CHAPTER 16
“หึ” มีเพียงเสียงครางในลำคอเท่านั้นที่เป็นคำตอบให้ฉันแต่แล้วมันก็เงียบหายไปจนกระทั่งเสียงพูดดังขึ้นอีกครั้ง “ไม่คิดตอบแทนค่าของที่แดกไปหน่อย?”
“ห้ะ”
เขาพูดว่าค่าสลัดแล้วน้ำส้มแก้วเดียวเนี้ยเหรอแล้วคิดว่าจะให้ฉันตอบแทนอะไร ไม่ใช่ว่าฉันเป็นคนเนรคุณนะเพียงไม่เข้าใจในความคิดของคนรวยๆ อย่างแอลเท่านั้นเองว่าเขาต้องการอะไรคงไม่ใช่ค่าข้าวแดงแกงร้อนพวกนี้เป็นแน่
“เสื้อผ้าด้วย” ผมยักคิ้วเป็นเชิงบอกมิชาช้าๆ เรียบๆ แบบไม่รีบร้อนเพราะมีเวลาเยอะแยะในการเล่นสงครามกับเธอ นี่มันเป็นเพียงแค่ประกาศเฉยๆ “ชดใช้ค่าพวกนั้นไงล่ะ”
“ชดใช้...” เป็นการเรียนรู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุดจริงๆ ฉันได้เรียนรู้ในอีกข้อหนึ่งของผู้ชายชื่อแอลแล้วในเรื่องของการงกเงิน “นายบอกมาเลยกี่บาทเดี๋ยวฉันจะชดใช้ให้”
“ไม่อยากได้เงิน”
ความบรรลัยเริ่มเข้ามาเยือนชีวิตของฉันอีกคราแล้วหลังจากที่มันได้ห่างหายไปช่วงเวลาหนึ่ง ไม่รู้ว่า
