เพราะความจนทำเกิดการแบ่งแยกชนชั้นทางสังคมให้กัน แต่เนื้อในของคนจนมีความบริสุทธิ์และความจริงใจมากกว่าคนที่เรียกตัวเองว่าคนรวย หรืออยู่สูงกว่า เด็กหญิงข้าวฟ่างเติบโตท่ามกลางความยากแค้น ครอบครัวฝ่ายพ่อถูกเอารัดเอาเปรียบ ไม่เป็นที่รักของปู่และย่า เพราะพ่อแต่งงานกับแม่ สะใภ้ที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า พี่ชายและน้องชายตายเพียงเพราะพวกเราเป็นคนจน บ้านหลังน้อยกินข้าวกับปลาทูเค็มหนึ่งตัวกินกัน 5 คน ไข่ 1 ฟอง ผัดกับผักเป็นกิโล นี่เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดแล้วในความทรงจำของเธอ แม่ตรอมใจตายเพราะพี่ชายและน้องชายจากไป เธอกับพ่อถูกขับออกจากครอบครัวของปู่ ตอนนั้นเธออายุแค่ 13 ปี ทั้งสองพากันขึ้นไปบนเขา แต่ทนความหนาวไม่ไหว ความตายได้พรากชีวิตสองพ่อลูก แล้วเธอได้กลับมาอีกครั้งในร่างเดิม ตอนอายุ 10 ขวบ แต่สิ่งที่ติดตัวเธอมาคือมือข้างซ้ายที่เย็นเฉียบ กลายเป็นอาวุธที่ร้ายแรง ในขณะเดียวกันก็เป็นยารักษาโรคชั้นดี มือข้างซ้ายที่เย็นเฉียบไปโดนอาการที่เจ็บปวดมันก็จะหาย ยังไม่พอ เธอได้พลังควบคุมและสั่งคนอื่นได้ด้วย เธอกลับมาพร้อมกับความสามารถที่โลกทางวิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้ เป็นสิ่งลี้ลับเหนือธรรมชาติ แล้วข้าวฟ่างจะทำยังไง และช่วยครอบครัวให้หลุดพ้นจากความเลวร้ายในอดีตได้หรือไม่ มาให้กำลังใจน้องข้าวฟ่างกันนะคะ

เมื่อคืนเธอหลับดึกมาก แล้วเธอฝันว่านอนที่กระท่อมรายล้อมไปด้วยอากาศบริสุทธิ์ พอเธอลุกขึ้นมานั่ง มองออกไปทางหน้าต่างเห็นทุ่งนาเหลืองอร่าม จากนั้นก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด “อ่า เป็นความฝันที่ดีจริงๆ” จากนั้นเธอบิดตัวซ้ายขวา แล้วประตูเปิดเข้า ขุ่นพระ ผู้ชายนุ่งผ้าข้าวม้าเดินตรงมา รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเข้ม กล้ามเป็นมัดๆ เหมือนเขาจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ที่ไรผมยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ เขากำลังเดินมาที่เธอ เธอกลืนน้ำลาย อือ ช่างเป็นความฝันที่ดีจริงๆ “โอ้ยย” อยู่ๆผ้าข้าวม้าผืนนั้นโยนใส่หน้า ทำให้เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความจริง “อยากแต่งงานมากไม่ใช่เหรอ มาซิ ลุกขึ้นมาแต่งตัวให้ผัวเธอ” เกวลินพยายามตั้งสติ และก้มหน้าลง เพราะคนตรงหน้ายังไม่เคลื่อนไหวและยังไม่ใส่อะไร เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เมื่อคืนเธอนอนที่ห้องตัวเองไม่ใช่หรือ ไม่นานคนตรงหน้าเริ่มเคลื่อนไหว ที่แท้เขาใส่กางเกงเรียบร้อยแล้ว “โอ้ยยย” อยู่ๆ เขาจับคางเธอให้เงยหน้ามองเขา “น้อยใจเหรอ ที่เมื่อคืนไม่ได้เข้าหอ คืนนี้ฉันจะชดเชยให้ เตรียมตัวให้ดี” จากนั้นเขาสะบัดมือออก คว้าเสื้อยืดสีขาวเดินออกจากกระท่อมไป “นี่กูทำอะไรลงไปวะ แล้วทำไมต้องรู้ผิด เมื่อสบตากับเธอ” ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะแกล้งเธอให้เสียน้ำตา ให้สมกับที่ทำให้เขาไม่ได้แต่งงานกับคนที่เขารัก แต่พอเห็นสายตาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ก็ทำไม่ลง “สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงเนื้อหา หรือส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ไม่ว่าจะในรูปแบบใด ๆ ก็ตามที่เป็นการเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร”

คำผกาตื่นขึ้นมาในร่างของคุณหนูหลี่เฟยเฟย ชื่อนี้มีเรื่องให้ผู้คนเล่าลือกันทุกวัน ว่านางเป็นสตรีที่ร้ายกาจ เอาแต่ใจมิมีสหาย บ่าวไพร่ต่างเอือมระอากับนาง…ถ้ามิมีพี่ชายที่ร่ำรวย คงมิมีผู้ใดเหลียวแลนาง… ความทรงจำของร่างนี้ หลี่เฟยเฟยมีพี่น้องสองคน นางอายุ 14 พี่ชายอายุ 17 ทั้งสองคนรักกันมาก พี่ชายเป็นทาสน้องสาว ตามใจหลี่เฟยเฟยทุกอย่าง บิดามารดาของทั้งสองคนเสียชีวิตระหว่างที่เดินทางไปซื้อสินค้า เพื่อมาขายที่ร้านหลี่เฟย ที่ยามนี้พี่ชายดูแลกิจการทั้งหมด ขายตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ… คำผกาสาวโสดสนิท อายุ 28 ปี เธอเป็นคนเชียงใหม่ตั้งแต่เกิด อาม่าเป็นคนจีน ทำให้บ้านเธอสื่อสารกันด้วยภาษาจีนกับภาษาไทย ชีวิตสาวโสดในยุคโควิด ทำให้เธอกลายเป็นคนติดซีรีส์จีน ยิ่งลูกค้าไม่มี เธอนั่งดูซีรีส์วันค่ำ แล้วเธอเผลอหลับคาไอแพด…รู้สึกตัวอีกทีตื่นขึ้นมา อยู่ในร่างของหลี่เฟยเฟยไปแล้ว ที่สำคัญ ปานที่เป็นรูปดอกบัวตรงแขนซ้ายนี้ มีความหมายอย่างไรนะ… “สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงเนื้อหา หรือส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ไม่ว่าจะในรูปแบบใด ๆ ก็ตามที่เป็นการเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร”

วันวิสาไปทำงานที่ประเทศเกาหลีเธอไม่ได้เรียนสูงเหมือนคนอื่นๆ ที่ยอมจากบ้านไปไกลเพราะฐานะทางบ้านยากจน เธอไปทำงานแบบถูกกฎหมายนะคะ ไปปลูกผักทำสวน เธออยู่ที่เกาหลีได้ 2 ปี ก็เจอวิกฤตพิษโควิด นายจ้างได้รับผลกระทบด้วย ทำให้เธอและเพื่อนๆถูกเลิกจ้าง ระหว่างที่เดินทางกลับเธอโดนกักตัวเพราะผลตรวจว่าเธอได้รับเชื้อโควิด ทางรัฐบาลนำเธอไปไว้ที่ศูนย์กักกันคนติดเชื้อ ระหว่างกักตัวอยู่ เชื้อกำเริบเธอเสียชีวิตในนั้น แล้วเธอฟื้นขึ้นมาในร่างสาวน้อยนางหนึ่ง ที่สำคัญไม่ใช่ประเทศไทยนะสิ เธอจะเอาตัวรอดด้วยวิธีไหนและมีพรวิเศษอะไรมาด้วยหรือเปล่า มาให้กำลังใจเธอด้วยนะคะ *****“สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงเนื้อหา หรือส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ไม่ว่าจะในรูปแบบใด ๆ ก็ตามที่เป็นการเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร”

“สวัสดีค่ะคุณ…คุณคะ…สนใจลูก ๆคุณหน่อยสิคะ” อาจเป็นเพราะนวลพรรณรักเด็ก และอยากมีลูกมาตลอด จึงเกิดความรู้สึกสงสารเอ็นดูเด็ก ๆขึ้นมา แต่ไม่มีใครสนใจหรือได้ยินเสียงของเธอ แล้วแววตาของพ่อเด็กน้อยเม่อมองไปไกล ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยความเจ็บปวด…ท่าทางอาลัยอาวรณ์นั้น…หรือว่าภรรยาเขาเพิ่งจะเสียนะ…ทันใดนั้น “ชิงเอ๋อร์ เจ้ากลับมาหาพี่เถอะ…อย่าทิ้งพี่กับลูกไปแบบนี้เลย…ได้โปรด…กลับมาหาพวกเราเถอะ” เสียบแหบแห้งที่เธอได้ยินนั้น นวลพรรณใจอ่อนยวบ ที่แท้เขาถูกภรรยาทอดทิ้ง พร้อมกันนั้นใบหน้าคมเข้มปล่อยให้น้ำตาร่วงลงมา เมื่อเด็ก ๆเห็นพ่อร้องไห้ พวกเขาพยักหน้าให้กัน แล้วรีบเข้าไปกอดขาคนเป็นพ่อ แล้วทำไมเธอต้องร้องไห้ตามพวกเขาด้วยนะ…นวลพรรณน้ำตาไหลอาบแก้มสองข้าง จากนั้นภาพตรงหน้าเธอหายไป เธอใจหายวาบ อย่าบอกนะว่าไอ่ตาทึ่มจะพาลูก ๆกระโดดหน้าผาก…………… “สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงเนื้อหา หรือส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ไม่ว่าจะในรูปแบบใด ๆ ก็ตามที่เป็นการเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร” คำชี้แจง) นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือบุคคลใดบุคคลหนึ่ง ชื่อสถานที่ หรือฉากประกอบในเนื้อเรื่อง เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ในเนื้อหาอาจมีคำพูด หรือการกระทำของตัวละคร ที่อาจส่อเจตนาในแง่ลบ ขอให้ท่านผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการเสพสื่อ เพื่อความบันเทิงเท่านั้น ห้ามนำเนื้อหาไปเผยแพร่ หรือคัดลอกเนื้อหาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด**