ตอนที่ 2 เลิกกัน
1027 คำ
นนท์
วันนี้พอคุมสอบเด็กนักเรียนเสร็จ ผมก็นัดเพื่อนๆ มากินข้าวกันที่ห้างสรรพสินค้า พวกเรานัดเจอกันที่ร้านชาบู ในขณะที่ผมเดินมากับฝ้ายเพื่อนที่คณะ ผมก็เจอกับลิสาแล้วก็เพื่อนๆ ของเธอ
ตอนนั้นผมตกใจมากกลัวว่าลิสาจะเข้าใจผิดที่เห็นผมเดินมากับฝ้าย 2 คน มิหนำซ้อเธอยังเดินควงแขนผมมาอีกต่างหาก ผมพยายามแกะมือเธอออก แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อย จะให้เดินหลบไปทางอื่นก็คงไม่ทันแล้ว
เพื่อนๆ ของลิสาก็เข้ามาทักทายผม ตอนนี้ผมมองแต่ลิสา อยากบอกเธอว่ามันไม่มีอะไร แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเพื่อนๆ ของเธอไม่มีใครรู้ว่าเราคบกัน
แต่แล้วจู่ๆ ฝ้ายก็บอกทุกคนว่าเป็นแฟนของผม ผมตกใจมากหันไปมองหน้าเธอ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ลิสาก็บอกเพื่อนๆ ว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วรีบวิ่งออกไปทันที เพื่อนๆ ของลิสาเลยวิ่งตามกันออกไป แต่ที่ผมเห็นคือลิสากำลังจะร้องไห้ ใจของผมมันวูบลงไปทันที
เพื่อนลิสา : "พวกเราขอตัวก่อนนะคะ" แล้ววิ่งตามลิสาไป
นนท์ : "ทำไมฝ้ายถึงพูดแบบนั้นออกไป" ผมถามเธอออกไปด้วยความโกรธ
ฝ้าย : "นนท์ก็รู้ว่าฝ้ายชอบนนท์ เพื่อนๆ ก็คิดว่าเราเป็นแฟนกันทั้งนั้น แล้วนนท์ก็ไม่เคยปฏิเสธนี่"
นนท์ : "แต่เราก็ไม่เคยบอกว่าชอบฝ้าย ไม่เคยบอกว่าเราเป็นแฟนกัน ไม่เคยทำอะไรที่คนเป็นแฟนเขาทำกัน แต่ถ้าที่ผ่านมามันทำให้ฝ้ายเข้าใจผิด เราก็ขอโทษ แต่เราไม่เคยชอบฝ้าย ฝ้ายเป็นแค่เพื่อนเรา แต่ถ้าฝ้ายยังทำแบบนี้อีกแม้แต่ความเป็นเพื่อน เราก็ให้ไม่ได้"
ฝ้าย : "ทำไมนนท์พูดแบบนี้ ฝ้ายเสียใจนะ หรือว่านนท์ชอบเด็กนักเรียนพวกนั้น นนท์ถึงได้โกรธฝ้ายขนาดนี้"
นนท์ : "มันเรื่องของเรา บอกพวกมันด้วยว่าเรากลับก่อน" แล้วผมก็เดินออกไปทันที โดยไม่สนใจเสียงเรียกของฝ้ายเลย
ฝ้าย : "นนท์จะไปไหน นนท์กลับมาเดี๋ยวนี้นะ นนท์!! นนท์!!"
ผมเดินมายืนรอลิสาอยู่หน้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงลิสาร้องไห้ มีเสียงเพื่อนๆ ของเธอคอยปลอบอยู่ ใจผมจะขาดเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของลิสา อยากจะเข้าไปหา แต่ก็ไม่กล้า ได้แต่ยืนรออยู่ตรงนั้น จนเวลาผ่านไปสักพักลิสากับเพื่อนๆ ก็เดินออกมา หน้าของเธอมีแต่คราบน้ำตา
นนท์#จบ
พอฉันหยุดร้องไห้ เพื่อนๆ ก็ชวนกลับบ้าน ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรแล้ว พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพี่นนท์ยืนรออยู่ แค่เห็นหน้าเขาน้ำตามันก็ไหลออกมาทันที ฉันได้แต่ยืนหลบอยู่ข้างหลังเพื่อน
นนท์ : "ลิสา..พี่ขอคุยด้วยหน่อย ฟังพี่อธิบายก่อนนะ"
คิมมี่ : "ครูนนท์กลับไปเถอะค่ะ อย่ามาหลอกเพื่อนหนูอีกเลย"
พัดชา : "ครูเห็นเพื่อนหนูเป็นเด็กเหรอคะ ถึงมาหลอกให้เพื่อนหนูรัก ทั้งที่ครูมีแฟนอยู่แล้ว"
เจน : "พวกมึงให้ลิสามันเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะเอายังไง"
เมย์ : "มึงพร้อมที่จะฟังครูนนท์อธิบายมั้ย" เมย์หันมาถามฉัน
นนท์ : "ลิสา หนูฟังพี่พูดก่อนนะ นะครับ คนดีของพี่"
ฉัน : "ก็ได้ค่ะ หนูก็มีเรื่องจะคุยกับพี่นนท์เหมือนกัน"
คิมมี่ : "ให้พวกกูไปเป็นเพื่อนไหม"
ฉัน : "ไม่เป็นไร ขอบใจพวกมึงมากนะ กูโอเค"
เจน : "มึงโอเคแน่นะ" ฉันก็พยักหน้าตอบมันไป
พัดชา : "มีปัญหาอะไร มึงไลน์หาพวกกูเลยนะ"
หลังจากนั้นฉันก็แยกย้ายกับเพื่อนๆ พี่นนท์ก็เดินเข้ามาจับมือฉัน แต่ฉันก็สะบัดออก แล้วก็เดินออกไปที่ลานจอดรถ
เมื่อขึ้นมาอยู่บนรถ พี่นนท์จับมือฉันไว้ เอาไปแนบที่แก้มของเขา
"พร้อมจะฟังพี่อธิบายหรือยังคะคนดี"
"เราเลิกกันเถอะค่ะ" ฉันพูดออกไปแบบนั้น
นนท์ : "ไม่นะ!! หนูกำลังเข้าใจพี่ผิด พี่กับฝ้ายเราเป็นแค่เพื่อนกัน"
ฉัน : "เพื่อนเหรอคะ!! แต่ที่หนูเห็นคือพี่เดินกอดกันมา เพื่อนที่ไหนเขาทำกันแบบนั้น ถ้าหนูเดินกอดมากับผู้ชายคนอื่น พี่จะเชื่อไหมถ้าหนูบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วเขายังบอกว่าเป็นแฟนของพี่ ถ้าเขาเป็นเพื่อนพี่ เขาจะพูดแบบนั้นออกมาทำไม" ฉันพูดออกไป พร้อมๆ กับน้ำตาที่ไหลออกมา
นนท์ : "ไม่!! พี่ไม่เลิก ยังไงก็ไม่เลิก"
ฉัน : "ก็แล้วแต่พี่เลย แต่หนูพอแล้ว หนูเหนื่อย หนูเจ็บ หนูไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ หนูกลัว ออกไปจากชีวิตหนูเถอะนะ ฮือๆๆๆ" ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พี่นนท์ยังคงกุมมือฉันไว้
นนท์ : "พี่ขอโทษที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้ แต่พี่กับฝ้ายเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ เราไม่เลิกกันได้ไหม หนูยังเด็ก ยังคงไม่รู้จะจัดการความรู้สึกแบบนี้ยังไง พี่จะรอ รอวันที่หนูพร้อม ไม่ร้องนะคะคนดีของพี่นนท์ ให้พี่ไปส่งที่บ้านนะ" พี่นนท์เอามือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน
ฉัน : "ไม่ค่ะ หนูขอกลับเอง ลาก่อนนะคะ" ฉันดึงมือออกและลงไปจากรถทันที
พอฉันกลับมาถึงบ้าน พี่นนท์ยังคงไลน์มาหาตลอด แต่ฉันก็ไม่เปิดเข้าไปอ่าน ฉันตัดสินใจบล็อคทุกอย่าง ทุกช่องทางที่เราเคยใช้ติดต่อกัน เราคงจะไม่ได้เจอกันอีก เพราะสอบเสร็จแล้ว พี่นนท์ก็ฝึกสอนจบเหมือนกัน ฉันคงยังไม่พร้อมที่จะมีความรักจริงๆ...
- ผู้เขียน
