“พี่ขอคุยแป๊บเดียว ไม่นานหรอก มีอะไรอยากจะถามสักหน่อย”
ผมไม่อยากคุยกับเขาเลย อย่างที่บอกว่าผมกลัว ถึงชาตินี้เขาจะจำไม่ได้ว่าผมคือใคร แต่ยังไงผมก็กลัวอยู่ดี ผมเลยรีบพูดขึ้น
“แต่เดี๋ยวป้าแม่บ้านจะมาปิดห้องเรียนแล้ว จิว่าจิรีบไปเอาของก่อนดีกว่า”
พูดเสร็จ ผมก็รีบเดินสวนเขาไป
ไม่ว่ายังไงก็ต้องรีบไปจากตรงนี้ก่อน ขืนอยู่นานกว่านี้ นักศึกษาคนอื่นๆ ลงอาคารไปหมด เหลือแต่ผมกับเขา มันจะทำให้หนียากขึ้น ตอนนี้ก็แทบจะไม่มีใครเหลืออยู่บนตึกคณะแล้วเนี่ย
แต่พอผมก้าวผ่านเขาไป ต้นแขนถูกรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ทันที ผมหันไปทำหน้าเหวอ ในขณะที่เขาเรียกชื่อผมเสียงเรียบ
“น้องจิ”
ปล่อยกู๊!
เดาได้เลยว่าสีหน้าของผมในตอนนี้คงดูตื่นสุดชีวิต ป่านนี้ปากคงเผลอเบ้จะร้องไห้ไปแล้วด้วยมั้ง ส่วนพี่วิญญูไม่รู้สึกรู้สาเลยสักนิด ตีหน้าเศร้า ถามผมเสียงอ่อน
“ไม่อยากคุยกับพี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ”
เออสิวะ ถ้าเกิดมึงจำได้ขึ้นมาว่ากู
