EP.3
1294 คำ
KT Medical Corporation Public Co., Ltd.
“มิว เตรียมเอกสารผลิตภัณฑ์ใหม่ไว้ให้พี่ด้วยนะ ขอก่อนเข้าประชุมตอนบ่ายสองนะ” นิษฐามองสาวรุ่นน้องที่นั่งเงียบราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เธอบอก
“มิว ได้ยินที่พี่พูดไหม”
“คะ เอ่อ..เมื่อกี้พี่ออมพูดอะไรนะคะ” คนใจลอยเงยหน้าขึ้นมองหัวหน้างานที่ยืนตรงหน้าโต๊ะทำงานของเธออยู่ มือเล็กขยับกรอบแว่นตาใสเล็กน้อย
“ก็เอกสารรายละเอียดผลิตภัณฑ์ใหม่ที่บริษัทจะนำเข้ามาขายไงมิว” นิษฐาถอนหายใจออกมาเบาๆ มองอีกฝ่ายนิ่ง
“เดี๋ยวมิวจะรีบเตรียมไว้ให้นะคะ” โชคดีที่เธอเตรียมข้อมูลผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางใหม่ที่จะนำเข้ามาจากต่างประเทศไว้ล่วงหน้าแล้ว เหลือแค่ตรวจเช็กข้อมูลอีกรอบก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย
วันนี้เธอแทบไม่มีสมาธิในการทำงานเลยด้วยซ้ำ เพราะเรื่องที่เจอเมื่อเช้ามันรบกวนจิตใจเธอตลอดทั้งวัน แล้วยังผู้ชายที่เธอเกลียดกำลังกลับมาอยู่บ้านเดียวกันอีก มันทำให้เธอรู้สึกเครียดจนปวดหัวปวดท้องไปหมด
“ดีจ้ะ อ่อ..วันนี้คุณธาริกากับคุณลีเดียก็เข้าประชุมด้วยนะ เพราะงั้นอย่าให้เอกสารผิดพลาดเด็ดขาดนะมิว”
“ค่ะพี่ออม เอ่อ..คุณลีเดียกลับมาจากต่างประเทศแล้วเหรอคะ” คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากัน มองหน้านิษฐาด้วยแววตาสงสัย
“ใช่ เพิ่งกลับมาเมื่อวันก่อนนี้เอง ประชุมวันนี้ก็เกี่ยวกับเรื่องผลิตภัณฑ์ออแกนิกใหม่ที่จะนำเข้ามาขายเดือนหน้า ก็เอกสารที่พี่ให้มิวเตรียมไว้ไงล่ะ ก่อนบ่ายโมงครึ่งเอาเอกสารพวกนั้นมาให้พี่ที่โต๊ะทำงานด้วยนะ” สั่งงานเสร็จนิษฐาก็เดินอาดๆ กลับไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง
บริษัทKT Medical เป็นบริษัทชั้นนำของประเทศที่ผลิตและนำเข้าเครื่องสำอาง ยาและเวชภัณฑ์ต่างๆ ที่นี่ให้เงินเดือนสูงและมีสวัสดิการดีเยี่ยม เป็นบริษัทที่ใครๆ ก็อยากเข้ามาทำงานทั้งนั้นรวมถึงมนินพัทธ์ด้วย เธอเคยฝึกงานที่บริษัทนี้มาก่อน ประวัติการฝึกงานของเธออยู่ในคะแนนที่ดีมาก มนินพัทธ์เป็นคนหัวไว ขยัน มีความรับผิดชอบและตั้งใจทำงาน รวมกับทักษะการใช้ภาษาอังกฤษในระดับที่ดีเลยทำให้บริษัทตอบรับเธอเข้าทำงานทันทีโดยที่ไม่ได้สัมภาษณ์งานเหมือนกับคนอื่นๆ
หญิงสาวไม่ได้สนใจว่าตอนนี้จะเลยเวลาเลิกงานไปนานแค่ไหนแล้ว ในขณะที่พนักงานคนอื่นทยอยกลับบ้านหลังจากเลิกงาน มนินพัทธ์ยังนั่งจดจ่อกับเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงานเงียบๆ งานที่ได้รับมอบหมายในส่วนของวันพรุ่งนี้เธอทะยอยทำเสร็จไปหมดแล้ว
ในสายตาของบรรดาเพื่อนร่วมงานรวมถึงหัวหน้างานพวกเขาคิดว่าเธอเป็นคนขยันและทุ่มเทให้กับงานเป็นบ้าเป็นหลัง ที่จริงมนินพัทธ์ไม่ได้ขยันไปกว่าพนักงานคนอื่นๆ หรือบ้างานมากมายอะไร เพียงแค่เธอยังไม่อยากกลับบ้านต่างหาก เลยนั่งทำงานฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ เกือบทุ่มถึงออกจากบริษัทไปหาอะไรทานแล้วก็เดินเตร็ดเตร่ตามห้างสรรพสินค้าไปสักพักก่อนจะนั่งรถเมล์กลับบ้าน
หญิงสาวเสิร์ชหาข้อมูลพวกคอนโด หอพักหรืออพาร์เม้นท์ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ทำงาน หาอยู่นานก็เจอแต่ที่พักราคาแพงๆ บริษัทที่เธอทำงานตั้งอยู่ในย่านเศรษฐกิจของกรุงเทพฯ ราคาที่ดินแถวนี้แพงหูฉี่ ไม่แปลกที่คอนโดกับอพาร์ทเม้นท์แถวนี้จะราคาแพงแทบทั้งนั้น พยายามหาที่ไกลออกไปก็พอจะมีห้องพักราคาที่เธอพอจะเช่าไหว แต่ก็ต้องแลกกับค่าใช้จ่ายในการเดินทางที่เพิ่มมากขึ้น
ริมฝีปากพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักใจ
“มิวทำอะไรอยู่น่ะ” เสียงเพื่อนร่วมงานเอ่ยทักขึ้นทำเอามนินพัทธ์อุทานออกมาอย่างตกใจ
“มาเงียบๆ ตกใจหมดเลย”
“ฮ่าๆ โทษที ไม่คิดว่าจะตกใจขนาดนี้ หาที่พักอยู่เหรอ” ชัญญ่าถือวิสาสะชะเง้อคอเข้ามามองหน้าจอที่มีข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับหอพักอยู่
“อือ ชัญญ่าพอจะรู้จักที่พักถูกๆ บ้างไหม มิวอยากได้ที่ใกล้ๆ บริษัทหน่อยแต่มีแต่แพงๆ ทั้งนั้น”
นิษฐาหัวหน้างานที่กำลังจะกลับบ้านเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลังของสองสาว ทั้งคู่ต่างไม่รู้ตัวว่าหล่อนมายืนมองอยู่เงียบๆ เพราะเห็นมนินพัทธ์ยังไม่กลับเลยจะเข้ามาพูดชมเชยเรื่องเอกสารงานเมื่อตอนบ่ายเสียหน่อยเลยเผอิญได้ยินเรื่องที่สองสาวพุดคุยกันเข้าพอดี
“ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน รีบไหมล่ะ เดี๋ยวชัญญ่าจะถามเพื่อนๆ ให้นะ”
“อือ รีบเหมือนกัน มิวอยากได้ก่อนสิ้นเดือนนี้น่ะ ขอบใจนะ” ริมฝีปากเล็กพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ
‘ถ้าได้เร็วๆ ก็ดี…อยากได้ห้องพักวันนี้พรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ’
มือเล็กขยับกรอบแว่นตาใสที่เลื่อนมาลงมาให้กลับตำแหน่งเดิม เริ่มรู้สึกปวดตาเพราะจ้องแต่หน้าจอคอมมาทั้งวัน เธออยากหาข้อมูลเอาไว้เยอะๆ วันเสาร์อาทิตย์นี้เธอจะลองเดินหาดูเผื่อจะเจอที่ราคาถูกใจ เงินที่เก็บหอมรอมริบไว้ก็พอเช่าห้องพักราคาถูกได้ ถ้าประหยัดมากๆ หน่อยก็พออยู่ได้จนถึงเงินเดือนเดือนถัดไปออก
“คุยอะไรกันอยู่สาวๆ เลิกงานแล้วทำไมไม่กลับบ้านกันจ๊ะ” สองสาวหันไปมองนิษฐาที่ยืนมองพวกเธอทั้งคู่อยู่ ถึงรู้ว่าสองสาวคุยอะไรกันอยู่แต่นิษฐาก็ไม่อยากทำตัวเป็นพวกสอดรู้สอดเห็นแอบฟังคนอื่นคุยกัน ยิ่งเธอเป็นหัวหน้างานมันคงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ดูอะไรอยู่น่ะมิว” นิษฐาเอ่ยถามขณะสายตามองภาพบนหน้าจอคอม
“พี่ออม พอดีมิวกำลังหาห้องพักอยู่ค่ะ” ชัญญ่าพูดตอบแทน
“บ้านมิวอยู่ไกลค่ะเลยอยากหาที่พักใกล้ๆ บริษัทหน่อย แต่ที่พักใกล้ๆ ก็ราคาแพงๆ ทั้งนั้นเลย มิวคงเช่าไม่ไหว พี่ออมพอจะรู้จักหอพักหรือห้องเช่าราคาไม่แพงบ้างไหมคะ” หญิงสาวอธิบายเพิ่มเติม ไม่รู้สึกอับอายหรือเสียหน้าอะไรที่พูดออกไปตรงๆ แบบนั้น ทั้งนิษฐาและชัญญ่าต่างก็รู้อยู่แล้วว่าฐานะทางความครอบครัวของเธอเป็นยังไง
“อืม เดี๋ยวพี่จะช่วยหาให้ก็แล้วกัน พี่มีเพื่อนและคนรู้จักทำพวกหอพักกับอพาร์เม้นท์อยู่หลายคน” นิษฐาเป็นคนมีมารยาทพอที่จะไม่ถามซอกแซกเรื่องส่วนตัว หล่อนอยากช่วยเพราะรู้สึกถูกชะตาและถูกใจนิสัยใจคอของเด็กสาวคนนี้มาตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษาฝึกงานแล้ว มีอะไรพอช่วยกันได้ก็ช่วยไป
“อยากได้ห้องเช่าราคาประมาณเท่าไหร่ล่ะ คอนโดใกล้ๆ ที่ทำงานก็คงเดือนละหมื่น ถ้าไกลหน่อยก็ราวๆ ห้าหกพัน อาจจะแพงหน่อยแต่มันปลอดภัย ยิ่งมิวเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวก็ต้องหาที่ที่มันปลอดภัยเซฟตัวเรามากที่สุด”
“เอาที่ราคาไม่เกินห้าพันค่ะพี่ออม ถ้ามากกว่านี้มิวก็คงไม่ไหวเหมือนกัน”
“โอเค ถ้าได้แล้วพี่จะรีบบอกนะ”
“ขอบคุณพี่ออมมากๆ นะคะ” มนินพัทธ์ยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจจนตาเป็นรูปสระอิ
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ช่วยๆ กัน พี่กลับก่อนนะ” นิษฐาพยักหน้ารับก่อนเดินจากไป ทิ้งให้สองสาวพูดคุยกันไปตามลำพัง
- ผู้เขียน
