บทที่ 2
1271 คำ
หลังจากที่คุยกันเสร็จ หญิงสาวก็เข้าไปอยู่ในครัวหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมใส่ จากนั้นก็หยิบของสดในตู้เย็นออกมาดูว่ามีอะไรหลงเหลือบ้าง ซึ่งเท่าที่เห็นก็มีพวกเบคอน แล้วก็ผักบางชนิดที่เกือบจะเน่าเสีย แต่ก็ยังสามารถเอามาล้าง และคัดใบที่ยังสดมาใช้งานได้ ซึ่งเธอจำได้ว่าผักพวกนี้เป็นคนซื้อมาด้วยตัวเอง แต่เนื่องจากว่าเขาไม่เข้าครัวทำกับข้าวเลยสักครั้ง และถ้าเธอไม่ได้แวะเข้ามาที่นี่ เขาก็จะปล่อยให้มันเน่าเสีย
"ทำสปาเก็ตตี้เบคอนพริกแห้งดีกว่า โชคดีนะเนี่ยที่มีใบโหระพา พริกสด แล้วก็เบคอน พอดีเลยทำอะไรง่ายๆ ดีกว่า"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะวางของทุกอย่างลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ตั้งหม้อต้มน้ำให้เดือด รอเส้นสปาเก็ตตี้จนสุกดี ตักขึ้นมาผึ่งไว้จากนั้นก็เริ่มลงมือต่อด้วยความกระฉับกระเฉง เธอเองอยู่ที่บ้านได้ฝึกทำอาหารกับแม่บ้านบ่อยๆ จึงทำให้ตัวเองสามารถทำอาหารได้เก่งและรสชาติอร่อยถูกปาก
"หอมมากๆ"
หญิงสาวลงเครื่องปรุงลงในกระทะ ใช้ที่คีบทำให้ทุกอย่างเข้ากัน จากนั้นก็แบ่งใส่จานเป็นสองจาน และอีกจานหนึ่งเธอเพิ่มพริกแห้งทอดเข้าไปอีกหลายเม็ด เนื่องจากว่าชายหนุ่มชอบกินเผ็ด และถ้าทำสปาเก็ตตี้ทุกครั้งเขาจะกินพริกเป็นเม็ด ด้วยสีหน้าราบเรียบไม่แสดงอาการใดๆ เลย ซึ่งต่างจากเธอกินเผ็ดมากไม่ค่อยได้ แต่ช่วงหลังเริ่มปรับตัวได้ก็พอกินกับเขาได้บ้าง
เธอถือจานสปาเก็ตตี้เข้ามาวางตรงโซฟา กดเปิด netflix ในระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เธอทำอาหารเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ส่วนเขาเองยังไม่ออกจากห้องน้ำเลย ถือว่าเป็นผู้ชายที่อาบน้ำนานพอสมควร
หลังจากนั้นไม่นานชายหนุ่มก็เดินออกมา บนตัวมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันตัวอยู่ หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มก่อนจะดึงเขาให้มานั่งตรงโซฟา
"สปาเก็ตตี้เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณคชากินก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวเลดี้จะหาเสื้อผ้าให้ใส่"
"ไม่ต้องหรอกเธอนั่งกินเลย"
เขาดึงรั้งตัวหญิงสาวให้มานั่งลงข้างกาย เธอทำหน้ามึนงงอย่างสงสัย อุณหภูมิในห้องเย็นมากขนาดนี้ และชายหนุ่มเพิ่งจะอาบน้ำออกมา เกรงว่าอากาศจะหนาวเย็นจนเกินไป อาจจะทำให้เขาไม่สบายได้
"เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกค่ะ ใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะเดี๋ยวเลดี้ไปหยิบมาให้"
"กินข้าวเถอะไม่ต้องไปหยิบหรอก เสื้อผ้าจะใส่ทำไม เดี๋ยวก็ต้องแก้อยู่ดี"
พูดจบเขาก็จ้องมองใบหน้าหญิงสาวพร้อมกับสื่อความหมายบางอย่าง ซึ่งเลดี้เองก็รู้ดีว่าต้องเจอกับอะไรหลังจากนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราสองคนมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง เธอกับเขาเริ่มมีความสัมพันธ์กันครั้งแรก คือช่วงวันเกิดของเธอตอนที่อายุ 18 ปี ทุกคนจัดวันเกิดให้กับเธออย่างยิ่งใหญ่ แต่ทว่าเขากลับไม่มาร่วมงาน และหนีไปดื่มคนเดียวตรงระเบียงห้องนอน
ถ้าย้อนเวลากลับไปตอนนั้น ก็เป็นช่วงที่เธอเรียนอยู่มัธยมศึกษาชั้นปีที่ 6 ตอนนั้นใกล้จะเรียนจบแล้ว ณ เวลานั้นรู้สึกสงสารคุณคชามาก เธอถือเค้กจานใหญ่ขึ้นไปหาเขาที่ห้อง และอ้อนวอนขอให้เขาลงมาร่วมงานวันเกิดของเธอ แต่ทว่าชายหนุ่มกลับเย็นชาใส่ ไม่ได้ยินดีกับงานวันเกิดของเธอในครั้งนี้ แถมยังบอกว่าตั้งแต่มีเธออยู่ในบ้านหลังนี้ ก็ไม่มีใครรักเขาอีกเลย แม้กระทั่งอ้อมกอดก็ไม่เคยได้รับมัน เธอเองก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณพ่อคุณแม่ และคุณคชา ห่างไกลออกจากกันตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีทั้งสามคนก็แทบไม่มองหน้ากันแล้ว
ในมุมมองของทั้งสองคน คชาจะชอบทำตัวให้เหมือนเป็นเด็กมีปัญหา เพื่อที่จะเรียกร้องความสนใจจากคุณแม่ และคุณพ่อ ส่วนอีกฝั่งก็รู้สึกโกรธที่ลูกชายทำตัวเกเรไม่น่ารัก จึงทำให้ทั้งสามคนมีปากเสียงกันบ่อย
"คุณคชาคะ เลดี้เอาเค้กมาให้ค่ะ"
หญิงสาวค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเขา มองไปโดยรอบก่อนจะเห็นประตูที่ระเบียงเปิดอยู่ เธอเดินเข้าไปหาก่อนจะวางเค้กให้ตรงหน้า กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่ว คงจะดื่มหนักมากเพราะดูจากใบหน้าแดงก่ำเหมือนคนไม่ค่อยมีสติแล้ว
"มาทำไม ไปมีความสุขกับครอบครัวอันอบอุ่นของเธอสิ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอก"
"ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ ทุกคนรักคุณคชามากนะคะ หนูต่างหากที่เป็นคนนอก"
"ฉันต่างหากที่เป็นคนนอก ตั้งแต่ที่มีเธอทุกคนก็มองฉันเหมือนเป็นส่วนเกิน ฉันไม่น่าเกิดมาเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ช่างเถอะ ใครอยากจะรักใครก็ทำไป เพราะหลังจากวันนี้ ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีก"
หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็อ้าปากค้างอย่างตกใจสุดขีด เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเจ็บปวดกับสิ่งที่คนในบ้านทำมากมายขนาดนี้ แต่ต้นเหตุก็คงมาจากเธอทั้งหมด ถ้าเกิดว่าคุณพ่อกับคุณแม่ไม่รับเธอมาเลี้ยงดู เขาก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้
"คุณคชาจะออกไปอยู่ที่ไหนคะ ถ้าคุณไม่โอเคเดี๋ยวเลดี้ออกไปเองค่ะ อยู่ที่นี่เถอะนะคะ"
"ไม่อ่ะ... ฉันไม่อยากอยู่ให้เป็นที่น่ารำคาญใจของคนในบ้าน แล้วฉันก็ไม่อยากเห็นหน้าเธอด้วย ออกไปซะ"
ชายหนุ่มเอ่ยปากไล่หญิงสาว ก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่ เลดี้เริ่มรู้สึกสงสารชายหนุ่มมาก เขาคงจะรู้สึกแย่ และยิ่งคุณพ่อกับคุณแม่เย็นชากับเขาแบบนั้น จากคนที่เป็นพ่อแม่ลูกกัน บัดนี้ เหมือนกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว
"คุณคชาอย่าไปเลยนะคะ ให้เลดี้ทำยังไงก็ได้ยอมทุกอย่างเลยค่ะ ขอแค่คุณคชาอย่าเย็นชากับคุณพ่อคุณแม่เลยนะคะ"
"ยอมทุกอย่างเหรอ... ทุกอย่างจริงหรือเปล่าล่ะ"
"ถ้ามันทำให้คุณคชารู้สึกสบายใจ หนูทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ บอกมาสิคะว่าอยากให้หนูทำอะไร หนูจะทำให้ทุกอย่างเลยค่ะ"
และเมื่อสิ้นคำพูดของหญิงสาว ชายหนุ่มก็วางเหล้าลงที่โต๊ะ จากนั้นก็ขยับตัวลุกขึ้น ก่อนจะใช้นิ้วเรียวเชยคางของเลดี้ขึ้นมามองสบตา จากนั้นก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้พลางยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"แก้ผ้าแล้วก็ขึ้นเตียงสิ"
"อะ... อะไรนะคะ"
เลดี้อ้าปากค้างอย่างตกใจสุดขีด ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เขาต้องการคือร่างกายของเธอเอง หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอดังอึก และถ้าไม่ยอมขึ้นมาจะกลายเป็นผิดคำพูด ว่าจะยอมทุกอย่างหรือเปล่า
"คุณคชาพูดเล่นใช่ไหมคะ"
"ฉันพูดจริง...! ก็แฟร์ดีไม่ใช่เหรอ เธอได้ความรักจากพ่อกับแม่ ส่วนฉันก็ได้ความรักจากเธอไง หรือเธอจะบอกว่า... ไม่รู้สึกอะไรกับฉัน"
"คุณคชา..."
- ผู้เขียน
