ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีมนินพัทธ์ก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้นกว่าเดิม มองไปยังร่างสูงที่สูบบุหรี่เงียบๆ แค่ยืนสูบบุหรี่เฉยๆ เขายังหล่อขนาดนี้ ใบหน้าเสี้ยวด้านข้างยังกับรูปแกะสลัก ดวงตากลมโตมองเขาไม่ละสายตาขณะสองเท้าเดินไปหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่ม
“จิน! พี่อยากกลับแล้ว เอ่อ..นายไม่ต้องไปส่งพี่ก็ได้ เดี๋ยวพี่กลับแท็กซี่เอง ”
“ กลับในสภาพแบบนี้ไม่กลัวหรือไง อีกเดี๋ยวฉันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน ” จินขยี้บุหรี่ที่เหลือลงบนถังเขี่ยบุหรี่ ฉวยข้อมือเล็กอย่างถือวิสาสะดึงร่างบางให้เดินตามหลังไปเงียบๆ
มนินพัทธ์นั่งมองรถที่ขับแข่งกันด้วยความเร็วสูงในสนามแข่งอย่างน่าหวาดเสียว บรรดารถแข่งต่างขับเคี่ยวกันอย่างไม่เลือกวิธีการเพื่อพาตัวเองเข้าเส้นชัยเป็นคันแรก รถฉวัดเฉวียนเบียดกันไปมาจนเธอกลัวว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อนที่การแข่งขันจะจบ มันทั้งน่าตื่นเต้นและได้ลุ้นระทึกอยู่ตลอดเวลา เสียงเชียร์จากบรรดา
