับไปยังโรงแรมที่พักเธอลืมตัวตะโกนออกมาสุดเสียง เริ่มรู้สึกอาย หลังสิ้นเสียงตะโกนของตนเอง 

ครอบครัวตรีทิพย์อาภา ประกอบไปด้วยพ่อ แม่ ลูก สามชีวิตลงมาทานอาหารเช้าพร้อมกัน เตชิลาขยันยิ้ม เมื่อมีความสุขล้นอก ที่ได้ทำอย่างที่ตัวเองต้องการ เธอได้เล่นน้ำสมใจ ปราโมทมองบุตรสาวอย่างเป็นห่วง วัย22ปี ยังเด็กนัก ประสบการณ์ชีวิตก็ไม่มี แต่กำลังจะออกไปเผชิญกับโลกกว้างที่มีแต่อันตราย

         “จันทร์เจ้าตกลงจะไปทำงานที่ไหนนะลูก?” ศรีไพรเอ่ยถามบุตรสาวก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

         “ยังไม่รู้เลยค่ะแม่ จันทร์เจ้าสมัครไว้หลายที่ แต่ยังไม่มีที่ไหนเรียกตัวไปสัมภาษณ์ซักเจ้า!” เตชิลาบ่นเสียงอุบอิบ ช่างภาพส่วนใหญ่เป็นเพศชาย ผู้หญิงอย่างเธอจึงถูกเมิน เนื่องจากการถ่ายภาพต้องสมบุกสมบันพอตัว ผู้หญิงบอบบางอย่างเธอจึงถูกมองข้าม

         “ถ้าไม่ได้ที่ไหนซักที่ จันทร์เจ้าก็ต้องกลับไปทำกับพ่อซินะ” ปราโมทเอ่ยยิ้มๆ

         “ป๋าอ่ะ...มันต้องมีซักที่ละค่ะที่เห็นในฝีมือของจันทร์เจ้า ลูกสาวป๋าไม่ใช่กระจอกนะคะ ใบรับประกันก็มี โล่เกียรติยศก็มากมาย” เตชิลาแก้ตัวเสียงเง้างอด ทั้งๆ ที่แอบหวั่นใจอยู่เหมือนกัน

         “ลูกสาวพ่อเก่งนะ แต่จะมีคนมองเห็นไหมไม่รู้”

         “ไม่มีใครให้กำลังใจจันทร์เจ้าเลยเหรอคะ คอยดูจันทร์เจ้าจะทำให้สำเร็จ ป๋าจะมาดูถูกจันทร์เจ้าทีหลังไม่ได้หรอก” เตชิลากล่าวเสียงแข็ง เธอจะพิสูจน์ฝีมือให้บิดารู้ ปราโมทอมยิ้ม ยกมือโยกศีรษะลูกสาวเล่นอย่างแสนรัก

         “แม่วันนี้จันทร์เจ้าจะลงทะเล แม่ลงไปเล่นน้ำกับจันทร์เจ้าไหมคะ”

         “ไม่ล่ะ แม่มีการบ้านเด็กต้องตรวจอีกนิดหน่อย จันทร์เจ้าไปเล่นกับพ่อสองคนนั่นล่ะจ้ะ”

         “ลูกศิษย์แม่จะรู้ไหมคะนี่ ว่าอาจารย์ศรีไพรนะรักลูกศิษย์ขนาดไหน มาเที่ยวกับครอบครัว ยังหอบเอางานมาทำด้วยเลย” เตชิลากล่าวสัพยอกมารดา ท่านห่วงลูกศิษย์จนถึงกับหอบหิ้วเอางานมาทำด้วย แม้จะเป็นวันหยุดงาน

         “ทำเป็นพูดดี แม่ทำแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ แค่เสียเวลาเพิ่มขึ้นนิดหน่อย แลกกับความสำเร็จของพวกเขา จะเป็นอะไรไปเชียว”