หมอดิสม์ nc +++

เสียงสวรรค์( ระฆังช่วย)

มัสใจยืนถือแก้วกาแฟดำอยู่ที่หน้าห้องทำงานของหมอเวกัส พลางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อผ่อนคลายอาการประหม่า และหัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ มัสใจเป่าลมออกมาจากปากเล็กพลางยกมือเล็กขึ้นเคาะประตูหน้าห้องเบาๆ

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น เวกัสเงยหน้าจากเอกสารที่อ่านเล็กน้อยเพื่อมองดูว่าใครถือแก้วกาแฟเข้ามาให้ พอเขาเห็นว่าเป็นมัสใจ เขาก้มลงทำงานต่อ

" กาแฟได้แล้วค่ะคุณหมอเวกัส" มัสใจเดินถือกาแฟเข้ามาวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขาด้านหน้า พร้อมหันหลังจะเดินออกไปจากห้อง

" เดี๋ยว!" เวกัสเรียกมัสใจไว้ก่อน เธอกัดริมฝีปากแน่น มือเล็กกำเข้าหากันแน่น หัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงอยู่แล้วยิ่งเต้นแรงกว่าเดิม เวกัสยกยิ้มร้ายที่มุมปากพลางเงยหน้าจากเอกสารตรงหน้า

" นั่งก่อนสิ" เวกัสบอกกับมัสใจน้ำเสียงนิ่งแต่สายตาของเขายังจับจ้องมองการกระทำของคนตัวเล็กไม่วางตา เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมหมุนตัวกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงกันข้ามเขา เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองสบตาเวกัสเพราะเขากำลังจับจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา มัสใจสบตาเขานิ่ง

" มีอะไรค่ะคุณหมอเวกัส" มัสใจถามเขาออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ' เรียก ใช้ สั่ง สามคำนี้ อย่าให้อีมัสรวยนะจะทำเหมือนกัน' มัสใจพลางคิดในใจ เวกัสยกยิ้มร้ายส่งให้ที่มุมปาก เขาสบตาเธอกลับคืนเช่นกัน

" อีกสองอาทิตย์เก็บกระเป๋าเสื้อผ้า ผมให้คุณไปสัมนาด้วยที่ต่างจังหวัด" เวกัสบอกน้ำเสียงนิ่งแต่รอยยิ้มร้ายยังปรากฏที่มุมปากไม่จากหายไป มัสใจหลบสายตาคมของเขาพลางทำหน้างอง้ำลงเล็กน้อย

" ค่ะ คุณหมอเวกัส" มัสใจตอบรับเสียงเบาๆ พร้อมดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้เต็มความสูง

" เดี๋ยว!" เวกัสพูดออกมาเสียงนิ่ง เขาก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ มัสใจเงยมองเขา

" คะคุณหมอเวกัส?" มัสใจถามออกมาเสียงนิ่ง หัวใจดวงน้อยทำงานหนักตั้งเเต่เข้ามาในนี้แล้ว เวกัสยังกวาดสายตาอ่านรายละเอียดของผู้ป่วย

" นั่งลง " แต่ปากกระจับพูดออกมาสั่งให้มัสใจนั่งลงเก้าอี้ตัวเอง มัสใจถอนหายใจออกมาเบาๆกรอกตามองบนพลางนั่งลงอีกรอบ พลางเชิดหน้าขึ้นปลายตามองเขาเล็กน้อย เวกัสก้มทำงานต่อโดยไม่พูดอะไรเลย ในห้องเงียบไม่ได้มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาจากปากทั้งสองคู่ ได้ยินแค่เสียงเวกัสเปิดกระดาษอ่านหน้าต่อไปและต่อไป พอดีกับเขาปลายตาขึ้นมามองคนตัวเล็กที่นั่งตรงข้าม ถึงกับยกยิ้มออกมาที่ปากกระจับ เพราะมัสใจกำลังนั่งสัปหงกอยู่ เพราะเมื่อคืนเธอควบกะมีเพื่อนขอให้เธอช่วยเธอเลยช่วยอยู่เวรแทน แต่พอว่างไม่ได้ทำงานหรือไม่มีเพื่อนคุยด้วยก็เลยหลับ เวกัสลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กเพื่ออุ้มเธอไปยังประตูห้องนอนพักผ่อนของเขา

" หึ นึกว่าจะแน่" เวกัสบ่นพึมพำกับคนตัวเล็กที่นอนหลับบนเตียงขนาดพอดีในห้องของเขา เขาจ้องมองใบหน้าคนตัวเล็กที่หลับแล้วยกยิ้มออกมาที่มุมปาก พร้อมเดินหมุนตัวออกจากห้องไปทำงานต่อที่โต๊ะ

กรุงสตอกโฮล์มประเทศสวีเดน

แด๊ดของเวกัสได้นั่งอ่านเอกสารที่ห้องทำงานในห้องโดยมีอีกคนหนึ่งที่ท่านไว้ใจได้นั่งอยู่ในห้องร่วมด้วยเช่นกัน โดยที่กำลังคุยโทรศัพท์กับแทนไท

" เป็นไงบ้างว่ะ กูลงทุนไปตั้งเยอะแล้วแต่กูยังไม่ได้เงินที่เอาไปลงทุนกลับคืนมาเลยนะ?" แทนไทถามปลายสายด้วยน้ำเสียงกังวลเพราะเขายักยอกเงินหลายล้านโครนออกจากบริษัทของแด๊ดไบรอันเพื่อไปลงทุนกับเพื่อนเล่นหุ้น เพื่อนบอกได้เยอะเขาเลยอยากลองเสี่ยงดูเขาแอบยักยอกมานานแล้ว แต่ยังไม่ได้กำไรสักครั้งเลย

' เอามาเพิ่มอีกสักสิบล้านโครนได้ไหมมึงก็รู้หุ้นมีขึ้นมีลง " เพื่อนปลายสายบอก แทนไทถอนหายใจออกมาเบาๆ

" ได้ แต่กูว่าเราเอาไปเปิดบริษัทดีกว่าว่ะ เพราะกูดูๆแล้วไอ้แก่แม่งมันคงไม่ให้ตำแหน่งประธานบริษัทให้กูหรอก มันคงรอยกให้ลูกชายมันแน่ๆเลย" แทนไทบอกกับเพื่อนด้วยความคิดอันชั่วร้าย

" ' บริษัทอะไรว่ะ?' ปลายสายถามต่อ

" บริษัทนำเข้ายาคู่แข่งบริษัทของไอ้แก่ไบรอันนี้แหละ กูจะขยี้บริษัทมันให้ละเอียดคามือกูเลย แม่งไม่ยอมยกตำแหน่งให้กูสักที ไม่รู้มันจะหวงไว้ให้ใคร ลูกชายของมันก็คงไม่กลับมาแล้วล่ะ หึหึ" แทนไทยังพูดคุยโทรศัพท์อย่างไม่สนใจว่าใครจะมาได้ยินหรือรับรู้หรือไม่ แด๊ดนั่งฟังนิ่งจ้องมองหน้าคนที่คุยโทรศัพท์กับแทนไท แด๊ดขบกรามแน่นท่านรู้มาตลอดแหละแต่เพราะอยากให้แทนไทกับแม่ของเขายอมกลับตัวเองบ้างเพราะกว่าสองแม่ลูกจะมาได้อยู่กับท่านก็น่าจะเข้าใจถึงความลำบากอดมื้อกินมื้อ ท่านเห็นแล้วสงสารเลยยอมเอาเข้ามาอยู่ในบ้านฐานะภรรยาถึงแม้ ไม่ได้จดทะเบียนสมรสแต่ท่านก็รักเดือนเต็ม แต่ตอนนี้ท่านไม่เหลือความรักให้กลับสองแม่ลูกแล้วเพราะเดือนเต็มได้นอกจากท่านเช่นกัน แต่ท่านแกล้งทำเป็นไม่สนใจเท่านั้น แต่ถ้าเมื่อไหร่ท่านสนใจขึ้นมานั้นแหละทั้งสองคนก็ได้ละเอียดคามือท่านเช่นกัน

' จะดีหรือว่ะ มันไม่หักหลังผู้มีพระคุณมากเกินไปหรือว่ะ?' ปลายสายถามพลางมองหน้าแด๊ดเพราะอยากให้แด๊ดได้รู้ถึงความชั่วขอแทนไท แทนไทยกยิ้มร้าย

" หึหึ พระคุณอะไรว่ะ ไม่ใช่พ่อกูสักหน่อย ที่กูทำงานให้มันทุกวันกูก็ตอบแทนมันอยู่นี้ไง แค่เศษเงินมันเอง " แทนไทบอกปลายสายอย่างไม่สะทกสะท้าน แด๊ดขบกรามแน่น กำหมัดแน่น เลี้ยงไม่เชื่องรู้จักเขาน้อยเกินไปแล้ว

" มึงนี้ ชั่วจริงๆ แบบนี้กูควรเชื่อใจหรือเปล่าว่ะ?" ปลายสายถามพลางเงยหน้ามองหน้าแด๊ด เพื่อให้แด๊ดพิจารณาความชั่วของแทนไท

" หึหึ กูไม่หักหลังมึงหรอก เพราะเรากำลังจะเริ่มธุรกิจด้วยกัน อีกอย่างมึงกับกูรู้จักกันมานานแล้วด้วย" แทนไทย้ำให้ปลายสายมั่นใจและแน่ใจในตัวของเขา

" แล้วเมื่อไหร่มึงจะโอนเงินมาลงทุนว่ะ ?" ปลายสายถามต่อพร้อมจ้องมองหน้าแด๊ด แด๊ดขบกรามแน่น แววตาสีฟ้าดุดันน่ากลัว

" หึหึ ของเวลากูสักสองอาทิตย์ เดียวกูจะปลอมแปลงเอกสารสักหน่อย ไอ้แก่มันจะไม่ได้สงสัยอีกเหมือนทุกๆครั้งไงว่ะ" แทนไทพูดออกมาด้วยความมั่นใจ แด๊ดยกยิ้มร้ายที่มุมปาก

" อืม....ได้เดี๋ยวกูรอมึงโอนเงินมาแล้วเราเริ่มลงมือทำโปรเจกต์งานใหญ่เลยแล้วกัน" ปลายสายบอกแทนไทให้สบายใจ

" หึหึ ได้ แค่นี้ก่อนนะกูจะออกไปหาทุนมาเพิ่มก่อน" แทนไทบอกปลายสาย

" อืมๆได้" ปลายตอบรับแล้วกดตัดสายทันที พร้อมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแด๊ด

" เลี้ยงไม่เชื่อง มึงคิดว่ากูควรทำอย่างไงกับมันดี?" แด๊ดถามไมน์นิคออกมา

" แล้วแต่แด๊ดเลยครับ เฮียเวแค่ให้ผมมาดูแลแด๊ด แด๊ดสั่งอะไรผมทำหมดเลยครับ" ไมน์นิคบอกกับแด๊ดพร้อมยกยิ้มที่มุมปาก แด๊ดขบกรามแน่น พลางคิดถึงลูกชายที่ส่งไมน์นิคมาค่อยช่วยดูแลขณะที่เขาไม่อยู่ด้วย ถึงแม้ว่าไม่ลงรอยกันกับท่านก็ตามเพราะเรื่องของแทนไท แต่ลูกชายก็ยังเป็นห่วงตลอดมาไม่ได้ทอดทิ้่งอย่างที่ปากว่า

" ไงดูมันไปก่อน ปล่อยให้มันตายใจไปก่อน แล้วค่อยจัดารมัน" แด๊ดบอกกับไมน์นิค เสียงรถสปอร์ตราคาแพงของแทนไทขับออกไปจากบ้าน ทั้งสองคนในห้องทำงานมองหน้ากัน

ทางด้านเวกัสเขาตรวจสอบเอกสารบนโต๊ะทำงานเสร็จแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเองแล้ว หันไปมองห้องนอนส่วนตัวของเขา เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงบิดไล่ความเมื่อยล้าตามร่างกายแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนส่วนตัว เขาเปิดประตูเข้าไปไม่พบคนตัวเล็กที่นอนบนเตียงเลย แต่ได้ยินเสียงชักโครกในห้องน้ำดัง เขานั่งลงที่ขอบเตียงรอคนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำ ประตูห้องน้ำเปิดออกมัสใจก้าวออกมาถึงกับตกใจเล็กน้อย เธอปลายตามองเขาแล้วเดินตรงไปที่ประตู

ขมับ! เวกัสก้าวเข้าไปหาด้วยความเร็วพลางคว้าข้อมือเล็กไว้แน่น มัสใจหันกลับมามองข้อมือเล็กของตัวเอง พร้อมเงยขึ้นมาสบตากับเวกัสที่จ้องมองเธอก่อนแล้ว มัสใจกัดริมฝีปากล่างแน่น พยายามสะบัดข้อมือเล็กให้หลุด มือเล็กอีกข้างพยายามแกะมือเรียวของเขาออกเช่นกัน

" ปล่อยฉันค่ะ เวลาเลิกงานแล้วฉันจะกลับบ้าน" มัสใจบอกกับเวกัส เธอละสายตาที่สบตาเขาลงมามองข้อมือเล็กของตัวเอง เวกัสยกยิ้มร้ายที่มุมปาก

" ........" เขาเงียบแต่ดึงคนตัวเล็กมาที่เตียงเล็ก มัสใจถึงตกใจ อ้าปากค้าง หัวใจเริ่มทำงานหนักอีกรอบ

" โอ้ยย ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต" มัสใจร้องออกมาเพราะโดนเวกัสผลักให้ลงไปนอนบนเตียงเล็ก เวกัสกระโดดขึ้นคล่อมคนตัวเล็กทันที โชคดีที่วันนี้เธอใส่ชุดพยาบาลที่เป็นกางเกงมาเลยดูไม่โป๊ มือเรียวประสานสอดเข้าที่มือเล็กพร้อมดันขึ้นเหนือศรีษะ มัสใจพยายามดิ้นริ้น เพราะกลัวเวกัสเขาจะทำเหมือนวันนั้น หมวกพยาบาลหลุดออกจากผม ผมที่เก้าไว้เริ่มหลุด

" ชอบเหมือนวันนั้นเหรอ ก็เอาสิดิ้นๆเข้าไป ฉันจะกัดให้เยอะกว่าวันนั้นอีก" เวกัสพูดออกมาเสียงเหี้ยม เขาจ้องมองหน้าคนตัวเล็กที่ตื่นกลัวพยายามขัดขื่น แท่งรักใต้กางเกงสแล็คสีดำเสียดสีกับสามเหลี่ยมอวบอูม เวกัสก้มลงไปที่ซอกคอขาว

" อย่ากัดนะ มันเจ็บ " มัสใจเค้นเสียงพูดออกมาใกล้ๆใบหูของเขา

" หึหึ " เวกัสหัวเราะในลำคอเบาๆจมูกโด่งสูดกลิ่นหอมข้างซอกคอขาวพลางคลอเคลีย พร้อมใช้ฟันคมกัดลงที่ซอกคอขาวทันที

" อ๊ะ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต มันเจ็บ" มัสใจร้องออกมาพลางด่าเขาออกมา น้ำตาคอเบ้า เวกัสใช้ลิ้นเลียและดูดเลือดที่ซึมออกมาเล็กน้อย รสชาติเค็มของเลือดในปากของเขาพร้อมกลืนลงลำคอหนาทันที มัสใจพยายามดิ้นจนกลายเป็นนิ่งเพราะดิ้นไม่หลุดหมดแรงดิ้น

" หึหึ สั่งก็ต้องมา ห้ามดื้อ เข้าใจไหม" เวกัสกระซิบเบาๆที่ข้างใบหูเล็ก มัสใจน้ำตาไหลออกมาที่หางตา พลางกลั้นสะอื้น

" ไหนบอกจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกแล้วไง แล้วนี้อะไร ไอ้หมอโรคจิต" มัสใจพูดออกมาเสียงเข้มเพื่อเตือนความทรงจำเวกัส เขาเงยหน้าขึ้นมามองสบตาคนตัวเล็กที่นอนใต้ร่างของเขาพร้อมยกยิ้มร้าย

"หึหึ แล้วไง แค่ลมปากเชื่อหรือไงว่ะ หึหึ" เวกัสพูดออกมาอย่างเป็นต่อ พลางก้มลงไปที่ซอกคอขาวอีกรอบมัสใจเริ่มใจคอไม่ดี หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม เธอหายใจเข้าปอดถี่ๆ

" หยุดไอ้บ้า ไอ้โรคจิต อ๊ะ! เจ็บ " มัสใจต่อว่าเขาพร้อมร้องออกมาเพราะเวกัสกัดลงที่ซอกคอขาวอีกรอบ พร้อมดูดชิมเลือด ลิ้นร้อนเลียรอบๆแผล

ครืดๆๆๆเสียงโทรศัพท์มือถือของเวกัสดังขึ้น

" เหี้ย.." เวกัสสบดคำหยาบออกมาจากปากกระจับด้วยความโมโห มัสใจถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาล่วงมือเรียวเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

" มีไร ?" เวกัสถามเสียงห้วนๆ เขาสบตามือคนตัวเล็กที่พยายามดิ้นให้หลุด มัสใจหันไปเห็นแขนยาวเรียวของเวกัสใกล้เธอ หันไปกัดเข้าทันที เวกัสหันมามองหน้ามัสใจด้วยความโมโหเขาขบกรามแน่น

" มาหากูหน่อย มีธุระที่ต้องคุยด้วยด่วน" เควินบอกกับเวกัสออกมา เวกัสสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พลางมองคนตัวเล็กที่กัดไม่ยอมปล่อยที่แขนของเขาเช่นกัน เวกัสยกยิ้มเหี้ยมๆพร้อมก้มลงไปกระซิบเบาๆ

" หึหึ ชอบเเบบเดียวกันก็ไม่บอก" เวกัสพูดออกมาเสียงเหี้ยม มัสใจถึงกึงปล่อยปากเล็กออกจากแขนเวกัสน้ำลายยืดออกมาตามปากเล็ก เธอมองรอยฟันของตัวเองบนแขนขาวของเวกัสแล้วกลืนน้ำลายเหนียวลงคอฝืดๆ

" ด่วนได้ยินกูไหม ไอ้เหี้ยเว?" เควินถามย้ำอีกรอบ เวกัสถอนหายใจเบาๆ

" เอ่อ กูไปเดี๋ยวนี้แหละ " เวกัสบอกพลางลุกขึ้นจากร่างกายคนตัวเล็ก กดวางตัดสายทันที

" แต่งตัวเดี๋ยวไปส่ง แล้วค่อยต่อวันหลัง" เวกัสบอกกับมัสใจหน้าตาเฉย พร้อมเดินออกจากห้องไป

เฮียแกจิตจริงๆด้วย ??