14.นักบุญฮาลัว
1649 คำ
พวกเราเดินลงเขาลูกสุดท้าย ฮาลัวบอกว่าด้านหน้าคือที่พักแล้ว
ฮาลัวใช้มือแหวกกิ่งไม้ออก เขาเดินออกจากป่าคนแรก ทว่าฮาลัวยืนแข็งค้างอยู่อย่างนั้นพักหนึ่ง
“ฮาลัว…ทำไมไม่เดินต่อละ”
เลลีอาดันฮาลัวออก แล้วรีบเดินออกจากป่า เลลีอาเหลือบมองด้านหน้าแล้วก็ต้องชะงัก
ที่พัก กระโจมต่างๆ ถูกทำลายลง…..ผู้คนนั่งรวมกันที่ลานด้านหน้า แต่ละคนมีสีหน้าหวาดกลัวและตัวสั่นปีศาจตัวใหญ่กำลังยืนล้อมรอบพวกเขาอยู่
ด้านหน้าพวกเขามีกองศพของนักบุญกองอยู่ ฮาลัวได้สติก่อนใครเขารีบดึงมือเลลีอาให้หลบ
“ท่านนักบุญหญิง!!!”
แต่ทว่าไม่ทันแล้ว มาเชลหันมาเห็นเลลีอาเลยตะโกนเรียกนาง ทำให้ปีศาจทั้งหลายหันมาหาเลลีอา พวกมันกำลังเดินเข้ามา
ฮาลัวชักดาบขึ้น เขากระโดดเข้าไปต่อสู้กับปีศาจที่กำลังเดินมา คนอื่นๆ ที่มาด้วยกันต่างหยิบดาบขึ้นและฟาดฟันกับปีศาจ
เลลีอากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอรีบหายใจเข้าออกแล้วตั้งสติ
เวทย์มนต์ลวงตาของท่านเลออนถูกทำลายได้ยังไง? ทำไมพวกปีศาจถึงเข้ามาได้ เลลีอายกมือขึ้นพร้อมกับร่างเวทย์ เธอหลับตาลงช้าๆ
คาถาที่ต้องห้ามที่เธอแอบเรียนมา…เธออ่านมาเพียงรอบเดียวแต่ทว่าจำคาถาได้อย่างขึ้นใจ
“อย่า!!!..ลีอา”
ฮาลัวตะโกนห้ามเลลีอา แต่ทว่าคำนั้นไม่ได้เข้าหัวเธอแม้แต่น้อย เลลีอายังคงร่ายเวทย์สวดพึมพำอย่างไม่หยุดหย่อน
คาถาต้องห้ามหมายเลขหนึ่ง…..คาถาหยุดเวลา……
พลันทุกสิ่งรอบข้างนิ่งสงบลง ปีศาจลอยแข็งค้างบนอากาศแต่ทว่า ฮาลัว นักบุญคนอื่นๆ และชาวบ้านกลับขยับตัวได้
นักบุญแอนด์สันมองภาพเบื้องหน้าอย่างเหลือเชื่อ เลลีอามีแต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจเสมอ เขาได้สติก่อนใครจึงรีบพาชาวบ้านวิ่งออกไปหลบในที่ปลอดภัยพร้อมกับร่ายเวทย์ลวงตาไว้ ถึงแก่นพลังเขาจะไม่แข็งแกร่งเช่นท่านเลออน แต่เวทย์ลวงตาที่เขาร่ายก็ยังคงใช้งานได้ดี ทว่าเวลาในการใช้งานอาจจะสั้นลงกว่าท่านเลออนเยอะ เขามองท่าทีหวาดกลัวของชาวบ้านที่เหลือด้วยแววตาเจ็บปวด ก่อนจะรีบวิ่งไปสมทบกับเลลีอา
ฮาลัวอาศัยช่วงที่ปีศาจขยับไม่ได้เขารีบจัดการปีศาจทั้งหมด แขน ขาและใบหน้าของฮาลัวเต็มไปด้วยเลือด
เลลีอาทรุดลง เธอกระอักเลือดคำโต มือทั้งสองข้างสั่นเทา เธอยังคงร่ายเวทย์หยุดเวลาไว้เพราะฮาลัวยังจัดการกับปีศาจพวกนั้นไม่หมด
นักบุญแอนด์สันรีบวิ่งมาหาเลลีอา เขาเห็นเลือดที่กองอยู่ก็รู้สึกสะเทือนใจ
“พอแล้วครับท่านลีอา”
เลลีอาไม่ได้ตอบนักบุญแอนด์สัน เธอมองเห็นฮาลัวกำลังจัดการปีศาจใกล้หมดแล้ว ขอแค่เธอทนอีกนิด อีกนิดเดียว
“อ้า….ว่าแล้ว…มีคนโกงนี่เอง…”
เลลีอาสะดุ้งเฮือก เธอรีบหันไปมองด้านหลัง
ใบหน้าที่หล่อเหลา จนคนมองรู้สึกหายใจติดขัด กลิ่นไอน่าเกรงขามแผ่ออกมาจากตัวเขา
อีธาน โอเว่น เดอนีเซีย!!!!
ฮาลัวรีบจัดการปีศาจจนเหลือตัวสุดท้าย เขากำลังจะฟันคอมันแต่ทว่าอยู่ๆ มันก็เคลื่อนไหว เขาจึงกระโดดหลบแล้วตัดคอมันให้ขาดในดาบเดียว ฮาลัวรีบหันไปมองที่เลลีอา
เธอกำลังยืนอยู่…..เบื่องหน้าเธอคือแกรนด์ดยุคอีธาน
ฮาลัวรีบวิ่งจนสุดฝีเท้าเขายกดาบหมายจะฟันไปที่อีธาน
“เฮือก..!!”
อีธานขยับหลบอย่างรวดเร็ว เขายกมือขึ้นมากำที่คอฮาลัวแน่น!!!! นักบุญแอนด์สันรีบร่ายเวทย์ป้องกันให้ฮาลัวแต่ทว่าไม่ทันได้ร่ายเวทย์จบ อีธานใช้มืออีกครั้งแย่งดาบจากฮาลัวแล้วแทงเข้าที่อกด้านซ้ายของเขา
“อักกก…..”
นักบุญแอนด์สันกระอักเลือดออกมา เขาเหลือบมองอีธานอีกครั้ง
ความเร็วเหนือมนุษย์นี้มันคืออะไรกัน….เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายผู้นี้จริงๆ
“นักบุญนี่เอะอะอะไรก็ร่ายเวทย์….หากตัดมือทิ้งก็เป็นแค่คนกระจอกๆ ผู้หนึ่ง”
เลลีอารีบรวบรวมสติร่ายเวทย์ อีธานเหลือบมองเลลีอา เขาเสกปีศาจเถาวัลย์มาพันรอบมือเลลีอาไว้
“ปล่อย!!!”
“เจ้าขี้โกงก่อน……รินา”
เลลีอาตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา เธอเงยหน้ามองสบตากับอีธาน เขาแสยะยิ้ม
“ฮะ…ฮ่า…ข้าแค่ทายไปมั่วๆ ดันถูกเสียด้วย…”
ฮาลัวพยายามดิ้น เขารู้สึกว่าอากาศหายใจของเขากำลังน้อยลง อีธานเพิ่มแรงบีบที่มือขึ้นอีก ฮาลัวเริ่มหายใจไม่ออก
เลลีอาเห็นฮาลัวอาการย่ำแย่เธอได้เม้มปากแน่น
“อีธานปล่อยเขา!!!”
อีธานปล่อยมือ ทำให้ฮาลัวล้มลง เขารีบสูดอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็ว
“รินา…ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้ามากมาย”
“แต่ข้าไม่มี!!!..ท่านฆ่าข้าไปชีวิตหนึ่งแล้ว ท่านจะตามมาฆ่าข้าอีกรึไง!!!”
นักบุญแอนด์สันเขาร่ายเวทย์พยายามห้ามเลือดตัวเองแต่ทว่าก็ทำได้ยากเย็น ทำได้เพียงให้เลือดไหลน้อยลงเท่านั้น เขากัดฟันร่ายเวทย์คลายผนึกให้เลลีอา ปีศาจเถาวัลย์สลายหายเป็นผุยผง
อีธานจิ๊ปาก เขามองไปที่นักบุญแอนด์สัน
“ข้ากำลังคุยกับภรรยา เหตุใดถึงมาแทรก”
อีธานเดินเข้าไปเอาเท้าขยี้ไปที่แผลโดนแทงเมื่อครู่ของนักบุญแอนด์สัน
“เอาสิ…ชอบร่ายเวทย์นักไม่ใช่เหรอ? ….ร่ายเวทย์รักษาสิท่านนักบุญ”
นักบุญแอนด์สันกระอักเลือดมาคำใหญ่ ปากแผลที่โดนแทงมาเปิดอีกครั้งทำให้เลือดเขาไหลทะลักออกมาเปื้อนชุดนักบวชสีขาวให้เป็นสีแดงสด
เลลีอาพยายามยันขาทั้งสองให้ตัวเองลุกขึ้น แต่ทว่าการร่ายเวทย์ต้องห้ามนั้นทำให้เธอรู้สึกบอบช้ำไปทุกส่วนของร่างกาย ราวกับร่างกายจะแหลกสลาย
ฮาลัวลุกขึ้นเขาหยิบดาบอีกครั้งแล้ววิ่งอ้อมไปด้านหลังอีธาน อีธานเหลือบมองด้านหลัง เขาไม่ได้ขยับหนี ฮาลัวฟันลงที่ไหล่ซ้ายเขาอย่างแรง
“เคร้ง!!!”
ดาบของเขาหัก!!!! ฮาลัวมองไปที่อีธานอย่างตกใจ
“หากข้าเป็นเจ้า…ข้าจะรีบวิ่งหนีไปให้ไวที่สุดนักบุญฮาลัว”
“ข้าไม่มีวันทอดทิ้งลีอา”
หนังตาของอีธานกระตุก เขาแสยะยิ้มขึ้น ก้มลงหยิบดาบขึ้นมาก่อนจะกระโดดไปแทงฮาลัว ความเร็วในการเคลื่อนไหวของอีธานเป็นระดับที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยสายตามนุษย์
ฮาลัวไม่แม้แต่จะได้มีโอกาสหลบ ดาบนั้นแทงที่หัวใจเขาอีกครั้ง ตรงที่เดิม….
เลลีอากรีดร้องขึ้น เธอมองฮาลัวด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
อีธานชักดาบออก ก่อนจะแทงเข้าที่เดิมอีกครั้งก่อนจะดึงออก เขาปล่อยให้ฮาลัวล้มลงตรงข้างเลลีอา
“ฮาลัว…ได้โปรดอย่าหลับ”
เลลีอายกมือที่สั่นเทาขึ้นเพื่อร่ายเวทย์รักษา วงเวทย์สีทองปรากฏขึ้น มือของเลลีอาสั่นมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ
“อึก…” เลลีอากระอักเลือดอีกครั้งเธอยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่ปากก่อนจะร่ายเวทย์รักษาอีกครั้ง
“หยุด…ลีอาห้ามร่ายเวทย์” ฮาลัวพยายามยกมือขึ้นมาจับมือลีอา
“แต่เจ้าจะ!!..”
“หากเจ้ายังร่ายเวทย์อีก คนที่ตายอาจจะเป็นเจ้า” ฮาลัวมองหน้าเลลีอาพร้อมกับยกยิ้ม
เลลีอาเม้มปาก น้ำตารื้นมาที่ขอบตา
“ได้โปรดฮาลัว….อย่าหลับ…”
“รินา….ในตอนที่ข้าทราบข่าวว่าเจ้าตายอยู่ที่คฤหาสน์เดอนีเซียข้าเฝ้าโทษตัวเองทุกวันเหตุใดข้าถึงปกป้องเจ้าไม่ได้…..”
เลือดไหลออกจากบาดแผลของฮาลัวจำนวนมาก เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มหน้ามืดแล้วเหมือนกัน
“……ข้าดีใจมากที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง…..ข้าตั้งใจ ตั้งใจอย่างมากว่าครั้งนี้ข้าจะปกป้องเจ้า ไม่ทอดทิ้งให้เจ้าต้องมีอันตรายดังเช่นชีวิตก่อน….แค่ก…แคก”
เลลีอายื่นมือไปจับหน้าฮาลัว
“…แต่ทว่าครั้งนี้…ข้าก็ปกป้องเจ้าไม่ได้อีก” หยาดน้ำตาไหลลงที่หางตาของฮาลัว เขาหลับตาลง
เลลีอาเห็นฮาลัวเงียบไปจึงรีบเขย่าตัวฮาลัว
“…..ฮาลัว…”
ไม่มีเสียงตอบสนองจากฮาลัว เลลีอาจับข้อมือฮาลัวพบว่ายังมีชีพจรเต้นอยู่ เธอยกมือขึ้นมาร่ายเวทย์อีกครั้ง วงเวทย์สีทองปรากฏเหนือร่างฮาลัว เขาลืมตาอีกครั้ง ก่อนจะผลักมือเลลีอาที่กำลังร่ายเวทย์ออก
“ลีอา….อย่าทำเช่นนี้…เป็นข้าที่ควรปกป้องเจ้า…อย่าดูถูกข้าถึงเพียงนั้น”
น้ำตาไหลอาบแก้มฮาลัว เลลีอาเองก็มีสภาพย่ำแย่ เธอกระอักเลือดมาอีกคำหนึ่ง
ฮาลัวรวบรวมพลังที่เหลืออยู่ลุกขึ้นนั่ง เขาเอื้อมมือไปหยิบดาบที่หล่นขึ้นมา
“….ข้าควรจะปกป้องเจ้าให้ดีกว่านี้….ขอโทษนะรินา”
ฮาลัวยกดาบขึ้นมาเล็งไปที่คอตัวเอง เขารวบรวมแรงที่มีกดดาบลง ฮาลัวล้มลงในทันที
“ไม่!!!!!….ฮาลัว!!!!”
เลลีอากรีดร้องเธอรีบยกมือขึ้นมาร่ายเวทย์อีกครั้ง วงเวทย์สีทองปกคลุมร่างของฮาลัว ทำให้แผลทั้งหมดของเขาสมานกันดี เลือดหยุดไหล…..แต่ทว่า เขาไร้ซึ่งลมหายใจแล้ว
- ผู้เขียน
