ติดเชื้อ

1097 Words
"อีถ้วยทำไมมึงยังไม่ออกไปอีก" อีมะนาวตะโกนถามเมื่อฉันยังไม่ยอมที่จะคลานออกไปสักที "กูว่ากูเจอยมบาลเข้าแล้วอีนาว" ฉันตะโกนตอบมันกลับไป​ แต่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่คนตัวโตตรงหน้าอย่างไม่วาวตา "พูดอะไรของมึงรีบๆ ออกไปสักทีสิ" มะนาวเร่งเร้าฉันให้รีบคลานออกไปไม่พอมันยังใช้มือดันก้นฉันด้วยอีกแรง ฉันคลานออกมาเมื่อแรงดันของอีมะนาวมีมากยิ่งกว่าช้างสาร​ ทำให้หลุดรอดจากรูลอดกำแพงในที่สุด "ชื่อถ้วย?" แทนที่จะช่วยหลีกทางกัน แต่หมอนี่กลับเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาทแทน "ถ้วยฟู​ ทำไมมันแปลกนักเหรอ" ฉันท้าวสะเอวถามเมื่ออีกคนแค่นหัวเราะออกมาทันทีที่ฉันเอ่ยบอกชื่อตัวเอง "สรรหาชื่อมาตั้งได้ไม่แคร์ใครดี" "ยังกับชื่อนายมันวิเศษวิโสนักแหละ แล้วนายชื่ออะไรไหนบอกมา" "ราม...รามสูร" "ก๊ากกก!! ทำไม่ถือขวานมาด้วยเลยเล่า" "....." "ลงมาจุติหาเมขลาเหรอ นู้นไปถามที่ป้อมยามทางนู้นนายมาผิดที่แล้ว" ฉันหัวเราะก๊ากเสียงดังเมื่อเขาพูดชื่อตัวเองออกมา ถ้าบอกว่ามีขวานมาด้วยนี่ฮาอย่าบอกใครเลย "ชื่อตัวเองดีตายห่า ถ้วยฟูเหรอ..." "....." "ตรงไหนที่ฟู​ แบนราบขนาดนี้" สายตาคมกวาดตามองตั้งแต่ศีรษะฉันลงมาหยุดที่หน้าอกแล้วย้ำประโยคสุดท้ายชัดๆ หน๊อย~ ไม่ฟูแต่ฟิตนะเว้ย อย่าได้มาบลูลี่กัน "ตาไม่ดีเองต่างหาก​ คนมีบุญเท่านั้นแหละที่เห็นว่ามันทั้งฟูทั้งใหญ่" "หมายถึงนมหรือสมอง?" "นมสิโว้ย" "งั้นสมองก็ไม่มีสินะ" คนตัวโตแค่นหัวเราะ ยกยิ้มชอบใจออกมาที่ได้กระแนะกระแหนฉัน เล่นเอาต่อมโกรธฉันปะทุขึ้นทันทีที่กล้ามาหาว่าฉันไม่มีสมอง คนบ้าอะไรจะไม่มีสมองกันห้ะ ต้องมีอยู่แล้วสิโว้ยถึงจะน้อยกว่าคนอื่นเขาก็เถอะ​ อย่ามาพูดเรื่องจริงนะ โกรธ! "คนที่มีสมองแต่รอยยักไม่มีแบบนายทำมาพูดอ่ะโด่~" ฉันเชิดหน้าเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เสียตัวไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้ "นั่นปากใช่ไหมวะที่พูด" "ก็เออดิ ปากนี่ไงมองเห็นเป็นอะไรล่ะ" "อีถ้วย​นี่มึงจะเถียงกับเขาอีกนานไหม?" จู่ๆ อีมะนาวก็เดินมาสะกิดฉันแล้วกระซิบเสียงเบา สงสัยมันจะกลัว "เสร็จแล้ว​ ไปกินบะหมี่กันเปลืองน้ำลายไปเยอะหิวแล้ว" ฉันจูงมือมะนาวเดินออกมาก่อนจะสะบัดบ๊อบใส่ไม่สนใจเขาอีกต่อไป "พรุ่งนี้เธอต้องมาทำงานที่บ้านฉัน" เสียงดุดันเอ่ยบอกก่อนที่ฉันจะได้เดินไกลออกมา เชอะ มีเหรอที่คนอย่างถ้วยฟูจะทำตามคำสั่งอยากจะรอให้ฉันไปก็รอจนเหงือกแห้งไปเลย @ ร้านขนมหวานบัวลอยสุดหล่อ ฉันกับพ่อถึงกับอ้าปากค้างเมื่อรามสูรคนเดิมคนเดียวมานั่งไขว่ห้างอยู่ที่ร้านของพ่อฉันตั้งแต่เช้า "พ่อตื่นขึ้นมา​ผิดท่า​ หรือว่าบ้านเราลืมไหว้เจ้าที่กันแน่" พ่อพูดขึ้นเบาๆให้เราสองคนได้ยิน "หนูว่าเราคงลืมทำบุญกรวดน้ำให้แน่ๆ เลยพ่อ​ ถึงได้ตามมาขอส่วนบุญถึงร้านแบบนี้" ฉันเอ่ยตอบแม้สายตายังคงจับจ้องไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้า "คิดว่าฉันไม่ได้ยิน​จริงๆ​ ใช่ไหม?" จู่ๆ คนที่เราสองพ่อลูกนินทาอยู่ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงติดรำคาญนิดๆ ฉันไม่รู้ว่าอะไรไปดลใจให้หมอนี่มาถึงที่ร้านได้ ไม่เพียงเท่านี้หมอนี่ยังไล่ตะเพิดลูกค้าคนอื่นไปอีกแล้วของหวานที่พ่อฉันอุตส่าห์ตื่นมาทำตั้งแต่ตี 3 ก็สูญเปล่านะสิ "เรื่องของนายสิ ว่าแต่นายจะมาที่นี่ทำไม" "ฉันมารับเธอไปทำงาน" "ไม่ไป" ฉันตอบทันควัน "เธอไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธ" "ฉันมีสิทธิ์ปฎิเสธเพราะแม่สอนไว้ว่าไม่ให้ไปกับคนแปลกหน้าและหน้าแปลก" ฉันยืนยันคำเดิมเมื่อเขาไม่ยอมจะออกจากร้านไปง่ายๆ "ในเมื่อพูดดีๆแล้วไม่ยอมไป งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้าย" เพียงแค่จบประโยคร่างสูงก็หยัดตัวลุกขึ้นมาสาวเท้าเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีน่ากลัว "ถอยออกไปเลยนะ" "ไม่ต้องห่วงครับ​ ผมจะไม่ทำให้เธอเป็นอันตราย​ แล้วจะมาส่งคืน" รามสูรหันไปบอกพ่อของฉันที่ยังคงทำหน้ามึนงงอยู่​ แค่เสี้ยวนาทีที่พ่อฉันเผลอหมอนี่ก็ยกตัวฉันขึ้นพาดบ่าเดินออกมาจากร้านหน้าตาเฉย "ปล่อยฉันนะไอ้คนสารเลว นายจะบังคับขู่เข็ญฉันให้ไปกับนายไม่ได้นะ" "เงียบแล้วอยู่นิ่งๆ ได้ไหมวะตัวหนักฉิบหาย" "กรี๊ดดดด!!" "อ่า..หูจะแตก" "นายจะด่าฉันก็ได้ แต่อย่ามาด่าไขมันของฉันนะ" "อ้วนก็ยอมรับดิ หนักอย่างกับลูกขนุนแบบนี้ยังจะเถียง" งับ!​ ฉันใช้ฟันคมกัดลงบนหูของเขาเต็มแรงจนอีกฝ่ายสะดุ้งตกใจรีบร้องตะโกนออกมาเสียงดังลั่นซอย "....." "โอ๊ยยย!​ เด็กบ้าแม่งปล่อยนะโว้ย" เสียงที่ร้องออกมาราวกับหมูถูกเฉือดพร้อมกับร่างของฉันที่ถูกหมุนเคว้งไปมาจนเริ่มเวียนหัว "อ้ออ๋อยอั๋นอี้~" ฉันเปร่งเสียงบอกอู้อี้อยู่ในลำคอเพราะยังคงใช้ปากกัดหูของเขาเอาไว้อยู่ "เออ​ ปล่อยแล้ว" เขายอมปลอยฉันลงพื้นแต่โดยดีแล้วรีบกำหูตัวเองที่ขึ้นเป็นรอยฟันฉันอยู่ที่ใบหู "นึกว่า​จะ​แน่​ เอ๊ะ!" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ยืดอกภูมิใจกับฝีมือตัวเอง​ คนตัวโตก็เอาเสื้อแจ็คเก็ตของเขามามัดแขนทั้งสองข้างของฉันเอาไว้แล้วผูกมันเอาไว้ด้านหลังแน่นๆ ไม่พอยังตะโกนบอกผู้คนแถวนั้นจนทุกคนต่างพากันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว "อย่าเข้ามาใกล้นะครับ​ เด็กนี่ติดเชื้อหมาบ้าเห็นคราบน้ำลายไหมยังติดปากอยู่เลย" ความปากเฮียรามกับถ้วยฟู​อะนะ​
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD