หมอดิสม์ nc +++

สั่ง( บังคับ)

ไรท์แจ้งรีดก่อนว่าในหน้านี้ไรท์เขียนไปแบบข้ามขั้นตอนที่หมอเข้าห้องผ่าตัดต้องทำอย่างไรเพราะไรท์ไม่รู้ ไรท์คิดไปเอง ต้องขอโทษรีดด้วยนะคะ ไรท์ขอบคุณที่บอกและแนะนำแต่ไรท์แต่งเพื่อความบันเทิง เนอะไม่ซีเรียสเนอะ

พอถึงวันผ่าตัดใหญ่กับแขกพิเศษเพราะวันนี้เขาต้องสอนบรรยายและสาธิตนักศึกษาแพทย์ในเรื่องการผ่าตัดครั้งนี้ด้วยเช่นกัน เวกัสเลือกหมอคนหนึ่งตามเเข้ามาในห้องผ่าตัดด้วยเช่นกัน และเขาเลือกพยาบาลสามคน มีมัสใจและพยาบาลอีกสองคน ทุกคนเดินเข้ามาในห้องเปลี่ยนชุด โดยพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาเพื่อช่วยเวกัสสวมชุดสม็อค แต่เขาส่ายหน้าปฏิเสธพลางหันไปจ้องมองที่มัสใจที่ช่วยหมออีกคนสวมใส่ชุดสม็อคอยู่ เวกัสขบกรามแน่น แววตาดุดัน พยาบาลที่จะสวมใส่ชุดให้เวกัสหันไปสะกิดด้านหลังมัสใจเบาๆ

" หืม มีอะไรเหรอคะรุ่นพี่?" มัสใจถามรุ่นพี่ออกมาเบาๆ เธอทำหน้ามึนงงเพราะทั้งสองคนได้แบ่งหน้าที่กันแล้ว รุ่นพี่หันไปทางหมอเวกัสที่ยังไม่ได้แต่งอะไรเลย เขารอมัสใจให้เข้ามาช่วยเขาสวมใส่ชุดสม็อคให้ มัสใจปลายตามองเวกัสเล็กน้อย

" รุ่นพี่ก็ไปช่วยคุณหมอสิค่ะ มัสเสร็จแล้ว" มัสใจบอกรุ่นพี่ด้วยใบหน้านิ่งเฉย เธอไม่หันหน้าไม่มองเขาเลย มัสใจพูดเสร็จก็เดินเข้าไปด้านในห้องที่มีผู้ป่วยนอนอยู่บนเตียงรอทำการผ่าตัด และมีนักศึกษาแพทย์อีกสี่คนยื่นรออยู่ ทุกคนอยู่ในชุดที่พร้อมหมดแล้วเหลือแค่เวกัสเท่านั้น แต่มัสใจต้องหันหลังหันกลับไปมองด้านหลังอีกรอบเพราะมีคนมาสะกิดด้านหลัง

" น้องมัส หมอเวกัสให้น้องมัสไปช่วยแต่งตัวให้ค่ะ หมอเวกัสไม่ให้พี่ช่วยค่ะ" รุ่นพี่เดินเข้ามาด้านในบอกกับมัสใจใบหน้าเจื่อนๆ มัสใจทำแก้มป่องใต้ผ้าปิดปาก พร้อมถอนหายใจออกมาเบาๆ ' เอาแต่ใจ ไอ้โรคจิต' เธอหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกรอบทันที เวกัสที่ยืนรอคนตัวเล็กอยู่ พอเห็นมัสใจเขายกยิ้มร้ายที่มุมปาก

" หึหึ" เวกัสหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมยืนนิ่งๆ หัวใจดวงน้อยเต้นเเรงโครมคราม มือไม้สั่นเล็กน้อย เธอสูบหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อผ่อนคลาย แล้วมัสใจก็พยายามเดินเข้าไปหยิบชุดสม็อคมายื่นให้เขาอย่างปกติ แต่เวกัสยืนนิ่งจนมัสใจถอนหายใจออกมาเบาๆ เดินเข้าไปใกล้ยกเสื้อขึ้นสูงให้เขาได้สอดแขนเข้าไปทางสองข้าง มัสใจเดินไปด้านหลังช่วยเขาผูกมัดเชือกด้านหลัง เสร็จแล้วเธอยื่นที่ครอบผมให้เขาแต่เวกัสยื่นนิ่งไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

" นี้คุณหมอเวกัสคะ มือเป็นหง่อยหรือคะ อันนี้คุณหมอใส่เองได้คะ?" มัสใจหมดความอดทน เธอพูดออกมาเสียงดังผ่านผ้าปิดปาก เวกัสยังยืนนิ่งไม่สนใจ มัสใจต้องตัดสินใจหาเก้าอี้ยืนต่อขึ้นเพราะตัวเธอไม่ถึง เธอไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ เพราะชีวิตคนไข้ที่นอนบนเตียงสำคัญกว่าที่เธอจะมีเถียงกับเขา

"...." เวกัสเงียบแต่เขามองการกระทำของคนตัวเล็กไม่วางตาในกระจก พอเธอช่วยเขาใส่เสร็จมัสใจก็ไปล้างมือใหม่ อีกรอบแต่ต้องเงยหน้าขึ้นมามองเพราะมีมือเรียวคู่หนึ่งยื่นมาจากทางด้านหลังเพื่อให้เธอช่วยเขาล้างมือให้ เวกัสยืนซ้อนทางด้านเธอ มัสใจกัดริมฝีปากล่างแน่น พร้อมกดสบู่ใส่มือเล็กและนำมาถูที่มืเรียวที่ยื่นรอเธอให้ช่วยล้างมืออยู่พอเสร็จ มัสใจยืนนิ่งเพราะเขาไม่ยอมขยับออกไป

" นี่คุณหมอ ทุกคนรอคุณคนเดียวนะคะ" มัสใจเอ่ยออกมา เวกัสถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วขยับตัวออกห่างพร้อมเช็ดมือเรียวให้สะอาดและกดแอลกอฮอล์ใส่มือตามด้วยถุงมือขาวสะอาดและผ้าปิดปากแล้วเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด มัสใจได้แต่มองตามหลังของเวกัสนิ่ง พร้อมถอนหายใจเบาๆ

ตอนนี้ทุกคนมาครบแล้ว มัสใจยืนอยู่ข้างๆหมอเวกัสเพื่อยื่นอุปกรณ์ทางการแพทย์ให้เขา เวกัสแปลกใจไม่ใช้น้อยเพราะทุกครั้งที่เขาเข้าผ่าตัด เขาไม่ต้องพูดหรือบอกอะไรมัสใจเลย เธอรู้ว่าเขาต้องใช้อะไร เธอยื่นให้เขาถูกทุกครั้ง

" เส้นนี้คือหลอดเลือดที่นำเลือดดำเข้าไปในหัวใจ...บลาๆๆๆ".เวกัสอธิบายพร้อมใช้อุปกรณ์ชี้บอกนักศึกษาแพทย์ ทุกคนยืนมองและจดปากกาเขียนลงในสมุดโน๊ต ฟังนิ่งเงียบ

" ส่วนนี้หลอดเลือดแดงมีสองเส้นซึ่งเป็นคู่ขนาดกันด้านบน........บลาๆๆๆ " เวกัสอธิบายและชี้ให้ดู เขาใช้เวลาในการอธิบายและสอนวิธีเปลี่ยนถ่ายหลอดเลือดให้นักศึกษาดูนาน จนเหงื่อเริ่มไหลออกมา พยาบาลอีกคนเดินเข้ามาเช็ดแต่เวกัสหันหน้าหลบไปเขาปลายตามองมัสใจทันที ที่เธอยืนยื่นอุปกรณ์ทางการแพทย์ให้เขา มัสใจกรอกตามองบนพร้อมหยิบผ้าเช็ดผ้าจากรุ่นพี่มาซับเหงื่อให้เขาด้วย เวกัสยืนนิ่งๆให้เธอซับให้ เขาสบตามองเธอเล็กน้อย

" หึหึ" เขาหัวเราะในลำคอชอบใจ มัสใจสบตากับเขาแว้บนึงแล้วหันไปมองอุปกรณ์ต่อ เวกัสหันมาสนใจที่ผู้ป่วยและนักศึกษาแพทย์อีกครั้ง เขาอธิบายและสาธิตให้นักศึกษาแพทย์ได้เห็นและเข้าใจได้ง่าย จนเวลาล่วงเลยไปสี่ชั่วโมง ทุกอย่างเสร็จสิ้น เขาเย็บแผลงเสร็จให้ผู้ป่วยเสร็จ พยาบาลและหมออีกสามคนช่วยกันทำหน้าที่ต่อจากเขา เวกัสปลายตามองคนตัวเล็กเล็กน้อย

ขมับ! มือเรียวคว้ามือเล็กให้เดินตามเขาออกไปที่ห้องเปลี่ยนชุดทันที ถุงสีขาวที่เปรอะเปื้อนเลือดเลอะที่แขนของมัสใจที่มีชุดสม็อคใส่อยู่ เธอพยายามสะบัดมือเล็กออกให้หลุด

" คุณหมอเวกัส ปล่อยฉันเจ็บ" มัสใจบอกกับเขาเสียงอู้อี้เพราะผ้าปิดปากยังไม่ได้เอาออก เวกัสขบกรามแน่น ก็เธอพยายามหลบหน้าของเขา ไม่ไปตรวจคนไข้กับเขา เปลี่ยนหน้าที่กับคนอื่นตลอด เวลาส่งรายงานก็คนอื่นเข้าไปแทน แบบนี้เขาเรียกว่าหลบหน้า เวกัสลากคนตัวเล็กมาถึงห้องเปลี่ยนชุดพลางดันเธอเข้ามุมของห้องที่มีชุดสม็อคแขวนเรียงรายอยู่ เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น

" หลบหน้าทำไม?" ประโยคแรกที่เวกัสถามคนตัวเล็กตรงหน้าเสียงเบา เขาถอดผ้าปิดปากออก มัสใจกัดริมฝีปากล่างแน่นพร้อมใช้มือเล็กพยายามผลักดันอกแกร่งให้เขาออกห่างแต่แรงอันน้อยนิดของเธอมันสู้แรงของเขาไม่ได้เลย

" ตอบ" เวกัสพูดออกมาน้ำเสียงฉุนเฉียว จ้องมองคนตัวเล็กไม่วางตา หัวใจดวงน้องของมัสใจแทบหยุดเต้น เธอรู้สึกหายใจไม่ออก

" คุณหมอเวกัสปล่อยค่ะ เราเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องนะคะ ข้างนอกเราก็แค่คนอื่น แล้วคุณแต่การอะไรอีก ปล่อย" มัสใจอธิบายให้เขาฟังและเข้าใจ เวกัสขบกรามแน่น แววตาตาดุดันจ้องมองเธอไม่วางตามัสใจไม่ยอมแพ้เช่นกัน เธอสบตาเขาคืนเช่นกัน ทั้งสองคนสบตากันได้สักพักก็ต้องสะดุ้งเพราะมีคนเข้ามา มัสใจรีบผลักเขาออกพร้อมเดินไปช่วยคุณหมออีกคนถอดชุดออก เวกัสขบกรามแน่นเขาจ้องมองการกระทำของคนตัวเล็กแล้วยิ่งหงุดหงิด

" พยาบาลมัสใจ ช่วยผมด้วยครับ" เวกัสพูดออกมาขณะที่มัสใจกำลังจะก้าวออกจากห้องแต่งตัว ทุกคนเดินออกจากห้องไปหมดแล้วเหลือแค่เวกัสและมัสใจ มัสใจถอนหายใจออกมาแรงๆ พลางหันมาสบตากับคนตัวโตที่ยืนยิ้มร้ายที่มุมปากส่งให้

" คนอื่นมี ทำไมไม่ให้เขาช่วย ทำไมต้องเป็นฉันคะคุณหมอเวกัส " มัสใจหมดความอดทนเธอพูดออกมาทันที เวกัสยักไหล่ให้เธอเบาๆไม่สนใจ พลางยืนนิ่งๆรอคนตัวเล็กมาช่วยถอดชุดสม็อคออกให้ ' ไอ้โรคจิต ' มัสใจบ่นในใจเบาๆ

" หึหึ" เวกัสหัวเราะในลำคออย่าผู้ชนะ มัสใจได้แต่กัดริมฝีปากแน่น พอช่วยเขาถอดชุดเรียบร้อยแล้ว มัสใจรีบเดินออกไปจากห้องทันที เพราะกลัวมือเรียวของเขาคว้าไว้ทัน เวกัสจ้องมองตามหลังคนตัวเล็กแล้วยกยิ้มร้าย

ตอนบ่ายของวันทุกแผนกของโรงพยาบาลมีการนัดประชุมกับหมอหัวหน้าแต่ละแผนก ตอนนี้ทุกคนก็มาครบแล้ว แต่ที่เวกัสทำหน้าบอกบุญไม่รับคือมัสใจให้กำไลมาแทน ตอนนี้หมอหัวหน้าทุกแผนกมาพร้อมแล้ว ทุกคนกำลังประชุมอย่างตึงเครียด แต่ระหว่างประชุมเวกัสใช้สายกวาดมองไปในห้องประชุมรอบ ต้นกล้ากำลังมองเขาอยู่ พร้อมยักคิ้วใส่เขาเหมือนทักทาย เวกัสขบกรามแน่น ' เพื่อนมึงเหรอ ไอ้ควาย' เขารู้สึกหงุดหงิดด้านใน อารมณ์เดือดดาลกำลังก่อเกิด

" อีกเรื่องคือ เรื่องสัมนานอกสถานที่และก็เลี้ยงส่งน้องๆนักศึกษาแพทย์แต่ละแผนก เราจะไปทะเล ให้หัวหน้ากับหมอและก็พยาบาลได้ไปด้วย แต่ละแผนกสี่คนค่ะ" เสียงพี่กำไลพูดในห้องประชุมทำให้เวกัสได้สติ เขาละสายตาจากหมอต้นกล้ามามองพี่กำไล เพื่อให้แจกเอกสารด้วย ให้หัวหน้าทุกคนเข้าใจ

" อีกสองอาทิตย์ สัมนานอกสถานที่สามวันสี่คืน ทะเลเกาะกูดใกล้ๆนะคะ" พี่กำไลบอกกับทุกคนในห้องประชุม ทุกคนพยักหน้ารับพร้อมก้มอ่านเอกสาร

" มีเกมส์เล่นเลี้ยงส่งพวกน้องๆนักศึกษาแพทย์ไหมครับ ท่านรอง?" ต้นกล้าถาม เวกัสหหันหน้าไปมองต้นกล้าทำหน้ากวนๆเหมือนแสดงออกเยาะเย้ยเย้ยหยัน เวกัสยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

" ครับ ตามปกติของทุกครั้ง เพื่อมิตรภาพที่ดีระหว่างรุ่นพี่กับน้องๆมันก็ต้องมีในส่วนนี้อยู่แล้วครับ" เวกัสตอบออกมาหน้าตาเฉย ' ก็แค่อีหมอร่าน กูจะสนใจเหี้ยอะไร ไอ้หน้าโง่ต้นกล้า' เขาจ้องมองหมอต้นกล้าที่ยกยิ้มดีใจ ใบหน้าของเขายังแสดงออกว่าเขาชนะหมอเวกัสเรื่องหมอห่มรัก

" ครับ ดีจัง" หมอต้นกล้าตอบกวนๆ เวกัสขบกรามแน่น ' วอนนะมึง' เขายักไหล่ให้กลับคืนเช่นกัน

" จบประชุมครับ" เวกัสบอกกับทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมเข้าใจ เขาลุกขึ้่นยืนเต็มความสูงแล้วปลายตามองหมอต้นกล้าเล็กน้อย พร้อมเดินตรงไปที่ประตูเพื่อเดินออกไป พอเดินผ่านแผนกเด็ก

" อุ๊ย สวัสดีค่ะท่านรอง" หมอห่มรักเปิดประตูออกจากห้องมาพอดี เจอเวกัสเดินผ่านหน้าห้องทำงานส่วนตัวของเธอพอดี เวกัสปลายตามองเล็กน้อย

" อืม" เขาตอบสั้นๆ แค่นั้น แล้วเดินต่อไปแต่ต้องชะงักเท้าใหญ่

" สี่วันแล้วนะคะ ที่ท่านรองไม่ส่งดอกไม้มาให้รัก รักคิดถึงเจ้าของดอกไม้รู้ไหมคะ?" หมอห่มรักพูดออกมาเสียงออดอ้อน ทำหน้าเศร้าน่าสงสาร พี่กำไลปลายตามองอย่างหมั่นไส้คนในโรงพยาบาลรู้หมดว่าหมอสวยๆอย่างหมอรัก ล่าแต้มมากแค่ไหน เวกัสขบกรามแน่น กำหมัดแน่น

".หึ........." เวกัสหัวเราะในลำคอเบาๆ และเดินจากไปโดยไม่หันหน้ามามองหมอห่มรักด้วยซ้ำ แต่ก่อนจะมีพูดคุยถามไถ่ เสียงหวาน แต่ตอนนี้แปลกจัง พี่กำไลได้แต่คิดแต่ไม่สนใจเพราะเป็นเรื่องของคนอื่น แต่หมอห่มรักกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจที่มีผู้ชายเดินหันหลังให้ไม่สนใจ หันมามองเธออีกเลย

พอเดินมาที่จุดประชาสัมพันธ์แผนกศัลยกรรมเวกัสกวาดสายตามองรอบในห้องประชาสัมพันธ์เพื่อหาคนบางคน เวกัสมองเห็นมัสใจกำลังก้มเขียนเอกสารหันหลังให้เขา พร้อมรับคุยโทรศัพท์จดลงสมุดโน๊ต

" กาแฟดำ ไปซื้อมาให้ผมด้วย " เวกัสบอกกับพี่กำไล พลางจ้องมองคนตัวเล็กไม่วางตา

" ค่ะ ท่านรอง" พี่กำไลตอบ

" พยาบาลมัสใจเอาเข้าไปให้ผมด้วย" เวกัสสั่งออกมาเสียงดังให้มัสใจที่นั่งหันหลังอยู่ได้ยิน มัสใจถึงกับชะงักมือเล็กที่กำลังเขียนอยู่ หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม เธอกัดริมฝีปากแน่น เวกัสปลายตามองมัสใจแล้วเดินเข้าห้องทำงานตัวเองไปทันที

เฮียแกนี้สั่งเก่งนะ ??