หลังจากตงฟางหรงผู้กองสาวของหน่วยรบพิเศษเทพสายฟ้าโดนคนร้ายยิงเข้าที่จุดสำคัญ แม้ว่าคุณหมอจะสามารถแย่งเธอมาจากมือมัจจุราชได้แต่เธอกลับอยู่ในอาการโคม่า ตื่นขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จักเสียแล้ว เธอต้องใช้ชีวิตในร่างของหวงกุ้ยเฟยผู้อาภัพ มันช่างเลวร้ายและน่าสมเพช ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องเปลี่ยนมัน "กลับบ้าน ใครบอกท่านว่าข้าจะกลับบ้าน" จวินเฟยหลงได้ยินดังนั้นก็เริ่มโมโห ภรรยาของเขาไม่เพียงเที่ยวเตร็ดเตร่ตลอดทั้งวันหากแต่ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้วนางยังไม่คิดจะกลับตำหนัก หรือที่ตำหนักหละหลวมเข้มงวดไม่พอทำให้นางลำพองใจได้ถึงเพียงนี้ "ถ้าเจ้าไม่กลับแล้วจะไปที่ใด" "ข้ามีบ้านที่ไหนกัน ก็แค่ที่ไว้ซุกหัวนอนอยู่ไปวันๆ ไม่มีใครสนใจกับการหายไปของข้าหรอก จะอู่หรือไม่ก็มีค่าเท่ากัน" "อีกอย่างอะไรหรือใครที่ทำให้เราไม่สบายใจเราก็แค่ตัดออกไป แล้วรับคนใหม่ๆ เข้ามาแค่นั้น" "นี่..นี่เจ้า" จวินเฟยหลงหลุดอุทานออกมาด้วยความโมโหจนองครักษ์อู่ติ่งต้องห้ามไว้ (นางกำลังวางแผนกำจัดข้าออกจากชีวิตงั้นหรือ ช่างเป็ฯความคิดที่สามหาวนัก)

บางครั้งสวรรค์ก็ช่างเล่นตลกกับหัวใจมนุษย์ เมื่อส่งนางมาให้เป็นที่รักของหัวใจเหน็บหนาวเบ็นชาดวงนี้แล้วเหตุใดต้องยึดคืนพรากมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้ข้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายไร้ซึ่งความรัก ไร้ซึ่งความหมาย เวลาหกร้อยปีนี้ช่างทรมานเหลือเกิน

จะเกิดอะอะไรขึ้น? เมื่อเพื่อนสนิทข้างบ้านที่เจ้าชู้ไม่เลือก ต้องกลายมาเป็นสามีของเธอในชั่วข้ามคืน มันคือความจริงหรือแค่เรื่องเข้าใจผิด แล้วเธอจะทำอย่างไรในเมื่อเธอไม่เคยคิดเกินเลยกับเขามาก่อน ทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันตลอดรอดฝั่งหรือพังตั้งแต่เริ่มต้น....... "อือ! อร่อยจัง" มันอะไรกันนะไอ้เครื่องดื่มสีฟ้าสดใสแก้วนี้ ทำไมยิ่งดื่มก็ยิ่งรู้สึกเมาล่ะ ไม่นะ! ฉันเมาจริงๆ แล้วเหรอเนี่ย อบอุ่นจัง ทำไมได้ยินเสียงไอ้ผู้ชายข้างบ้านล่ะ ฉันคงเมาไปแล้วจริงๆ ทำไมรู้สึกเวียนหัวแบบนี้ละ ใครแกว่งฉันขึ้นๆ ลงๆ เนี่ย กรี๊ด! ไอ้ไต้ฝุ่น ไม่นะ! ฉันกลายมาเป็ฯเมียของเพื่อนข้างบ้านแล้วอย่างนั้นหรือ