Shifting Glances

KABANATA 29

Kinabukasan ay nagmensahe saakin si Miles na sinabi daw ni Leon sakaniya na humihingi ito ng paumanhin sa pag-iwan niya saakin sa date namin. May emergency raw na nangyari at gusto rin nitong bumawi.

Wala na akong gana makipagkita muna sa kahit na sino. After what happened last night, I just wanted to isolate myself or just drown myself in work.

Sinabi ko kay Miles na hindi na muna at magiging busy ako. Leon may think that I was displeased by what happened, pero nahihiya rin naman akong humarap sakaniya.

Walang buhay ang mga mata ko pagpasok ko ng opisina. Walang tingin na dumiretso ako sa opisina ko dahil drain ang social battery ko.

Umupo na ako sa office chair at inopen ang desktop. I found myself thinking about Regan again, but it became easier for me to scold myself in my mind and let myself think that it’s wrong to think about him, and worse, to have feelings for him.

Siguro naman ay lilipas rin ito over the time.

I started working to keep myself busy, but I’m extremely unproductive. Para naman ako teenager na broken-hearted rito.

Pero pinilit ko pa ring magtrabaho. I decided not to work on the EVA project for today because it might affect my emotions. Ayaw kong hindi pulido ang presentation ko.

Ilang oras ang lumipas at halos pinipilit ko lang abalahin ang sarili ko sa trabaho nang biglang tumunog ang cellphone ko.

Pabagsak kong sinandal ang likod ko sa sandalan ng upuan ko at tiningnan ang tumatawag. It’s Porcia.

“Hello?” Bungad ko.

“Nasa bahay ako ng kaibigan ko ngayon.” Nangunot ang noo ko.

“So?”

“Ay wow, wala ka sa mood?”

I almost rolled my eyes.

“Anong merona at ina-update moa ko kung nasa bahay ka ng kaibigan mo ngayon?” Puno ng sarkasmong tugon ko.

“This friend of mine has a high intelligence database. Do you want to avail yourself of her services? It will cost you millions though. Pero malalaman mo naman siguro ang gusto mong malaman. She just came back from Greece.”

Napatitig ako sa hangin.

“Million?” Bulong ko.

“Yeah. Hindi ba gusto mong malaman ang nangyari sa pamilya mo? It may not record history, but it records a person’s background.”

Saglit na nabuhay ang diwa ko at napaayos ng upo.

“Bakit ang mahal naman? Wala bang tawad? Milyon kaagad? Legit ba ‘yan?” Reklamo ko sa presyo at nag-isip kung saan ako kukuha ng milyon.

I have a savings—

I haven’t checked my mother’s bank account!

“Gahaman kasi ‘to sa pera, pero I make sure that her service is legitimate.”

Tumingin ako sa orasan. Wala din naman akong gana magtrabaho, papayagan nama siguro ako ni Ms. Pau total ay kadalang-dalang ko nalang lumiban sa trabaho.

“Sige, pero i-update kita mamaya kung papayag ako diyan. Titingnan ko muna kung may pagkukuhanan ako ng kwarta.”

“May mansyon ka, ibent mo, okaya ay kapiraso ng mga lupa. Ang lawak ng lupain mo, anong gagawin mo ro’n? Aamagin lang?”

Tumayo na ako mula sa pagkakaupo.

“Basta, sabihan nalang kita as soon as possible.” Tugon ko, wala akong ganang makipagbiruan ngayon.

“Okay, hindi ka mabiro ah? Anong nangyari sa’yo? Puntahan kita mamaya.”

“Huwag na, gusto kong mapag-isa, okay lang ako.” Sabi ko nang alukin ako nitong pupuntahan niya ako sa bahay ko.

Magsasalita pa sana ito nang p*****n ko ito ng tawag.

Lumabas na ako sa office at dumiretso sa office ni Ms. Pau na abala sakaniyang desktop. Tuminign ito saakin at tila tumitig ng ilang segundo hanggang sa umayos ng upo.

“Yes dear?” Tanong niya.

“Pwede bang mag early-out Ms. Pau?” Mahinang tanong ko.

Nanliit naman ang mata nito saakin.

“Bihira ka lang mag-early out ah, anong meron? May date k—

“Wala Ms. Pau. Payag ba kayo o hindi?” Diretsong tanong ko at tila nagulat si Ms. Pau as paraan ng pagsasalita ko.

Nang bigla nalang itong tumango.

Ngumiti ako ng tipid.

“Salamat Ms. Pau, mauuna na ako.” Sabi ko saka na tumalikod nang hindi hinihintay ang maaari pa niyang sabihin.

Kinuha ko na ang mga gamit ko saka na lumabas ng opisina.

Babalik muna ako sa bahay para kuhanin ang mga dokumento ni Mama bago magpunta ng bangko.

May kutob akong maraming nakatagong pera si Mama, pero may kutob rin akong wala dahil ilang linggo na ang nakakalipas simula noong yumao siya ay wala naman pinapadalang sulat ang bangko niya.

Sumakay na ako ng elevator at pinindot ang basement parking.

Hindi pa sumasara ang elevator nang biglang may sumulpot kung saan at bahagya akong nagulat nang makita kong si Regan at akmang sasakay siya ng elevator pero napatigil ito nang makita ako.

He was about to stop the elevator’s door but when our eyes met, he just stood infront and didn’t ride the elevator with me. Hanggang sa tuluyan nang sumara ang elevator ay bigla akong napabuga ng hangin.

He looks like he’s about to leave, saan kaya siya pupunta?

Umiling-iling ako sa isipan ko, wala kang pakialam Icely.

Huwag mo na siyang isipin.

But I admit that it hurts me when I saw the way he stares at me so indifferently, hindi katulad noon na kung makatitig ay wagas pero hindi ganoon ka walang emosyon.

There’s really no way that he’ll like me.

Mabuti nalang ay hindi siya sumakay sa elevator dahil kung hindi ay mababalot lang kami ng kaatahimikan at awkwardness.

Mabuti naman at umiiwas siya. Ito naman din ang kagustuhan ko.

Hanggang sa makauwi ako ay naging mabilis lang ako sa pagkuha ng mga dokumento ni Mama saka na ako umalis at dumiretso sa bangko. Gusto ko rin kasi makauwi kaagad at humilata lang sa kama.

Hindi naman ako ganoon kapagod pero hinahanap ng katawan ko ang pakiramdam ng higaan.

Ganito pala ang feeling ng ma-reject ng taong gusto mo. Now I feel bad for all those guys that I rejected when I was younger. Iba rin pala talaga ang ikot ng mundo.

Hindi naman kalayuna ang bangko na nasa siyudad kaya naman kaagad rin akong nakarating.

It is an ordinary day which is Tuesday, and that’s why there are few people in the bank.

Kaagad akong lumapit sa mga teller na siyang masaya naman akong binati. Umupo ako sa upuan at sinabi ang concern ko.

I said that I wanted to have an update with my mother’s bank account who had just passed away a few weeks ago. I gave a valid ID and proof of family register. Hindi naman ako nahirapan at nakita nila ang bank account ni Mama.

It says that it’s still in process since the passing of my mother.

I asked how much of the remaining money was in her bank account and the teller just stared at me as if she was contemplating saying it.

“There was a statement that if she passes away, hundreds of millions that remains in her bank accounts will be donated to charities. The other account that you mother owns have as its beneficiary, and that’s what will going to be transferred in your bank account.”

Napalunok ako sa aking narinig.

Hundreds of millions!

Mama!

I wanted to shout and rant at her. Why did she hide that from me? But anyway, I have no problem with her decision of giving away that huge sum of money, but…

“How much will be transferred in my bank account?” Tanong ko sa teller, tinutukoy iyong other account ni Mama.

“1,560,000.00”

Napakurap-kurap ako.

Siguro kay Mama, noon, barya lang itong naiwan saakin!

Thank you, Ma, at may iniwan ka pa rin pala saakin kahit papaano!

Pero itong iniwan niang pera ay gagamitin ko rin lang naman para buksan at malaman ang katotohanan ng nakaraan.

She hid everything from me so well. Pero ngayon ay ang perang iniwan niya saakin ang gagamitin ko rin para malaman ang katotohanan!

Hindi ko na masyadong dnibdib ang nalaman ko nanaman ngayong araw. Pagkatapos ng ilang saglit ay lumabas na ako ng bangko.

My mother was crazy rich! My family was a billionaire!

Ano kaya ang line of business namin? The business and other assets that were liquidated. Dapat pala ay tinanong ko nalang at baka sakaling meron. Malamang may statement naman tungkol sa mga possession and assets.

Pagkatapos ko sa bangko ay diretso na akong umuwi ng bahay.

Natagpuan ko ang sarili kong nakaupo sa may patio at nakatitig sa kawalan.

Para akong tanga rito. Pero mostly ang iniisip ko ay ang pamilyang pinaggalingan ko at ang nalaamn ko kanina.

Sabi ko kay Porcia ay ia-update ko siya pero hindi ko pa siya tinitext.

Will I really spend the money just for me to find out a little bit about the past of my family?

Ano pa bang saysay? Baka multuhin pa ako ni Mama ng ‘di oras.

Kaya ko kayang mabuhay ng hindi nalalaman ang totoong nangyari sa pamilya namin?

If I were to sell the property that I own right now.

I at least want to know all about the past and what happened before it was deserted.

Sa lahaat kasi ng ari-arian ng pamilya namin ay iyon nalang ang natititra.

Argh, fine.

I texted Porcia. “I’ll go with it.”

I will soon find out about my family.