เสียงแห่งรัก จังหวะสวาท

เสียงแห่งรัก จังหวะสวาท BEAT ON FIRE เสียงรองเท้าส้นสูงดังกึกก้องเพราะเจ้าของมันกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ขาเรียวนั่นก็ค่อยๆหยุดแล้วเดินปกติเมื่อเข้ามาถึงคลีนิคที่เธอเพิ่งออกไป “เหนื่อยมาก” เสียงหญิงสาวเอ่ยพรางหายใจถี่ๆ “คุณหนูครับ ให้ทำยังไงดีครับ” “พาคุณน้าเข้าห้องไป เดี๋ยงพี่หมอเขาน่าจะใกล้ถึงแล้ว” เจลีนเอ่ยกับลูกน้อง “ลีน! เกิดอะไรขึ้น” เสียงมิดเดย์ดังมาแต่ไกลอย่างตกใจ “แม่ยายเดย์อ่ะ วิ่งหนีออกไปข้างนอก แล้วดูชุดลีน แทบวิ่งตามไม่ทัน โคตรเหนื่อยเลย” เจลีนเอ่ย “ขอบใจนะ แต่อย่าบอกนะว่าเธอวิ่งทั้งร้องเท้าส้นโคตรสูงแบบนี้?” “ใช่ไง เก่งมั้ยละ” “โคตรเก่งเลย ขอบใจมาก เดี๋ยวดูต่อเอง เธอกลับบ้านเถอะ” “ยะ! หมดประโยชน์ทันที” เจลีนที่ออกจากคลีนิค แต่ดันหากุญแจรถไม่เจอ เธอต้องทำมันหล่นตอนที่วิ่งออกไปตามแม่ของโยเกิร์ตเมื่อกี้แน่ๆ เจลีนค่อยๆเดินไปตามทางก่อนสอดสายตามองไปรอบๆ แถวนี้เป็นย่านผู้คนพลุกพล่าน แต่แล้วจู่ๆเสียงกีตาร์กับเสียงร้องของชายหนุ่ม มันดึงดูดเธอให้เดินเข้าไปหา หน้าผับที่ผู้คนเดินมากมาย มีชายหนุ่มชุดดำใส่หมวก ใส่แมสปิดหน้าปิดตา เล่นกีตาร์พร้อมร้องเพลงอยู่ตรงนั้น “ร้องเพลงแต่ใส่แมส ทำได้ไง” เจลีนเอ่ยก่อนค่อยๆเดินไปดูใกล้ๆ เสียงร้องของเขามันสะกดหูเธอจริงๆ เจลีนไม่รู้ตัวว่ายืนฟังนานแค่ไหน ก่อนเห็นสายตาของชายหนุ่มมองเธอนิ่งๆ แต่พอรู้สึกตัวเธอก็เข้าไปกลางวงล้อมที่เขาเล่นกีตาร์ ทำเอาคนที่มายืนฟังมองแปลกๆ “เอ่อ…” “เธอเข้ามาทำไม?” “เอ่อ…อ่อ ขอร้องเพลงด้วยสักเพลงได้มั้ย” เจลีนเอ่ย “ร้องเพลง?” “อืม อ่อเดี๋ยวนะ…เพลงนี้เล่นได้มั้ย” เจลีนกดจอมือถือก่อนส่งให้ลายหนุ่มดู มันเป็นเพลงสากลสุดโรแมนติค เขาพยักหน้า ก่อนที่เธอจะมานั่งลงข้างๆเขา แต่ชุดราคาหลักแสนที่เป็นชุดเดรสรัดรูปหนังสีดำสนิททั้งตัว มันทำให้เธอนั่งค่อนข้างลำบาก ก็เธอเพิ่งไปงานแทนพ่อของเธอมา ชุดเลยแปลกไปสักหน่อย “ถ้าไม่รังเกียจ เอาเสื้อฉันคลุมไว้ก่อน มันน่าจะโป๊นะ” ขายหนุ่มถอดแจ็คเก็ตสีดำที่ใส่ออกส่งให้หญิงสาว จนเขาเหลือเพียงเสื้อสีพื้นดำสนิทเท่านั้น “ขอบคุณค่ะ” เสียงกีต้าร์โปร่งนุ่มๆค่อยๆดังขึ้น เจลีนที่มองชายหนุ่มที่กำลังดีดกีตาร์ข้างๆแล้วอดอยากเห็นหน้าเขาไม่ได้ เสียงร้องหวานๆของเฟะอเปล่งออกมาทำเอาขายหนุ่มเงยหน้ามองทันที ผู้คนต่างพากันปรบมือให้กับเสียงของเจลีนมี่กำลังขับร้อง กระทั่งจบ เธอเอ่ยขอบคุณก่อนจะหันมายิ้มกว้างกับชายหนุ่ม เขาเก็บกีตาร์เพราะเล่นมานานมากพอ เจลีนเห็นแบบนั้นก็เอ่ยขึ้น “นายชื่ออะไร?” “คีย์” “ฉันชื่อเจลีน นายร้องเพลงที่นี่ทุกวันมั้ย” “ทุกวัน แล้วเธอละมาทำอะไรแถวนี้ มาดื่มเหรอ” คีย์เอ่ย “อ่อเปล่า พอดีทำงานแถวนี้น่ะ แล้วแบบนี้ฉันแวะมาร้องเพลงด้วยได้มั้ย” เจลีนเอ่ย “อ่อได้ เสียงเธอเพราะนะ เสียงเหมือนนักร้องเลย” “เสียงนายก็เพราะ” “งั้นฉันขอตัวก่อนนะ” คีย์สะพายกระเป๋ากีตาร์แล้วเดินออกไป เจลีนที่ยืนมองจนสัดสายตาก็ยิ้มบางๆ “โอ๊ยย มาหากุญแจรถนี่หว่า เฮ้ออ” สุดท้ายเธอก็ต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านแล้วทิ้งรถไว้ที่คลีนิค “ไปไหนมาดลับดึกขนาดนี้ลูก” เสียงเจบีผู้เป็นพ่อเอ่ย “ก็ไปงานที่พ่อให้ไปไงคะ แล้วก็ไปเจอเดย์มาค่ะ” เจลีนเอ่ย “แล้วทำไมหนูนั่งแท็กซี่กลับมาละครับ” “กุญแจรถหนูหายค่ะ” เจลีนเอ่ย “อ้าว เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อให้คนไปจัดการให้ หนูเอาคันอื่นไปใช้ก่อนนะ แล้วรอบหน้าอย่านั่งแท็กซี่คนเดียวดึกๆแบบนี้ มันอันตราย โทรมาเดี๋ยวพ่อไปรับหนูเอง” เจบีเอ่ย “พ่อเจของหนูก็น่ารักที่สุดในโลกเลยค่ะ ฟ่อดดด” “ไปอาบน้ำพักผ่อนได้แล้วลูก” เจบีเอ่ย “ค่ะ พ่อก็รีบนอนนะคะ” บริษัทของเจบี หญิงสาวน่าตาสะสวย ด้วยรูปลักษณ์แสนโฉบเฉี่ยวคล่องตัว จึงทำให้เธอเป็นเจ้านายสาวที่หนุ่มๆทั้งบริษัทต่างหมายปอง ในการประชุมวันนี้ เจลีนนั่งแท่นประธานมาประชุมแทนพ่อของเธอ ซึ่งเจลีนก็ทำมันออกมาได้ดีเป็นไปตามใจของเจบี บริษัทแห่งนี้นำเข้ายาจากต่างประเทศแบบถูกต้องตามกฏหมาย รวมไปถึงอุปกรณ์ทางการแพทย์ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมิดเดย์ถึงให้เธอช่วยเหลือเรื่องของแม่ยายตัวเองที่ถูกทำให้เสพติดยามาเป็นเวลานาน เจลีนสามารถหายาตั้งต้นให้หมอโคลล์เพื่อช่วยรักษาได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นการรักษาอาจจะต้องไปในที่ๆมันครบครันกว่านี้ในต่างประเทศ แต่นั่นคือยังไม่ได้อยู่ในตัวเลือกในขณะนี้ของมิดเดย์ เจลีนเองก็สนิทกับมิดเดย์มาตั้งแต่เด็กเพราะอายุไล่เลี่ยกัน หลังจากประชุมเสร็จ เธอก็เข้าไปที่คลีนิคของหมอโคลล์พี่เขยของมิดเดย์ ก่อนจะนำยาที่เพิ่งนำเข้ามาไปส่งให้กับหมอโคลล์เพื่อใช้กับแม่ยายของมิดเดย์ "พี่โคลล์คะ นี่ค่ะยา" เจลีนเอ่ย "แม่ยายเดย์ค่อนข้างหนักนะพี่ว่า พี่ไม่รับปากมันว่าจะรักษาหายขาด เพราะดูแล้วถูกใช้ยามานานมากแบบมากๆเลย" หมอโคลล์เอ่ย "สงสารเดย์นะพี่โคลล์ ปิดเมียเพราะกลัวเมียเสียใจแบบนี้" "อืม พี่ก็ช่วยเต็มที่แหละ ขอบใจลีนมากนะสำหรับยา" "ค่ะ เดี๋ยวลีนไปดูคุณน้าหน่อยนะคะ" เจลีนเดินเข้าไปในห้องที่แม่ยายของมิดเดย์อยู่ ตอนนี้ต้องมีลูกน้องเฝ้าตลอดเวลาเพราะเธอมักจะคลุ้มคลั่ง แน่นอนว่าการรักษาหักดิบไม่ให้ยาเลยไม่ได้ ตอนนี้เธอให้ปริมาณที่น้อยมากๆเพื่อให้แม่ยายของมิดเดย์ไม่มีอาการลงแดงจนโคม่า "คุณหนู" "เป็นไงบ้าง คุณน้าอาละวาดอีกมั้ย" เจลีนเอ่ย "ยังครับคุณหนู" "คุณน้าคะ เป็นยังไงบ้างคะ" เจลีนเอ่ยถามในขณะที่แม่ยายของมิดเดย์ที่เมื่อวานอาละวาดจนวันนี้ต้องถูกตรึงขาเอาไว้กับเตียง "ฉันจะไปหาโยเกิร์ต ปล่อยฉันไปเถอะ" แม่ยายของมิดเดย์เอ่ย "เดี๋ยวคุณน้าหายก็ได้ไปแล้วค่ะ" "เธอเป็นชู้กับแฟนลูกสาวฉัน เธอจะมาช่วยฉันทำไม!!!" "โอ๊ย!!!" จู่ๆแม่ยายของมิดเดย์ก็ใช้ส้อมที่เธอกำลังนั่งกินข้าวแทงเจลีน แม้จะหลบแล้วแต่ก็ยังถูกส้อมแทงเข้าที่แขนจนเลือดอาบไม่น้อย "คุณน้าเข้าใจผิดแล้ว ลีนกับเดย์ไม่ได้มีอะไรกัน" "คุณหนูครับ ไปทำแผลเถอะครับ" การ์ดคนนึงเอ่ย เมื่อกี้คนกำลังล้อคตัวแม่ยายของมิดเดย์เอาไว้ เจลีนเดินลงมาหาหมอโคลล์ทั้งเลือดอาบแขน หมอโคลล์ตกใจไม่น้อย แต่เจลีนไม่เคยสู้กลับ เธอเข้าใจดีว่าแม่ยายของมิดเดย์กำลังป่วย หลังจากหมอโคลล์ทำแผลให้เสร็จ เธอก็นอนพักที่คลีนิคตามที่หมอโคลล์บอก เพราะเขาเพิ่งให้ยาแก้อักเสบกับเธอ ไม่เช่นนั้นวันนี้เธอจะระบมจนเป็นไข้แน่ๆ กระทั่งเธอตื่นมาในตอนมืด หมอโคลล์เพิ่งออกจากคลีนิคแล้วสั่งให้การ์ดของตัวเองคอยช่วยดูแลเจลีนที่ยังหลับ เธอเลือกจะลุกออกมาแล้วพลันนึกถึงชายหนุ่มที่นั่งเล่นดนตรีหน้าผับ เธอเดินไปยังจุดเดิมทั้งที่แขนยังพันแผลและมันก็เจ็บระบมมาก แน่นอนเธอเจอชายหนุ่มนั่งเล่นกีตาร์ ร้องเพลงอยู่ตรงนั้น "คีย์" "อ้าว แขนเธอไปโดนอะไรมา?" คีย์เอ่ยถาม "อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ" "อืม" "นั่งด้วยได้มั้ย" "อ่อ ตามสบาย" วันนี้เจลีนไม่มีแรงจะร้องเพลง เธอได้แต่นั่งอยู่ข้างๆฟังคีย์เล่นดนตรีเท่านั้น นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอเจอเขา แต่ทำไมเหมือนเขามีแรงดึงดูดแปลกๆกับเธอนะ กระทั่งเริ่มดึก เป็นเวลาเดิมที่คีย์จะเก็บของและเลิกเล่นดนตรี "นายจะไปไหนต่อเหรอ" "อ่อจะกลับบ้าน เธอละ" "ก็คงต้องกลับแล้วล่ะ" "เฮ้ย!" เจลีนที่โซซัดโซเซเพราะเริ่มเป็นไข้จากแผลที่แขน ทั้งๆที่หมอโคลล์เพิ่งให้ยามา แต่แผลค่อนข้างเยอะทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเจลีนรับไม่ไหว คีย์ที่รับเจลีนที่จะเป็นลมได้ทัน เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะพยายามเรียกเธอให้ตื่น เจลีนรู้สึกตัวแต่เหมือนไม่มีแรงมากพอที่จะทำอะไร "ไหวมั้ย บ้านเธออยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง" "คอนโด..." "เจลีน!!" ภาพตัดดำมืดไปในทันทีที่เธอเอ่ยปาก ทั้งที่ยังพูดไม่จบว่าคอนโดอยู่ที่ไหน เธอก็หมดสติไปเสียก่อน หลังจากภาพตัดไป เธอรู้สึกตัวอีกทีก่อนค่อยๆลืมตาขึ้น ปรากฏว่าตอนนี้เธออยู่ในห้องที่ไม่ใช่บ้านหรือคอนโดตัวเอง มองไปรอบๆในห้องมีเครื่องดนตรีค่อนข้างเยอะ ห้องสไตล์ผู้ชายไม่ได้ใหญ่มากนัก "ตื่นแล้วเหรอ" นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าของคีย์แบบไม่มีแมสปิด เขาเดินมาพร้อมถือแก้วน้ำอุ่นมาให้เธอ เจลีนมองไปรอบๆตัวปรากฏว่าเธอนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่โดยมีเสื้อคลุมของคีย์คลุมร่างเอาไว้ "ขอบใจนะ นายพาฉันมาที่ไหนเหรอ" "ที่นี่ห้องฉัน ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก" "ห้องนายนี่มีแต่เครื่องดนตรีเนอะ อุ้ย! แผ่นเสียงชุดนี้ นายได้มาจากไหน มันหายากมากเลย ลีนหาตั้งนานยังได้ไม่ครบ" "เธอก็ชอบอะไรแบบนี้เหรอ" "ก็ชอบ แปลกเหรอ" "เปล่า แค่เธอดูไม่เหมือนคนชอบของคลาสสิคไง รกไปหน่อย ห้องผู้ชายก็แบบนี้" "ปกติแหละ ห้องนายมีแต่ของหายากเยอะเลย" "เธอลองดูอันนี้ เผื่อชอบเหมือนกัน" คีย์คว้าคอลเลคชั่นนึงที่เป็นอับบั้มแล้วนั่งลงข้างๆเจลีนก่อนจะเริ่มเปิดให้เธอดู เขาเหมือนเจอคนที่ชอบอะไรแบบเดียวกัน มันทำให้เขาดูคุยอะไรกับเธอง่ายขึ้น "สุดยอดไปเลย อันนี้ลีนมี อันนี้ด้วย" "เธอดูอันนี้ 1956กว่าจะได้มาเลือดตาแทบกระเด็น" "นายสุดยอดเลย หามาครบเลย ลีนยังหาไม่ได้เลย อันนี้น่ะ หายากมาก ลีนบินไปถึงอเมริกาเพื่อไปตามหายังไม่ได้มาเลย" ทั้งคู่ดูคุยกันถูกคอจนเจลีนลืมไปว่าตอนนี้เธอมาอยู่ในห้องของผู้ชายที่เพิ่งเจอกันได้แค่สองวันเท่านั้น แต่คีย์ก็ไม่ได้ล่วงเกินอะไรเธอแม้แต่น้อยเช่นกัน หลายวันต่อมา เจลีนมาที่หน้าผับทุกวัน เพื่อมาหาคีย์ คีย์เองก็ดูจะไม่ขัดอะไรเจลีนเพราะเหมือนว่าทั้งคู่จะชอบอะไรเหมือนๆกัน ทุกๆวันคีย์จะร้องเพลงอยู่หน้าผับจนเกือบ5ทุ่มเขาก็จะกลับ ดูเหมือนว่าวันนี้คีย์จะดูกล้าๆกลัวๆที่จะพูดอะไรบางอย่าง "นายมีอะไรจะพูดหรือเปล่าคีย์?" "เธอรีบกลับมั้ย..ฉันจะชวนเธอไปกินข้าว วันนี้ฉันตื่นช้าแล้วออกมาเลย ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย" คีย์เอ่ย "อ้าวเหรอ ไปซิ เดี๋ยวลีนไปกินข้าวกับคีย์ด้วย" "เธอชอบกินอะไร..ฉันให้เธอเลือก" "คีย์เลือกดีกว่า ลีนกินได้หมดแหละ" คีย์เดินพาเจลีนออกมาไม่ไกล มันมีร้านอาหารโต้รุ่งร้านประจำที่เขาชอบมาบ่อยๆ แต่วันนี้มันกลับปิดอย่างหน้าแปลก ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นหยุดร้าน ฝนตกแค่ไหนก็ขาย "ปิดเฉยเลย" "กินอย่างอื่นมั้ย หรือให้ลีนทำกับข้าวให้เอามั้ย" เจลีนเอ่ย "เอางั้นเหรอ มันดึกแล้วนะ กวนเธอหรือเปล่า" "ไม่เป็นไร ปกติลีนก็ไม่เคยนอนเร็วอยู่แล้ว ที่ห้องคีย์มีอะไรทำได้มั้ย" "แวะมาร์ทข้างล่างคอนโดซื้อไปก็ได้ ห้องผู้ชายแบบฉันนอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วก็ไม่มีอะไรหรอก" คีย์เอ่ย "โอเค งั้นเราไปเลยมั้ย นายหิวแย่แล้วคีย์" เจลีนซื้อของขึ้นไปบนคอนโดธรรมดาๆของคีย์ซึ่ง นอกจากห้องนอนแล้ว พื้นที่ทั้งหมดใช้สอยร่วมกันไม่ได้แยก เพราะคอนโดค่อนข้างเล็ก แต่ก็มีมุมครัวเล็กๆที่พอยืนทำได้อยู่บ้าง "ลำบากหน่อยนะ ห้องผู้ชายก็แบบนี้แหละ"คีย์เอ่ย "ไม่เป็นไร ลีนทำได้ รอแปปนะ" เจลีนที่ทำอาหารได้ค่อนข้างหลายอย่าง ไม่ได้ถูกสอนมาจากแม่อย่างวาเลนไทน์ แต่กลับถูกสอนจากเจบีผู้เป็นพ่อ วาเลนไทน์จะชอบให้สั่งอาหารมากกว่าเพราะเจลีนจะได้กินของหลากหลายและไม่เหนื่อย แต่เจบีกลับชอบที่จะสอนลูกให้ทำอาหารเป็นเพราะทุกอย่างที่ทำเองมักจะถูกปากและปลอดภัยเสมอ "ลองชิมดู พอกินได้มั้ย" "หน้าตาดูดี" เจลีนนั่งมองชายหนุ่มที่กำลังตักอาหารเข้าปากคำแล้วคำเล่า วันแรกเธอรู้สึกว่าคีย์เป็นผู้ชายเงียบๆเข้าถึงยาก แต่พอรู้จักจริงๆ เขากลับเป็นผู้ชายอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าเธอและเขาชอบอะไรเหมือนกันนะ "งั้นเดี๋ยวลีนกลับก่อนนะ ดึกแล้ว คีย์พักผ่อนเถอะ" เจลีนเอ่ย "จะกลับยังไง" "แท็กซี่ไง เดี๋ยวลีนเรียกแท็กซี่ในแอพเอา" เจลีนเอ่ย ไม่นานรถที่เธอเรียกผ่านแอพพลิเคชั่นนึงก็มาถึงด้านหน้าคอนโด คีย์ที่มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นว่าฝนตกหนัก เขาจะเดินถือร่มแล้วตามลงไปส่งเจลีนที่ด้านล่าง แท็กซี่จอดห่างออกไป เขาค่อยๆกางร่มให้เธอแล้วทำท่าจะเดินออกไปส่ง แต่กลับถูกเจลีนห้ามเอาไว้ "ร่มมันเล็ก เดี๋ยวนายจะเปียก ลีนถือเองดีกว่า พรุ่งนี้ลีนเอาร่มมาคืนนะ" เจลีนเอ่ยพรางหยิบร่มไปถือเอง "เธอแชร์ที่เรียกรถมาให้ฉันด้วย..จะได้รู้ว่าถึงไหนแล้ว" "มันกดเรียกส่วนตัวไปแล้ว เอางี้เดี๋ยวถึงแล้วลีนโทรบอกดีมั้ย" "ขึ้นรถแล้วโทรมาเลย" เจลีนหัวใจเต้นตึกตัก นี่ทำไมมันเหมือนแฟนกันขนาดนี้นะให้ตายซิ แต่ก็อีกแหละ คีย์ดูเป็นสุภาพบุรุษพอตัว จากการที่เขาไม่เคยฉวยโอกาศกับเธอ "ลีนไปนะ ว๊ายย!!!" แต่ลมมันแรงมาก ทำให้เจลีนก้าวขาออกไปแค่ไม่กี่ก้าว ร่มก็ถูกพัดจนหลุดมือ คีย์รีบคว้าเจลีนเดินกลับเข้าร่ม ก่อนจะวิ่งออกไปหยิบร่มกลางฝนที่ตกหนักมากแทบมองไม่เห็นอะไร "คีย์ เปียกหมดเลย นายรีบขึ้นห้องเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย" "ไม่เป็นไร ไหนๆฉันก็เปียกแล้ว เดี๋ยวฉันกางร่มให้เธอขึ้นรถดีกว่า" ชายหนุ่มพูดก่อนเสยผมสีดำสนิทขึ้นจนเผยใบหน้าเต็มๆ เจลีนที่มองแล้วรู้สึกหัวใจปั่นป่วนก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่เดินตัวแข็งทื่อไปขึ้นรถ "เดี๋ยวฉันโทรหานะ" "โอเค นายรีบอาบน้ำก่อน บายๆ" เจลีนนั่งรถออกไปทำให้คีย์รีบขึ้นห้องเพราะไม่ได้พกโทรศัพท์ลงมา ตอนนี้เขาเปียกไปทุกซอกทุกมุม เมื่อขึ้นมาบนห้องก็ถอดเสื้อผ้าก่อนที่จะสวมผ้าขนหนูพันรอบเอวแล้วใช้ผืนเล็กเช็ดผม มือหนาพรางกดโทรศัพท์หาเจลีนทันที (แท็กซี่ขับรถดีมั้ย) คีย์ (ขับดี ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่นานก็ถึงบ้านลีนแล้ว) (ระวังตัวนะ ไม่ต้องวางสาย จนกว่าจะถึงบ้าน) (โอเค แล้วนี่นายโทรมาเลยแบบนี้ทำไมไม่อาบน้ำก่อน เดี๋ยวไม่สบาย) (ฉันเป็นห่วงเธอมากกว่า) (ลีน....) (ไม่ต้องวาง ฉันจะรอเธอถึงบ้านก่อน) (ไม่ต้องห่วง ลีนไม่เป็นไรหรอกคีย์ ใกล้ถึงบ้านแล้ว) (ฉันควรนั่งรถไปกับเธอ) (ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงนะ) (ไม่ให้ห่วงได้ไง....)