ลวนลาม

979 Words
[ รามสูร​ Talk ] ผมนั่งไขว่ห้างจ้องมองไปที่ร่างเล็กด้วยสายตารำคาญ​ เพราะต้องทนฟังเสียงร้องเพลงราวกับนกนางแอ่นหลงรังกำลังถูพื้นส่ายก้นไปมาน่าเวทนาสายตาอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าผมคิดผิดหรือคิดถูกที่เอายัยเด็กนี่มาทำงานบ้านแทนการจ่ายค่าเสียหาย​ อันที่จริงผมก็ไม่ได้คิดที่จะเอาค่าเสียหายจากเธอหรอก​ แต่เพราะความปากดีของเด็กนี่มันเลยทำให้ผมอยากดัดนิสัย "เสร็จแล้ว~ เหมือนได้ล้างบาปออกไปเลยอะไรจะโล่งอกขนาดนี้" ถ้วยฟูใช้หลังมือปาดเหงื่อออกแล้วฉีกยิ้มแป้นออกมาท่าทางดูดีอกดีใจไม่น้อย "ฉันหิวแล้ว" "เฮอะ!​ บอกทำไมไม่ได้อยากรู้" ดวงหน้าสวยหันกลับมาตวัดตามองผมด้วยสายตา​แรงกล้า​ ไม่พอยังถามออกมาด้วยน้ำเสียงราวกับรำคาญผมเหลือทน "ลืมหน้าที่ตัวเองแล้ว?" ผมเลิกคิ้วถาม​ คงไม่ได้ทำงานบ้านจนสมองเลอะเลือนถึงขั้นลืมไปแล้วว่าตัวเองมาทำงานจ่ายค่าปรับ "ต้องทำด้วยเหรอ? นี่มันเข้าค่ายใช้แรงงานทาสชัดๆ " ถ้วยฟูยู่หน้าใส่ผม บ่งบอกว่าเธอไม่พอใจและไม่ยินดีจะทำมันสักนิด "งั้นก็เอาเงินมา" "รู้แล้วๆ ทวงอยู่ได้น่าโมโหชะมัด" ใครกันแน่ที่ควรจะโมโห ทั้งโดนเธอต่อยเธอแตะผ่าหมากจนลูกชายผมเกือบพิการนี่เทียบไม่ได้ด้วยซ้ำกับการใช้งานเธอเล็กๆ น้อยๆ แทนค่าเสียหาย​ แต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กยังคงไม่สำนึก​ ถึงได้หันไปฉีกยิ้มหวานให้ไอ้เอ็มที่นั่งอยู่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องสักที "....." "เฮียเอ็มอยากกินอะไรเหรอ?" ถ้วยฟูวิ่งระรี้มาเกาะขอบโซฟาตัวหนาแล้วยื่นหน้าถามไอ้เอ็มเสียงหวาน "อะไรก็ได้ เฮียกินได้หมด" "เธอควรจะถามฉันไม่ใช่เหรอ ฉันเป็นคนสั่ง" ผมจ้องร่างเล็กที่เบือนหน้ามามองผมตาเขม็ง "มีอะไรก็กินๆ ไปเถอะจะเรื่องมากทำไมดูเฮียเอ็มยังไม่เห็นจะเรื่องมากสักนิด" "นี่มันบ้านฉันนะเว้ย​ ทำอะไรก็เห็นหัวเจ้าของบ้านบ้างดิ" "ก็เห็นอยู่นี่ไง มันก็ยังอยู่บนคอเฮียรามไม่ได้หลุดหายไปไหน​ บ้าหรือเปล่า" คำตอบที่ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะด่าทอ แต่มันกลับหยอกย้อนเสียจนผมอยากจะลุกไปเอาก้านมะยมมาฟาดก้นยัยนี่ฉิบหาย "เดี๋ยวหนูไปทำให้นะเฮียเอ็ม เฮียรอหนูก่อนนะจะทำสุดฝีมือเลย" "นี่ฉันพูดกับเธออยู่นะยัยเด็กนิสัยเสีย" "เชอะ!​ ไม่สนใจ" ถ้วยฟูสะบัดหน้าเชิดใส่ผมแล้วเดินออกไปหน้าตาเฉย​ แม่งเด็กเดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่เห็นว่าไม่ใจร้ายใส่ก็ปีนเกลียวกันเป็นว่าเล่น "มึงก็ใช้ซะน้องเขาเป็นทาสอย่างที่ว่าจริงนั่นแหละ ไม่ใจดำไปเหรอวะ" ไอ้เอ็มละสายตาจากหน้าจอทีวีหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง หาว่าผมใจดำก็คงไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนเริ่มก่อนตั้งแต่แรก​ ถ้าเธอยอมอ่อนน้อมพูดจาว่านอนสอนง่ายกว่านี้ผมก็คงไม่ใช้วิธีนี้แก้เข็ดยัยนั่นให้รำคาญตัวเองเหมือนกัน "กู​เปล่า​ เด็กนั่นร้ายกว่ากูเยอะ" "น้องเขาออกจะใสซื่อ ถ้วยฟูก็เหมือนกระต่ายในกรงหมานั่นแหละ ที่ตัวสั่นงกกลัวว่ามึงจะขย้ำ" "ปากแบบนั้นอย่าว่าแต่กูจะขย้ำเลย แค่จะกัดกูยังคิดหนักเลยกลัวว่าติด" "ติดอะไรวะ?" "เชื้อบ้าไง" ไม่นานร่างเล็กก็ถือจานออกมาด้วยรอยยิ้มหวานแล้วค่อยๆ บรรจงวางจานตรงหน้าไอ้เอ็มด้วยท่าทางที่ดูเหมือนกุลสตรีไทย​ แต่พอหันมาหาผมเท่านั้นแหละรอยยิ้มก็พลันเปลี่ยนเป็นเบะปากคว่ำ แล้ววางจานลงตรงหน้าผมราวกับรังเกียจ​ ต่างจากกับไอ้เอ็มโดยสิ้นเชิง นี่ถ้าเธอโยนมาได้ผมก็คิดว่ายัยนี่คงโยนมันมาแล้ว "อื้อ​.. อร่อยมาก" ไอ้เอ็มที่ตักชิมก็ส่งเสียงออกมาพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ถ้วยฟูเป็นการชม จนคนถูกชมนี่แทบจะฉีกยิ้มจนถึงรูหู "งั้นก็กินเยอะๆ นะเฮียเอ็ม" "นั่นของฉันโว้ย!" ผมร้องท้วงเมื่อถ้วยฟูดันเอาจานของผมไปให้ไอ้เอ็มหน้าตาเฉย​ นี่ตกลงผมยังสำคัญอยู่อีกไหมวะ "ในครัวยังมีอีก เฮียรามจะแย่งเฮียเอ็มกินเหรอ? โห้~ เลวมาก" ถ้วยฟูส่ายหน้ามองผมด้วยสายตารังเกียจไม่พอยังปรบมือกระแทกแดกดันกันเข้าไปอีก ส่วนไอ้เพื่อนเวรกลับนั่งกินหน้าตาเฉย​ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรด้วยสักนิด แม่งขอให้ติดคอตายห่า.. สุดท้ายผมก็ต้องขับรถมาส่งถ้วยฟูถึงหน้าบ้านของเธอตอนสองทุ่ม​ คนตัวเล็กที่นั่งบ่นมาตลอดทางตอนนี้กลับปิดปากเงียบเพราะพล็อยหลับไปแล้ว ลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าเธอคงจะหลับลึกเพราะความเหนื่อยล้า ผมโน้มไปหาร่างเล็กเพื่อที่จะปลดสายเบลท์ให้เธอ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอื้อมมือไปถึงดวงตาใสกลมโตก็เบิกกว้างจ้องมองมาที่ผมแล้วพูดขึ้น "ลวนลามเหรอ?" "ไม่ใช่แล้ว แค่จะปลดเบลท์ให้" "อยากแต๊ะอั๋ง​ก็ไม่บอก ก็รู้อยู่หรอกว่าคนมันสวยเลยหวั่นไหวใช่ไหมล่ะ" "....." "แต่ขอโทษทีพอดีไม่ได้​ใจง่าย​ แม่สอนให้รักนวลสงวนตัว แต่ถ้าคนไหนอยากได้เป็นผัวก็รุกเลย" เป็นการสอนที่ใช้ได้จริงใช่ไหมถ้วยฟู
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD