“ไม่ช่วยไม่ได้นะพะยะค่ะ ในอดีตแคว้นอู๋และแคว้นจ้าวมีสัมพันธ์อันดีต่อกัน ชาวบ้านก็ล้วนไปมาหาสู่มีการค้าขายมีเครือญาติเป็นสายสัมพันธ์ที่ไม่อาจตัดขาด แล้วแคว้นเราก็มีขนาดที่ใกล้เคยงกับแคว้นจ้าวจะไม่เหลียวแลช่วยชาวบ้านได้อย่างไร กระหม่อมเสนอให้ช่วยเหลือพะยะค่ะ จะทำเช่นที่เจ้ากรมพระคลังเสนอไม่ได้นะพะยะค่ะ”
“เจ้ากรมขุนนาง ท่านพูดเช่นนี้หมายคว่าอย่างไร ข้าเพียงบอกว่าการช่วยเหลือควรจำกัดเท่าที่แคว้นเราสามารถอำนวยความสะดวกได้ หากรับเข้ามาไว้ทั้งหมดจะทำให้เป็นภาระกับขุนนางท้องถิ่นและชาวบ้านในละแวกนั้น”
“ข้าก็คิดว่าการช่วยนั้นสมควรทำและต้องไม่ทำให้ชาวบ้านของข้าเดือนร้อนไปด้วย ข้าตัดสินใจเลยแล้วกันว่าแคว้นอู๋เราช่วยเหลือชาวบ้านที่เดือดร้อนแน่นอน ส่วนจำนวนและรายละเอียดขอให้เจ้ากรมพระคลังรับผิดชอบไปคำนวณและสรุปจำนวนที่ช่วยได้ออกมา”
“กระหม่อมรับด้วยเกล้าพะยะค่ะ”
แต่ประเด็นสำคัญคือต้องมีกองทัพไปควบคุม
