บทที่ 17
ในขณะที่ทุกอย่างกำลังสงบ และหงหงกำลังนั่งเล่นกับตุ๊กตาที่โต๊ะเล็ก ๆ ใต้ร่มไม้ในสวน เธอดูเพลิดเพลินไปกับการเล่นท่ามกลางบรรยากาศสงบ ซิงอีกำลังนั่งดื่มชาที่มุมหนึ่งของสวน สายตาแม่มองดูลูกอย่างเอ็นดูอยู่ไกล ๆ แต่ก็ไม่ละสายตาไปไหน
สาวใช้คนใหม่ที่มักจะทำท่าเอ็นดูหงหงทุกครั้งเดินเข้ามาใกล้เด็กน้อย เธอยิ้มพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"คุณหนูหงหงคะ พี่มีขนมมาให้ค่ะ จะลองชิมไหม"
หงหงเงยหน้ามองสาวใช้ ดวงตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงขนม แต่เมื่อคิดอย่างใคร่ครวญเธอก็พูดขึ้นด้วยเสียงอ้อแอ้
"ขนมอะไรเหรอคะ"
"ขนมหวาน ๆ ที่คุณหนูน่าจะชอบไงคะ พี่ว่างอยู่ใกล้ ๆ ตรงนั้น เดี๋ยวพี่พาหงหงไปหยิบเองนะ" สาวใช้ตอบอย่างไม่เร่งร้อน เธอชี้ไปทางหลังพุ่มไม้ข้างสวนที่ดูค่อนข้างลับตา
หงหงย่นคิ้วเล็กน้อยเธอรู้สึกถึงความผิดปกติของสถานการณ์นี้แต่กลับทำท่าทางเหมือนสนใจ
“แต่แม่บอกว่าหงหงต้องถามแม่ก่อน...ถ้าแม่ไม่ให้
