หนึ่งชั่วยามผ่านไป
เศษอาหารมากมายวางกองกลาดเกลื่อนอยู่เต็มโต๊ะไปหมด อาหารมากมายที่เคยวางอยู่ตรงหน้า บัดนี้อันตรธานหายไปสิ้น มิได้ถูกเสกให้หายไปเพราะวิชาเวท แต่ลงไปอยู่ในท้องขององค์หญิงน้อยในคราบสตรีวิปลาสนั่นเอง ท่ามกลางสายตาของบุรุษทั้งสามต่างพากันนั่งมองสตรีตรงหน้าด้วยความรู้สึกอึ้งไปตามๆ กัน
“ตัวก็เล็กนิดเดียว ไฉนเลยจึงได้กินจุมากมายถึงเพียงนี้ แน่ใจนะว่านางเป็นหญิง กินเข้าไปได้ยังไง อาหารตรงหน้าเหล่านี้พวกเราสามคนยังกินไม่หมดเลย แต่นางสิกลับกินหมดภายในหนึ่งชั่วยามเท่านั้น” เทพศาสตรารำพึงรำพันออกมามิรู้วายอยู่เช่นนั้น
“ข้าคิดว่านางคงจะอดอยากมิได้กินอะไรมานานมากแล้วกระมัง” องค์ชายเก้ารับสั่งพลางทอดพระเนตรกองเศษอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะแย้มพระโอษฐ์กว้างพร้อมส่ายพระพักตร์ไปมา
“ท่าทางเสี่ยวเยว่คงจะไม่ได้กินอาหารอร่อยๆ แบบนี้มานานมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ นางคงจะอดอยากและขาดอาหารจึงได้กินอะไรต่
