อรุณรุ่งมาเยือนจวนของท่านแม่ทัพเซี่ยอีกครั้งดวงตากลมสีหวานคู่งามก็ขยับแล้วสุดท้ายก็เปิดขึ้นมาอย่างง่วงงุนเต็มเปี่ยมก่อนที่ภาพแรกของวันนี้สำหรับซูผิงหลัวกลับเป็นมัดกล้ามสีเข้มกับกลิ่นกายที่นางเริ่มจะคุ้นเคยขึ้นมาบ้างแล้วจึงไม่ตกใจนอกจากจะยังมีความเขินอายอยู่บ้างตามประสาสาวน้อยผู้ยังมิได้ผ่านมาชายใดมาก่อนเลย
“นิ้วมือของเจ้ามีแต่รอยเต็มไปหมด”
คนที่ตื่นก่อนมาครู่ใหญ่ค่อยคลี่ปลายนิ้วทั้งสิบขึ้นมาดูเพราะเขาสัมผัสได้ถึงความหยาบระคายเล็กน้อยผิดจากเมื่อก่อนที่เขานั้นจะจากไปนอนยังค่ายทหารไปมากพอสมควร
“ไปเก็บใบชาทุกวันเลยใช่หรือไม่?”
คนตัวน้อยไม่ตอบทว่ากับแหงนใบหน้าขึ้นมาส่งยิ้มหวานจนสองแก้มบุ๋มจนเผยรอยลักยิ้มที่พวงแก้มสีชมพูระเรื่อเห็นแล้วผู้ใดมันจะไปใจร้ายใจดำดุด่าว่ากว่า’ กระต่ายน้อย’ ขี้อ้อนผู้นี้ได้ลงกัน
“หากเจ้ามีความสุขก็ทำไปเถิดแต่อย่าทำจนเสียสุขภาพรู้เอาไว้ด้วยทั่วกายนี้ล้วนเป็นของ
