เวร เวรกรรมอะไรของกู!
“พ่อแม่มึงรู้แล้วเหรอซินน์!” ไอ้ซินน์อมยิ้ม
“อื้ม เพราะคุณพ่อคุณแม่ชอบเช็คกล้องวงจรปิด... เวลาไม่อยู่บ้าน”
กรี๊ด... โถมมาให้หมดเลย กูจะบ้า! ทุกอย่างมันกลับกันหมด ตอนนี้เป็นฉัน... ที่เดินไปเดินมารอบห้องแทน
“น้ำปั่นสงสัย แต่ยังไม่แน่ใจ... ตอนนี้ป้าหวานอยากได้พี่เวียร์เป็นลูกเขยมาก กูก็ไม่รู้เหมือนกัน... ว่าน้ำปั่นมันกำลังจะทำอะไร...” ฉันหยุดเดินทันที ก่อนจะหันไปหาไอ้ซินน์แล้วน้ำตาไหลอาบแก้ม
“มึง... ถ้าน้ำปั่นชอบพี่มึงจริง มึงว่ากู... ควรถอยไหม คือกูยังไม่ได้เป็นอะไรกับพี่มึงไง แค่เดท ไม่มีสิทธิ์อะไรสักอย่าง คือ... คือ ฮือ ๆ กูร้องทำไม แม่ง!”
ฉันทนไม่ไหวเอามือปิดหน้า นั่งลงกับพื้น... ร้องไห้โฮ
น้ำตามันไหลออกมาเอง มันไหลออกมาไม่หยุดเลย! ตอนนี้เหมือนฉันเจอทางตันจริง ๆ ฉันหมดหนทาง จะเดินไปทางไหนก็ทรมานไปหมด พ่อแม่เขารู้ ไม่นานคงถึงหูพ่อแม่ฉัน และไม่นานก็ถึงหูน้ำปั่น.
