CHAPTER 7
1241 คำ
CHAPTER 7
สายตาสีน้ำตาลเข้มจับจ้องมองไกลไปยังสุดขอบฟ้าที่ยามพลบค่ำแบบนี้จะปรากฏสีแดงอมส้มผสมกลายเป็นสีทองทอแสงประกายสวยงามสุดท้ายของวันบ่งบอกว่าจวนจะจากลาอีกภายในไม่กี่นาทีนี้จากนั้นก็คงส่งต่อให้เป็นหน้าที่ของดวงจันทร์ที่จะมารับส่องสว่างกลางฟากฟ้าในช่วงต่อไป
“เฮ่อ...”
ร่างเล็กในชุดนักศึกษากับรองเท้าผ้าใบสีขาวขาดๆ ที่แสนจะธรรมดาแต่สามารถอำนวยความสะดวกสบายในการเดินมากกว่าส้นสูงส่วนไหล่สวยอีกด้านก็สะพายกระเป๋าสีน้ำเงินอ่อนที่เพิ่มลูกเล่นด้วยการถักเป็นรูปดอกไม้เล็กๆ เก๋ไก๋ไม่เบา ถอนหายใจแรงๆ
เธอหยุดเดินแล้วยืนนิ่งๆ อยู่กลางสะพานขนาดเล็กที่ใช้สัญจรเชื่อมระหว่างตลาดนัดกับชุมชนแออัดแห่งหนึ่งในเมืองหลวงส่วนใต้ท้องสะพานนั้นก็เป็นแม่น้ำสายเล็กเป็นตัวแบ่งแยกอาณาเขตอย่างชัดเจนซึ่งนั้นนานๆ ครั้งถึงจะมีเรือเล็กผ่านมาสักครั้งหนึ่ง
ผ่านไปอีกหนึ่งวันแล้ว...
ส่วนมากทุกคนที่ผ่านไปมาต่างรีบเร่งอยากให้ตัวเองไปถึงบ้านเพื่อจะได้เจอกับครอบครัวอันน่ารักของตัวเอง บ้างก็เจอกับเพื่อนฝูง บ้างก็นัดกับคนรักไปทานข้าวด้วยกันและบ้างก็ต่างออกมาจับจ่ายใช่สอยเพื่อซื้อกับข้าวในแต่ละเหตุการณ์ล้วนมีความรักเป็นตัวแปรที่สำคัญ ความรักที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีใครมากำหนดเพราะมันล้วนส่งมาจากความรู้สึกที่แฝงอยู่ในส่วนลึกของจิตใจในแต่ละคนจนส่งเป็นรอยยิ้มหวานไม่เพียงมันส่งออกมาจากริมฝีปากแต่ส่งออกมาจากดวงตาด้วย
ในที่นี้ฉันเองมั้งที่แปลกต่างไปจากคนอื่นๆ ฉันคนเดียวที่ไม่อยากกลับไปในที่ๆ ตัวเองไม่ได้เรียกว่าบ้านด้วยความเต็มใจ ซึ่งนั่นมันก็คือตึกสูงเด่นอยู่อีกฝากที่สามารถเห็นได้อย่างเด่นชัดแม้ฉันจะอยู่อีกฟากหนึ่งก็ตามแต่มันเป็นคอนโดหรูราคาโคตรแสนแพงและก็เป็นที่อยู่ของพวกไฮโซผู้มีอันจะกินทั้งหลายแหล่เมื่อฉันย่างก้าวเข้าไปสายตาทุกคู่ที่แสนจะดูถูกดูแคลนก็ต่างสอดส่ายสายตามองด้วยความน่าสมเพชพร้อมทั้งเหยียดริมฝีปากไม่ต่างกับฉันเป็นเพียงแค่ขยะที่สกปรกแล้วมันก็ทำให้ฉันได้เห็นอีกมุมมอง....
มุมมองของคนต่างชั้น…
ที่คนรวยไม่สามรถมองเห็นสายตาแบบนี้ได้แต่เนื่องฉันไม่ใช่คนร่ำรวยจึงสามารถเห็นมันออกมาได้จากผู้คนที่อาศัยในคอนโดและนักศึกษาในมหาลัยของตัวเองได้อย่างเต็มที่
ถ้าเปรียบเทียบฉันมันก็เหมือนอีกาตัวดำแล้วเสือกเข้าไปในฝูงหงส์ขาวผู้สง่างามทั้งหลายแหล่ก็เลยกับกลายเป็นว่าตัวเองเป็นตัวประหลาดทั้งที่ความจริงฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น
ไม่อยากเป็นเลย... มันมีแต่ความทุกข์ไม่มีแม้แต่ความสุขสมหวัง
ความทุกข์ที่ไม่อยากเจอะเจอเมื่อไหร่กันมันจะผ่านไปเหมือนดั่งสายลมพัดผ่านและขอให้มันอย่างกลับมาพัดหวนก็พอ ในเช้าวันนั้นทุกคนจำได้ไหมว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอกับแอลมันก็เหมือนกับเป็นการเกิดสงครามทั้งสองคราวที่ลงแรง
ทั้งสงครามประสาทแล้วคนที่เป็นผู้ถูกกระทำอย่างสาหัสก็คือตัวของฉันจะเรียกว่าฉันเป็นผู้แพ้อย่างราบคาบมันก็ยิ่งใช่เพราะในครั้งสุดท้ายที่เขาเหวี่ยงร่างฉันลงกับพื้นราวกับเป็นตัวเสนียดจันไรที่แสนน่ารังเกลียดนั้นข้อเท้าของฉันมันก็ดันไม่รักดีเกิดการพลิกจนบวมปูดปัจจุบันก็ยังไม่หายได้แต่พันผ้าเอาไว้ลวกๆ ซึ่งก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันหยุดพักเดินเนื่องจากทนความเจ็บปวดไม่ไหวทั้งที่ยังจดจำได้ดีเสมอว่าตอนนั้นสายตาแอลแข็งกร้าวมันปนเปกันไปกับไฟนรกที่ก่อขึ้นในตัวของเขาไม่เพียงแต่เท่านั้นเขาก็ยังทิ้งคำพูดที่เมื่อนึกถึงเมื่อไหร่ก็เจ็บปวด
...ทั้งๆ ที่ชั้นก็อยู่ตรงนั้น บอกเลยเหี้ยวะ!...
คำพูดของเขาที่ฉันทวนพูดอีกครั้งมันก็ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่คำเดียว มันชัดเจนจนจำขึ้นใจแล้วทุกอย่างที่แอลพูดขึ้นทั้งหมดนั้นมันเป็นความจริง ความจริงที่ฉันเองไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลย ฉันยอมรับทุกข้อกล่าวหาที่แอลพูดขึ้นใส่หน้าแต่มันก็มีอีกข้อหนึ่งที่ฉันเองไม่รู้ไม่รู้จริงๆ ไม่งั้นฉันก็ไม่ทำแน่...
“ฉันไม่ดีเอง...”
ทุกคนรู้ไหมว่าฉันใช้ให้ชินจีบโบว์ตามที่แอลพูดจริง ฉันเป็นตัวการช่างยุโยงให้ชินเพื่อนผู้ชายคนเดียวของตัวเองที่มีหรือที่มันนับญาติยอมมาคบกับฉันเพระอะไรก็ไม่รู้ทุกวันนี้ยังหาคำตอบไม่ได้
ฉันเองที่ให้มันจีบโบว์สาวสวยแห่งคณะบริหารด้วยความที่ว่าเธอเป็นคนสวยเด่นทั้งรอยยิ้มที่ราวกับนางฟ้ารูปร่างหุ่นนั้นก็สมส่วนไปหมดถ้าเธอเป็นนางแบบดารารับรองได้ว่าดังแน่นอนแล้วผลมันก็จีบติดเมื่อสามปีก่อนด้วยองค์ประกอบของชินเป็นคนรูปหล่อไม่น้อยหน้าในเรื่องฐานะทางด้านการเงินจึงไม่ยากที่จะจีบติด
แน่นอนว่าข่าวเรื่องนี้ดังทั่วมหาลัยในเช้าวันถัดมา ดังจนไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็ได้ยินคนจับกลุ่มพูดจากันขึ้นจนสุดท้ายฉันเองก็เริ่มเบื่อเมื่อโดนจับตามองไปด้วยเพราะสนิทกับฝ่ายผู้ชาย ครั้งหนึ่งที่ฉันเองก็ถูกมองว่าเป็นแฟนกับชินเหมือนกันแต่ก็โดนมองในด้านไม่ดีไม่เหมือนในตอนข่าวไอ้คบกับโบว์
เรื่องราวมันเกิดขึ้นในคืนนั้น...
เฮ้ย! มิชาดูหญิงคนนั้นดิ”
เมื่อมีมือมาสะกิดไหล่พร้อมด้วยเสียงของเพื่อนสนิทสายตาของฉันก็ส่องมองไปยังต้นเรื่อยทันที สาวสวยในชุดสีชมพูอ่อนปาดไหล่โชว์ความผ่องของผิวขาวเนียนมันช่างสะกดสายตาทุกคู่ไม่เว้นแม้แต่ไอ้คนที่สะกิดฉันมอง
“สวยมากอะ” ฉันหันกลับมาที่เดิม “ชอบหรือไง?”
“เออดิ สวยปานนางฟ้าขนาดนั้น”
เมื่อชินเพื่อนชายตัวดีที่ลากฉันเข้ามาในคลับคงเพื่อการนี้โดยเฉพาะใช่ไหม แต่มันก็คงไม่เสียหลายอะไรในเมื่อถ้ามันชอบก็แค่จีบ
“ก็จีบดิ อยากได้เป็นแฟนก็จีบ..”
“จีบ?”
“ก็เออดิจะตกใจเพื่ออะไรเนี่ย!” ฉันเข้าไปตบไหล่เพื่อนของตัวเองอีกครั้ง มันดูไม่มั่นใจในตัวเองเลยเหงื่อไหล
“กะ ก็..”
“มั่นใจหน่อยดิ หน้าตาแกก็ไม่ได้เหี้ยไรดูดีออกด้วยซ้ำแล้วจะกังวนอะไรอีก”
ในเมื่อเห็นเพื่อนค่อนข้างเครียดจัด ก็เวลาที่ชินมันกังวนในเรื่องอะไรก็ตามสามารถมองออกได้ด้วยใบหน้าของมันจะเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
“มิชา...” เสียงทุ้มเรียกเสียงสั่นๆ
- ผู้เขียน
