บทที่ 18
พวกเขาไม่รู้เลยว่าหงหงเด็กน้อยคนนี้มีวิญญาณของอู๋ไฉ่หงอยู่ในร่าง และเธอก็ได้คาดการณ์ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเอาไว้บ้างแล้ว
อู๋ไฉ่หงรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และถึงแม้ว่าเธอในตอนนี้จะดูเหมือนเด็กนอนหลับสนิท แต่เธอได้เตรียมแผนสำรองเอาไว้แล้ว
นักฆ่าทั้งสามเดินผ่านสวนหลังคฤหาสน์ไปยังทางออกลับ ทันใดนั้นก่อนที่พวกเขาจะไปถึงประตูที่เตรียมไว้ หงหงที่ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของนักฆ่าก็เริ่มงอแงและร้องไห้เสียงดัง
“ปล่อย หงหงไม่อยากไป ปล่อยนะ ปะป๊า หม่าม้า ช่วงหงหงด้วย”
เสียงร้องดังมากจนทำให้หนึ่งในพวกมันหันไปมองรอบ ๆ อย่างตกใจ แต่หัวหน้ากลับพูดเบา ๆ
“ทำให้เด็กเงียบเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวฉันจะหาที่ปิดปากเธอ”
ขณะที่พวกมันมัวแต่ยุ่งกับการพยายามให้เด็กเงียบ คนดูแลสวนที่ห้องพักอยู่ใกล้ ๆ ประตูหลัง กลับได้ยินเสียงร้องของเด็กน้อยจากมุมหนึ่งของสวน เขารีบวิ่งไปแจ้งคนในคฤหาสน์ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมา
