เอาทำผัว
1486 Words
[ ถ้วยฟู Talk ]
"วันนี้มึงก็จะต้องไปบ้านเขาอีกแล้วเหรอ?" มะนาวแย่งลูกชิ้นไปจากถุงในมือฉันแล้วถามขึ้น ในระหว่างที่เราสองคนกำลังเดินกลับจากโรงเรียน
"ก็เออน่ะสิ ไม่ไปหมอนั่นมันก็ลากกูถึงบ้านอยู่ดี"
"เลวมากกก~"
"ใช่ไหม ถือว่าหล่อหน่อยก็เอาใหญ่ นี่ดีนะที่กูมีภูมิคุ้มกันคนหล่อ ไม่งั้นกูจับทำผัวไปแล้ว" ฉันงับลูกชิ้นเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างสบายใจ
"ก็จับทำผัวไปเลยสิ หล่อรวยขนาดนั้นอย่างน้อยก็ยกหนี้ให้มึงก็ยังดี"
"ไม่มีทาง" ฉันเถียงทันควัน คนขี้งกอย่างนั้นจะยอมยกหนี้ให้ฉันง่ายๆ งั้นเหรอ ถ้าใจดีอย่างเฮียเอ็มก็ว่าไปอย่าง..
"....."
"กรี๊ดดดดด!!"
"เป็นบ้าเหรออีถ้วยกูตกใจหมด มึงจะกรี๊ดทำไมวะ" มะนาวสะดุ้งตกใจทำลูกชิ้นในมือร่วง ก่อนจะหันมาถามฉันที่หยุดเดินแล้วกรี๊ดออกมาเสียงดัง
"ในเมื่อเอาเฮียรามเป็นผัวไม่ได้ ก็เอาเพื่อนของเฮียรามก็ได้นี่" ฉันยิ้มร้ายเมื่อนึกถึงความคิดที่แสนจะบรรเจิด ออกมาจากหัวสมองแสนชาญฉลาดของฉัน
ในเมื่อเฮียรามไม่มีทางที่จะยอมยกหนี้ให้ ฉันก็แค่หาตัวช่วยใหม่ ที่พร้อมกายพร้อมใจใช้ค่าเสียหายให้แทนสิ มันจะไปยากอะไรก็แค่เอาความสวยทั้งหมดที่มีเข้าสู้สิวะ ทำได้อยู่แล้วอีถ้วยฟูอยากได้ผู้ก็ต้องมั่นหน้าเข้าไว้
"ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะ" มะนาวท้าวสะเอวถามหน้าตาเอาเรื่อง
"อะไร?"
"มึงดูสารรูปมึงก่อน ใครเขาจะเอามึงลงขนาดหมามันยังไล่ฟัดมึงเลย"
"เพราะกูน่ารักไงมันเลยอยากงับกูเล่นๆ"
"กูต้องพามึงไปแปลงโฉมซะก่อน ถ้าอ่อยผู้ชายไม่ได้มึงอย่ามาเรียกกูว่าเพื่อนอีกนะ กูอาย"
"กูมั่นใจในความสวยของกูแล้วนะเว้ย" ฉันเชิดหน้าเถียงเพื่อนรักที่คะยั้นคะยอ ให้ฉันไปแปลงโฉมเพื่ออ่อยผู้ชายโดยเฉพาะ
ความสวยที่ฉันมั่นใจว่าในปฐพีนี้ไม่มีใครเทียบ ไม่จำเป็นต้องเสริมเพิ่มแต่งอะไรฉันก็มั่นใจว่าตัวเองชนะขาดลอย
"ใครบอกมึง"
"พ่อกูไง พ่อบอกว่าตั้งแต่พ่อเกิดมาไม่มีใครสวยเท่าลูกสาวพ่อแล้ว ลูกสาวพ่อสวยที่สุดในซอย" ฉันกอดอกยกยิ้มอย่างพอใจ อวดอีมะนาวที่ยืนฟังทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ
"ในซอยมีบ้านมึงแค่หลังเดียวอีถ้วย"
"....."
"คงไม่มีใครมาแข่งสวยกับมึงในซอยนั่นแล้วล่ะ"
"เออว่ะ..."
"....."
"เพราะคนอื่นเขายอมแพ้กูไง เลยไม่สู้ตั้งแต่แรกโฮ๊ะๆ~" ฉันป้องปากหัวเราะอย่างมีจริต นี่ถ้ามีพัดด้วยแม่จะพัดกระจายความฮอตของตัวเองให้โลกรู้สักหน่อย แต่ดูจากอากาศที่ร้อนระอุจนเหงื่อไหลท่วมตัวแล้ว โลกก็คงได้รับความฮอตของฉันเข้าไปเต็มๆ แล้วแหละ ช่วยไม่ได้คนมันสวยไม่ปรานีใคร
ฉันนั่งเคาะนิ้วไปมาอยู่บนโต๊ะกลางห้องนั่งเล่น เมื่อมาถึงบ้านของเฮียราม แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อจุดมุ่งหมายของฉันที่คิดมาตลอดทางคือเฮียเอ็ม แต่ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นคนอื่นมาแทน
"ทำไมจ้องกันขนาดนั้น มีอะไรจะพูดกับเฮียหรือเปล่า?" ผู้ชายที่ดูท่าทางใจดีเอ่ยถามเสียงนุ่ม ดวงตาคมยามสบตามองเหมือนตกอยู่ในภวังค์ดูน่าหลงไหลเป็นไหนๆ
"เฮียน้ำพุมีแฟนยังคะ" ฉันยืดตัวตรงถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เอาวะ ในเมื่อเฮียเอ็มไม่มาก็เอาเฮียน้ำพุไปก่อนแล้วกัน อุตส่าห์แต่งตัวจัดเต็มเสื้อผ้าหน้าผมขนาดนี้ จะกลับบ้านมือเปล่าได้ยังไงกัน อย่างน้อยก็ต้องได้ผู้ชายกลับบ้านด้วยสิถึงจะถูก
พรวดดด!! เฮียรามพ่นกาแฟที่ดื่มอยู่ออกจากปาก จนกระจายเป็นละลองฟอยทันทีที่ฉันพูดจบ
"อี๋~ สกปรก" ฉันหันไปมองคนตัวโตที่นั่งอยู่ด้วยสายตาตำหนิ
เฮียรามรีบเช็ดคราบกาแฟที่ติดขอบปากด้วยหลังมือออกอย่างลวกๆ จากนั้นก็หันมาตวัดตามองฉัน ด้วยสายตาเกรี้ยวกราดก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วชวนขนหัวลุก
"ว่าไงนะ.. พูดอีกทีดิ"
"เฮียน้ำพุสนใจรับอุปการะเด็กมัธยมบ้างไหม สวยใสน่ารักเลี้ยงง่ายโตวัย ไม่ดื้อไม่ซน" ฉันจิกตาใส่เฮียรามที่ตั้งตารอฉันตอบคำถาม
แต่ฉันกลับเมินเขา แล้วลุกขึ้นพรีเซนต์ตัวเองพร้อมกับหมุนตัวอวดทรวดทรงที่ภาคภูมิใจ ตาค้างเลยละซี้~ เอาซะเฮียน้ำพุยกแก้วกาแฟมองฉันตาไม่กระพริบเลยทีเดียวหุๆ~ อย่ามองเยอะรู้ว่าสวยเดี๋ยวเค้าเหลิง
"แน่ใจเหรอ?" เฮียน้ำพุเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มที่มองดูจากใต้พิภพก็รู้ว่าอ่อนโยนมากขนาดไหน
"สุดๆ เลยค่ะ รับตอนนี้แถมฟรีขนมจีบซาลาเปาสองลูก"
"แต่เฮียดุนะ เราจะไหวเหรอ?" มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นเพียงนิด สายตาที่ฉันเคยคิดว่ามันช่างอบอุ่นและอ่อนโยนตอนนี้กลับทอประกายความเจ้าเล่ห์ออกมา
"ถ้าเฮียน้ำพุดุ เฮียรามก็โคตรเหี้ยแล้ว" ฉันชี้นิ้วไปหาเฮียรามที่ส่งสายตาเฉือดเฉือนมายังฉัน
"หึ..จะเอาแบบนั้นเหรอ" เฮียน้ำพุหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วใช้แขนค้ำพนักโซฟาอังมือกับคางของตัวเองมองฉันด้วยรอยยิ้ม
"เอาแบบนั้น.."
"ไม่ได้!" จู่ๆ รามสูรตนนี้ก็ขว้างขวานผ่ากลางใจฉัน ซะแตกสลาย นี่ดูไม่ออกเหรอว่าคนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกัน มาแทรกทำมะระมะยมทำไมก่อน
"เงียบปากไปเลยนะเฮียราม ใครเขาถามเฮียอย่าพูดแทรกได้ไหม รู้จักป่าวคำว่ามารยาทอ่ะ" ฉันท้าวสะเอวถามสีหน้าเอาเรื่อง บังอาจมาขัดขวางการหาผู้ชายของฉัน ฝันไปเถอะว่าฉันจะยอม
"บ้านฉัน ฉันจะแหกปากพูดแทรกใครก็ได้ หรือจะสั่งให้ปิดปากเธอก็ยังได้"
"อวดจริ๊งง~ ฉันก็มีบ้านเหมือนกันทำมาเบ่ง" จะอวดว่ามีบ้านหรือไงฉันก็มีเว้ย! บ้านทำเลดีอีกต่างหากหน้าบ้านติดเซเว่น ข้างๆติดสวนสาธารณะ หลังบ้านติดสวนดอกไม้แต่ตัวบ้านติดธนาคารนะเฟ้ย! ไม่อยากจะโม้
"ก็อยากจะคุยเล่นอีกหน่อยนะ แต่มีธุระต่อไว้เจอกันนะ" เฮียน้ำพุหยัดตัวลุกขึ้นแล้วหันมาพูดกับฉันเสียงนุ่มน่าฟัง
จะกลับแล้วเหรอ ทำไมรีบจังฉันยังไม่ได้ใช้สกิลอ่อยเต็มที่เลยนะ หรือว่าฉันไปทางอ่อยไม่รอดกันหรือต้องใช้วิธีนี้ดี..
ตีหัวแล้วลากกลับบ้านเลยได้ไหม ฉันว่าฉันก็แบกไหวอยู่นะ
"มองตามตาละห้อยขนาดนี้ ไม่วิ่งไปเกาะขอบล้อตามมันไปเลยล่ะ?" น้ำเสียงจิกกัดเปร่งออกมาจากใบหน้าหล่อแต่ชวนหงุดหงิดทุกทีที่มอง
"ให้ไปไหมล่ะ หนูจะหอบผ้าตามเฮียน้ำพุไปเลย"
"ชอบมัน?" จู่ๆ เฮียรามก็ยัดตัวลุกเดินเข้ามาหาฉันแล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจริงจัง
"ก็ชอบ เฮียน้ำพุหล่อออกขนาดนั้นไม่ชอบก็บ้าแล้ว"
"แล้วฉันล่ะ ไม่หล่อตรงไหน?" ใบหน้าหล่อคมคายโน้มลงมาใกล้จนปลายจมูกโด่งของเขาแทบจะชนกับจมูกรั้นของฉันเข้าให้ จนเป็นฉันเองที่เป็นฝ่ายหดหน้าหนี
"ก็หล่อนะ แต่ไม่ชอบ"
"อะไรที่ทำให้เธอคิดจะยั่วเพื่อนฉัน ทั้งๆ ที่ฉันก็นั่งหัวโด่อยู่ทั้งคน"
"เฮียรามหมายถึงจะให้หนูยั่วเฮียแทนว่างั้น?" คิ้วบางขดเข้าหากันเมื่อเริ่มจับใจความคำพูดของคนตรงหน้า
"เออ"
"ชอบหนูเหรอ ติดใจเค้าแล้วอะดี๊~" ฉันปาดยิ้มยั่วเย้าคนตัวโตกว่าอย่างชอบใจ ที่แท้ก็หึงฉันนี่เองทำมาเป็นหงเป็นห่วงที่แท้ก็อยากจะให้ฉันสนใจละสินะ จนกระทั่งวินาทีต่อมารอยยิ้มที่ภาคภูมิใจเมื่อครู่ก็ต้องจางหายไปเมื่ออีกคนสวนคำพูดกลับมาเสียก่อน
"เปล่า"
"....."
"ฉันรับไม่ได้ที่เธอจะแพร่เชื้อให้เพื่อนฉันทั้งแก๊ง ลดความติ๊งต๊องของตัวเองลงหน่อย ฉันจะได้ไม่ขายหน้าเวลาเธอคุยกับพวกมัน"
"....."
"เห็นแล้วขัดลูกตา"
ขัดตาเหรอเฮียราม ไม่หวงแน่นะ
- Writer
