เมื่อโลกเหวี่ยงเราให้มาเจอกัน

บทที่ 5

ณ ห้องสอบ

หลังจากแจกกระดาษคำถามพร้อมกับกระดาษคำตอบเรียบร้อยแล้วฉันก็ต้องแจ้งกฎกติกาในการสอบและแนะนำตัวเอง

" สวัสดีค่ะนักศึกษา อาจารย์ชื่อศรัญญานะคะ เราน่าจะได้เจอกันในห้องเรียนตอนเทอมสอง วันนี้อาจารย์จะมาทำหน้าที่คุมสอบพวกคุณ กระดาษที่วางอยู่ด้านหน้ามีสองส่วนด้วยกันนะคะ ด้านบนที่คว่ำอยู่คือกระดาษคำถามและด้านล่างคือกระดาษคำตอบ ใครที่ได้ไม่ครบยกมือขึ้นเลยนะเดี๋ยวอาจารย์จะเดินเอาไปให้เองจะได้ไม่ต้องเดินมาให้เสียเวลา พวกคุณมีเวลาในการทำข้อสอบสองชั่วโมงเท่านั้น อย่าลืมปิดเครื่องมือสื่อสารด้วยล้ะเพราะถ้ามือถือของใครดัง อาจารย์จะลิบทั้งมือถือทั้งกระดาษคำตอบทันที " จบประโยคนี้จากทีแรกที่พากันนั่งเงียสนิทก็มีเสียงสวนขึ้นมา

" โห่...อาจารย์อย่าใจร้ายกับพวกผมนักสิครับ แบบนี้ได้มั้ยเปลี่ยนจากยึดมือถือเป็นยึดหัวใจผมไปแทน " นักศึกษาชายคนนึงยกมือพูกด้วยสีหน้าทะเล้น แล้วสิ่งที่พูดออกมาก็ไม่เหมาะสมเอาซะเลย

" ใช่ครับผมเห็นด้วย หน้าอาจารย์ก็ออกจะหวานแต่ใจร้ายชะมัดเลย ว่ามั้ยวะพวกมึง " นักศึกษาชายอีกคนรีบสมทบ จากนั้นพวกนักศึกษาชายหลายคนก็พากันแซวฉันจนสนุกปาก นี่ฉันเป็นอาจารย์ของพวกเขานะไม่ใช่แม่ค้าในตลาดสด

" เงียบได้แล้วค่ะ ได้เวลาสอบแล้ว ไม่งั้นพวกคุณทุกคนจะถูกตัดสิทธิ์ " ฉันเป็นพวกไม่ชอบต่อปากต่อคำกับใครมากเพราะฉันคิดว่ายิ่งพูดก็ยิ่งจะทำให้นักศึกษาพวกนั้นลามปามฉันไปมากกว่านี้ ความจริงฉันก็ชินแล้วล่ะ อาชีพการเป็นอาจารย์ของฉันมักจะมีหนุ่มนักศึกษาหมั่นมาขายขนมจีบอยู่บ่อยๆ แต่ฉันก็ไม่เคยสนใจหรอก ฉันไม่ชอบเด็ก

ขณะที่ฉันกำลังจะเริ่มจับเวลาก็มีนักศึกษาชายสองคนเปิดประตูเข้ามา

" เดี๋ยวค่ะนักศึกษา ชื่ออะไรบ้างคะ " ก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไป ฉันก็เรียกเอาไว้ก่อน ฉันหยิบกระดาษรายชื่อคนที่มีสิทธิ์สอบขึ้นมาดูเพราะเด็กสองคนนี้เกือบจะเข้าห้องสอบสายแล้วน่ะสิ เหลืออีกแค่นาทีเดียวเองนะ

" กิตติศักดิ์ครับ "

" อทิวราห์ครับ "

น้ำเสียงเมื่อครู่ทำให้ฉันที่กำลังทำเครื่องหมายตรงชื่อเอาไว้ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วเป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าของชื่อก็มองฉันอยู่ก่อนแล้ว

เด็กหนุ่มที่ฉันพึ่งเดินชนไปนิ ฉันรีบหลบสายตาก่อนจะเก็บรายชื่อกลับเข้าไปที่เดิม

" เข้าไปนั่งที่ได้แล้วค่ะ " ฉันเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงกลางห้อง นักศึกษาสองคนนั้นก็เดินไปนั่งที่ตัวเอง

หลังจากที่การสอบเสร็จสิ้นลง

ฉันก็มายังห้องพักของคณะบริหาร มีคะแนนเก็บวิชานึงที่ฉันต้องเอาไปทำต่อที่บ้านเลยต้องแวะมาเอาก่อน ระหว่างที่ฉันเดินผ่านโต๊ะทำงานของพี่อรรถ ฉันก็หันไปเห็นมือถือพี่เขาวางอยู่

ฉันเก็บลงใส่กระเป๋าตัวเองก่อนจะหยิบมือถือฉันขึ้นมา

" ตอนนี้พี่โซอยู่กับพี่อรรถหรือเปล่าคะ ไม่มีอะไรหรอกพอดีว่าพี่อรรถลืมมือถือเอาไว้ที่มหาลัยน่ะค่ะแต่เดี๋ยวพันซ์แวะเอาไปให้ที่คอนโดพี่เขาก็ได้ "

ฉันกดวางสายทันทีที่พูดจบเพราะพี่โซก็กำลังยุ่งกับการขายเสื้อผ้าอยู่

ฉันเดินมายังลานจอดรถของมหาวิทยาลัย ขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนคุยกันอยู่ไม่ไกลมากแต่เสียงค่อนข้างดังพอสมควร

" ป่า! ทำไมทำกับพี่แบบนี้ พี่ไม่ดีตรงไหน ฮึก! " อยู่ๆ ก็มีนักศึกษาชายหญิงคู่หนึ่งโผล่ออกมาจากบริเวณหลังเสา เด็กผู้หญิงหน้าตาดีคนนั้นฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของผู้ชายพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ดีที่ผู้ชายไม่ได้ตอบโต้อะไร

" ผมก็บอกตั้งแต่ทีแรกแล้วว่าผมไม่สนใจเรื่องพวกนี้ พี่เลิกตามตื๊อผมเถอะ แล้วก็กลับบ้านได้แล้วผมก็ต้องกลับไปอ่านหนังสือ " แม้จะมืดไปสักหน่อยแต่ฉันก็พอมองออกว่าเด็กสองคนนี้เป็นนักศึกษาของที่นี่แน่นอน ไฟสูงจากหน้ารถของฉันที่เปิดเอาไว้ส่องไปโดนหน้าหนุ่มนักศึกษาคนนั้นทันทีที่เขาเดินออกมาจากมุมมืด

เด็กคนนี้อีกแล้วหรอ!?

" ป่า! กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ ทำไมป่าใจร้ายกับพี่แบบนี้ พี่ทำดีด้วยสารพัดแต่ป่าก็ไม่เคยสนใจพี่เลย ทำไม! " นักศึกษาผู้หญิงตะโกนเสียงดังมากชนิดที่ไม่สนว่าใครจะมาได้ยิน นักศึกษาชายคนนั้นมองมาฉันแวบนึงก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้เด็กสาวยืนสติแตกอยู่ตรงนั้นคนเดียว

เขาจะใจร้ายเกินไปหรือเปล่า

ถ้าจำไม่ผิด เด็กนั่นชื่ออทิวราห์สินะ

แต่ฉันไม่ชอบสายตาเวลาที่เขามองฉันเลย

" เห้ออ! เสร็จสักที " ฉันทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยและล้าเต็มทน ตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้วมั้งที่ฉันแทบจะไม่ได้นั่งเลย

วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งค้าขายเสรี เอ้ย! ค้าขายดีมาก

ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่า พอฉันเก็บร้านเสร็จก็ต้องนั่งรอให้ยัยหมวยกับยัยปลามารับ วันนี้ฉันสามคนมีนัดปาร์ตี้ที่ผับ

" อิโซ เสร็จยังเนี่ย กุอยากเจอหน้าน้องเดย์จะตายอยู่แล้ว ไม่เห็นหน้าวันเดียวหมีกุแห้งหมดแล้วนะ " เสียงแว๊ดๆ ของยัยหมวยตะโกนมาแต่ไกล อิบ้านี่ก็เปิดเผยเกิ้นน คนยังอยู่เต็มตลาด

" ถ้ารีบมากก็มาช่วยกุขนของขึ้นรถเร็วๆ เข้า กุหิวจะตายอยู่แล้ว! "

" หิวข้าว? " ยัยหมวยเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังหิ้วของช่วยฉันอยู่

" หิวเหล้าต่างหากเว้ยย! " ฉันสามคนมองหน้ากันอย่างเข้าใจ การไปเที่ยวผับบาร์เป็นเรื่องปกติของพวกฉันไปซะแล้วล่ะ

พวกฉันแวะมาที่คอนโดของยัยหมวยเพราะชุดเที่ยวจะซื้อทิ้งไว้หลายชุด หลังจากที่ฉันแปลงโฉมเสร็จเรียบร้อยฉันก็หยิบเดรสสั้นสีดำลายลูกไม้มาใส่ มันดูเข้ากันมากกับการปัดอายไลเนอร์เฉี่ยวแบบแม่เสือสาวอย่างฉัน