ตอนที่ 12 ไม่อาจรัก ไม่อาจรู้
1424 คำ
ดวงตาคมกริบหรี่ลง มองไปยังอดีตผู้หญิงของบิดา แล้วขบกรามแน่น ชักสีหน้าไม่พอใจ ไม่เคยทำอะไร นอกจากยั่วยวนพ่อไปวัน ๆ เขาแค่ไม่อยากยุ่ง เลยตั้งใจว่าจะให้เงินสักก้อนไปตั้งตัว แล้วไม่ต้องหันกลับมา สุดท้ายไม่พ้นตระกูลเหมือนเดิม ผู้หญิงคนนี้ยังคงวนเวียนไม่ยอมไปไหน ทำตัวเหมือนเหลือบไร ไม่ทำงานทำการอะไร เอาแต่พูดจาเพ้อเจ้อว่าเป็นนายหญิงที่นี่
“เอาไปทำอะไร หรือลูกชายของคุณ ทำเรื่องไว้อีกล่ะ”
คนฟังชะงัก แต่จำต้องฝืนยิ้มเอาไว้ ถ้าไม่เอาเงินไปใช้หนี้ พวกมันต้องเอาตัวเซอร์เรสไปขังแน่
“เอ่อ... เงินแค่นั้น คงไม่เป็นปัญหาหรอกใช่ไหม”
“คุณคิดว่าเงินห้าสิบล้าน มันเป็นแค่เศษเงินหรือไงกัน ต่อให้มันไม่มากสำหรับผม แต่ผมก็ไม่อยากให้มันกับไอ้เซอร์เรส ปล่อยให้มันเน่าตายในคุกนั่นแหละ!”
“พี่ดีทริส อย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ ถือว่าเห็นแก่คุณเดม่อนเถอะนะ”
มือหนากระตุก รอยยิ้มจากใบหน้าหายไป ลมหายใจถูกถอนออกมา
“ผมไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งนั้น ในเมื่อคุณได้รับในส่วนของคุณไปแล้ว เพราะฉะนั้น อย่าเอาพ่อมายุ่งเกี่ยว เราสองคนแทบไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันแล้ว ตั้งแต่พ่อตายไป ลืมไปแล้วหรือไง ว่าเมื่อก่อนทำอะไรไว้บ้าง ถึงมาที่นี่โดยไม่มีจิตสำนึก!”
สองแม่ลูกสะอึก มือบางแตะมือแม่แผ่วเบา แล้วยิ้มเจือน เธอไม่อยากให้แม่กับเขาบาดหมางไปมากกว่านี้ เพราะมีสิ่งที่ตนคาดหวัง
“พี่ดีทริสอย่าเพิ่งโกรธไปค่ะ เงินก้อนนี้สำคัญมากจริง ๆ ค่ะ อนีเซียไม่อยากให้พี่ชายต้องติดคุก” น้ำตาเริ่มไหลริน ริมฝีปากกัดแน่น
เขาช้อนสายตามอง แล้วเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ถ้าไม่คิดว่าสมัยตอนเด็ก อนีเซียเคยดีกับเขามากแล้วล่ะก็ ไม่มีทางจะให้อะไรอีก
“ก็ได้ ผมจะให้ แต่นี้จะเป็นเงินก้อนสุดท้าย ต่อจากนี้ไปอย่ามาที่นี่อีก!” เขาตัดบท “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เชิญ!”
สีหน้าแอนนาหม่นลง อนีเซียแตะมือแม่ไว้ แล้วส่งสายตา หญิงกลางคนเลยยอมออกไปรอด้านนอก ดีทริสลุกยืนตั้งใจจะกลับขึ้นชั้นบน เขาไม่อยากให้เซเนียมาเจอกับน้องสาวต่างสายเลือด เพราะสองคนนี้ไม่ถูกกันเอาเสียเลย
“พี่ดีทริส ฉันอยากคุยกับพี่สักหน่อยน่ะค่ะ”
“มีเรื่องอะไรก็ว่ามา”
เธอยกยิ้ม “ฉันได้ยินเกี่ยวกับพินัยกรรมของพี่แล้ว ทำไมจนถึงตอนนี้ พี่ถึงยังไม่แต่งงานกับเซเนียอีกล่ะคะ”
ดวงตาคมกริบหรี่ลง ทำไมอนีเซียต้องมาสนใจเรื่องนี้ด้วย
“เซเนียยังไม่พร้อม พี่ไม่อยากบังคับ”
“พี่แต่งไปแล้ว พี่สามารถมีภรรยาอีกได้ไหมคะ” เธอเปรยออกมาเสียงหวาน ทว่าคนฟังกลับรู้สึกชอบกล
“ก็คงมีได้ ว่าแต่ถามทำไมงั้นเหรอ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่อยากหวัง ในเรื่องนี้”
ดีทริสตีหน้านิ่ง เท่านี้ก็พอเข้าใจแล้วว่า อีกฝ่ายคิดเช่นไร ไม่ใช่แค่มาขอเงินสินะ คงต้องการเอาลูกสาวใส่พานมาให้ แต่เขาไม่เคยคิดกับอนีเซียเป็นอื่น นอกจากน้องสาว
“ไม่ต้องหวังหรอก เพราะพี่ไม่เคยคิดกับอนีเซีย เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย พี่คิดจะมีเซเนียแค่คนเดียว เซเนียไม่เหมือนคนอื่น เธอไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น อนีเซียก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าแท้จริงแล้วเซเนียคือใคร” เขาอธิบายเสียงเครียด
คนฟังพยายามปรับสีหน้า ไม่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้ ถึงความร้อนรุ่นในอก เธอหลงรักพี่ดีทริสมานานแล้ว และเขานอนกับผู้หญิงมากมาย มีเพียงแค่เธอ ที่ไม่เคยชายตาแล มองเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น
“แต่นีเซียคิดค่ะ คิดกับพี่ดีทริสเกินพี่ชาย!” เธอโพลงออกมา
“ถ้างั้นก็หยุดคิดซะตอนนี้ดีกว่าไหม ถ้ามากเกินกว่านี้ พี่อาจไม่ให้อนีเซียมาที่นี่อีกก็ได้ ลำพังแค่มีแม่เป็นผู้หญิงคนนั้น พี่ก็เกลียดมากพอแล้ว อย่าให้พี่ต้องรำคาญใจไปมากกว่านี้เลย!” ชายหนุ่มเอ่ยปากตามตรง ทำเอาคนฟังนิ่งอึ้ง แววตาไหววูบ ไม่คิดว่าจะได้ยินถ้อยคำแบบนี้
ร่างกายมันสั่น เธอควรทำอย่างไร
“พูดแบบนี้ ไม่คิดว่ามันทำร้ายจิตใจกันไปหน่อยเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเสียงเครือ
“พี่ว่าพูดกันตรง ๆ แบบนี้ น่าจะดีกว่า พี่ไม่อยากปล่อยให้เราคิดไปไกล”
เธอมีตรงไหนด้อยกว่าเซเนีย ก็แค่สวยกว่า อย่างอื่น ก็แทบไม่มีอะไรเหนือกว่าเลย เธอยังมีฐานะทางสังคม สูงกว่าเสียด้วยซ้ำไป
“ทำไมคะพี่ดีทริส ทำไมถึงเป็นอนิเซียไม่ได้!”
“เพราะพี่ไม่ได้รักเธอไง”
“แล้วพี่รักเซเนียเหรอคะ!” เธอย้อนเสียงแข็ง
คนถูกย้อนถามชะงัก แววตาแข็งขึ้น
“พี่จะรักหรือไม่รัก มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่ง!”
“อนิเซียแค่ต้องการให้พี่ดีทริส มองมาบ้าง มันผิดหรือไงคะ!”
“ไม่ผิดหรอก แต่เธอได้รู้ความจริงแล้วไม่ใช่เหรอไง ว่าพี่ไม่เคยรักเธอเลยอนิเซีย เพราะฉะนั้นอย่าพยายามทำอะไรไปมากกว่านี้เลย พี่ไม่ชอบพูดมาก หวังว่าครั้งเดียวคงรู้เรื่อง!”
น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาอาบแก้ม มือบางกำแน่น ไม่อยากเก็บอารมณ์เอาไว้ แต่ทว่ากลับยังคาดหวัง ให้เขาสนใจ เชื่อว่าตนเอง คงสามารถเอาชนะใจพี่ดีทริสได้ในสักวัน เธอไม่มีวันยอมให้พี่ดีทริส แต่งงานกับเซเนียเด็ดขาด ต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง
“เข้าใจแล้วค่ะ อนิเซียเข้าใจแล้ว” คนเสียใจกัดฟันกรอด
“เชิญกลับได้แล้ว พี่ไม่อยากเห็นหน้าแม่ของเธออนิเซีย!”
หญิงสาวลุกยืน สะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น หันหลังเดินกลับไปด้านนอก เห็นมารดากำลังรออยู่ในสวน แอนนารีบตรงเข้ามาหา มองใบหน้าบุตรสาวอาบน้ำตา สีหน้าตระหนก
“เกิดอะไรขึ้นลูก?” เธอถามน้ำเสียงกังวล
“พี่ดีทริส ปฏิเสธอนิเซียค่ะ แถมยังพูดจาไม่ดีอีก” อนิเซียปล่อยโฮ
แอนนารีบรั้งบุตรสาวมากอดไว้ อะไรกัน เห็นเมื่อก่อนยอมอนิเซียตลอด ทำไมถึงกลับตาลปัตรเช่นนี้
“ไม่เป็นไรลูก เรายังมีโอกาส ไว้เราค่อยมาหาพี่ดีทริสใหม่” คนเป็นแม่พยายามปลอบ
เธอส่ายหน้า “อีกไม่นานพี่ดีทริสจะแต่งงานแล้ว แม่จะยอมเหรอคะ ยอมให้พี่ดีทริสแต่งงานกับนังเซเนีย!”
ดวงตาคนฟังวาววับ เธอต้องหาทางขัดขวาง จะให้สองตระกูลรวมกันไม่ได้ หากดีทริสทำตามพินัยกรรมได้สำเร็จ ก็เท่ากับว่า เธอต้องสูญเสียทุกอย่างไป รวมถึงเงินมากมาย ที่อาจอยู่ในกำมือ
“ไม่! แม่ไม่มีวันยอม ผู้นำตระกูลอาบานอส ต้องเป็นพี่ชายของลูกสิ!”
เธอสะบัดแขนออกจากแม่ จ้องมองแววตาขุ่นเคือง
“แม่จะให้พี่เป็นผู้นำได้ยังไง ไม่ได้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง แม่ต้องให้พี่ดีทริสเป็นสิ เพราะภรรยาของพี่ดีทริส จะต้องเป็นอนิเซียคนเดียวเท่านั้น ถ้าอนิเซียได้เป็นเมียที่ถูกต้องของพี่ดีทริส แม่ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจอีก ถ้าแม่ปล่อยให้พี่บริหาร มีหวังคงผลาญทุกอย่างจนหมดแน่!”
คนเป็นแม่ชะงักเล็กน้อย แล้วฝืนยิ้มออกมา แสร้งตีหน้ายินดี
“ได้ ๆ ถ้าลูกคิดว่าแบบนั้นดี แม่จะลองหาทาง เรากลับไปปรึกษากันที่บ้านดีกว่านะ”
สองร่างเดินเคียงกัน โดยมีแม่โอบประคองลูก ราฟทอดสายตามอง แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขออย่าให้มีปัญหาอะไรก่อนวันวิวาห์ของคุณท่านกับคุณเซเนียเลย
- ผู้เขียน
