CHAPTER 8
1336 คำ
CHAPTER 8
ในเมื่อเห็นเพื่อนค่อนข้างเครียดจัด ก็เวลาที่ชินมันกังวนในเรื่องอะไรก็ตามสามารถมองออกได้ด้วยใบหน้าของมันจะเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
“มิชา...” เสียงทุ้มเรียกเสียงสั่นๆ
“อะไรของแก?”
“ไปถามให้ก่อนดิว่าเธอโสดหรือเปล่า..” ชินพูดขึ้น “ถ้าไปถามแล้วเธอโสดจะเข้าไปจีบด้วยตัวเองเลย”
“แน่ใจ?”
เมื่อได้เสียงจริงจังของชินเอ่ยขึ้นยู่คนเดียวพร้อมด้วยในมือยังถือแก้วน้ำส้มนอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรนอกจากโต๊ะข้างๆ มีผู้ชายหน้าตาดีอยู่เท่านั้น มันก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร
“สวัสดีค่ะ”
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ”
เมื่อเห็นท่าทีสายตาที่ไม่น่าวางใจส่งออกมาฉันก็รีบพูดขึ้นเพื่อทำลายมัน
“อย่ามองแบบนั้นสิคะ ฉันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” เธอคงจะปักใจเชื่อว่าฉันเป็นพวกผู้หญิงรักหญิงอะไรประมาณนี้อย่างแน่นอน “พอดีฉัน...ถูกใช้ให้มาเป็นตัวส่งความรัก”
“ความรัก?”
“ค่ะ เห็นผู้ชายคนนั้นไหม?” เข้าเรื่องเลยแล้วกันมือเรียวชีไปยังเพื่อนชายคนเดียวที่ยืนยิ้มส่งมาให้ “เขาชอบคุณค่ะ...”
“คะ?” ใบหน้าเธอดูอึ้งนิดๆ “แต่ว่าฉันมีแฟนแล้วค่ะ”
“…”
เพล้ง! หัวใจของชินแตกละเอียดเป็นผงเถ้าถ่านอย่างละเอียดจนไม่สามารถประกอบได้แน่ ในเมื่อฝ่ายหญิงออกตัวขนาดนี้
“งั้นของให้เพื่อนฉันได้เข้ามาคุยได้ไหมคะ เป็นเพื่อนก็ได้ค่ะ ฉันสงสารเพื่อนมันออกตัวแรงมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเท่าที่เห็นตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาคุณเป็นผู้หญิงคนแรกเลย”
“.เอ่อ...”
“ฉันกลัวค่ะ ชินเป็นคนค่อนข้างคิดมากรับไม่ได้ถ้าเกิดผิดหวังหนักๆ ยิ่งเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลใหญ่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของป๊าม๊าของการทำธุรกิจการก่อสร้างที่กำลังติดอันดับของประเทศ ฉันกลัวจริงๆ”
ความตอแหลที่ใส่เข้าไปนั้นก็เพื่อเพื่อนรักคนเดียวของมิชาเลยนะ การลงทุนพูดแบบนี้ไปมันทำให้ฉันเริ่มมั่นใจมากเมื่อสายตาเห็นปฏิกิริยาของเธอ
“งั้นก็ได้คะแค่พูดกันเอง..” สายตาหวานส่งมาพร้อมรอยยิ้มหวาน “ฉันชื่อโบว์นะคะ”
“จริงๆ เหรอคะ ฉันชื่อมิชาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณโบว์ ถ้างั้นของตัวไปบอกเพื่อนก่อนนะคะชินคงดีใจยิ่งกว่าเรียนได้เกรดเฉลี่ยสี่จุดศูนย์ศูนย์อีกคะ”
แล้วฉันก็กลับมาโต๊ะเดิมที่มีไอ้ชินยิ้มกว้างรออยู่ สายตาของมันฉันรับรู้ได้ว่าต้องการคำตอบจากฉันอย่างรวดเร็วประดุจความเร็วของแสง
“เป็นไงบ้างวะมิชา?”
นั่นไงยังไม่ได้หย่อนกายลงเก้าอี้ก็ถูกมือดีกระชากร่างทันที
“…”
“ตอบเร็วดิ” ชินยังพูดต่อ “เธอมีแฟนยัง?”
จึก! เหมือนมีมีดสิบเล่มมาปักลงกลางใจของฉัน ไม่รู่จะตอบเพื่อนว่ายังไงดี
“เธอชื่อโบว์ ยังไม่มีแฟน..”
ยังไม่มีแฟนเป็นคำโกหกที่ฉันพูดออกไป... โดยไม่ได้ปรึกษาหัวสมองของตัวเองก่อนทั้งที่ความจริงควรบอกความจริงกับเพื่อน
“จริงเหรอ?”
“อืม..แต่แกเองก็ไม่ต้องไปถามเธออีกนะเดี๋ยวเธอจะมองว่าเราไม่เชื่อไง” ตัดปัญหาไปเลยดีกว่า “รีบเข้าไปจีบดิช้ามีคนตัดหน้านะ”
ชินเดินออกไปทันทีทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบ ให้มันได้แบบนี้ดิ
หนึ่งเดือนผ่านมาคืนนั้นที่คลับชื่อดัง... คลับที่เป็นสถานที่ทั้งชินและโบว์ตกลงเป็นแฟนกันนั้นมันเต็มไปด้วยความทรงจำอันหอมหวานของทั้งคู่แต่มันก็ผิดถนัดกับฉันที่ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่เพียงการเริ่มต้นเรื่องแย่ๆ เพราะตั้งแต่วันนั้นก็มีสายตาราวกับเหยี่ยวปีศาจราวกับจับตาดูฉันตลอดเวลา
ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นคนเดียวจริงๆ และความซวยก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่านับตั้งแต่นั้นมาแล้วฉันก็พึ่งรับรู้ว่าแอลเป็นสายตาเหยี่ยวปีศาจคู่นั้นเมื่อเช้าวันนั้นเอง... เพราะมันออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเขา
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ..”
ปากเล็กบ่นมาตลอดทางที่เริ่มเดินอีกครั้งหนึ่ง ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตลอดหกเดือนที่อยู่กับเขามามันจะเป็นเพราะตัวฉันเองที่ได้ทำเหตุร้ายๆ มากมายเอาไว้กับแอล
เพราะฉันเลือกที่จะโกหก...
มันจึงเป็นต้นเรื่องดังกล่าวถึงแม้จะผ่านมาสามปีแล้วก็ตาม ถ้าจะถามว่าทำไมฉันถึงไม่หนีไม่โวยวายบ้างเพราะไม่มีใครยอมมาอยู่กับคนที่ไม่รู้จัก...
ฉัน...
ติ้ด! ติ้ดดดด!
“ชิน!”
รถที่จอดเทียบกับฉันที่ยังเดินออกมาจากที่เดิมได้มากแล้ว ความตกใจโลดแล่นเข้ามาถาโถมจิตใจมันกระวนกระวายราวกับลาวาที่กำลังจำปะทุออกจากปล่องภูเขาไฟ ก็แน่ละการที่ฉันมาปรากฏในย่านคนรวยยิ่งเป็นบ่อเกิดความสงสัย
“มาทำอะไรที่นี่ จำได้ว่าหอแกไม่ได้อยู่ทางนี้?”
ผมมองดูเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่สนิทด้วย ขับรถมาดูด้านหลังก็คุ้นๆ พอเห็นใบหน้ามันก็ชัดเจนมากขึ้น แปลกที่มิชามาที่แห่งนี้ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนบอกของแพง
“มาตลาด..”
“ทั้งที่เท้าเจ็บเนี่ยนะ”
“ก็เออดิฉันอยากมาเที่ยวหลังเลิกเรียน” ถึงชินจะมีแววตาสงสัยอยู่เล็กน้อยก็เถอะ “ว่าแต่แกทำอะไรในย่านนี้ บ้านไม่ได้อยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ?”
“อืม มารับโบว์”
โบว์อย่างงั้นเหรอ?
เธอมาทำอะไรในย่านนี้ ความสงสัยเริ่มเข้ามาเกาะกุมหัวใจที่เต้นสั่นระรัวแรงขึ้นจนแทบหลุดหวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ
“โบว์เหรอ?”
“ใช่ เธอบอกมาเที่ยวกับเพื่อนห้างตรงหน้าแกไง”
“อ๋อ..สวยดีห้างนี้”
ห้างที่หรูหราตั้งอยู่ทำเลทองใกล้คอนโดของแอลเนี้ยนะ มันดูจงใจไปไหมถึงแม้ชินจะไม่รู้มาก่อนว่าโบว์เคยเป็นแฟนกับแอลก็ตามทีเถอะ
“สวยดิวะของก็สวย”
รอยยิ้มของชินทำให้ฉันรู้สึกผิดกับมันมากขึ้นเป็นเท่าตัว ฉันอยากจะสารภาพผิดทุกอย่างกับมัน ณ ตอนนี้ด้วยซ้ำแต่ก็ไม่กล้าพอจึงได้แต่ขอโทษซ้ำๆ อยู่ภายในจิตเรื่อยมาเมื่อเจอหน้ามัน
“อย่ามามองแบบนั้นฉันไม่เคยที่จะย่างก้าวเข้าไปในห้างแบบนั้น คนแบบฉันตลาดด้านหลังเหมาะสมกว่า”
“ก็ยังไม่ได้ว่าแอบมาเดินห้างนิ” ชินปฏิเสธ
“แต่สายตามันฟ้อง” ยังไม่ยอมฉันไม่ยอมง่ายๆ แน่ถ้าจะแพ้ให้กับเพื่อนชายคนนี้ คนที่เป็นเพื่อนคนเดียวกับตัวเอง “รีบไปรับแฟนสาวสิคะคุณชายชิน...”
“แล้วแกเดินไหวแน่นะ” สายตาห่วงๆ ส่งมายังข้อเท้าของฉัน
“ถ้าไม่ไหวเพื่อนรักของแกคนนี้จะเดินมาขนาดนี้ไหมไปเถอะฉันสบายมาก...” รอยยิ้มที่ส่งออกไปฉันพูดจากใจจริง “ไปดิเดี๋ยวสาย..”
“ไม่ต้องกลัวหรอกยังไม่ถึงเวลาเลยมิชายังพูดกับแกได้สบายมาก” คนข้างในรถพูดก่อนที่จะเปิดประตูรถออกมายืนพิงรถพูดกับฉัน “อยู่พูดกับแกก่อน..”
“เหรอ ไม่กลัวโบว์รอ”
ฉันพูดหยั่งเชิงเพื่อนชายทั้งที่รับรู้ว่ามันรักและเกรงใจแฟนคนนี้มากแค่ไหน รักมากยิ่งกว่าอะไรจะมาแทนได้ก็คบมาสามปีครึ่งแล้วนิ
“โบว์ชอบมาที่นี้บ่อยๆ อาทิตย์เกือบสี่วันด้วยซ้ำวะ”
อาทิตย์เกือบสี่วัน บ้า! มาทำไมตั้งมากมายมันมีของให้ต้องซื้อมาขนาดนั้นเลยเหรอ? ความสงสัยออกมาจากหัวสมองฉันทันที
“…”
“บางครั้งก็มานอนคอนโดข้างๆ ห้างนี้...”
- ผู้เขียน
