เกียร์ร้ายล่ามรัก [วิศวะเกียร์ร้าย]

บทนำ

คณะครุศาสตร์...

ร่างบางลุกขึ้นยืนกระโดดโลดเต้นตามคำสั่งของรุ่นพี่ชั้นปีที่ 2 วันนี้มีกิจกรรมรับน้องในช่วงเย็น แล้วเธอเองจำเป็นที่จะต้องเข้าร่วมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ใครเป็นคนคิดค้นว่าจะต้องมีกิจกรรมการรับน้องเนี้ย และถึงแม้ว่าจะเป็นเอกชนชื่อดัง แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงกิจกรรมนี้ได้เลย น่าเบื่อขั้นสุด

"ไก่ย่างถูกเผา ไก่ย่างถูกเผา มันจะถูกไม้เสียบ..."

เสียงร้องเพลง และปรบมือของเพื่อนๆ ดังขึ้น เลดี้ น้ำตาล ทราย ทั้งสามคนถูกรุ่นพี่สั่งให้มายืนเต้นหน้าแถว เนื่องจากว่ามารับน้องสายกว่าคนอื่น

"ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ"

และเมื่อเสียงจบลงหญิงสาวถึงกับยืนเหนื่อยหอบ เสียงรุ่นพี่ตะโกนเข้ามา ให้พวกเธอกลับเข้าไปนั่งพักได้

"เข้าไปนั่งในแถวได้เลยครับ คราวหลังอย่ามาสายอีกล่ะ ไม่อย่างนั้นก็จะโดนลงโทษแบบนี้แหละ แต่รอบหน้าพี่จะให้ไปวิ่งที่สนาม"

"รับทราบค่ะ"

ทั้งสามคนตะโกนตอบรับก่อนจะขยับตัวไปนั่งลงในแถว จากนั้นรุ่นพี่ก็มีกระดาษมาให้หยิบคนละหนึ่งแผ่น หลังจากนั้นก็สั่งให้ทุกคนเปิดออก

"เปิดกระดาษดูได้เลย ในนั้นจะมีรายละเอียดของพี่รหัสของตัวเอง ตามหาให้เจอว่าเขาเป็นใคร พี่ให้เวลาหนึ่งสัปดาห์ และถ้าวันนั้นใครหาพี่รหัสของตัวเองไม่เจอ ก็จะถูกลงโทษ เข้าใจไหม...!"

"เข้าใจค่ะ/เข้าใจครับ...!"

หญิงสาวเปิดกระดาษดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในรายละเอียดเขียนไว้ว่า 'หนุ่มหล่อ พ่อรวย ใครเห็นเป็นต้องกรี๊ด'

และเมื่อเห็นประโยคพวกนี้หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมองสำรวจไปโดยรอบ เอาจริงก็หาไม่ยากเท่าไหร่ เพราะว่าคณะครูไม่ค่อยมีผู้ชายเหมือนกับคณะอื่นๆ เธอเรียนคณะครุศาสตร์สาขาวิชาภาษาไทย เอกนี้ส่วนใหญ่มีแต่ผู้หญิงเรียนทั้งนั้น แล้วตอนนี้อยู่ในช่วงหาพี่รหัส หญิงสาวจ้องมองไปยังรุ่นพี่ที่ยืนกอดอกคุยกันอยู่ รู้สึกว่ามีผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเด่นกว่าใคร หน้าตาหล่อเลยแหละ แต่ทว่าไม่รู้จะใช่คนเดียวกับในกระดาษเธอหรือเปล่า

"เอาล่ะเดี๋ยวตอนนี้จะให้น้องๆ ไปหาพี่รหัส ลองแอบๆ ถามดูก็ได้ว่าดูมีเค้าโครงจะเป็นใคร และพี่มีรางวัลให้กับคนที่หาเจอคนแรกด้วย ส่วนคนสุดท้ายโดนลงโทษแน่นอน"

"รับทราบไหม"

"รับทราบค่ะ/รับทราบครับ"

ทุกคนตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด จากนั้นนักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาขาวิชาภาษาไทย ก็ลุกขึ้นแยกย้ายกันไปตามหาพี่รหัส เลดี้ขยับตัวลุกขึ้นเดินตามเพื่อน และเธอเล็งไว้คนหนึ่ง ที่คาดคิดว่าอาจจะเป็นพี่รหัส

เมื่อทุกคนเดินไปตามหาพี่รหัสกัน เลดี้ก็รีบวิ่งตรงไปหาผู้ชายที่เธอคาดคิดว่าเขาคือพี่รหัสของตัวเอง เธอเดินมาถึงบรรดาชายหนุ่มที่เกาะกลุ่มกันอยู่ก็หันมามองหญิงสาวด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม เนื่องจากรุ่นน้องคนนี้เป็นที่เพ่งเล็งของรุ่นพี่ เธอมีใบหน้าสวยผิวขาวผ่อง ตัวเล็กน่ารักใครเห็นก็ต้องสะดุดตา และใครที่เคยคุยกับเธอมาก่อน จะรู้ว่าหญิงสาวเป็นผู้หญิงที่พูดเพราะ นิสัยอ่อนโยน และมีทัศนคติที่คิดบวกมากๆ

"มีอะไรครับน้อง"

"คือหนูได้คำใบ้มา เลยคิดว่าน่าจะเป็นของพี่ค่ะ หนุ่มหล่อ พ่อรวย ใครเห็นเป็นต้องกรี๊ด ใช่พี่หรือเปล่าคะ"

"แล้วทำไมถึงคิดว่าเป็นพี่ล่ะ เพราะว่าพี่หล่อน้องก็เลยคิดว่าเป็นพี่"

ชายหนุ่มเอ่ยหยอดหญิงสาว พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ เลดี้สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะผงะถอยหลังแล้วยิ้มแห้งออกมา

"ตกใจหมดเลยค่ะ หนูก็สงสัยหลายคนอยู่ค่ะ แต่ว่าพี่สะดุดตาสุดหนูก็เลยมาถามก่อน แต่ถ้าเกิดว่าพี่ไม่ใช่งั้นหนูไปหาคนอื่นก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ให้ถาม"

พูดจบเธอก็ยกมือไหว้เขา ก่อนจะเดินถอยหลังออกไปทันที ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะมองตามเธอไป กลุ่มเพื่อนของเขาที่ยืนอยู่ ใช้ข้อศอกสะกิดก่อนจะเอ่ยถาม

"มึงไปแกล้งน้องเขาทำไมเนี่ย พี่รหัสเขาไม่ใช่หรือไง ไม่บอกไปล่ะ"

"มึงจะรีบทำไมล่ะ รู้เร็วมันจะไปสนุกอะไร ขอกูแกล้งน้องคนสวยก่อนไม่ได้หรือไง"

อาร์มเอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เขาเนี่ยแหละที่เป็นพี่รหัสของน้องที่ชื่อเลดี้ ไม่รู้ว่าเป็นพรหมลิขิต หรือโชคชะตาอะไรก็ตามแต่ ที่ทำให้เราสองคนได้มาอยู่ใกล้ชิดกัน แต่ว่าตอนนี้เขาอาจจะต้องเล่นตัวสักหน่อย ปล่อยให้น้องตามหาอีกสัก 2-3 วัน แล้วค่อยเฉลยแล้วกัน

"เล่นตัว หล่อตายเลยมึงอ่ะ"

"มึงไม่เห็นคำใบ้หรือไง รูปหล่อพ่อรวยน่ะ สาวๆที่ไหนเห็นก็กรี๊ด หรือมึงจะเถียง"

"ครับพ่อคนหล่อ แม่งโคตรหมั่นไส้ว่ะ"

"หึ..."

ทางด้านของเลดี้ เธอยังคงเดินถามรุ่นพี่ไปทั่ว แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ คนที่เป็นพี่รหัสเธออาจจะเป็นรุ่นพี่คนเมื่อกี้แหละ แต่เขาอาจจะดึงเกมไม่ยอมเฉลยง่ายๆ เพื่อให้เธอได้ตามหาอีกสักหน่อย

"เจอไหมแก"

"ไม่เจออ่ะ ไม่หาละขี้เกียจ อ๊ะ..."

หญิงสาวหันไปมองโดยรอบก่อนจะชะงักไป เมื่อเจอกับคชาที่ยืนจ้องหน้าเธออยู่ตรงมุมตึก ในมือถืออุปกรณ์เขียนแบบที่ใช้ในการเรียนวิศวะโยธา และดูเหมือนว่าเขาจะยืนอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่แล้ว จากใบหน้าในตอนนี้ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

"เอ่อ... ฉันกลับก่อนนะพวกแก เอาไว้เจอกันนะ"

พูดจบเป็นสาวก็รีบวิ่งไปหาคชาที่ยืนรออยู่ เขาเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล กมลกิติกุล ทายาทเจ้าของ KM Store(เคเอ็มสโตร์) เป็นบริษัทร้านสะดวกซื้อแบบลูกโซ่ บุคคลภายนอกสามารถร่วมเป็น Store Business Partners หรือ เป็นเจ้าของธุรกิจร่วมกับทาง KM Store โดยทางบริษัทจะลงมือทำให้ทุกขั้นตอนพร้อมเปิดร้าน โดยผู้ที่ต้องการเข้าร่วมแทบไม่ต้องทำอะไรเลย ถ้ามีเงินมากพอก็เดินเข้ามาเจรจาได้เลย

ส่วนเธอเป็นลูกที่ทางครอบครัวของเขาเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเด็ก และด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ชายหนุ่มเกลียดขี้หน้าเธอเป็นอย่างมาก แล้วก็มีเหตุผลบางอย่างอีกเช่นกัน ที่ทำให้เธอต้องยอมเขาทุกอย่างเพื่อเยียวยาความรู้สึกภายในใจ ที่มันแตกสลายของเขา

"คุณคชามานานหรือยังคะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสั่น คชายื่นมือไปจับข้อมือของหญิงสาวไว้ บีบอย่างแรงจนเธอนิ่วหน้าออกมาแสดงอาการเจ็บปวด

"ฉันสั่งเธอว่ายังไง ห้ามอ่อยผู้ชายไม่ใช่เหรอ ขึ้นมหาวิทยาลัยยังไม่ทันได้ความรู้ซึมซับเข้ามันสมอง ก็แรดเข้าหาผู้ชายแล้ว ฉันเอาทุกคืนยังไม่พอเหรอ ถึงได้ขยันไปยิ้มหน้าระรื่นใส่คนนั้นคนนี้"

ทุกประโยคที่พ้นออกมา มีแต่คำดูถูก และเหยียดหยาม ชายหนุ่มเองไม่เคยมองเธอว่าเป็นน้องสาวคนหนึ่ง สำหรับเขาเลดี้ก็เป็นแค่ 'ที่ระบายความใคร่' เท่านั้น

"หนูเจ็บค่ะ..."

"เจ็บสิดีจะได้จำ ไปขึ้นรถแล้วโทรศัพท์ไปบอกพ่อกับแม่ว่าคืนนี้เธอจะค้างที่บ้านเพื่อน"

"หนูต้องไปนอนที่คอนโดกับคุณเหรอคะ"

"เออ..."