CHAPTER 5
1179 คำ
CHAPTER 5
“อย่ามาปากดี..”
ถึงแม้ว่าน้ำเสียงแอลจะดูสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาทีแต่แล้วมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมส่วนสายตาสีนิลดำกับสีแววแห่งความโกรธเคืองอย่างเต็มเปี่ยม
มันเหมือนกับวัตถุร้ายที่รอวันเวลาระเบิดออกมาสาดใส่ผู้คนรอบข้างโดยที่ไร้ความปรานีใดๆ ไร้การต่อรอง ฉันรับรู้ได้ดีว่าเขาโกรธมากเพียงไหนแต่ก็พยายามระงับอารมณ์ร้อนพวกนั้นเอาไว้จนกระทั่งในที่สุดตอนนี้ดูเหมือนแอลจะไม่ไหวกับการทนแรงกดดันจากร่างกายของเขาแล้วเมื่อฝ่ามือใหญ่เกร็งปูดไปด้วยเส้นเลือดที่ขึ้นตามแขนเขาจึงได้เคลื่อนเข้ามาประจบพอดีมือกับลำคอของฉัน
“อ๊ะ!”
ถึงแม้ว่ามือใหญ่ของแอลที่กอบกำลำคอของฉันจะยังไม่ออกแรงบีบเค้นเลยด้วยซ้ำเพียงแค่ทาบเอาไว้เฉยๆ เท่านั้นแต่ทำไมมันทำให้ฉันรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่แสนอึดอัดคุกกรุ่นตอนนี้ได้แผ่กระจายออกมาจากตัวของเขา รังสีแห่งความอำมหิตใช่ไหม?
“รู้ไหม การท้าทายเป็นสิ่งที่ชั้นชอบมาก...”
ผมมองคนใต้ร่างตัวเองด้วยความเกลียดชังไม่มีการปิดบังอะไรนอกจากนั้นผมก็ยังรังเกลียดเธอขึ้นหลายเท่าตัว ชื่อผู้หญิงคนนั้นได้โคจรเข้ามากระทบกับรูหูของผมอีกครั้งในรอบหลายเดือนที่ผ่านมาแทบไม่มีใครเอ่ยถึงด้วยซ้ำ มิชาคงเป็นคนแรกที่กล้าเอาตัวเองมาเป็นหลักประกันว่าถ้าเธอเอ่ยชื่อนั้นขึ้นมาแล้วชีวิตมันจะเลวร้ายลงมากเพียงไหน
“ฉะ ฉัน”
“ชั้นยังพูดไม่จบ!”
ถ้อยคำกระชับตะคอกลงใบหน้าฉันอย่างแรง ยอมรับเลยมันทำให้ตกใจมากเพราะแอลตอนนี้เหมือนคนบ้าไม่มีผิด
สายตาสีนิลดำรุกเป็นไฟพร้อมกับการเผาไหม้ร่างฉันให้เป็นเถ้าถ่านในเมื่อไม่มีทางเลือกอะไรฉันจึงเคลื่อนมือทั้งสองข้างเข้าไปพยายามแกะมือใหญ่ออกจากลำคอแต่มันก็ยากยิ่ง
“…”
“อือ....ปะ”
“…”
“อะ แอล อือ...”
“…”
กรงเล็บของเขายังเกาะเกี่ยวลำคอฉันจนแทบจะรวมเป็นเนื้อเดียวกันจึงยากที่จะแกะออกง่ายๆ เพราะมันไม่ง่ายไง เขาต้องการฆ่าฉันด้วยความทรมานแล้วตลอดที่ผ่านมาทั้งหกเดือนฉันยังไม่อยู่ในรูปแบบตายทั้งเป็นอีกหรือไง จะให้ฉันเป็นอะไรอีก ร่างกายจิตใจมันไม่ไหวแล้ว
ฉันไม่ไหวแล้ว...
“แกะให้ตายก็ไม่ออก...” เพียงชั่ววินาทีที่รอยยิ้มนั้นปรากฏขึ้นที่มุมปากหยักได้รูปจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเฉยชาราบเรียบราวกับทุกอย่างมันไม่ได้เกิดขึ้น “ชอบท้าท้ายฉันมากไม่ใช่ไงวะแหกปากพูดอีกสิพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกดิ”
“ฉัน..หายใจไม่ออก แคกๆ”
“…”
“แอล..หะ หายไม่ออก”
ฉันรู้ดีว่าเขาได้ยินประโยคที่ฉันพูดออกไปทั้งหมดดีและอีกอย่างมันก็ชัดเจนแต่คนอย่างแอลเขาไม่สนใจต่างหากทำเป็นหูทวนลมไม่รับฟัง
“นั้นคือสิ่งที่ชั้นอยากให้เป็น..”
“…”
“อยากให้เธอตายด้วยน้ำมือ มันคือความต้องการของชั้น”
ใบหน้าหวานชาเป็นแถบด้วยประโยคพูดที่ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้ยินมันในวันนี้ก่อนที่ตัวเองจะต้องตาย ตาบด้วยน้ำมือของคนที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำได้
“…”
“ในเมื่ออยากท้าทายนักก็พูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกสิ”
“…”
“ก็บอกให้พูดไงวะ!”
“โบว์...”
“ใช่พูดถึงอีกสิรับรองชั้นจะหาวิธีทำให้คนอย่างเธอตายอย่างทรมานที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย เธอก็น่าจะรับรู้ดีว่าคนอย่างไอ้แอลคนนี้มันทำได้ทุกอย่าง”
ความต้องการในตอนนี้ของผมมันเป็นแบบนี้จริงๆ ผมอยากจะฆ่าผู้หญิงที่นอนอยู่ใต้ร่างของตัวเองในขณะนี้คนนี้ ผู้หญิงคนนั้นมันมีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวมากเพียงไหนไม่มีใครรับรู้นอกจากผม ผมที่ได้เผชิญรับรู้ทุกอย่างมาด้วยตัวเอง มิชาเธอไม่รู้อะไรทำไมต้องเสือกเอ่ยมาพูด!
“แคกๆ อือ ปะ ปล่อย” ทันใดที่จบประโยคฝ่ามือใหญ่ก็ค่อยๆ เริ่มการบีบลำคอของฉันจนตอนนี้มันก็เริ่มที่จะทำให้ฉันประท้วงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายมันไม่มีอากาศหายใจแล้ว ฉันหายใจไม่ออกจึงพยายามใช้มือแกะมือแอลออกแต่ทว่ามันไม่ง่ายนะสิ “ปะ ปล่อย อะ แอล..”
ผมรู้ดีว่าความทรมานที่มิชาได้รับมันน้อยกว่าที่เธอเอ่ยชื่อนั้นขึ้นมาอีก ใบหน้าสวยที่ตอนนี้มีทั้งน้ำตาและความกังวนมากมายผสมอยู่อีกทั้งขาเรียวสวยก็ต่างฟาดงวงฟาดงาเตะกลางอากาศปะทนไปหมดถึงจะอยู่ใต้ร่างของผมก็เถอะ
“ฉะ ฉันแค่พูดความจริงเท่านั้น”
ฉันพยายามพูดขึ้นด้วยอาการติดขัดเพราะกลัวแอล ใช่ฉันกลัวเขามากในขณะนี้ เขาแทบไม่เลือกเค้าโครงเดิมของผู้ชายที่ฉันเคยเห็นทั้งครั้งที่อยู่กับพวกเพื่อนๆ รอยยิ้มแสนสวยก็ผุดขึ้นราวกับเขาไม่มีเรื่องทุกร้อนใจอะไรทั้งนั้นมันช่างแตกต่างจากตอนนี้ที่แทบกลายเป็นสัตว์ร้าย
“…”
“ฉันเกี่ยวอะไรด้วย ทะ ทำไม”
“แล้วเสือกเอ่ยชื่อขึ้นเพื่อ?”
“ฉันอยากรู้..”
มันเป็นเพียงความอยากรู้ที่ฉันยังมีปัญหาคาใจมาจนทุกวันนี้ถ้าโบว์ทำให้เขาโกรธแค้นเคืองใจทำไมถึงไม่ไปลงกับเธอ ฉันไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับเธอด้วยซ้ำไป ไม่เคยพูดจากันด้วยซ้ำเพียงบางครั้งที่ฉันเห็นในมหาวิทยาลัย
“อยากรู้?” ผมทวนความต้องการของมิชาขึ้นมาเมื่อครั้งนี้ได้ยินความต้องการหรือความสงสัยจากผม เธออยากให้ผมอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหมเท่าที่ผมเข้าใจ “ว่าทำไมเธอถึงมาเกี่ยว?”
เพียงได้ยินฉันก็พยักหน้ายอมรับกับสิ่งที่แอลทวนขึ้นมา ฉันอยากรู้เรื่องนี้จริงๆ อยากรู้มากกว่าเรื่องอื่นๆ แม้แต่เรื่องเรียนที่สนใจนักหนาด้วยซ้ำไป
“เธอเองก็รู้ไม่ใช่?”
“ไม่ ไม่รู้”
“ถ้าไม่รู้เธอจะมานอนให้คนอื่นตราหน้าว่าเป็นเมียเก็บ เมียน้อยชั้นทำไม?” มิชาพยายามซ่อนแววตาอีกอย่างหนึ่งเอาไว้ “หรือเธอชอบชั้น?”
“…”
“ในเมื่อเลือกทำเองก็ยอมรับผลนั้นและอยากคิดว่าชั้นไม่รู้เบื้องหลังที่เธอทำ...”
“…”
สายตาสีน้ำตาเข้มค่อยๆ อ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัดเจนพร้อมกับการกระทำของเธอทุกๆ อย่างมันสงบลงเหลือเพียงร่างกายเล็กที่นอนแน่นิ่ง มิชาเธอไม่แม้แต่จะกล้าสบตาผมด้วยซ้ำไป การเบี่ยงใบหน้าไปทางอื่นก็เช่นกันมันก็ยิ่งเท่ากับเป็นการยอมรับสำหรับผมแล้วและเธอก็เลือกที่จะทำ
“ยอมรับแล้วว่างั้น?”
- ผู้เขียน
