ฉันกับจอมทัพช่วยกันประคองคีตะเข้าบ้านอย่างทุลักทุเล เพราะส่วนสูงฉันกับจอมทัพที่ประคองคนละด้านไม่สมดุลกัน อีกอย่างแข้งขาของคนเมาไม่รู้เรื่องอย่างคีตะ ก็เหมือนจะไม่ให้ความร่วมมือเลย ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง แต่ถอยหลังสองก้าว แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงสักที
"ไหวไหมต้นเตย"
จอมทัพชะโงกหน้าข้ามศีรษะของคีตะมาถาม
"ไม่ไหวก็ต้องไหวล่ะ ไปกินหมีควายมาทั้งตัวรึไง ถึงได้ตัวหนักแบบนี้"
ฉันกัดฟันไปบ่นไป ทนอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องนอนของเขาแล้ว จะได้เสร็จธุระสักที
"เฮ้อ! ถึงซะที"
และพอถึงห้องของคีตะ ก็ทำเอาทั้งฉันและจอมทัพเหงื่อไหลไคลย้อยไปตามๆ กัน
"ฉันฝากดูแลมันด้วยนะ มีนัดกับฟ้าใสตอนเย็นน่ะ"
ฉันที่กำลังจะกลับห้องตัวเองถึงกับชะงัก เมื่อจอมทัพเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก
"อ้าว! จะทิ้งให้ฉันอยู่กับคีตะสองคนเนี่ยนะ ทำไมนายใจร้ายกับฉันแบบนี้ล่ะจอมทัพ"
"แต่ฉันมีนัดกับฟ้าใสจริงๆ ถ้าไม่ไปมีหวัง
