“เพราะว่าอาไม่อนุญาตให้หนูพริ้งไปอยู่คอนโดไง”
“นี่เรียกเหตุผลเหรอคะ” มันไม่ใช่เหตุผลเลยด้วยซ้ำแล้วฉันก็พลั้งปากพูดความคิดในใจไปอีกรอบ
“เดี๋ยวนี้หนูพริ้งไม่เชื่อคำพูดอางั้นเหรอ”
“...”
“เพราะโตแล้วถึงได้สงสัยในคำพูดของอาอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ใช่นะคะ” ทำไมคุณเตถึงได้จี้ฉันขนาดนี้ล่ะ ฉันว่าคนที่ไม่มีเหตุผลคือเขานะ
“ถ้าไม่ใช่แล้วมันยังไง ทำไมถึงได้มาถามหาเหตุผลทั้งที่อาบอกว่าไม่ได้ก็ควรที่จะจบที่ตรงนั้น”
“หนูควรรู้ไม่ใช่เหรอคะว่าทำไมไม่ได้”
“เพราะว่าอาเป็นผู้ปกครองของหนูพริ้ง เรื่องไหนที่อาเห็นว่าไม่ดีอาก็จะไม่อนุญาต”
“พูดแบบนี้แปลว่าถ้าหนูอายุ 20 ปีเมื่อไหร่หนูสามารถตัดสินใจเรื่องในชีวิตของหนูได้ใช่ไหมคะ”
“อาผิดหวังนะ อาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากของหนูพริ้งที่น่ารักมาตลอด”
“...” ฉันเองก็ไม่คิดว่าวันนี้จะพูดอะไรที่มันไม่เข้าท่าแบบนี้
ฉันใจร้อนเอง ฉันเพียงแค่อยากออกไปจากที่นี่
