บทที่ 4
1340 คำ
" โซ "
ขณะที่ฉันกำลังจะตามไปถามให้รู้เรื่องแต่ก็มีคนเรียกฉันเอาซะก่อน พอฉันหันไปก็เห็นรถเบนซ์สีดำขลับจอดอยู่ เจ้าของรถคันนี้ฉันคุ้นหน้าและคุ้นเคยเป็นอย่างดี เขาชื่ออรรถ
เป็นแฟนเก่าฉันที่ฉันพูดถึงไง
" กำลังจะไปรับเสื้อผ้ามาขายใช่มั้ย พอดีว่าตอนบ่ายพี่ไม่มีสอนน่ะ ให้พี่ส่งนะ " พี่อรรถเปิดประตูรถลงมาพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นเหมือนวันแรกที่เข้ามาในชีวิตฉันไม่มีผิด
" ไม่เป็นไรค่ะ โซไปเองได้ " ฉันตัดบทเขาทันทีเพราะหมู่นี้พี่อรรถมาหาฉันบ่อยเกินไป ถึงจะบอกว่ายังคุยยังเจอกันได้แต่มันก็ควรจะมีขอบเขต
" รถเสียไม่ใช่หรอ อย่าบอกนะว่าจะเอาของใส่แท็กซี่มาอีกน่ะ เดี๋ยวก็โดนปฏิเสธเหมือนคราวก่อนอีกหรอก ให้พี่เป็นพลขับให้ดีกว่า เร็วแถมยังไม่มีค่ามิเตอร์ด้วยนะ " พี่อรรถเป็นผู้ชายที่มีความเป็นผู้ใหญ่มาแต่ไหนแต่ไร เวลาเขาพูดจะดูมีเหตุมีผลไปหมด ครั้งนี้ก็ด้วย
ฉันเคยโดนแท็กซี่ปฏิเสธตอนที่เรียกจริงๆ ไม่มีคันไหนยอมไปส่งฉันเลยคงเพราะว่าฉันมีของเยอะเกินไปมั้ง ทั้งที่ป้ายบอก "ว่าง" แต่เสือ_ไม่รับ
ฉันหันกลับไปมองตรงบันไดของอพาร์ทเม้นอีกครั้งแต่ป่านนี้แล้วก็คงจะไม่ทันแล้วล่ะ ให้ตายสิ! กำลังจะได้แฟนใหม่อยู่แล้วเชียวกลับถูกแฟนเขาขัดขวางซะนี่
" เอางั้นก็ได้ " ฉันตอบตกลงอย่างจำใจ ตอนนี้มันใกล้จะได้เวลาที่นัดกับเฮียศักดิ์แล้วด้วย วันนี้เฮียแกมีธุระที่ต่างจังหวัดเลยต้องให้ฉันรีบไปไม่งั้นก็ต้องรอของอีกเป็นอาทิตย์
พี่อรรถหงายฝ่ามือใหญ่ไปที่รถอย่างสุภาพบุรุษ ระหว่างที่ฉันกำลังจะเข้าไปนั่งในรถสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นรถยนต์อีกคันที่แล่นเข้ามาจอดเทียบข้างรถพี่อรรถ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถคันนั้นไม่ใช่ใคร น้องสาวฝาแฝดฉันเอง
" นี่พันซ์มาช้าไปหรอ พอพันซ์รู้จากแม่ว่ารถพี่โซเสียพันซ์ก็รีบออกมาเลยนะแต่ก็โดนตัดหน้าจนได้ " ยัยพันซ์เดินลงมาจากรถแล้วตรงมาที่ฉันด้วยสีหน้าที่น้อยใจ
วันนี้วันอะไรทำไมมีแต่คนอยากจะไปส่งฉัน
" งั้นโซไปกับยัยพันซ์ดีกว่าจะได้ไม่ต้องรบกวนพี่ " ฉันหันไปบอกพี่อรรถก่อนจะเดินมาที่รถยัยพันซ์ทันที
" แล้วขากลับล่ะ อีกไม่ถึงสองชั่วโมงพันซ์มีคุมสอบไม่ใช่หรอ แบบนี้โซก็ต้องกลับเองงั้นสิ " เสียงเข้มเอ่ยตามหลังฉันสองคนพี่อรรถเป็นอาจารย์สอนที่มหาลัยเดียวกันกับยัยพันซ์น่ะ คณะเดียวกันด้วย
" จริงหรอพันซ์ " ฉันหันไปถามยัยพันซ์ ฉันไม่ได้กลัวที่จะต้องกลับเองหรอกแต่ฉันกลัวน้องสาวฉันไปไม่ทันคุมสอบมากกว่า
" ค่ะ แต่พันซ์ไปได้นะพี่โซ "
" พันซ์กลับไปเถอะเดี๋ยวพี่ไปกับพี่อรรถก็ได้ " พูดแล้วฉันก็เดินกลับมาขึ้นรถพี่อรรถ ทางไปร้านเฮียศักดิ์ค่อนข้างไกลจากที่นี่แล้วก็อยู่คนละทางกับมหาลัยด้วย ฉันเลยเลือกที่จะให้พี่อรรถที่ว่างอยู่ไปส่ง ยัยพันซ์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่งยิ้มบางๆ มาให้ฉัน
สวัสดีค่ะ...ฉันชื่อพันซ์นะ ชื่อจริงคือศรัญญา อายุ 29ปี ฉันมีพี่สาวฝาแฝดที่รูปร่างหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะอยู่คนนึง ชื่อโซดา ก็คนที่พึ่งออกไปกับพี่ร่วมงานของฉัน หลังจากที่แม่โทรมาบอกฉันว่าพี่โซรถเสียต้องนั่งแท็กซี่ไปเอาของมาขายเอง ฉันที่ยังพอมีเวลาเลยรีบออกมาหวังว่าจะทำหน้าที่เป็นน้องสาวที่ดีที่คอยช่วยเหลือกันแต่ก็อย่างที่เห็น พี่สาวฉันเลือกที่จะไปกับผู้ชายมากกว่าน้องสาวอย่างฉัน
รถของฉันแล่นออกไปตามท้องถนนคนละเส้นกับที่พี่โซกำลังไป ไม่นานมากฉันก็มาถึงยังมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง
" สวัสดีค่ะอาจารย์ศรัญญา " ทันทีที่ฉันก้าวขาลงจากรถก็มีเด็กนักศึกษาเอ่ยทักฉันพร้อมกับยกมือไหว้ ฉันก็ส่งยิ้มทักทายไปอย่างเป็นมิตร
" สวัสดีจ่ะ วันนี้ไม่มีสอบไม่ใช่หรอ "
" ไม่มีค่ะ พวกหนูมาติวกันน่ะค่ะ พรุ่งนี้จะสอบแล้วยังไม่ได้อ่านหนังสือซักตัวเลย แล้วอาจารย์คุมสอบปีไหนคะ " เด็กสาวหน้าตาสะสวยคุยกับฉันอย่างสนิทสนม คงเพราะฉันสอนพวกเธอมาตั้งแต่ที่เรียนอยู่ปีหนึ่ง จนตอนนี้พวกเธออยู่ปีสามกันแล้ว ฉันลืมบอกไปสินะว่าฉันเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่นี่ คณะบริหารธุรกิจ
" ปีหนึ่งน่ะ " ฉันตอบพลางก้มหยิบเอกสารในรถ
" โหยยย อิจอาจารย์มากอ่ะ ได้เจอแต่เด็กเอ๊าะๆ ยิ่งปีหนึ่งคณะเราปีนี้หน้าตาดีๆ ทั้งนั้นเลย โดยเฉพาะคนที่เป็นเดือน "
" พอเลยพวกเธอจะไปติวหนังสือก็รีบไป ถ้าปีนี้ได้fเดี๋ยวก็จะมานั่งร้องไห้ให้อาจารย์เห็นอีก " ฉันดุกลุ่มนักศึกษาสาวไปพวกเธอแสดงอาการเพ้อเจ้อออกหน้าออกตาซะจนฉันอดต่อว่าไม่ได้ แล้วเด็กกลุ่มนี้สอบตกทีไรอาจารย์ที่ปรึกษาอย่างฉันก็ต้องช่วยทุกที
" ค่าาา งั้นพวกหนูขอตัวก่อนนะคะอาจารย์คนสวย " พวกเธอยกมือไหว้ฉันอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปอย่างมีมารยาทแล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าใกล้จะได้เวลาสอบของเด็กปีหนึ่งเต็มที
ฉันเร่งฝีเท้าพร้อมกับเอกสารปึกหนาเพื่อตรงไปที่ห้องคุมสอบ ระหว่างนั้นฉันก็เดินชนเข้าใครสักคนจนเอกสารที่หอบมากระจัดกระจายเต็มพื้น
" ตายจริง โทษทีนะอาจารย์รีบไปหน่อย "
" ไม่เป็นไรครับ " นักศึกษาชายตอบฉันกลับมาอย่างสุภาพพร้อมกับส่งเอกสารที่ช่วยฉันเก็บจนครบมาให้
" ขอบใจนะ" ฉันเอ่ยขอบคุณพลางส่งยิ้มบางไปให้พอดีกับที่สายตาดันไปเห็นเข็มกลัดที่ติดอยู่ตรงอกเสื้อซึ่งมันเป็นสัญลักษณ์ของคณะบริหารธุรกิจแถมเข็มนี้ยังเป็นของคนที่ได้เป็นเดือนคณะด้วยนะ
เด็กปีหนึ่งสินะ
นักศึกษาหนุ่มมองหน้าฉันเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างหรือว่าเด็กคนนี้จะรู้จักฉันมาก่อน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก ฉันสอนอยู่ที่นี่ได้สองปีแล้วนิ อาจจะเคยเจอผ่านๆ หรือเจอที่คณะก็ได้
" เป็นอาจารย์สอนที่นี่งั้นหรอครับแล้วทำไมถึง.... " นอกจากจะไม่ตอบคำถามฉัน นักศึกษาหนุ่มยังเป็นฝ่ายถามฉันกลับแต่เหมือนจะพูดไม่จบก็หยุดเอาไว้ดื้อๆ
แล้วสายตาที่กำลังสำรวจฉันอีกล่ะ มันคืออะไร
" ไอ้ป่าไปได้แล้วเหลืออีกยี่สิบนาทีเองนะเว้ย " ยังไม่ทันที่ฉันจะหายคาใจด้วยซ้ำ หนุ่มนักศึกษาอีกคนก็มาลากตัวนักศึกษาที่ฉันเดินชนออกไป
มองหน้าฉันแบบนั้นหมายความว่ายังไง
แต่เวลาที่นาฬิกาข้อมือก็บอกว่า อีกแค่ยี่สิบนาทีก็จะได้เวลาสอบของปีหนึ่งแล้ว ฉันเองก็ต้องรีบไปเหมือนกัน
- ผู้เขียน
