CHAPTER 17
“เอ้าน้ำคะคุณชาย!”
ตึก!
ดีที่ขวดน้ำดื่มมันเป็นพลาสติกใสไม่อย่างนั้นได้แตกกระจายกลายเป็นโกโก้ครั้นช์เป็นแน่เนื่องจากแรงกระแทกที่ส่งตรงมาจากลำแขนเล็กแต่ทว่าแรงไม่เล็กตามไปด้วย ผู้หญิงที่ผมกระเซิงเหมือนไม่ได้หวีหรือสางใดๆ รวมๆ กันแล้วเรียกว่าอีเพิ้งก็คงโอเคอยู่พอมาถึงเธอหย่อนสะโพกนั่งลงตรงข้ามในม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ในมหาลัยชื่อดังยามเย็น
“เออ”
มาแปลก
เป็นสิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาภายในหัวสมองของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงพูดของชินเพื่อนคนเดียวในรั้วมหาลัยชั้นนำชื่อดัง วันนี้มันดูใจลอยๆ นิ่งๆ ไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่นักดูชอบกลๆ ยังไงบอกไม่ถูกตั้งแต่ในคาบเรียนแล้วหรือไม่ฉันอาจกังวลมากเกินไปวะอีกอย่างที่อยากจะบอกกับทุกคนว่าฉันเตือนเรื่องแอลกับมันเรียบร้อยแล้วก่อนหน้านี้หนึ่งอาทิตย์
ตั้งแต่วันที่ฉันเป็นอิสระจากเขาฉันก็ได้กลับมาใช้ชีวิตตามสภาพเดิมคือการเป็นนักศึกษาต่างจังหวัดที่เสือกเข้ามาเรียน
