หมอดิสม์ nc +++

ความจริง

สามวันผ่านมามัสใจลางานสามวันเพราะเดินไม่ไหวแถมเจ็บตามรอยแผลที่เวกัสกัดด้วย เวกัสมาส่งเธอที่หน้าบ้านแต่ก่อนลงเขาได้บอกกับเธอว่า ' ครั้งเดียวจบ อย่าคิดมาก' มัสใจได้ยินคำนี้แล้วพยักหน้ารับ เธอรู้สึกจุกเหมือนหายใจไม่ออก หัวใจดวงน้อเจ็บจี้ด แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจเขาเธอประตูรถพร้อมก้าวลงจากรถสปอร์ตราคาแพง โดยเธอเดินเข้าบ้านอย่างทุลักทุเลและไม่หันมามองเขาอีกเลย

วันนี้เธอมาทำงานตามปกติแต่เธอขอแลกเปลี่ยนหน้าที่กับเพื่อนพยาบาลอีกคนเพื่อนั่งที่หน้าห้องประชาสัมพันธ์ที่แผนกศัลยกรรมเพื่อนที่เธอเปลี่ยนหน้าที่ด้วยชื่อกำไล เเละเธอเป็นคนใจดีแถมอัธยาศัยดีด้วยไม่ชอบเม้าหรือนินทาใคร

" น้องมัสหน้าซีดๆยังไม่หายป่วยเหรอคะ?" กำไลถามด้วยความเป็นห่วง มัสใจยกมือเล็กขึ้นมาจับใบหน้าเรียวเล็กเบาๆเพื่อสำรวจและเช็คดูตัวเอง กำไลยกยิ้มหยอกล้อ

" จริงเหรอคะพี่ไล" มัสใจถามออกมา ใบหน้าเริ่มซีดออกมาให้กำไลเห็น

" พี่ล้อเล่นค่ะ ไม่เห็นสามวันยังน่ารักเหมือนเดิมจ้า" กำไลพูดเล่นแซวมัสใจ มัสใจกัดริมฝีปากแน่นอายๆก้มหน้าลงเพราะมันแดง

" แต่ถ้าน้องมัสยังอยากเปลี่ยนหน้าที่นั่งตรงนี้ทั้งวันก็ได้ ถ้ายังไม่หายดีเพราะเดี๋ยวพี่เดินตามคุณหมอสุดหล่อเวกัสเข้าตรวจคนไข้ก็ได้" กำไลใจดีแบบนี้เสมอกับทุกคนเพราะทำงานมานาน สามีของเธอเป็นบุรุษพยาบาลที่ โรงพยาบาลนี้เหมือนกันทั้งสองคนมีลูกด้วยกันหนึ่งคนเป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก มัสใจยกยิ้มขอบคุณพร้อมนั่งลงบนเก้าอี้

" ขอบคุณค่ะพี่ไล ใจดีสุดเลย" มัสใจกล่าวขอบคุณกำไลพอดีกับเวกัสเดินมา เขาปลายตามองมัสใจเล็กน้อย แต่มัสใจก้มหน้าลงไม่สนใจ

" ป่ะ! " เวกัสพูดออกมาคำเดียว พร้อมเดินนำหน้าไปโดยไม่ได้มองพยาบาลคนที่เดินตามหลังเขามา มัสใจก้มหน้าทำงานอย่างไม่สนใจอะไร กำไลเดินตามหลังหมอเวกัสไปด้วยรอยยิ้ม พยาบาลสาวๆต่างมองคุณหมอสุดหล่ออย่างหลงไหล เวกัสหันมามองด้านหลังของเขาพลางกวาดสายตามองรอบๆให้แน่ใจ เวกัสกำหมัดแน่นเพราะมัสใจเปลี่ยนหน้าที่กับกำไล เขาพลางคิดแล้วถึงกับขบกรามแน่น แต่เขาพยายามข่มอารมณ์ไว้ด้านในเขาเดินตรงไปที่ห้องผู้ป่วยเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรนอกจากคนไข้ถามหรือญาติของคนไข้ถามเท่านั้น จนเขาเดินมาถึงหน้าห้องคนป่วยห้องสุดท้ายที่ผ่าตัดเอาเหล็กที่ขาออก เวกัสก้มอ่านเอกสารรายงานแล้วตรวจดูแผล

" คุณหมอมีแฟนหรือยังคะ?" คนไข้สาวสวยถามออกมา เวกัสปลายตามองเล็กน้อยพลางก้มมองตรวจดูแผลที่ขาของเธอไม่ตอบ กำไลเงียบเช่นกันนี้ไม่ใช่คนป่วยรายแรกที่ถามแต่ทุกคนที่ถามเวกัส เขาจะไม่ตอบเขาเงียบอย่างเดียว

" อีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะครับ ดูจากแผลเริ่มดีขึ้นมากแล้ว " เวกัสเดินมายืนข้างๆขอบเตียงพร้อมก้มเขียนรายงานไว้โดยไม่สนใจคำถามของเธอเลย

" คุณหมอคะไม่สนใจตอบคำถามฉันเลยเหรอคะ?" คนไข้สาวตื้อต่อทำหน้าออดอ้อนให้เวกัสสนใจ เขาถอนหายใจแล้วเดินหันหลังออกจากห้องไปโดยไม่สนใจเธอเลย ' น่ารำคาญ เดี๋ยวเขาต้องบอกนักวิทยาศาสตร์ที่โรงงานผลิตยาให้ผลิตยาแก้ร่านหรือแรดซ่ะหน่อยแล้ว' กำไลเดินตามหลังหมอเวกัสไปที่เคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทันที เวกัสปลายตามองมัสใจเล็กน้อย มัสใจไม่สนใจเธอก้มหน้าพิมพ์งานที่หน้าจอคอมเฉย เวกัสขบกรามแน่นพร้อมเดินผ่านเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองทันที

พอพักเบรคเวกัสเดินตรงขึ้นไปขึ้่นดาดฟ้าที่โรงพยาบาลทันทีเพื่อไปสูบบุหรี่ แต่เขาต้องชะงักเท้าก่อนถึงประตูทางออกไปดาดฟ้า เขาได้ยินเสียงผู้ชายกับผู้หญิงคุยกัน

" รักครับพี่รักรักมากนะครับ?" เสียงผู้ชายคนหนึ่งบอกรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เวกัสยืนแอบมองทั้งสองคนคุยกันพร้อมแอบมองหน้าของทั้งสองคน

" รักก็รักพี่ต้นค่ะ" เสียงผู้หญิงตอบ เวกัสขบกรามแน่นเพราะนั้นคือหมอห่มรักกับหมอต้นกล้าที่อยู่คนละแผนกกันกับเขา

" แต่พี่เห็นท่านรอง ส่งกุหลาบให้รักทุกวันเลยนะครับพี่หวง" หมอต้นกล้าบอกกับแฟนสาว ห่มรักถอนหายใจออกมาเบาๆ

" แค่ส่งล่ะค่ะ รักให้นังเพื่อนโง่มัสใจเอาไปทิ้งทุกวันเพราะรักไม่ชอบดอกกุหลาบ หยีๆ" ห่มรักพูดออกมาอย่าเอาใจต้นกล้า ต้นกล้าเข้าไปหลวมกอดด้านหลังห่มรัักพลางกดจูบลงเบาๆที่ซอกคอขาว เวกัสกำหมัดแน่น แววตาดุดันมองห่มรักด้วยความเกลียดชัง

" จริงๆนะครับได้ยินแบบนี้พี่ก็สบายใจแล้ว ว่ายอดดวงใจของพี่รักพี่คนเดียว" ต้นกล้าพูดออกมาด้วยความมั่นใจ

" ค่ะ รักรักพี่ค่ะ เเบนี้สบายใจได้แล้วนะคะคนดี" หมอห่มรักบอกกับต้นกล้า เวกัสยืนฟังเงียบนิ่ง

" แล้วแบบนี้เราเปิดตัวว่าคบกันเลยได้ไหมพี่อยากอวดพวกหมอๆที่เข้ามาจีบรักให้รู้อ่ะ" ต้นกล้าถามต่อ พลางเลื่อนมือเรียวขึ้นไปขย้ำหน้าอกที่อยู่ใต้เสื้อกาวน์หมอของห่มรักเบาๆ

" อ๊าๆๆ ระ..รอก่อนค่ะ รักยังไม่พร้อม" ห่มรักโดนมือเรียวขย้ำหน้าอกใหญ่พลางเคลิบเคลิ้มหันหน้ามาหาหมอต้นกล้าทันที เวกัสเดินหันหลังกลับเข้าไปด้านในทันที ' สวยนอกเน่าใน กลวงไปหมด '

เวกัสเดินเข้ามาในห้องทำงานสักพักเขาสั่งข้าวมากินด้านในห้องทำงาน ปากเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ตามองหน้าจอคอมเพราะอีกสองวันเขามีผ่าตัดใหญ่กับแขกวีไอพี

ครืดๆๆๆเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะของเขาสั่น เวกัสปลายตามองหน้าจอพลางถอนหายใจเบาๆ

" ........." เวกัสหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับแต่ไม่ตอบปลายสาย

" ตาเว สบายดีไหม?" แด๊ดถามเวกัส ด้วยความดีใจที่ลูกชายรับโทรศัพท์

" .........." เวกัสเงียบไม่ตอบโต้อะไร แด๊ดได้แต่ถอนหายใจ

" ตาเว ทำอะไรอยู่ลูก?" เสียงผู้ชายสูงวัยถามลูกชายด้วยความเป็นห่วงและคิดถึง และนี้เป็นครั้งแรกที่เวกัสกดรับโทรศัพท์หลังจากท่านพยายามโทรหาหลายครั้ง

" เล่นขายของอยู่มั้ง" เวกัสตอบกวนๆ เขาได้ยินเสียงแด๊ดของเขาถอนหายใจเบาๆผ่านโทรศัพท์ นี้ก็ผ่านมา ปีกว่าแล้วลูกชายยังไม่หายโกรธท่านเลย เวกัสตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆตามองหน้าจอคอมนิ่ง

" แด๊ดคุยดีๆน่ะเวลูก เราจะคุยกันดีๆไม่ได้เลยเหรอ?" แด๊ดถามลูกชายออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เวกัสยกยิ้มร้ายที่มุมปาก

" หึ ลูกชายคนโปรดไม่อยู่หรือคุณไบรอันถึงโทรมา" เวกัสถามปลายสาย แด๊ดถอนหายใจเบาๆ

" เรื่องผ่านมาแล้วลูก น้องก็.." แด๊ดพูดออกมาอยากให้เวกัสลืมเรื่องที่ผ่านมา

" ผม ไม่ มี น้อง" เวกัสเน้นย้ำออกมาที่ละคำให้แด๊ดเข้าใจ

' แด๊ดครับ งานเลี้ยงบริษัทพรุ่งนี้แด๊ดต้อง ไปให้ได้นะครับ" เสียงแทนไทเล็ดลอดผ่านโทรศัพท์เข้ามาให้เวกัสได้ยิน เวกัสขบกรามแน่น สูดหายใจเข้าปอดลึกๆตาที่จ้องหน้าคอมเปลี่ยนเป็นดุดันน่ากลัว

' ที่รักค่ะ สร้อยเพรชเส้นสวยจังเลยค่ะ" เสียงเดือนเต็มเล็ดลอดเข้ามาในโทรศัพท์เช่นกัน แด๊ดได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เพราะตอนนี้แด๊ดกำลังจับผิดสองคนนี้อยู่ เพราะมีคนยักยอกเงินในบริษัทไปหลายล้านโครน ท่านกำลังให้คนสืบกำลังพยายาม ตามแทนไทและเดือนเต็มด้วย แต่แด๊ดก็ทำตัวให้ปกติเพราะไม่อยากให้ทั้งสองคนสงสัยตอนนี้

" แค่นี้ใช่ไหมครับ คุณไบรอัน" เวกัสบอกออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง มือกำโทรศัพท์แน่น ' วันบ้าอะไรว่ะ'

" มาเยี่ยมแด๊ดบ้างสิ ตาเว" แด๊ดพูดออกมาชวนลูกชาย เวกัสหลับตาลงสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอีกครั้ง

" ไม่ ถ้าสองคนนั้นไม่ตายผมไม่กลับ" เวกัสพูดออกมารอดไรฟัน แด๊ดได้แต่เงียบ เวกัสกดสายวางทันทีพลางก้มมองดูโทรศัพท์ตั้งโต๊ะที่ทำงานเพื่อโทรหาใครบางคน ที่เขาคิดถึงใบหน้ามาตลอดสามวัน พอมาทำงานวันนี้กลับไม่สบตากับเขาเลย

กริ่งๆๆเสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะของห้องประชาสัมพันธ์ดังขึ้น

" สวัสดีค่ะแผนกศัลยกรรมค่ะ" เสียงพยาบาลที่นั่งที่โต๊ะรับโทรศัพท์แต่ไม่ใช่เสียงมัสใจ เวกัสถอนหายใจเบาๆพลางกดกล้องวงจรปิดที่หน้าคอมเพื่อตรวจดูและหามัสใจ

" ผมเอง" เวกัสตอบรับปลายสาย แต่สายตาของเขายังจับจ้องหน้าจอนิ่ง เพื่อค้นหามัสใจ สายตากวาดมองรอบๆ

" ค่ะท่านรอง มีอะไรหรือเปล่าคะ?" พยาบาลสาวสอบถามเพราะเผื่อมีอะไรที่เขาต้องการและพอจะช่วยได้เวกัสได้

" มัสใจไปไหน?" เวกัสถามออกมาเสียงนิ่งสายตายังจ้องมองที่กล้องวงจรปิด

" น้องมัสลาครึ่งวันค่ะ" ปลายสายตอบกลับเวกัส ' ทำไมเขาไม่รู้ล่ะ'

" อืม" เวกัสตอบรับรู้พร้อมวางสายทันที ' หลบได้หลบไป'