แม่ผัวกับลูกสะใภ้
1539 คำ
และแล้วคำขอของจ้าวเนี่ยนเจินก็ไม่เป็นผล เพราะคืนนั้นทั้งคืน นางโดนชายหนุ่มดึงเข้าไปกอดก่าย แม้จะพยายามดิ้นหนีออกมาเท่าใด อีกฝ่ายก็ยิ่งรัดแน่นมากเท่านั้น
หญิงสาวจึงตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัว ยังดีที่อีกฝ่ายลุกออกไปแล้ว มิเช่นนั้นนางก็คงต้องนอนให้เขากอดอยู่เช่นนี้
“เฮ้อ จ้าวเนี่ยนเจิน คิดถึงวันที่เจ้าต้องทุกข์ใจเพราะเขาเอาไว้ อย่าได้ใจอ่อนเชียวล่ะ”
“ฮูหยินตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงของหลิงหลิงดังมาจากด้านนอก
“ข้าตื่นแล้ว เข้ามาเถิด”
“มาเจ้าค่ะ วันนี้นวดแก้เมื่อยดีหรือไม่เจ้าคะ”
“เจ้าช่างรู้ใจข้านัก ข้ากำลังเมื่อยขบอยู่พอดี”
“คิกๆ บ่าวหาได้รู้ไม่ เป็นท่านแม่ทัพที่เอ่ยบอก ทั้งยังมอบน้ำมันนวดมาให้ด้วย” รอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำเอาเนี่ยนเจินใบหน้าเห่อร้อน บ่าวไพร่คงเข้าใจว่านางกับเหวินหยวนทำเรื่องดีงามกันเป็นแน่
“มะ ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ เขาเพียงแค่นอนกอดข้า แล้วข้าก็เมื่อยตัวเท่านั้น มิได้มีเรื่องเหล่านั้นเลย”
“บ่าวเองก็มิได้คิดสิ่งใดนะเจ้าค่ะ มาเถิดเจ้าค่ะ ลงไปแช่น้ำกันเถิด” ดูปราดเดียวก็รู้ว่าหลิงหลิงไม่เชื่อนาง แต่อย่างว่า คู่สามีภรรยาที่ไม่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน พูดไปใครจะเชื่อ
ถึงแม้ว่าความจริงแล้ว เนี่ยนเจินกับเหวินหยวนจะไม่เคยร่วมรักกันเลย ทั้งในชาติก่อนและชาตินี้
“สบายตัวขึ้นหรือไม่เจ้าคะฮูหยิน”
“อืม ดีขึ้นมาก สบายกายแต่ไม่สบายใจ”
“มีเรื่องอันใดที่บ่าวพอจะช่วยได้หรือไม่เจ้าคะ” เมื่อคนสนิทว่าดังนั้น มือเล็กก็โบกให้บ่าวคนอื่นออกไป เหลือเพียงสองนายบ่าวที่ติดตามดูแลกันมานาน
“ข้าอยากหย่า”
“เจ้าคะ!!? เพราะเหตุใด หรือว่าเมื่อคืนท่านแม่ทัพลงแรงกับฮูหยินของบ่าวมากเกินไป”
“หลิงหลิง! มิได้เป็นเช่นนั้น แต่ข้ารู้สึกว่าการแต่งงานครานี้ไม่ชอบมาพากล ทั้งที่เขามีคนรักอยู่แล้ว แต่ก็ยังแต่งข้าเข้ามา เจ้าไม่คิดว่ามันแปลกหรือ”
“แปลกเจ้าค่ะ” หลิงหลิงนิ่งฟังผู้เป็นนาย หากจะคิดว่ามันแปลก มันก็แปลกจริงๆ เพราะเมื่อก่อน ท่านแม่ทัพเคยมาเอ่ยกับคุณหนูว่ามีคนรักอยู่แล้ว จึงขอให้คุณหนูไม่ทวงถามสัญญาหมั้นหมาย แต่ตอนนั้นคุณหนูไม่ยินยอม ดื้อดึงจนทั้งคู่ได้หมั้นหมายกัน
“ใช่หรือไม่เล่า ฉะนั้นแล้วข้าจึงคิดว่าเหวินหยวนคงต้องการบางสิ่ง ข้าจึงอยากหย่าขาดกับเขาเสีย”
“เช่นนั้นฮูหยินจะให้บ่าวทำอย่างไร บอกมาได้เลยเจ้าค่ะ”
“เอ่อ ที่จริงข้าก็ยังคิดไม่ออก แหะๆ เจ้าช่วยข้าคิดทีเถิด” หลังจากที่พบเจอชางเหวินหยวนในรูปแบบที่ไม่เคยเจอ คุณหนูจ้าวก็รวนไปหมด
“มีชู้ดีไหมเจ้าคะ”
“หา! ไม่ได้ ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้”
“แล้วถ้าเป็น ขโมยของสำคัญไปขาย” หลิงหลิงพยายามนำเรื่องราวที่เคยได้ยินจากตลาด มาเสนอให้ผู้เป็นนายฟัง เพราะนางได้ยินมาว่าสตรีที่ทำพฤติกรรมเหล่านี้ล้วนถูกสามีไล่ออกจากเรือนกันทั้งนั้น
“ทำอย่างนั้นจะเสียหายไปถึงสกุลจ้าว” สองนายบ่าวปรึกษาพูดคุยกันอยู่นาน สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปออกมาว่า…
“อืม ข้าว่าทำให้เหวินหยวนโกรธ เป็นความคิดที่ดี เรื่องนี้ข้าพอจะทำได้ หรือไม่ก็ตามหึงหวงเขาจนรำคาญ แล้วไล่ข้ากลับสกุลจ้าว”
“หากฮูหยินตัดสินใจแล้ว บ่าวก็เอาใจช่วยเจ้าค่ะ”
“ขอบใจนะหลิงหลิง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากให้ข้าหย่า แต่ข้าคงทนอยู่กับบุรุษที่ไม่รักข้าไม่ได้-” ยังไม่ทันจะเอ่ยจนจบประโยค ทั้งสองก็ได้ยินเสียงดุดังเข้ามา
“เนี่ยนเจิน เสร็จแล้วหรือยัง เราต้องไปยกน้ำชาให้ท่านพ่อกับท่านแม่”
“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะออกไปประเดี๋ยวนี้” หลิงหลิงรีบแต่งกายให้ฮูหยินน้อย พวกนางพูดคุยกันเพลิน จนลืมเรื่องยกน้ำชาไปเสียสนิท
ใช้เวลาไม่นานคู่สามีภรรยาก็เข้ามายกน้ำชาให้บิดามารดา ก่อนจะร่วมทานอาหารด้วยกัน แม้ว่าจะไม่มีเสียงพูดคุย แต่บนโต๊ะอาหารก็ไม่ได้มีความอึดอัดมากมายนัก จะมีก็แต่ฮูหยินใหญ่ของเรือนที่ทำหน้าบึ้งตึงอยู่ตลอดเวลา
“เรื่องดูแลเรือนเจ้าพอจะทำได้หรือไม่”
“ท่านปู่เคยให้คนมาสอนอยู่หลายคราเจ้าค่ะ” เนี่ยนเจินเอ่ยตอบแม่สามีด้วยน้ำเสียงปกติ มิได้หวานหยดเพื่อเอาใจ แต่ก็ไม่ได้แข็งกระด้างจนเสียมารยาท
“อืม เช่นนั้นก็คงจะมีความรู้อยู่บ้างกระมัง”
“เรื่องนี้สะใภ้ของเราย่อมเชี่ยวชาญ เพราะเจินเอ๋อร์ต้องดูแลเรื่องภายในเรือนสกุลจ้าวอยู่แล้ว ฮูหยินอย่าได้เคร่งครัดไปเลย มาทานขนมกันดีกว่า” เป็นนายท่านชางที่เอ่ยคลายความตึงเครียด พลางดันขนมของว่างไปให้ทุกคนได้ลองชิม
“บุตรชายของเราเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของแคว้น ไหนเลยภรรยาจะขาดตกได้ แม้จะเคยทำมาก่อน ก็ไม่รู้ว่าทำได้ดีหรือไม่ เพราะไม่มีใครคอยบอกคอยเตือน”
“เป็นอย่างท่านแม่ว่าเจ้าค่ะ หากว่าท่านแม่ยังไม่ไว้ใจข้า ช่วงนี้ท่านทำเองไปก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ เมื่อใดที่ท่านแม่ได้สะใภ้ที่วางใจได้ ค่อยยกให้สตรีผู้นั้นทำ” เนี่ยนเจินส่งยิ้มไปให้แม่สามี เรื่องงานในเรือนเหนื่อยเพียงใด นางย่อมรู้ดี หากไม่ให้ทำ นั่นก็เป็นวาสนาของนางแล้ว
“ก็คงจะต้องเป็นเช่นนั้น นี่หากว่าอาหยวนแต่งฉีเอ๋อร์เข้ามา แม่คงมิต้องเหนื่อยใจถึงเพียงนี้”
“ฮูหยิน!” / “ท่านแม่ขอรับ” สองพ่อลูกรีบเอ่ยปราม เมื่อได้ยินชื่อของคุณหนูลู่อันฉี
“หึ ข้าคงไม่ทำให้ท่านแม่ต้องเหนื่อยใจนาน ตัวข้าพร้อมจะรับหนังสือหย่าขาด ในเมื่อการแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะคำสัญญา ก็ถือว่าเราสองตระกูลได้กระทำตามข้อตกลงแล้ว”
“…”
“จะหย่าขาดกัน ก็คงไม่ถือเป็นการผิดต่อคำสัตย์ของท่านผู้เฒ่าชาง ถึงครานั้นท่านแม่ทัพจะแต่งภรรยากี่คนก็ไม่เกี่ยวกับข้าแล้ว” ได้ยินดังนั้น แม่สามีก็ดูจะยิ้มออกบ้าง ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับอยู่ได้เพียงชั่วพริบตาเท่านั้น
“ข้าไม่คิดจะหย่า และไม่คิดจะแต่งภรรยาเพิ่ม”
“อาหยวน! เจ้า-”
“ท่านพ่อขอรับ เรื่องงานเลี้ยงที่จะจัดให้เหล่าทหาร ข้าควรจัดอย่างไรดีขอรับ”
“เอ่อ อ่อๆ แน่นอนว่าต้องมีสุราและนารี อาหารการกินก็เลือกที่รสชาติอร่อยถูกปากเสียหน่อย แต่ที่สำคัญคือต้องมีปริมาณมากพอ” ชางอู๋เฉินรีบช่วยบุตรชายเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา เรื่องงานเลี้ยงของทหาร อาหยวนผ่านมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ที่ถามก็คงเป็นเพราะบุตรชายของเขาไม่อยากถูกมารดาเซ้าซี้
“ข้าจะพยายามขอรับท่านพ่อ แต่ช่วงนี้ข้าเองก็วุ่นวายเหลือเกิน หากได้คนช่วยคงจะดี” นัยน์ตาสีดำสนิทเหล่มองมาที่เนี่ยนเจิน จนนางทำตัวไม่ถูก
“ถ้าท่านไว้ใจข้า ข้าก็ยินดีจะช่วย”
“เช่นนั้นเรื่องนี้คงต้องฝากเจ้าแล้ว ข้าไม่ค่อยจะมีความรู้เรื่องอาหารเท่าใด” เหวินหยวนรีบตอบรับความช่วยเหลือจากภรรยาทันที
“ข้าพอจะรู้จักเหลาอาหารที่รสชาติดีอยู่บ้าง แต่ว่าอยู่ต่างเมือง”
“ใช่เมืองฉินฝู๋หรือไม่”
“ใช่เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าว่าอาหารที่นั่นอร่อย แม้ว่าจะเป็นเหลาอาหารเล็กๆ แต่กลับมีพ่อครัวฝีมือดี”
“เช่นนั้นเจ้าก็รีบส่งคนไปพูดคุยเรื่องนี้เสียตั้งแต่เนิ่นๆ จะได้ไม่ขาดตก” เหอหนิงลี่หันมาบอกลูกสะใภ้
“ได้เจ้าค่ะ แต่เรื่องสุราข้าไม่ค่อยจะสันทัดเท่าใดนัก”
“มิเป็นไร พ่อมีร้านสุราที่ไปประจำ อย่างไรพ่อจะบอกให้เถ้าแก่ร้านมาพบเจ้าด้วยตนเอง” ชางเหวินหยวนหันหน้ามองบิดา พลางกระตุกยิ้มมุมปาก ที่เห็นว่าสตรีทั้งสองดูพูดเข้ากันดี
แม้ว่าท่านแม่จะไม่อยากได้เนี่ยนเจินเป็นสะใภ้เท่าใดนัก แต่หากเป็นเรื่องของเหวินหยวน นางจะไม่ยอมให้บุตรชายเสียหน้าเป็นอันขาด ซึ่งก็ถือว่าครั้งนี้ชายหนุ่มเบนความสนใจของมารดาและภรรยาได้ดีทีเดียว
“อ่อ อย่าลืมไปติดต่อสตรีจากหอนางโลมเล่า”
“ได้เจ้าค่ะท่านแม่”
ทั้งที่ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปได้ด้วยดี แต่แล้วก็มีมารผจญเข้ามาเคาะประตูถึงหน้าเรือน
“ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ คุณหนูลู่มาขอพบฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ”
- ผู้เขียน
