บทที่ 1
1339 คำ
เขากระชากแขนหญิงสาวให้เดินตามมา และตลอดทางที่เดินก็มีสายตาของผู้ชายส่วนใหญ่จ้องมองอยู่ตลอด ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก สิ่งที่ไม่ชอบที่สุดก็คือการที่เลดี้อ่อยผู้ชาย ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะคอยบอกตลอด ว่าเธอไม่เคยทำอะไรในแบบที่เขากล่าวหาแม้แต่น้อย พวกผู้ชายพวกนั้นมองเธอเองทั้งนั้น เธอก็อยู่ของตัวเองดีๆ ไม่เคยยุ่งวุ่นวายกับใคร แต่เขาก็ยังคอยหาเรื่องไม่หยุด
"บอกว่าอย่าอ่อยผู้ชายไง เธอนี่มันดื้อด้านจริงๆ"
"แต่ว่าเลดี้ไม่ได้อ่อยใครเลยนะคะ ทำไมคุณคชาถึงไม่เคยเข้าใจเลย"
หญิงสาวเอ่ยตัดเพ้อใส่ชายหนุ่ม ข้อมือเล็กเริ่มแดงเพราะแรงบีบของเขา และยิ่งเธอต่อต้าน หรือใช้คำพูดเถียงกลับ เขาก็ยิ่งโกรธ และเอาแต่ใจตัวเองมากยิ่งขึ้น
"เธอเถียงฉันเหรอ เคยตายคาเตียงไหม"
และจบประโยคนั้นหญิงสาวก็หยุดเถียงชายหนุ่มทันที คำพูดที่เขาพ่นออกมา ไม่มีการข่มขู่แม้แต่น้อย ทำจริงแน่นอน เพราะฉะนั้นเธอควรจะสงบปากสงบคำดีกว่า
"เมื่อกี้ฉันเห็นนะ ว่าเธอไปอ่อยไอ้พวกปี 2 แล้วไปยืนนิ่งให้มันเอาหน้ามาใกล้ทำไม"
"หึ... สงสัยเธออยากโดนดีสินะ"
หญิงสาวเลือกที่จะเงียบไม่ตอบโต้ เพราะท้ายที่สุดเธอเองก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ตั้งแต่ที่ถูกเก็บมาเลี้ยง เธอได้รับความรักความเอาใจใส่จากคนในครอบครัว ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ บรรดาแม่บ้านรวมไปถึงคนขับรถ แม้กระทั่งคนสวนทุกคนต่างรัก และเอ็นดูเธอเสมอ แตกต่างจากผู้ชายอีกคน ที่คุณพ่อคุณแม่ไม่ค่อยเอาใจใส่เท่าไหร่ ทั้งที่เขาเองเป็นลูกแท้ๆ ลูกคนเดียวของพวกเขา มันเป็นปมในใจของคชามาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอโตขึ้นเขากลายเป็นผู้ชายที่เย็นชา แสดงออกทางความรักไม่เป็น เพราะไม่เคยได้รับมันตั้งแต่เด็ก จึงตัดสินใจออกมาอยู่คอนโดข้างนอกแทบไม่กลับเข้าบ้าน เขาเข้าไปทำงานที่บริษัท กินเงินเดือนเหมือนพนักงานคนอื่น จึงทำให้คนที่บ้านไม่สามารถบังคับอะไรชายหนุ่มได้เลย เพราะเขาเป็นคนทำงานเพื่อแลกกับเงินเดือน คนเป็นพ่อแม่จึงไม่บังคับให้เขาทำตามที่ต้องการ
ช่วงหลังเหมือนพวกท่านเริ่มรู้ว่า คชาตีตัวออกห่างไปไกล จึงทำให้พ่อแม่เริ่มกลับมาเอาใจใส่ แต่ทว่ามันสายเกินไปแล้ว ความรู้สึกของเขามันแตกสลายแทบไม่มีชิ้นดี ไม่ว่าจะพยายามต่อให้ติดยังไง สุดท้ายเขาก็ยังแข็งกระด้าง และเย็นชาเหมือนเดิม
"ขึ้นรถ"
หญิงสาวขยับตัวเข้าไปนั่งในรถอย่างว่าง่าย จ้องมองใบหน้าของเขาก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ เมื่อมีสายตาดุจ้องมองมา
คชาปิดประตูใส่หญิงสาวเสียงดัง เดินอ้อมกลับมายังฝั่งคนขับ จากนั้นก็สตาร์ทรถ และขับออกไปทันที เขาซื้อคอนโดอยู่ไม่ห่างจากบริษัทของที่บ้าน เข้าไปทำงานในตำแหน่งรองประธานบริษัท กินเงินเดือนเหมือนพนักงานทั่วไป โชคดีที่ตำแหน่งนี้ได้เงินเดือนเยอะมากพอสมควร จึงทำให้เขามีเงินใช้อยู่สุขสบายไม่ยอมกลับเข้าบ้าน เพราะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเข้าไปอีก
"คุณคชาคะ"
"อะไร..."
เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับสายตาที่ยังคงจ้องมองไปยังเบื้องหน้า เมื่อวานเธอคุยกับคุณพ่อคุณแม่ ท่านขอร้องให้มาช่วยคุยกับคุณคชา อยากให้กลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน แต่เธอยังมีความลังเลในการพูด ถ้าเอ่ยออกไปอาจจะโดนดุด่าก็เป็นได้
"คุณพ่อกับคุณแม่อยากให้คุณคชากลับบ้านค่ะ กลับไปอยู่ที่บ้านนะคะ เลดี้ขอร้อง"
"หึ... ใครสั่งให้เธอมาพูดอีกล่ะ"
"ถ้าเกิดว่าคุณคชาไม่อยากเห็นหน้าของเลดี้ เดี๋ยวจะลองคุยกับคุณพ่อคุณแม่ ย้ายออกมาอยู่ข้างนอกค่ะ"
และเมื่อจบประโยคของหญิงสาว ชายหนุ่มก็หันขวับมามองด้วยใบหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ หรือว่าปีกกล้าขาแข็งขึ้นมา อยากจะออกไปอยู่ข้างนอกกับผู้ชายคนอื่น อยู่ที่บ้านคงจะมีกรอบเยอะมากไปสินะ ผู้หญิงแรดน่ารังเกียจที่สุด
"ทำไม... อยู่ที่บ้านมันไม่ได้ออกไปแรดสินะ ถึงได้หาวิธีเอาตัวเองออกมาอยู่ข้างนอก"
"อะไรที่ทำให้คุณคิดได้ขนาดนี้คะ เลดี้ก็แค่อยากให้คุณกลับไปอยู่ที่บ้านเอง หนูก็แค่คิดว่า คุณอาจจะไม่อยากเห็นหน้าหนูก็เลยออกมาอยู่ข้างนอก"
"ไม่ต้องแรดอยากออกไปอยู่ที่อื่น ถ้าฉันอยากกลับเดี๋ยวฉันจะกลับเอง ถ้ามีสมองก็ช่วยจำไว้อะไรที่ฉันไม่ชอบอย่าทำ อย่าหาเรื่องให้ตัวเองโดนดีเลย เข้าใจที่พูดไหม"
ชายหนุ่มเลยออกมาเสียงข่มขู่ เลดี้ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เวลาที่เธอพูดอะไรเขาไม่เคยรับฟังเลย แถมยังแปลคำพูดเธอไปในความหมายอื่น บางทีก็คิดนะว่าเขาเกลียดเธอมากถึงขั้นไหน ถึงได้ปิดหูปิดตาไม่รับฟัง หรือรับรู้ความหวังดีของเธอเลย
"เข้าใจแล้วค่ะ"
และเมื่อรถเคลื่อนที่มาถึงคอนโดหรูใจกลางเมือง เขาก็วนรถขึ้นไปจอดชั้นบนสุด เปิดประตูลงจากรถและหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีหญิงสาวก็เปิดตามลงมา
"กินข้าวมาหรือยัง"
"ยังเลยค่ะ"
เธอกอดกระเป๋าตัวเองไว้แน่น ตอบคำถามในสิ่งที่เขาต้องการอยากรู้ ถ้าเกิดว่าขัดใจขึ้นมา จะต้องทะเลาะกันอีกยาว ซึ่งเธอเองก็ไม่ชอบสักเท่าไหร่นัก
"อืม... เดี๋ยวจะสั่งอะไรมาให้กิน เข้าไปได้แล้วตรงนี้มันร้อน"
ทั้งสองคนพากันเดินไปที่ประตูทางเข้าชั้นบนสุด แตะคีย์การ์ดเข้าไป ก่อนจะพากันเดินไปยังหน้าห้อง ซึ่งจะเข้าไปได้ต้องสแกนนิ้วมือ หรือมีรหัสกดเข้าไป ซึ่งเลดี้เป็นคนเดียวที่รู้รหัสห้องของเขา เพราะโดยปกติชายหนุ่มจะไม่ให้ใครขึ้นมา จะมีแค่กลุ่มเพื่อนของเขาที่มาบ้าง แต่สำหรับผู้หญิงคนอื่นไม่เคยได้ย่างกรายเข้ามา เพราะเขาค่อนข้างหวงแหนความเป็นส่วนตัว คชามีเพื่อนสนิทอยู่ในกลุ่มที่เรียนมหาวิทยาลัยสาขาวิศวะโยธาอยู่สองคน คนแรกชื่อโฮป อีกคนชื่อชาวิน แต่ละคนก็จะมีบุคลิกที่แตกต่างกัน แต่ด้วยความที่สามารถเข้ากันได้ดี จึงทำให้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันในปัจจุบัน
เลดี้วางกระเป๋าลง จากนั้นก็เดินไปยังห้องครัวเพื่อหยิบน้ำเย็นมาให้ชายหนุ่มดื่มเพื่อแก้กระหาย เห็นแบบนี้เธอเป็นผู้หญิงที่เอาใจใส่มากๆ นี่อาจจะเป็นนิสัยอีกอย่างที่คชาถูกใจ จึงไม่ยอมปล่อยหญิงสาวออกไปไหนห่างตัว เพราะพวกผู้ชายชอบผู้หญิงแบบนี้
"คุณคชาคะดื่มน้ำเย็นก่อนค่ะ เมื่อกี้เลดี้เห็นในตู้เย็นมีของสดอยู่ แล้วก็มีเส้นสปาเก็ตตี้ด้วย เดี๋ยวเลดี้ทำกับข้าวให้กินดีไหมคะไม่ต้องซื้อหรอก ใช้เวลาไม่นานค่ะแป๊บเดียว"
"อืม... เอาไงก็ได้ งั้นเดี๋ยวฉันขอไปอาบน้ำก่อน เธออยากทำอะไรก็ทำเถอะ"
"ได้ค่ะ"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะส่งน้ำเย็นไปให้เขาดื่ม คชารับแก้วน้ำมาถือไว้ ก่อนจะมองตามหญิงสาวไปจนลับสายตา และไม่รู้ว่าอะไรดลใจทำให้ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว พอได้สติก็กระแอมออกมาเล็กน้อย รีบหุบยิ้มก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้วเพื่อดับกระหาย
- ผู้เขียน
