ปราบรักพ่อเลี้ยงศิลา

ตอนที่ 5 ว่าที่นายหญิง

เมื่อเห็นว่าเหมยเหมยเข้าห้องน้ำไปแล้ว ศิลาถึงได้เดินออกมาห้องทำงานที่อยู่ติดๆ กัน

เข้ามาถึงในห้อง ร่างแกร่งก็เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งลงเก้าอี้ประจำตำแหน่งโดยมีโรมยืนรออยู่หน้าโต๊ะ

"ได้เรื่องยังไง" เสียงเข้มเอ่ยถาม ในขณะที่หน้าจอไอแพดบนโต๊ะเปิดภาพกล้องวงจรปิดภายในห้องนอนไว้ เพื่อรอดูว่าถ้าเหมยเหมยอาบน้ำเสร็จ จะได้สั่งแม่บ้านให้เรียกลงไปทานข้าว..

"คุณหญิงนิรายังไม่ฟื้น นอนอยู่ที่โรงพยาบาลครับ คิดว่าตอนคุณเหมยเหมยจัดการคงทำเอาหนักพอสมควร ส่วนพ่อคุณเหมยเหมยก็เข้าบริษัทปกติ ส่วนติณณภพที่ดูแลคดีของแม่คุณเหมยเหมย ผมให้คนของเราตามไป เจอมันเข้าโรงแรมไปกับเจนิส ลูกติดคุณหญิงนิราครับ"

"อ่า" สายตาคมละสายตาจากหน้าจอไอแพดขึ้นไปมองหน้าบอดีการ์ดคนสนิท

"คนของเรารอจนมันออกมา หาจังหวะเข้าไปคุย แต่ติณณภพยืนยันว่าจะไม่รื้อคดี..แล้วขู่มาว่าจะเอาคนมาลากพ่อเลี้ยงเข้าคุกให้ได้ครับ"

"อ่าโอเค"

"พ่อเลี้ยงเอาไงต่อครับ"

"ส่งมันตามพ่อมันไป" ร่างแกร่งเอนกายพิงพนักโซฟา พูดตอบการ์ดออกไปด้วยท่าทีผ่อนคลาย

"แล้วเจนิส ลูกสาวคุณหญิงนิราล่ะครับ"

"ไว้กูจะหาโอกาสถามเหมยเหมยก่อน เหมยเหมยอยากให้จัดการยังไง..ไว้ถึงเวลานั้นก็จัดการตามที่เหมยเหมยสั่ง"

"..." โรมที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบไป ทำศิลาเองเลิ่กคิ้วมองการ์ดคนสนิท

"ทำไม มึงคิดอะไรอยู่" เพราะโรมมองหน้าเขาแปลกๆ ..เขาเองถึงต้องถามย้ำออกไป

"พ่อเลี้ยงให้พวกผมรับคำสั่งจากคุณเหมยเหมยเหรอครับ"

"ทำไม"

"เปล่าครับ แค่แปลกใจ.. "

"?" สายตาคมมองโรมนิ่งๆ รอให้โรมอธิบายสิ่งที่พูดออกมาต่อ

"ปกติพ่อเลี้ยงจะย้ำตลอดว่าไม่ว่าใครมาสั่งอะไรการ์ดของเรา ไม่ต้องทำตามแม้แต่แม่ของพ่อเลี้ยง แต่ตอนนี้พ่อเลี้ยงจะให้พวกผมรับคำสั่งจากคุณเหมยเหมย"

"กูรับปากเหมยเหมยไปแล้วไงว่าจะช่วย แล้วแม่กูจะสั่งอะไรพวกมึง นอกจากบังคับให้พาไปงานประมูลเพชร งานการกุศล อยากไปกันนักรึไง"

"เปล่าครับ"

"เออก็แค่นั้น มึงจะมาแปลกใจอะไร"

"แล้วถ้าคุณเหมยเหมยสั่งอะไรแปลกๆ ล่ะครับ"

"อะไรของมึงอีก"

"เท่าที่เห็นคุณเหมยเหมยไม่ใช่คนยอมคน ดูจะเอาเรื่องเลยด้วยซ้ำ ถ้าเธอให้พวกผมทำอะไรที่นายไม่เห็นด้วยล่ะครับ"

"ไม่เห็นด้วยน่ะมันเรื่องอะไร"

"ผมยังไม่รู้หรอกครับ แค่คาดเดา"

"ถ้าให้ทำก็ทำไป มึงจะอะไรนัก"

"..." โรมที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปอีกครั้ง..เขาเองแปลกใจตั้งแต่พ่อเลี้ยงยอมให้เหมยเหมยเข้าพบในวันพักผ่อนแล้ว ทั้งที่วันพักผ่อนของพ่อเลี้ยงสั่งห้ามใครเข้าพบเด็ดขาด ไม่ว่าจะเพื่อนสนิทกี่คนหรือแม้แต่แม่ตัวเอง

ตอนนั้นเขาคิดว่าเพราะคุณเหมยเหมยดูกล้าหาญ พ่อเลี้ยงถึงยอม แต่ก็ต้องมาแปลกใจซ้ำที่พ่อเลี้ยงโดนยกปืนจ่อหัวแต่กลับไม่โกรธ ทั้งยังมาตกลงช่วยคุณเหมยเหมยอีก..ทั้งที่เคยพูดย้ำนักหนาว่าจะไม่ช่วยพวกคุณหญิงคุณนายหรือคนมีเงิน แบบนี้ตำแหน่งนายหญิงของไร่ศิลา คงไม่ห่างไกลเท่าไหร่...

"ไม่มีอะไรแล้วก็ออกไป"

"ครับพ่อเลี้ยง" ทันทีที่โรมเดินออกจากห้องไป สายตาคมก็หันกลับมามองที่หน้าจอไอแพดอีกครั้งถึงได้เห็นเหมยเหมยเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี..

"แล้วทำไมไม่ใส่ชุดให้เสร็จ" เสียงเข้มเอ่ยบ่นออกมาเมื่อเห็นเหมยเหมย ออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว...ไม่มีชุดคลุมอาบน้ำช่วยปิดบังร่างสวยแต่อย่างใด ไม่ยอมใส่เสื้อที่เขาเลือกให้ ทั้งที่เอาเข้าไปในห้องน้ำด้วย.. "อ่า" ศิลารีบจับไอแพดคว่ำหน้าลงไปกับโต๊ะทันทีที่เห็นร่างเล็กในจอปลดผ้าขนหนูออกจากตัวจนโชว์ผิวขาวเนียนให้กล้องเห็น..

พ่อเลี้ยงศิลานั่งตั้งสติให้ตัวเองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหยิบไอแพดขึ้นมาดูอีกครั้งแต่ก็ไม่เจอร่างเล็กอยู่ในห้องแล้ว

แกร๊ก! ประตูห้องทำงานเปิดเข้ามาโดยเหมยเหมย ทำศิลาที่เห็นต้องรีบกดปิดไอแพดไปทันที

"ทำไม กลัวฉันรู้ว่าแอบดูฉันเหรอ" ประโยคที่เหมยเหมยพูดออกมาทำศิลาต้องขมวดคิ้วมองอีกคนนิ่งๆ ..

กล้องห้องเขาอยู่ในมุมที่เขามั่นใจว่าคนทั่วไปคงไม่เห็นแน่นอน..กล้องที่เขาติดไว้ไม่มีใครในบ้านรู้ แม้แต่โรมเอง เพราะในห้องนอนเขาเก็บของสำคัญไว้หลายอย่าง ไม่ว่าจะโรมหรือแม่บ้านของบ้านก็ไม่ค่อยได้เข้าไปภายในห้องสักเท่าไหร่นัก ถ้าจะทำความสะอาด แม่บ้านก็จะต้องเข้าไปในห้องพร้อมกับเขาที่จะไปเฝ้าจนเสร็จ..หรือถ้าพ่อเลี้ยงศิลาไม่ได้เข้าไปเฝ้าด้วยตัวเอง ก็จะเป็นโรมที่เข้าไปดูแลความเรียบร้อยแทน แต่ศิลาเองก็จะดูผ่านกล้องวงจรปิดที่ติดไว้ไม่เคยปล่อยให้ห่างสายตา...เพราะแบบนั้น ทุกคนในบ้านเลยแปลกใจที่เขาเอาเหมยเหมยเข้าห้อง..

และในเมื่อแม้แต่โรมเองที่มีโอกาสเข้าห้องเขาหลายครั้งมากกว่าใครและเป็นคนที่ระวังตัวขนาดนั้นยังไม่รู้ แล้วเหมยเหมยรู้ได้ยังไงกัน..

"แปลกใจอะไร คิ้วขมวดกันเป็นปมอยู่แล้ว แค่นี้ยังดูแก่ไม่พออีกเหรอคะ" ร่างเล็กเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าโต๊ะ ก่อนจะโน้มตัวลงมาทาบทับโต๊ะให้ใกล้กับคนหลังโต๊ะ ทั้งเท้าคางไว้ให้ใบหน้าสวยอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าคม..

"รู้ได้ยังไง"

"ก็โดนบ่อย กล้องแอบเข้ามุมแค่นั้น ใครจะดูไม่ออก"

"โดนบ่อย?"

"ค่ะ"

"เดินอ้อมโต๊ะมาหาฉัน" เหมยเหมยที่ได้ยินแบบนั้นถึงหยัดตัวยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดอยู่ข้างๆ พ่อเลี้ยงศิลา

"อ๊ะ" ร่างเล็กโดนมือหนารั้งตัวเข้าไปจนเซล้มลงไปนั่งบนตักแกร่งแบบไม่ทันตั้งตัว... "พ่อเลี้ยงศิลา ปล่อย"

"โดนบ่อยหมายความว่าไง" ศิลาใช้แขนกอดร่างเล็กบนตักไว้แน่น ไม่ให้อีกคนผละตัวหนี ก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ก็โดนบ่อยไง จะให้หมายความว่าไงล่ะ"

"ที่ไหน"

"ทุกที่ จะคอนโดที่คิดว่าส่วนตัวที่สุดแล้วก็ยังโดน จนฉันไม่มีที่ส่วนตัวหรอก สบายใจสุดก็คือเปลี่ยนโรงแรมนอนไปเรื่อยๆ"

"ใครทำ"

"จะใครล่ะ ก็คนที่ฉันขอให้พ่อเลี้ยงจัดการนั่นแหละ"

"คุณหญิงนิรา?"

"อือ จะปล่อยได้รึยัง"

"ทำทำไม"

"ก็คงจะตั้งใจเอาไปปล่อยมั้ง..เป็นนางแบบดังหนิเนาะ เอาส่งให้นักข่าว รับรองดังแน่ๆ ..ส่วนฉันเองก็จะได้หนีไปให้ไกลเพราะความอาย จะได้มารับช่วงต่อบริษัทแม่ไม่ได้"

"..."

"แต่ฉันไม่หนีหรอก ต่อให้หลุดไปให้คนเห็นหมดประเทศ ให้อายแค่ไหน ให้ตายยังไงฉันก็จะเอาบริษัทแม่กลับมาอยู่ดี อย่าหวังจะได้เสวยสุขเลย" สายตาคมมองใบหน้าสวยที่ห่างเพียงคืบ ฟังสิ่งที่อีกคนพูดอย่างตั้งใจ...เมื่อเหมยเหมยพูดจบแล้ว เขาถึงรั้งใบหน้าสวยให้หันมาหาตัวเอง

"รู้หรือเปล่า ฉันอ่านความรู้สึกคนเก่งที่สุด..ยิ่งพวกที่พูดออกมาให้ดูเข้มแข็งแต่ไม่ได้เข้มแข็งจริงแบบหนูน่ะ"

"..."

"อยากให้จัดการยังไง..บอกมาคนสวย ฉันจะให้บทเรียนกับคนพวกนั้นเอง"