15.นักบุญแอนสันต์
1495 คำ
นักบุญแอนด์สันพยายามใช้มือที่สั่นเทาของเขายกขึ้นมาร่ายเวทย์ให้ตัวเอง จนเลือดเขาเริ่มไหลน้อยลงจากบาดแผล เสียงกรีดร้องของนักบุญหญิงเลลีอาดังขึ้น เขารีบพยุงตัวขึ้นเพื่อหันไปมอง
ฮาลัวยกดาบขึ้นมาปาดไปที่ลำคอตัวเอง….เลลีอากรีดร้องเสียงดัง นักบุญแอนด์สันช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นักบุญฮาลัวนั้นเปรียบเสมือนสหายคนหนึ่งของเขา ฮาลัวทำอะไรมีเหตุและผลอยู่เสมอ เพื่อเขาไม่มีทางฆ่าตัวตายโดยไร้เหตุผลเช่นนี้
นักบุญแอนด์สันรีบฉีกชายชุดคลุมมากดไว้ที่บาดเเผลเขาพยุงตัวลุกขึ้นเพื่อไปหานักบุญหญิงเลลีอาเธอกำลังยกมือขึ้นมาร่ายเวทย์รักษา
แอนด์สันชะงักเมื่อเห็นสีชุดนักบุญของฮาลัวเป็นสีแดงบริเวณหน้าอก…..นี่คงเป็นสาเหตุที่เขาเลือกจะจบชีวิตตัวเองเพราะนักบุญหญิงเลลีอานางจะร่ายเวทย์รักษาเขา……ซึ่งเลลีอาไม่สามารถใช้พลังเวทย์ได้อีกแล้ว เธอใช้เวทย์ต้องห้ามไป ตอนนี้แม้ขยับตัวยังทำได้ลำบาก หากเธอมาร่ายเวทย์รักษาให้ฮาลัวเธอจะต้องเข้าสู้ห้วงแห่งความตายเป็นแน่
นักบุญแอนด์สันเม้มปาก เขาเดินไปจับมือเลลีอาไว้ นักบุญหญิงกระอักเลือดอีกครั้ง เขาก้มมองบนพื้นก็พบรอยเลือด….รอยก่อนหน้านั้น
เธอยังคงยกมือขึ้นมาร่ายวงเวทย์อีกครั้ง ร่างกายของฮาลัวไม่มีรอยแผลหรือว่ารอยขีดข่วนใดๆ ทว่าเขา…ไม่หายใจแล้ว
“เลลีอา…ฮาลัวเขา”
“ท่านแอนด์สัน…..เขาจะฟื้นมาใช่หรือไม่….เขาแค่หลับไปเหมือนครั้งก่อน..หรือว่าข้าต้องกรีดเลือดให้เขาอีก….ใช่แล้ว..ขอ…ขอยืมดาบท่านหน่อย”
นักบุญแอนด์สันเอื้อมมือไปกอดเลลีอา ใบหน้างดงามของเธอตอนนี้เปื้อนไปด้วยน้ำตา….ร่างของเธอสั่นเทา
“….พอเถอะนักบุญหญิงเลลีอา….เขาตายแล้ว…ต่อให้ท่านกรีดเลือดจนหมดทั้งตัวเขาก็ไม่ฟื้น!!!”
“ไม่!!…ขะ..เขา..อะ..อึก!!…”
“ท่านคิดว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนั้น…ทำไมเขาถึงเลือกจะจบชีวิตตัวเอง”
เลลีอาเม้มปากเน้น เธอรู้เพียงแค่ตอนนี้เธอมองเห็นหน้าของนักบุญแอนด์สันไม่ชัด เพราะน้ำตาที่เอ่อล้นมาจนเธอไม่สามารถมองเห็นได้
“เขาปกป้องท่านจนถึงตอนสุดท้ายของชีวิต….ทว่าท่านจะทำเช่นนี้หรือท่านนักบุญหญิง….ท่านจะตอบแทนเขาด้วยการตายตามเขาไปหรือ….ท่านจะให้การกระทำของเขาไร้ประโยชน์งั้นหรือ……เลลีอา”
เลลีอาล้มตัวลง เธอนอนลงกับพื้นดิน ราวกับร่างกายเธอถึงขีดจำกัดแล้ว นักบุญแอนด์สันถอดผ้าคลุมของเขาออก เขาปูลงบนพื้นและใช้แรงที่มีอุ้มเลลีอาให้นอนบนผ้าคลุมของเขา เขาจับดาบขึ้นมาอีกครั้งแล้วมองไปที่อีธาน
อีธานมองภาพเบื้องหน้าโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ เขาเหลือบมองเลลีอาที่นอนหลับอยู่ พร้อมกับยกยิ้ม
“หากข้า…ฆ่าเจ้าก็สามารถเอานักบุญหญิงไปได้เลยใช่ไหม??? ..เอาล่ะ มาจบเรื่องนี้กันเถอะ”
นักบุญแอนด์สันกลืนน้ำลายลงคอ เขามองโดยรอบนี้ ไม่เหลือใครสักคน….นักบุญและนักบวชคนที่เหลือถูกฆ่าไปก่อนหน้าหมดแล้ว เขากระชับดาบในมือแน่น
ต่อให้เหลือเพียงเขา เขาก็จะต่อสู้ เขาจะปกป้องนักบุญหญิงเลลีอาเอง
อีธานแค่นหัวเราะ สภาพคู่ต่อสู้เบื้องหน้ามันน่าสมเพชเกินกว่าเขาจะลงมือด้วยซ้ำ ขาทั้งสองข้างของนักบุญนั่นจะยืนไม่อยู่ด้วยซ้ำ ยังบังอาจถือดาบหันมาทางเขา
เขาลุกขึ้นเหยียดยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยกดาบขึ้น
“ข้าให้โอกาสเจ้าให้วิ่งหนีไป….”
นักบุญแอนด์สันไม่ได้ฟังที่อีธานพูดเขาถือดาบวิ่งเข้ามาหาอีธาน อีธานหลับตา
ทำไม…ถึงมีแต่พวกโง่ทั้งนั้น…..พวกโง่ที่รนเข้าหาที่ตายแบบโง่ๆ
อีธานโยกตัวหลบการโจมตีของนักบุญแอนด์สัน ก่อนจะยกดาบหมายจะฟันนักบุญแอนด์ให้ตายในดาบเดียว
“เคร้ง!!!”
ปรากฏดาบปริศนามาขัดขวางดาบของเขาไม่ให้ฟันไปที่นักบุญ
“ดูท่า…..ระหว่างที่ข้าหลับ…ท่านจะสร้างความเสียหายให้คนของข้ามากทีเดียว”
อีธานแสยะยิ้ม เบื้องหน้าเขาคือบุรุษผมสีเงิน ที่เขาพึ่งร่ายคำสาปให้หลับใหลไว้
“ท่าทาง…ท่านจะแก้คำสาป…ได้ไวกว่าที่ข้าคิด…”
เลลอนยกยิ้มเขาร่ายเวทย์รักษาให้นักบุญแอนด์สัน ก่อนจะพยักหน้าให้นักบุญแอนด์สันหลบไป
อีธานดีดนิ้วปรากฏหมาป่าสีดำขึ้นมาด้านหลัง พวกมันพุ่งเข้าหาเลออนอย่างรวดเร็ว
เลลอนร่ายเวทย์ป้องกันไว้ พร้อมทั้งเรียกนักรบบนสวรรค์มาลงมา ร่างของเทพสงครามเฮอคิวลีสร่วงหล่นลงมาจากสวรรค์พร้อมทั้งกองทัพของท่านเทพ
“เจ้ามนุษย์เจ้ากล้า…เรียกข้ามางั้นเรอะ!!!”
เลออนไม่ได้กล่าวคำใด เขาเพียงเดินหนีไปหาเลลีอา
“นี่ไม่ใช่สงครามของข้าแล้ว เป็นสงครามของท่านเฮอคิวลีสและพวกซาตาน”
ท่านเทพขมวดคิ้วด้วยความโกรธ เขากำลังจะอ้าปากด่าเลออน พวกหมาป่าก็กระโจนใส่กองทัพเขา ทำเอาเขาต้องหันเข้าสู้โดยไม่มีทางเลือก
เจ้ามนุษย์ผู้นี้เจ้าเล่ห์นัก!!!!คอยดูหลังจากเขาจัดการเจ้าพวกนี้เสร็จ เขาจะกลับมาจัดการกับเจ้ามนุษย์หัวขาวนั่น!!!!
เลออนเอื้อมมือไปจับที่มือของเลลีอา นางสาหัสมากทีเดียว เเก่นพลังเวทย์เสียหายอย่างหนักทำให้พลังด้านในปั่นป่วน เลออนเหลือบมองด้านข้างเลลีอา คือร่างของนักบุญฮาลัว รอยเลือดที่เสื้อคลุมสีขาวยังเด่นชัดบนหน้าอกนักบุญฮาลัว แต่ทว่าไม่มีบาดเเผลบนตัวเขาเลย
เลออนมองหน้าเลลีอาอีกครั้ง เธอคงร่ายเวทย์รักษาให้ฮาลัวจนตัวเองมีสภาพย่ำแย่….นักบุญฮาลัวจึงได้คิดจบชีวิตตัวเอง แม้เขาจะไม่ค่อยชอบหน้านักบุญผู้นี้นัก แต่เลออนก็อดนับถือน้ำใจของนักบุญผู้นี้ไม่ได้
เขาเป็นสหายที่ควรค่าให้เลลีอานับถือจริงๆ
เลออนยกมือร่ายเวทย์รักษาให้เลลีอา ใบหน้าที่ซีดเมื่อครูเริ่มมีเลือดฝาดแล้ว เขาได้ยืนเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินมา เลออนจึงเงยหน้าขึ้นไปดู
อีธานกำลังเดินถือดาบมาทางเขา อีธานเรียกพวกปีศาจมาสู้รบกับทหารของท่านเทพเฮอคิวลีส
“ปล่อยนาง!!!”
เลลอนยกยิ้ม ก่อนจะอุ้มเลลีอาในท่าเจ้าหญิง
“…..ก็แค่สามีเก่า…เจ้ายังมีสิทธิ์อะไรในตัวนางอีก”
อีธานกำมือแน่น เขายกดาบในมือมาจ่อคอเลออน
“นางคือภรรยาข้า”
“ตอนนี้มิใช่แล้ว……”
“ข้ายังมิได้หย่าขาดกับนาง”
“ข้าจำได้ว่าภรรยาในนามของเจ้านั้นตายไปแล้วอีธาน….”
“….คืนนางมาให้ข้าท่านเลออน”
เลลอนเลิกคิ้วขึ้น
“เจ้าเด็กน้อยอีธาน….ข้ากำลังให้โอกาสเจ้าอยู่….กลับเป็นแกรนด์ดยุคเดอนีเซียซะ!!!!…ทำลายสัญญากับซาตานลงทุกคนยังพอจะให้อภัยเจ้า”
“เหอะ!!!..ข้าไม่ได้ต้องการเดอนีเซียหรือว่าต้องการให้ใครอภัยให้ข้า…ข้าต้องการภรรยาของข้าคืน หากท่านคืนนางให้ข้า ข้าจะยกเลิกสัญญาซาตานแล้วพานางไปอยู่ที่ไกลแสนไกลกันสองคน”
เลออนถอนหายใจ
“เจ้ามันบ้าไปแล้วอีธาน….บ้าเหมือนโอเว่นพ่อของเจ้า!!”
“เลออน!!!! ท่านไม่มีสิทธิ์มากล่าวถึงพ่อข้า!!!” อีธานยกดาบหมายจะฟันที่คอของเลออน
เลออนร่ายเวทย์ป้องกัน เขาแสยะให้อีธานที่ฟังลงที่เกราะนั้นซ้ำๆ แต่ทว่าไม่มีทางทีว่าเกราะนั้นจะแตก
“เลออน เจ้าคนขี้ขลาด!!!!!”
เลออนหัวเราเขามองดูอีธานด้วยความสมเพช เลออนกระชับอ้อมกอดเลลีอาให้แน่นขึ้นก่อนที่เขาจะโน้นตัวลงไปจูบที่ริมฝีปากลีเลอา
อีธานเบิกตากว้าง เขายกมือขึ้นร่ายคำสาปไปหาเลออน เลออนเงยหน้าขึ้น เขายื่นมือร่ายเวทย์ป้องกันไปที่คำสาปทำให้คำสาปสีดำนั้นสลายหายไป
“อย่าคิดว่าจะสาปข้าได้เป็นครั้งที่สอง…เด็กน้อย…”
เลออนก้มลงไปจูบลีเลอาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาแทรกลิ้นเข้าไปเลียริมฝีปากลีเลอาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปที่อีธาน ที่กำลังยืนตัวสั่นเพราะความโกรธอยู่
- ผู้เขียน
