เรื่องที่จู่ๆ ก็ถูกวิหยาสะกำขอไลน์นั่น แน่นอนว่าทำให้ผมอึ้งงันทำอะไรไม่ถูกไปเหมือนกัน แต่เรื่องที่ทำให้อึ้งมากกว่าก็คือหลังจากที่ผมเอาตัวรอดด้วยการชิงวิ่งหนีในวันนั้นแล้ว ไม่กี่วันให้หลัง ผมก็ได้พบเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนเลยในชีวิต
“ช่วงนี้มึงยังเห็นไอ้เวรนั่นมาตามดูอยู่อีกไหม”
พี่อินทร์ถามขณะที่พวกเรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆ หน้ามหาวิทยาลัย วันนี้ผมมากินข้าวกับพวกเขาด้วยเพราะพี่บุศย์ตั้งใจจะเลี้ยงต้อนรับในฐานะน้องรหัส ไม่สิ ต้องบอกว่าผมตั้งใจมากินกับพี่บุศย์แค่สองคนต่างหาก ส่วนพี่อินทร์น่ะกาฝาก ไม่รู้โผล่มาจากไหน พอผมกับพี่บุศย์เข้ามาในร้านปุ๊บ ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้นก็โผล่มาปั๊บอย่างกับว่าถูกนัดไว้
ซึ่ง...จริงๆ ก็นัดแหละ แต่เป็นพี่บุศย์นัดให้มาเอากุญแจห้อง เลยกลายเป็นว่าความฝันที่จะได้กินมื้อกลางวันกับพี่บุศย์สองต่อสองของผมเป็นอันพังพินาศ
ไอ้อิเหนา...ไอ้มารค
