หากไม่นับชาติที่แล้ว เรื่องที่สะเทือนใจผมที่สุดในชาตินี้ก็คือการถูกอิเหนาขโมยจูบในฐานะเป็นเมียมันนี่แหละ
ไอ้บ้าเอ๊ย! มาพรากพรหมจรรย์จูบไปซึ่งๆ หน้าได้ยังไง!
ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ซึมไปเลย รีบกลับหอไปนอนร้องไห้อยู่ทั้งคืนจนหมอนแฉะ วันรุ่งขึ้นตาบวมก็เลยไม่ไปเรียน แต่จริงๆ แล้วเหตุผลนั้นมันก็แค่ข้ออ้างแหละ เพราะความจริงผมละอายแก่ใจที่จะเจอหน้าพี่บุศย์มากกว่า
จุมพิตแรกอันสะอาดและบริสุทธิ์ของผมที่ตั้งใจจะมอบให้แก่นางบุษบา บัดนี้โดนอิเหนาหน้าด้านพรากเอาไปแบบไม่ถามสุขภาพสักคำ
โอ้น้องบุษบาของพี่... ต้องขออภัยอย่างยิ่งที่พี่จรกาผู้นี้ไม่สะอาดบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว
ผมพร่ำเพ้ออยู่อย่างนั้นหลายวัน พอได้สติว่าถ้าไม่ไปเรียน เอาแต่เก็บตัวอุดอู้อยู่ในหอเพราะเสียซิงจูบไป มีหวังจรกาได้ติดเอฟแน่นอน ผมเลยตั้งหลักแล้วออกไปใช้ชีวิตตามปกติ แต่ทว่า...ก็ยังหลบหน้าพี่บุศย์อยู่ดี
หลบ...เป็นอาทิตย์
จากปกติที่เอาแ
