ตอนที่ 4 จะปราบให้หมอบแทบเท้า
1429 คำ
วันต่อมา...
13:45
เวลาบ่ายโมงของบ้านหลังใหญ่ตอนนี้ ทั้งแม่บ้านทั้งบอดีการ์ดหรือแม้แต่คนสนิทของพ่อเลี้ยงศิลาอย่างโรม พากันเดินไปมาวุ่นกันไปทั้งบ้าน โรมเองก็เดินวนอยู่หน้าห้องนอนของผู้เป็นนาย ทำท่าทางจะเคาะประตูห้องอยู่หลายครั้ง..แต่ก็ยั้งมือเอาไว้
แกร๊ก! ประตูห้องนอนเปิดออกเป็นพ่อเลี้ยงศิลาที่เปิดประตูออกมาด้วยอาการงัวเงีย..
"มึงมายืนทำอะไรหน้าห้อง" เมื่อเห็นโรมยืนอยู่หน้าห้อง ศิลาถึงเอ่ยถามขึ้นมา
"จะบ่ายสองแล้วครับพ่อเลี้ยง"
"บ่ายสอง?" ศิลาที่ได้ยินแบบนั้นถึงรีบหันหน้ากลับไปมองนาฬิกาติดฝาผนังอยู่ภายในห้องนอน.. "อ่า" บ่ายสองจริงด้วย...ทำไมกัน
"เมื่อคืนผมก็ยังไม่ได้เอายานอนหลับให้พ่อเลี้ยงนี่ครับ ทำไมถึง... " โรมพูดพลางเหลือบสายตามองเข้าไปหาร่างเล็กที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียงในห้อง จนพ่อเลี้ยงศิลาเองที่เห็นต้องรีบก้าวเท้าออกมาให้พ้นประตู ก่อนจะรีบปิดประตูลง
"..." ทั้งชีวิตตั้งแต่เสียพ่อ ไม่เคยได้นอนหลับเต็มตื่นเลยสักคืน ถึงจะกินยานอนหลับหรือไปหาเด็กมาทำเรื่องอย่างว่า อย่างน้อยๆ ก็แค่ทำให้เขาหลับสนิทได้แต่ก็ไม่เคยจะนอนได้เกินสี่ห้าชั่วโมงเลยสักครั้ง...เพราะแบบนั้นถึงไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่โรมมันจะดูตกใจหรือดูกังวลจนมายืนรออยู่หน้าห้องแบบนี้ "ได้เรื่องหรือยังที่กูให้ไปสืบมา"
"ครับ"
"ไปรอกูห้องทำงาน เดี๋ยวกูตามไป" โรมได้ยินแล้วถึงโน้มศีรษะให้ผู้เป็นนาย ก่อนจะเดินแยกตัวออกไป ส่วนศิลาเองเดินกลับเข้ามาภายในห้อง ร่างแกร่งเดินมานั่งลงข้างเตียง มองร่างเล็กที่นอนตะแคงข้างหันมาหาอยู่.. "เพราะเธอหรือเปล่า หรือเพราะอะไร ทำไมอยู่ๆ ฉันถึงได้นอนหลับเป็นตายขนาดนี้" เสียงเข้มบ่นออกมาเบาๆ ในขณะที่มือยกขึ้นลูบไปตรงพวงแก้มสวยของคนบนเตียง
"กล้าดียังไงมาแอบจับตัวคนอื่นตอนนอน" เสียงหวานที่เอ่ยออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ทำศิลารีบดึงมือกลับ ก่อนจะรีบหยัดตัวยืนเต็มความสูง ทำท่าทางจะเดินหนีไป "ทำไมไม่ตอบ" แต่เพราะคำพูดที่ดังตามหลังมา ทำพ่อเลี้ยงต้องหันหน้ากลับไปหา
"ฉันจะมาปลุก เป็นสาวเป็นนางเที่ยงแล้วยังไม่ตื่น มันไม่หิวเลยหรือไง"
"พ่อเลี้ยงก็เพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ"
"ฉันตื่นตั้งแต่เช้า"
"อ้าว แล้วเมื่อกี้ใครมันพยายามแกะมือฉันออกจากตัวแล้วลุกไปยืนคุยกับการ์ดอยู่หน้าห้อง" เพราะเหมยเหมยเองรู้สึกตัวตั้งแต่โดนอีกคนพยายามแกะมือที่เธอกอดเขาไว้ออก..เพียงแต่ไม่ได้อยากลืมตาตื่นขึ้นมาตอนนั้นก็แค่นั้น เธอรับความจริงไม่ได้หรอก...ไปนอนเอาท่าไหนถึงไปกอดตาลุงนี่ได้ "เพิ่งมาพูดว่าฉันทำให้หลับเป็นตายอยู่เมื่อกี้"
"เหมยเหมย"
"อะไรคะพ่อเลี้ยงศิลา หลับเป็นตายเลยเหรอคะ" ร่างเล็กหยัดตัวนั่งตรงขอบเตียง เอียงหน้าถามคนที่ยืนทำหน้าดุใส่อยู่ด้วยสีหน้ากวนๆ
"เธอนี่มัน" ศิลาพูดด้วยน้ำเสียงติดดุ ก่อนจะรีบหันหลังกำลังจะเดินหนีออกจากห้องไป
"เดี๋ยวสิ พ่อเลี้ยง"
"อะไรของเธออีก" ร่างแกร่งหันกลับมาหาคนที่เรียกตัวเองพลางเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด
"แค่เรียก จะมาหงุดหงิดใส่ทำไม"
"แล้วมีอะไร" ศิลาเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"จะอาบน้ำ เสื้อผ้าอยู่ไหน"
"ในห้องแต่งตัว ตัวไหนใส่ได้ก็ใส่ไป"
"มีของผู้หญิงเหรอ"
"ไม่มี ไม่เคยเอาใครเข้ามาในห้องนี้"
"..."
"ของฉัน แบรนด์เนมทุกตัว คุณหนูไม่ต้องห่วง ใส่แล้วไม่คันหรอก" ศิลาว่าจบก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที
"ตาแก่นี่มัน..เกือบจะรู้สึกดีอยู่แล้วเชียว" เสียงหวานบ่นออกมา พลางหยัดตัวลุกเดินเข้าไปภายในห้องแต่งตัว.. "โห ห้องแต่งตัวใหญ่กว่าที่คอนโดอีก" เพราะเมื่อวานแม่บ้านเป็นคนเอาเสื้อผ้าให้เธอ เธอเองแค่รับเสื้อผ้าแล้วเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาในชุดคลุมไม่ทันจะได้เข้าห้องแต่งตัวก็โดนพ่อเลี้ยงลากไปนอนก่อน เลยไม่ทันจะได้เข้ามาสำรวจห้องแต่งตัวของพ่อเลี้ยงศิลา "อย่างว่า..แก่สินะ เลยต้องแต่งตัวหน่อย ไม่งั้นเด็กๆ ที่ไหนจะเอา" เสียงหวานบ่นออกมาต่อ ก่อนจะเปิดตู้หาชุดที่ตัวเองพอจะใส่แก้ขัดไปได้ "มีแต่แบรนด์เนมจริงด้วย" เหมยเหมยเป็นนางแบบ แน่นอนว่าเธอต้องแต่งตัวออกงานบ่อย รู้จักทุกแบรนด์ ตามทุกคอลเลคชั่นไม่เคยขาด รู้ราคาแทบจะทุกตัว..
เสื้อตัวละสี่แสนกว่า...
"ถ้าใส่ตัวสี่แสนนี่ออกไป พ่อเลี้ยงจะยิงตายไหมเนี่ยะ"
"ไม่ตาย" เสียงของคนที่เดินเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงดังขึ้น ทำร่างเล็กสะดุ้ง รีบหันไปหา
"เข้ามาแบบนี้ได้ไง ถ้าฉันแก้ผ้าแล้วจะทำไง"
"แก้ผ้าแล้วแล้วยังไง เธอก็ต้องนอนกับฉันอยู่ดี ไม่ใช่หรือไง" เสียงเข้มเอ่ยพลางเดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบเสื้อตัวละสี่แสนที่เหมยเหมยว่าออกมา แล้วหันมาส่งให้คนที่ยืนมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจอยู่ "รีบไปอาบน้ำ"
"ทำไม จะพาไปไหน ฉันไม่ออกไปกับคุณหรอกนะ รูปหลุดขึ้นมา งานจะได้หายหมด"
"แค่จะให้ลงไปกินข้าว จะเย็นอยู่แล้ว ไม่หิวบ้างหรือไง"
"ก็แล้วไป" เหมยเหมยว่าจบก็เดินออกไปไม่ทันจะพ้นตัวห้อง ก็ต้องชะงักฝีเท้าเพราะเสียงที่ดังตามหลังออกมา
"รูปหลุดกับฉันแล้วมันยังไง ไม่มีงาน ฉันก็หางานให้เธอได้ แค่วงการมายา คิดว่าฉันจัดการให้ไม่ได้หรือไง" ประโยคของศิลาทำเหมยเหมยต้องรีบเดินกลับมาหา ร่างเล็กหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวสูง เงยหน้าสบตากับศิลาแล้วพูดขึ้นมา
"จริงเหรอ หางานให้ได้จริงเหรอ"
"อืม" ใบหน้าคมเชิ่ดขึ้นหลบสายตาอีกคนพลางเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น
"อยากเล่นละคร อยากเป็นนางร้าย" เพราะคำตอบของเหมยเหมยทำศิลาต้องหันหน้ากลับมามอง...เขาจะป้อนงานให้ทั้งที แทนที่จะขอบทนางเอก..กลับมาขอบทนางร้ายเนี่ยนะ
"นางร้าย?"
"อือ"
"ทำไม"
"ก็บทนางร้ายมันสนุก เป็นนางเอกมันได้กับพระเอกแค่คนเดียว แต่นางร้ายมันได้ทุกคนเลยนะ อยากเลิฟซีนอะ อยากให้คนดูเห็นความแซ่บ"
"..."
"ทำให้ได้ไหมคะพ่อเลี้ยงศิลาคนเก่ง"
"ในละครมันก็ได้"
"ขอบคุณค่ะ" เหมยเหมยว่าแล้วก็ยกมือขึ้นไหว้แนบไปกับอกแกร่งพร้อมเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงหวาน ศิลาเองถึงได้ใช้มือกอบกุมมือเล็กที่ไหว้ตัวเองไว้ ก่อนจะก้มมาจนใบหน้าคมใกล้ใบหน้าสวยเพียงคืบแล้วพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"แต่รู้หรือเปล่า ถ้าเป็นเมียฉันในชีวิตจริงแล้วทำแบบนั้น..ไอ้หน้าไหนที่มันแตะหนู ฉันเอามันตายแน่"
"..."
"แต่ไม่ต้องกลัว ฉันไม่เอาหนูทำเมียหรอกค่ะ"
อีกแล้วสินะ..อีตาศิลา เกือบซึ้งแล้วก็ช็อตฟีลกันอีกแล้ว เป็นมือปืนอะไรไม่จริงหรอก ตาแก่นี่ต้องทำงานการไฟฟ้าแน่...
"ทำไม มองฉันแบบนั้น กำลังด่าอะไรฉันอยู่ในใจ"
"จำไว้นะพ่อเลี้ยงศิลา ฉันจะเอาคุณมาหมอบแทบเท้าฉันให้ได้เลย" สายตาคู่สวยจ้องอีกคนไม่หลบสายตา ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ หมอบแทบเท้าเลยเหรอ"
"ค่ะ รอดูเลยค่ะ พ่อเลี้ยงศิลาคนเก่ง" เหมยเหมยว่าจบก็ผละมือออกจากการกอบกุมของอีกคน ก่อนจะเดินหนีไปทันที
"หึ" ศิลาหลุดหัวเราะออกมา สายตาคมมองแผ่นหลังสวยเดินออกจากห้องไปจนสุดสายตา
- ผู้เขียน
