Chapter 2
2000 Words
(เอ่อ...)
(รอบหน้าฉันไม่ให้เธอกลับดึกๆคนเดียวแล้วนะ)
(โอเค)
กระทั่งรถแท็กซี่มาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ เจลีนเดินเข้าบ้านพรางคุยกับคีย์ไปในสาย ตอนนี้ดึกแล้วทุกคนในบ้านก็หลับกันหมด กระทั่งเธอเดินเข้าห้องนอนจึงวางสายจากคีย์ไป
เจลีนบอกไม่ถูกแต่เธอรู้สึกดี ผู้ชายคนนี้ดูลึกลับซับซ้อนมากกว่าที่เธอจิตนาการ เขาพูดน้อย หน้านิ่ง แต่กลับอ่อนโยนแปลกๆ นี่เธอกำลังชอบเขาอยู่ใช่มั้ยนะ
"เจลีน เธอบ้าไปแล้วหรือไง จะจีบเขาก่อนเหรอ ฮือออออแย่แล้วเจลีนแย่แล้ว"
เช้า
เจลีนตื่นในตอนเช้าและไปทำงานปกติ กระทั่งช่วงเย็น เธอก็รีบเคลียร์งานแล้วไปหามิดเดย์เพื่อดูแม่ยายของเขา เพราะเธออยากให้ทุกอย่างรีบเสร็จ เธอจะได้ไปหาคีย์ที่หน้าผับ ทุกวันนี้กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
แต่ช่วงสองทุ่ม เจลีนเดินมาที่หน้าผับที่เดิม แต่วันนี้ไม่เห็นคีย์มานั่งร้องเพลง เมื่อวานก็ไม่เห็นบอกว่าจะไม่มานี่ แล้วเขาหายไปไหนกันนะ เจลีนยกมือถือขึ้นพิมพ์ข้อความหาคีย์แต่เขาไม่อ่าน จึงลองโทรหาก็ไม่มีคนรับสาย
เธอขับรถมาที่คอนโดของคีย์เผื่อว่าเขาอาจจะอยู่ที่นั่น ใช้เวลาเคาะห้องอยู่นานประตูก็เปิดออก ชายหนุ่มที่ใส่เพียงกางเกงท่อนล่างและเปลือยอกท่อนบนเดินออกมาเปิดประตูด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
"คีย์"
"เข้ามาก่อนซิ"
เมื่อเดินเข้าห้องมา คีย์ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทันที เจลีนจึงรู้ว่าเขาไม่สบาย เพราะดูจากยาที่วางเรียงรายแล้ว ไม่สบายเพราะฝนเมื่อคืนหรือเปล่านะ ก็เขาเล่นเปียกโชกไปทั้งตัวแล้วไม่ยอมอาบน้ำเลย มาคุยโทรศัพท์กับเธอนานแสนนานจนไม่สบายซินะ
"นายไม่สบายเหรอ"
"อืม ไม่เป็นไรมากหรอก"
"แต่ตัวนายร้อนมากเลยนะ"
เจลีนวางกระเป๋าก่อนเดินไปหยิบผ้าเพื่อมาเช็ดตัวให้เขา ก่อนจะกดสั่งอาหารร้อนๆให้มาส่ง กะละมังน้ำใบเล็กถูกหญิงสาวจุ่มผ้าลงไปแล้วบิดหมาดๆ
"ฉันไม่เป็นไร.."
"นายไม่สบายเพราะลีนนะ นอนเฉยๆ เดี๋ยวลีนจะเช็ดตัวให้"
เจลีนเช็ดใบหน้าของคีย์พรางมองตามไปด้วย ใบหน้าได้รูป จมูกคมๆนั่น แปลกนะที่จะบอกว่าคีย์ไม่มีแฟน หรือจริงๆเขาอาจจะมีแต่แค่ไม่เจอเท่านั้น
เมื่อเช็ดลงมาตามคอ ก่อนจะชะงักมือกับแผงอกแกร่ง ผิวขาวๆบอกกับกล้ามเนื้อนั่น ทำให้เจลีนประหม่ามาก แต่ก็เลือกสูดลมหายใจแล้วเช็ดไปตามลอนคลืนซิกแพคบนหน้าท้องของเขา
"คีย์ นายสักทับรอยแผลเหรอ?" เจลีนเอ่นเมื่อเห็นรอยสักที่สีข้างของคีย์มันเหมือนมีรอยแผล
"อืม"
"เดี๋ยวลีนเอาเสื้อให้นะ"
เจลีนเดินไปหยิบเสื้อยืดพื้นๆก่อนส่งให้คีย์สวมใส่ เขานอนมองเธอด้วยสายตาที่ปรือลงครึ่งนึงก่อนเผยรอยยิ้มบางๆ
"ยิ้มอะไร"
"เปล่า"คีย์เอ่ย
"ข้าวมาแล้ว เดี๋ยวลีนไปรับก่อนนะ"
เจลีนเดินหายออกไปสักพักก็กลับเข้ามาพร้อมเทข้าวต้มร้อนๆเดินถือมาหาเขาที่นอนอยู่บนเตียง
"กินข้าวหน่อยนะจะได้กินยา"
เจลีนตักข้าวต้มแล้วเป่าเบาๆก่อนป้อนให้เขาทีละคำๆจนกระทั่งหมดไปได้ครึ่งชาม คีย์ก็กินมันไม่ลง เธอส่งยาพร้อมน้ำดื่มให้เขา ไม่นานคีย์ก็ค่อยๆหลับไป
"จับมือแบบนี้จะกลับยังไง..."
คีย์นอนหลับแต่ยังจับมือเจลีนเอาไว้แน่น เธอบอกไม่ถูกแต่เธอกำลังรู้สึกดีกับเขามากๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอเผลอหลับไป รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงคีย์ขยับตัวไปมา
"คีย์นายเป็นอะไร หนาวเหรอ"
เจลีนลุกขึ้นก่อนกระชับผ้าห่มให้ แต่เหมือนไม่ดีขึ้น ความคิดที่ไม่ค่อยดีนักแล่นเข้ามาในหัว ก่อนเธอจะตัดสินใจถอดเสื้อคลุมที่ใส่ออกเหลือเพียงเดรสสายเดี่ยวที่ใส่มา ก่อนแทรกตัวเข้าไปนอนในผ้าห่มแล้วซุกไปที่อกของชายหนุ่มก่อนกอดเขาไว้
"อุ่นมั้ย"
"อุ่น..."
คีย์กอดเธอกลับในขณะที่ตัวเขายังสั่นระริก กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายของเขาทำเอาเธอหวั่นไหวแปลกๆไออุ่นจากร่างกายของเธอค่อยๆแผ่กระจายจนชายหนุ่มรู้สึกดี เขากอดเธอแน่นขึ้นกระทั่งเธอเผลอหลับไปในคืนนั้น
เช้า
เจลีนค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นก่อนตกใจเมือ่มองไปรอบๆไม่เจอคีย์ เรื่องเมื่อคืนแล่นเข้ามาในหัว เธอทำสีหน้าไม่ค่อยดีเพราะไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไงที่เธอทำแบบนี้
"ตื่นแล้วเหรอ"
'คะ..คีย์"
"ถ้าเมื่อคืนไม่ได้เธอ ฉันคงนอนตายคาห้องไปแล้วแน่ๆ"
"เอ่อ...คือ"
"เมื่อคืน...อุ่นมากเลยนะ ผิวของเธอน่ะ"
"!!!!!!!!!!!"
"ขอบใจนะที่เมื่อคืนดูแลฉันจนหายไข้" คีย์เอ่ยในขระที่เช้านี้เขาหน้าตาสดใส ดูไม่มีไข้แล้วแม้แต่น้อย
"นายหายไป ฉันเป็นห่วง..วันหลังไม่สบายก็โทรมาซิ...ฉันมาดูแลนายได้ หรือว่าถ้าแฟนนาย.."
"ฉันไม่มีแฟนสักหน่อย ถ้ามีเมื่อคืนเราคงไม่ได้นอนกอดกันหรอกมั้ง" คีย์เอ่ยด้วยใบหน้านิ่งๆ
"นายโกรธฉันหรือเปล่าที่ฉันถือวิสาสะ..ขึ้นไปนอนกับนาย"
"ไม่โกรธ แต่ขอบใจเธอมากกว่า เธอช่วยให้ฉันหายป่วยนะ"
"งะ..งั้นฉันกลับก่อนนะ เช้าแล้ว แล้ว...คืนนี้นายไปที่หน้าผับมั้ย" เจลีนเอ่ย
"ไม่ได้ไป"
"อ่อ งั้นฉันกลับก่อนนะ"
"ถ้าคืนนี้เธอว่าง สองทุ่มเจอกันในผับนะ"
เจลีนขับรถกลับคอนโด ก่อนที่จะดีดดิ้นอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อคืนเธอนอนกอดเขา เอาความกล้าที่ไหนไปทำแบบนั้นยัยเจลีน กลิ่นกายหอมๆของคีย์ยังคงติดตัวเธอมา แปลกมากๆที่คนเป็นไข้นอนเหงื่อออกจะตัวหอมขนาดนี้ เขากินน้ำหอมแทนน้ำเปล่าเข้าไปหรือไงกัน
บริษัทนำเข้ายา
"เกิดอะไรขึ้น ได้ตรวจสอบเอกสารก่อนส่งมามั้ย" เจลีนเอ่ยเมื่อเอกสารที่ส่งมาหาเธอมันดูแปลกๆ ตัวเลขสลับวนๆแต่ไม่มาก แต่ที่ยิ่งแปลกคือพอรวมมาแล้ว ยอดกับถูกต้อง
"มีอะไรผิดพาดหรือเปล่าคะคุณเจลีน"
"ผิดซิ ส่งเอกสารพวกนี้กลับไปให้ฝ่ายบัญชีตรวจก่อนมาให้ลีนเซ็น ถ้าฝ่ายบัญชีตรวจสอบไม่เจอ ลีนจะเล่นงานพวกเขา!" เจลีนเอ่ย
"ได้ค่ะคุณเจลีน เดี๋ยวเลรีบส่งเอกสารคืนให้ค่ะ"
เจลีนนั่งกุมขมับเพราะระยะหลังๆมานี้ที่เธอมัวแต่กำลังยุ่งๆกับการช่วยมิดเดย์ ทำให้เธอไม่มีเวลามาดูเอกสารมากนัก เอกสารมักจะมาผิดบ่อยๆทั้งๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หญิงสาวมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือสุดหรูก่อนพบว่ามันบอกเวลาทุ่มครึ่ง วันนี้เธอมีนัดกับคีย์ทำให้เธอเลือกจะออกจากบริษัทแทบจะคนสุดท้าย
ผับ
หญิงสาวแต่งตัวโฉบเฉี่ยวมีสไตล์เป็นของตัวเองค่อยๆก้าวขาเดินเข้าผับก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ เธอเจอคีย์นั่งที่บาร์เหล้าก่อนจะรีบตรงไปหา
“คีย์ นายเพิ่งหายไข้ ทำไมดื่มเหล้าแล้วละ” เจลีนเอ่ย
"หายแล้ว"
"อ่อ"
"เป็นอะไร ทำไมหน้าเครียดๆ" คีย์เอ่ยถาม วันนี้เขาจงใจนัดเจลีนมาดื่ม และจงใจไม่ร้องเพลงที่หน้าผับ เพราะมีบางอย่างอยากจะบอกกับเธอ
"อื้ม พอดีงานเครียดๆน่ะ"
"เอาค็อกเทลมั้ย"
"ก็ดีเหมือนกัน ฟู่ววว เครียดมาทั้งวัน"
เจลีนและคีย์นั่งดื่มกันอยู่ที่บาร์เหล้าอย่างออกรสออกชาติ คีย์นั่งฟังเจลีนระบายเรื่องเพื่อนร่วมงานของเธอในขณะที่อมยิ้มบางๆ เจลีนไม่ได้บอกเขาว่าเธอเป็นใคร เล่าเพียงว่าเพื่อนร่วมงานมักทำงานมาผิดกับตัวเลขที่มีเป็นร้อยๆเป็นพันๆชุดให้เธอต้องปวดหัวมานั่งตรวจที่ละบรรทัด
"ใจเย็นๆ ค่อยๆเล่า ท่าทางเธอจะอึดอัดมากนะ"
"แน่ซิ เหนื่อย ว่าแต่วันนี้ทำไมนัดมาที่ผับล่ะ มีอะไรหรือเปล่า"
"เอ่อ...เราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันมั้ย ในตรอกนี้มีงานสตรีทฟู๊ดนะคืนนี้"
ผู้ชายนิ่งๆ พูดน้อย ลึกลับแบบคีย์จู่ๆก็มาชวนเธอไปเดินเล่น? เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อเดินออกมาจากผับ ทั้งคู่เดินกันไปคุยกันไป แน่นอนว่าคีย์ใส่แมสปิดใบหน้าเหมือนทุกครั้งที่ออกข้างนอก
"นายมีอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้นายแปลกจัง"
"คือฉัน..."
เมื่อทั้งคู่เดินมาจนกลางตรอกที่จัดงาน ผู้คนค่อนข้างเยอะเดิยสวนกันไปมา ชายหนุ่มมาดนิ่งตรงหน้าเสมองไปทางนั้นที ทางนี้ทีจนเจลีนตกใจว่าเขาเป็นอะไรกันแน่
"มีอะไรหรือเปล่าคีย์"
"ช่วงที่ผ่านมา ฉันยอมรับว่าการที่มีเธอเข้ามามันทำให้ฉันไม่ชิน เพราะปกติฉันไม่ค่อยสุงสิงกับใครนัก แต่ก็แปลกที่พอเธอไปทำงาน ฉันกลับอยากให้มันถึงตอนมืดๆไวๆเพราะจะได้มานั่งร้องเพลงกับเธอที่หน้าผับ"
".............."
"คือ ฉันไม่ได้คาดหวังนะ แต่แค่มันอึดอัดจนฉันต้องพูดแล้ว ฉัน..ฉันชอบเธอนะ แต่เธอไม่ต้องกังวล ถ้าเราควรเป็นแค่เพื่อนกัน ฉันรับได้" คีย์เอ่ยนั่นทำเอาเจลีนตกใจ
"ฉันก็ลืมถาม ว่าเธอมีใครอยู่หรือเปล่า ฉันมันผู้ชายทื่อๆ จีบผู้หญิงไม่เป็น แต่ฉันก็อยากลองจีบเธอดู" คีย์เอ่ย
"ลีนไม่มีแฟน..."
"แล้วถ้าฉัน.."
เจลีนกลับพบว่ากลายเป็นเขาที่ความรู้สึกเอ่อล้นก่อนเธอ เธอเองก็ตอบตรงๆว่าชอบเขามาก แต่เพราะเป็นผู้หญิง และไม่เคยมีแฟนจริงๆจังๆมาก่อน เธอจึงไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึก เพราะคีย์เองก็นิ่งมาก แต่วันนี้จู่ๆเขาก็มาสารภาพกับเธอเอง
มือเรียวค่อยๆถอดแมสสีดำสนิทที่คีย์ใส่ออก แล้วเขย่งเท้าขึ้นไปจูบปากของเขาทันทีท่ามกลางผู้คนในงานที่เดินผ่านไปผ่านมา คีย์ตกใจไม่น้อย แต่ก็ปล่อยให้เธอจูบ ก่อนจะเป็นฝ่ายรั้งเอวเธอเข้าหาตัวเสียเอง
"เรื่องแบบนี้ฉันต้องเป็นคนเริ่มซิไม่ใช่เธอ"
"อื้อออ"เป็นคีย์เองที่รั้งใบหน้าของเจลีนขึ้นจูบ ก่อนทั้งคู่จะเผยรอยยิ้มให้แก่กัน
"เธอทำยังไงให้ฉันเป็นนี้เจลีน" คีย์เอ่ย
"ลีนไม่รู้ซิ ลีนไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
แล้วรอยยิ้มก็เผยออกมานับจากนั้น มือหนาเกาะกุมมือเรียวของหญิงสาวก่อนพาเดินเล่นจนรอบงานสตรีทฟู๊ด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ทำอะไรในฟีลแฟนแบบนี้
"จะกลับเข้าผับอีกเหรอ"
"อืม เธอไม่รีบกลับใช่มั้ย" คีย์เอ่ย
"ไม่รีบหรอก ลีนมีเวลาเยอะแยะ"
- Writer
