คุณหนูสกุลลู่
1561 คำ
“ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ คุณหนูลู่มาขอพบฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ”
“อ่า เช่นนั้นเจ้าพานางไปที่สวนก่อนก็แล้วกัน ข้ารู้สึกไม่สบายท้อง”
“เอ่อ ทางคุณหนูลู่แจ้งว่าจะนำของมาให้ท่านแม่ทัพด้วยเจ้าค่ะ” บ่าวชราค่อนข้างลำบากใจ ไม่อยากเอ่ยเรื่องนี้ต่อหน้าฮูหยินน้อยที่พึ่งแต่งเข้ามา
“อาหยวน เจ้าไปรับแขกแทนแม่ก่อน ประเดี๋ยวแม่จะตามไป”
“ขอรับท่านแม่” แม้จ้าวเนี่ยนเจินจะคาดเดาคำตอบเอาไว้อยู่แล้ว ว่าอย่างไรชายหนุ่มก็ต้องไปหาคนรัก แต่ภายในอกของนางก็ยังหนักอึ้ง
“เราไปกันเถิด ประเดี๋ยวแขกจะรอนาน”
“ขะ ข้าหรือ”
“ใช่ คุณหนูลู่แจ้งว่ามีของจะมอบให้ คงจะเป็นของขวัญแต่งงานไม่ผิดแน่ เราควรไปรับด้วยกัน” ว่าแล้ว มือใหญ่ก็ฉุดกายบางให้ลุกขึ้น แล้วพากันเดินตรงไปยังสวนหลังเรือน
“คุณหนูลู่เชิญดื่มชาก่อน ประเดี๋ยวท่านแม่ก็คงจะมา” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง จนสตรีทั้งคู่ต่างแปลกใจ
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ พี่เหวินหยวน”
“มิเป็นไร แต่ท่านเอ่ยเรียกข้าตามยศศักดิ์เถิด” ลู่อันฉีถึงกับหน้าเสียเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่นางก็ยังกลับมายิ้มแย้มได้
ช่างน่าหมั่นไส้เสียจริง
“เจ้าค่ะท่านแม่ทัพ เอ่อ นี่เป็นถุงหอมที่ข้าปักเองเจ้าค่ะ อันเก่าคงจะหมดความหอมไปแล้วใช่หรือไม่”
จ้าวเนี่ยนเจินรู้สึกเหมือนตนเองเป็นธาตุอากาศที่ไม่มีผู้ใดสนใจ นึกโทษชายหนุ่มว่าหากจะมาพลอดรักกัน เหตุใดต้องพานางมานั่งตรงนี้ด้วย คิดได้ดังนั้นคุณหนูจ้าวก็ไม่ทนอีกต่อไป ลุกขึ้นยืน หมายจะเดินกลับเรือน
“ประเดี๋ยว อยู่ช่วยข้ารับแขกก่อนเถิด”
“คงมิจำเป็น เพราะท่านเองก็รับรองคุณหนูลู่ได้ดีแล้ว”
“ได้อย่างไร นั่งลงก่อน” มือใหญ่จับข้อมือของภรรยาไว้แน่น ก่อนจะดึงลงมานั่งข้างๆ กัน
“ท่านแม่ทัพปล่อยให้ฮูหยินน้อยไปพักเถิดเจ้าค่ะ ผ่านคืนเข้าหอมาเช่นนี้ นางคงเหนื่อยล้า” รอยยิ้มที่ลู่อันฉีส่งมานั้น เป็นการเย้ยหยันเนี่ยนเจินอย่างเห็นได้ชัด ราวกับรู้ว่าเมื่อคืนไม่มีเรื่องดีงามเกิดขึ้น เช่นนี้จะให้นางยอมได้อย่างไรเล่า
“ใช่ ท่านจะรั้งข้าไว้ด้วยเหตุใด เมื่อคืนก็เหนื่อยล้าเกินทน ไหนจะต้องตื่นแต่เช้ามายกน้ำชาอีก”
“อย่าได้งอแงเป็นเด็ก ประเดี๋ยวแขกกลับข้าจะนวดให้”
“อึก!” ฮูหยินน้อยย่นคอหนี เมื่ออยู่ๆ ชายหนุ่มก็เข้ามาหอมแก้มนาง ทั้งยังร่วมเล่นละครฉากใหญ่นี้อีกด้วย แต่ไม่นานอีกฝ่ายก็ยอมถอยออกไป เพราะคุณหนูลู่ที่นั่งอยู่เอ่ยขัดขึ้นมา
“น้ำชานี้รสดียิ่งนักเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าสกุลชางได้มาจากที่ใดหรือ”
“เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกัน คุณหนูลู่คงต้องรอถามท่านแม่แล้ว”
จ้าวเนี่ยนเจินที่อกสั่นขวัญแขวน ไม่ได้สนใจบทสนทนาเหล่านั้นมากนัก เอื้อมมือสั่นๆ ไปยกกาน้ำชามารินใส่ถ้วยชาของตนเอง
“ข้าขอด้วยเถิดเจ้าค่ะ…โอ๊ย! ร้อนๆ เหตุใดฮูหยินน้อยจึงเทชาราดข้าเจ้าคะ” อยู่ๆ ลู่อันฉีก็เอ่ยขอขึ้นมา ทั้งยังยื่นถ้วยชา มาชนกับกาน้ำร้อนที่เนี่ยนเจินถืออยู่ จนมันหกรดมือทั้งสองฝ่าย
ซ้ำร้ายคุณหนูสกุลใหญ่ผู้นี้ยังกล้าที่จะเอ่ยโทษ ว่าเนี่ยนเจินต้องการรังแก เฮ้อ! อีกประเดี๋ยวชางเหวินหยวนก็คงหันมาตะคอกนาง หาว่านางทำมือของคนรักเจ็บ
“เจ้าเจ็บมากหรือไม่ เจินเอ๋อร์” นั่นปะไร เอ๊ะ!
“ฮะ ท่านถามข้าหรือ”
“เอามือมาให้ข้าดูที โดนน้ำร้อนลวกหรือไม่” เหวินหยวนจับมือเล็กพลิกไปมา ดูว่ามีบาดแผลหรือไม่ ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยนี้ ทำให้ลู่อันฉีทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“ข้าไม่ได้บาดเจ็บมากนัก เป็นคุณหนูลู่ต่างหากที่โดน”
“ยังดีที่น้ำชาไม่ร้อนมาก มิเช่นนั้นคงเป็นแผลพุพอง คุณหนูลู่ตามบ่าวไปทำแผลก่อนเถิด ข้าเองก็จะพาฮูหยินของข้าไปทำแผลเช่นกัน” กล่าวเพียงเท่านั้น เหวินหยวนก็กวักมือเรียกให้สาวใช้พาคุณหนูลู่ไปทำแผล ก่อนตนเองจะพาภรรยามาที่ห้องทำงานของตน
“คราวหน้าต้องระวังให้มากกว่านี้ เข้าใจหรือไม่” ยาสมุนไพรถูกนำมาทาบริเวณหลังมือ ยังดีที่ไม่บาดเจ็บมาก เพียงแค่เป็นรอยแดงเท่านั้น
“ไม่ห่วงคนรักของท่านหรือ”
“คุณหนูลู่มิใช่คนรักของข้า เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ข้ามีเจ้าเป็นภรรยาแล้ว ไม่คิดจะมองใครอื่น”
“ท่านอย่าได้ฝืนตนเอง ขอเพียงท่านบอกมาว่าต้องการสิ่งใดจากข้า ข้าจะให้ท่าน จากนั้นเราก็ต่างคนต่างอยู่เสีย”
“…” แม่ทัพหนุ่มยังก้มหน้าก้มตาเก็บอุปกรณ์ทำแผล ไม่ได้สนใจเนี่ยนเจินที่กำลังพูดเลยสักนิด
“ข้าสัญญาว่าหากท่านยื่นหนังสือหย่าให้ข้า ข้าจะไม่มายุ่งกับท่านอีก แล้วจะไม่เอ่ยคำใดให้สกุลชางเสียหาย อื้อ!” ลำคอระหงถูกชายหนุ่มคว้าเข้าไป กดจุมพิตลงบนริมฝีปากสีสวย พลางบดขยี้อย่างไม่ออมแรง ราวกับกำลังลงโทษที่พูดจาไม่เข้าหู
ยิ่งเนี่ยนเจินพยายามจะหลีกหนี เหวินหยวนก็ยิ่งกอดรัดนางแน่นขึ้น จนร่างบางหอบหายใจไม่ทัน นิ้วเล็กจึงจิกลงบนอาภรณ์เนื้อดีของสามี
“อือ อื้อ! แฮกๆ”
“เงียบได้แล้วหรือ” นิ้วโป้งหยาบเลื่อนไปเช็ดน้ำลายสีใส ที่เปื้อนออกมามุมปาก แม้จะหันหน้าหนี แต่ชายหนุ่มก็ยังตามไปเช็ดให้จนหมดอยู่ดี ฮูหยินน้อยสกุลชางจึงได้แต่ก้มหน้างุด
“…”
“อย่าดื้อให้มากนัก ข้าความอดทนต่ำ เจ้าเองก็รู้”
“ข้ามิได้ซน เพียงอยากรู้ว่าเมื่อใด…ท่านจะหย่ากับข้า”
“…มาทางนี้เถิด เจ้าช่วยข้าฝนหมึกที” นอกจากจะไม่ตอบคำถามของหญิงสาว แม่ทัพหนุ่มยังเปลี่ยนเรื่องไปเสียดื้อๆ แล้วเช่นนี้จ้าวเนี่ยนเจินจะทำอย่างไรได้
ก็คงต้องไปฝนหมึกตามที่คนบอก!
“ฝนให้ละเอียดกว่านี้หน่อยเถิด เอกสารราชการจำเป็นต้องเรียบร้อย”
“เห็นหรือไม่ ว่าข้าไม่เหมาะกับการเป็นภรรยาท่าน”
“…” คุณหนูสกุลจ้าวถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมตอบรับนางเช่นเคย ซ้ำยังขยับเข้ามานั่งซ้อนด้านหลัง
“ทำอันใดของท่าน”
“ก็จะสอนเจ้าฝนหมึกอย่างไรเล่า ทำช้าๆ ไม่ต้องกดน้ำหนักมือมากไป”
“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านกลับไปทำงานเถิด” ใบหน้านวลขึ้นสีแดงก่ำ เหวินหยวนมีอิทธิพลต่อใจของนางเหลือเกิน เขาสามารถทำให้มันเจ็บปวดเจียนตายได้ แล้วเขาก็ทำให้มันเต้นระรัวได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“อืม ว่าแต่ท่านปู่และน้องชายเจ้าชอบสิ่งใดหรือ ข้าจะได้นำไปมอบให้”
“หนอนหนังสืออย่างพวกเขาก็คงไม่พ้นตำรากระมัง ท่านปู่ชอบอ่านตำรายา ส่วนน้องชายข้ากำลังศึกษาเรื่องการปกครอง เขาอยากเป็นราชครูเหมือนท่านพ่อ”
“จริงสิ หลุมศพของพ่อแม่เจ้าอยู่ที่ใดหรือ เราจะได้หาเวลาไปคารวะพวกท่าน” สายตาของชายหนุ่มยังคงจดจ้องอยู่กับงานของตนเอง
“อยู่ที่สุสานของตระกูลจ้าว”
“อย่างนั้นหรือ ก่อนหน้านี้เจ้าคงจะลำบากมาก ที่ต้องสูญเสียบิดามารดาไป”
“ใช่ ตอนนั้นที่เรือนย่ำแย่มาก เพราะก่อนหน้านั้นท่านแม่ก็พึ่งจากไป” มารดาของเนี่ยนเจินจากไปเพราะอาการป่วย ตอนนั้นนางอายุได้สิบสามหนาว พอนางพ้นวัยปักปิ่นมาเพียงไม่กี่เดือน ท่านพ่อก็มาด่วนจากไป
นางและน้องชายรู้เพียงว่า ท่านพ่อประสบอุบัติเหตุตกเขาที่ต่างเมือง ทว่าแม้แต่ศพของท่านพ่อ ท่านปู่ก็ไม่ให้นางและน้องชายดู
“เจ้าแน่ใจหรือว่านั่นเป็นอุบัติเหตุ เดิมทีข้าคิดว่าสกุลจ้าวจะติดใจเรื่องนี้เสียอีก มิคิดว่าท่านปู่ของเจ้าจะไม่ให้ทางการสืบเรื่องราวต่อ”
“อืม หากท่านปู่ไม่ได้ติดใจเรื่องใด ก็คงจะเป็นอุบัติเหตุจริงๆ”
“แล้วเหตุใด พ่อเจ้าจึงไปอยู่ต่างเมือง ทั้งที่คืนก่อนเขาไปหาองค์รัชทายาท- อะฮึ่ม! เจ้าฝนหมึกเสร็จหรือยัง” คงเพราะบรรยากาศการพูดคุยนั้นลื่นไหลเกินไป ทำให้แม่ทัพหนุ่มหลุดพูดเรื่องที่ไม่สมควรออกมา
แต่แม้จะพยายามแก้ไขแล้ว ทว่ากลับไม่ทันการณ์ จ้าวเนี่ยนเจินเงยหน้าขึ้นสบเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิทของสามี
นางรู้แล้ว รู้เหตุผลที่แท้จริงของอีกฝ่ายแล้ว
“ที่ท่านแต่งกับข้า เพราะต้องการสืบเรื่องนี้หรอกหรือ”
- ผู้เขียน
