บทที่ 8 ข่าวลือ
1106 คำ
เย่เพ่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็แข้งขาอ่อนไปโดยพลัน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
"หม่อมฉัน ไม่ได้ตั้งใจนะเพคะ เอ่อ หม่อมฉันไม่อยากเป็นอนุคนที่หนึ่งร้อยของพระองค์เพคะ!!"
“เช่นนั้นก็เป็นคนที่หนึ่งร้อยหนึ่งดีหรือไม่?”
“ไม่เพคะ!!!!”
เย่เพ่ยส่ายหน้าไปมาอย่างถี่ระรัว นางเคยได้ยินเรื่องเล่าของจวิ้นอ๋องผู้อยู่ในสนามรบมาไม่น้อย ผู้คนเล่าลือว่าเขามีใบหน้าหล่อเหลา และรบเก่งจนศัตรูยอมพ่ายแพ้ แต่ทว่ากลับมีจิตใจอำมหิต เคยมีเรื่องเล่าว่ายามอยู่ชายแดนมีอนุนางหนึ่งทำไม่ถูกใจเขา เขาจึงบีบคอนางตายในคืนที่นางเข้ามาปรนนิบัติ เหล่าทหารลากศพนางไปฝังที่นอกด่านอย่างน่าเวทนา
นางไม่อยากถูกเขาบีบคอตาย!!!
เมื่อเห็นท่าทีหวาดกลัวของเย่เพ่ยจางเหยียนเหวยก็ส่งเสียงเหอะออกมาคราหนึ่ง ตั้งแต่เขากลับมาเมืองหลวงก็ได้ยินข่าวลือหนึ่ง บอกว่าเขามีจิตใจอำมหิต ฆ่าอนุ ข่มเหงสตรี ก็ไม่รู้ว่าผู้ใดกันที่มันกล้าใส่ร้ายเขา เมื่อเห็นเย่เพ่ยหวาดกลัวเขาเช่นนี้ เขาก็พอจะเดาทิศทางได้ จึงเอ่ยกับนางอย่างเบื่อหน่าย
“เช่นนั้นเจ้าก็ไสหัวไปเถิด อย่าเอ่ยเรื่องราวเมื่อครู่ไปทั่วอีกเล่า มิเช่นนั้นข้าคงต้องรับเจ้าเข้าจวนเป็นอนุแล้วเพื่อปิดปากไม่ให้เจ้าพูดได้อีก”
เย่เพ่ยพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะลนลานรีบจากไปทันที ไป๋เหมยเหม่ยหันมามองจางเหยียนเหว่ยคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดในใจ
เขามีอนุเป็นร้อยเลยหรือ? ให้ตายเถิด เอวเขายังแข็งแรงดีหรือไม่?
ไม่ใช่สิ!!!!
จางเหยียนเหวยรับรู้ได้ว่าตนถูกมองจึงหันมาและพบว่าไป๋เหมยเหม่ยกำลังจ้องมองเขาอยู่ เขายิ้มให้นางก่อนจะเอ่ย
“ทำไมหรือ หรือว่าเจ้าอยากเป็นอนุคนที่หนึ่งร้อยสิบของข้า”
หนึ่งร้อยสิบ!!! อันใดกันเมื่อครู่นี้ยังคนที่หนึ่งร้อยอยู่เลยเพิ่มไวจริงเชียว
ไป๋เหมยเหม่ยยิ้มแห้งก่อนจะเอ่ย
“ไม่ดีกว่าเพคะ ขอบพระทัยที่ทรงเมตตา หม่อมฉันเพียงอยากขอบพระทัยที่ทรงส่งหมูสามชั้นไปให้เพคะ”
“อ้อ”
จางเหยียนเหวยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย
“เห็นเจ้าชอบข้าก็ดีใจ”
ไป๋เหมยเหม่ยยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะครุ่นคิดในใจ
เห้อ!!!เขาช่างหล่อเหลาจริงๆ
ไป๋จินเซียนถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง เขาไม่ได้ใส่ใจคำพูดหยอกเย้าของจางเหยียนเหว่ย เพราะรู้ดีว่าแต่ไหนแต่ไรจางเหยียนเหวยก็มีนิสัยเช่นนี้มานาน เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงเอ่ยกับสหายตนทันที
“ขอบใจมากนะอาเหยียน”
“อืม”
“เช่นนั้นข้ากลับก่อนเล่า”
“เชิญ ไว้พบกันใหม่”
“อืม”
ไป๋จินเซียงที่เห็นว่าไม่มีสิ่งใดต้องทำแล้วจึงพาน้องๆ กลับจวน จางเหยียนเหวยมองตามไป๋เหมยเหม่ยก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
ระหว่างที่นั่งในรถม้า ไป๋เหมยเหม่ยเอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เย่เพ่ยเอ่ยกับนาง นางถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะหันไปเอ่ยกับไป๋จินเซียง
"พี่ใหญ่"
"หืม"
"เหตุใดจึงมีข่าวเล่าลือเช่นนั้นมาได้เล่าข้ากับท่านอ๋องไม่เคยทำเรื่องเช่นนั้นเลย"
ไป๋จินเซียงจ้องมองไป่เหมยเหม่ยคราหนึ่งก่อนจะเ่ย
"คงเป็นเพราะวันที่เจ้าเป็นลมหมดสติ อาเหยียนอุ้มเจ้าไปส่งที่โรงหมอ ผู้คนที่ได้พบเห็นจึงพูดกันไปเรื่อย"
ไป๋เหมยเหม่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจไม่น้อย
"เขาอุ้มข้าหรือ"
"ใช่"
"ให้ตายเถิด"
ไป๋กู้ชวนที่นั่งเงียบมานาน จึงเอ่ยขึ้นมาทันที
"วันๆ เอาแต่กินๆ จะไปรู้อันใด ของกินยัดปากอยู่หรือจึงไม่มีความสามารถเถียงเย่เพ่ย ทุกคราข้าเห็นเจ้าตบนางจนกองผักกระจัดกระจาย วันนี้เป็นอันใด อิ่มเกินไปหรือจึงไม่มีเรี่ยวแรงท้าตบนาง"
ไป๋เหมยเหม่ยไม่เอ่ยสิ่งใด นางไม่ถนัดเรื่องตบกับสตรีด้วยกันเท่าใดนัก
แต่หากให้นางต่อยเย่เพ่ย นางรับรองว่าเย่เพ่ยต้องจำไปจนวันตายเป็นแน่
ได้!!!ครั้งหน้าเจอกันนางจะลองต่อยเย่เพ่ยดูสักครั้ง!!!
เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางก็ยิ้มตาหยี ก่อนจะหันมาถามไป๋จินเซียง
“พี่ใหญ่ ท่านอ๋องสหายของท่าน เขามีอนุเป็นร้อยจริงหรือ”
ไป๋จินเซียงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขำพรืดออกมา ก่อนจะเอ่ย
“มีที่ใดกัน เขาเพิ่งกลับมาจากสนามรบ ในจวนไร้พระชายาไร้อนุ ยามอยู่ชายแดนแม้จะเที่ยวหอนางโลมมาบ้างแต่ก็ไม่ได้พาสตรีใดมาอยู่ข้างกายยามอยู่ชายแดนพี่กับอาเหยียนตัวติดกันตลอดเวลา เขาก็พูดจาข่มขู่เย่เพ่ยไปเช่นนั้น คนอย่างอาเหยียนหากบอกว่ามีสุราเป็นภรรยาพี่ยังจะเชื่อมากกว่า นานมากแล้วที่อาเหยียนไม่ยอมกลับเมืองหลวง ทั้งที่ไม่มีสงครามแล้วแต่เขาก็ยังใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงกลับมา คงเพราะใกล้ครบรอบวันตายของบิดามารดาเขากระมังจึงได้ยอมกลับมา”
ไป๋เหมยเหม่ยพยักหน้าคราหนึ่ง นางอยากถามต่ออีกหน่อยแต่ก็เกรงว่าไป๋จินเซียงจะสงสัยในท่าทีของนาง ไป๋กู้ชวนที่เห็นเช่นนั้นจึงถลึงตามองพี่สาวตนทันที
“เจ้าอย่าได้คิดเชียวนะ ข้ามีพี่สาวร้ายกาจก็เกินทนแล้ว อย่าให้ข้ามีพี่เขยที่รอบกายมีแต่ไอสังหารด้วยอีกคนเลย ข้ากลัวยิ่งนัก”
“ปากมากจริงเชียว ข้าเพียงถามเท่านั้น!!!”
“ชิ!!!!คนเช่นเจ้าน่ะ เพียงมองตาข้าก็รู้ความคิดเจ้าแล้ว คงอยากจะกินท่านอ๋องเข้าไปทั้งตัวเลยล่ะสิ”
รู้ดีจริงน้องชายบัดซบ!!!! อีกเรื่องที่เจ้าไม่รู้ก็คือ หากข้าแบกเขากลับจวนได้ ข้าแบกไปนานแล้ว โธ่!!!!
- ผู้เขียน
